Τι είδαν τα μάτια μου

Πάει και αυτό. Πέρασαν (δύσκολα) 17 μέρες και 17 νύχτες στα τιμημένα χώματα της Οπαλένιτσα. Μόνο μπάλα, μύγες – βαμπίρ, τρελόκαιρος και κοτόπουλο Κιέβου. Ζόρικες καταστάσεις. Πάμε λοιπόν να καταγράψουμε τι είδαν τα ματάκια μας.

Καταρχήν σκληρή δουλειά. Σε 17 ολόκληρες μέρες προετοιμασίας, ο Δέλλας χάρισε στους παίκτες του ένα ρεπό και αυτό ήταν… μισό. Μόνο πρωί και το απόγευμα πάλι στο γήπεδο για προπόνηση. Σ’ αυτή τη δουλειά ο Δέλλας έβαλα πολλή μπάλα. Περισσότερη από κάθε άλλη – και με «Τράι» και γενικώς – προετοιμασία της ΑΕΚ.

Στη δουλειά ο Δέλλας δεν έριχνε κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Σαν τον κόουτς Δώνη που ότι του γυάλιζε στο ίντερνετ το κατέβαζε και ήθελε να βάλει τους παίκτες του να το κάνουν. Ο Δέλλας τέσσερες συγκεκριμένες αρχές δούλεψε, αλλά τις δούλεψε πολύ. Κάθε μέρα, κάθε άσκηση, βήμα προς βήμα. Και πάλι από την αρχή. Πρέσινγκ, κυκλοφορία της μπάλας με άνοιγμα χώρων και ανάπτυξη του παιχνιδιού, γρήγορο transition και ταχύτητα στη σκέψη και την αντίδραση. Λίγα στοιχεία που όμως οι παίκτες του πρέπει να μάθουν να τα κάνουν μηχανικά ως βίωμα και με κλειστά μάτια. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και ο Σάντος τη σεζόν 2004-05. Είχε δουλέψει λίγα πράγματα, αλλά τα είχε δουλέψει πολύ και οι παίκτες του τα είχα μάθει καλά και η ΑΕΚ έχασε τον τίτλο στο νήμα.

Στα φιλικά που έπαιξε η ΑΕΚ στην Πολωνία, η (σκληρή) δουλειά που έγινε στο γήπεδο, δεν βγήκε. Από την στιγμή που και τον ίδιο τον Δέλλα τον προβλημάτισε και το ψάχνει, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο. Προφανώς βέβαια, ισχύει αυτό που είπε και ο ίδιος ο Τράι. Οι ομάδες δεν κτίζονται από την μια μέρα στην άλλη, πολύ περισσότερο όταν κτίζονται από την αρχή. Διότι όταν έχουν έρθει ήδη οκτώ καινούργιοι παίκτες και αναμένεται να προστεθούν ακόμα (τουλάχιστον) άλλοι δυο, προφανώς μιλάμε για κτίσιμο από την αρχή. Αφήστε που παίκτες κλειδιά όπως ο Βάργκας και όπως ο Μάνταλος, δεν ήταν στη διάθεση του Δέλλα. Θυμίζω πάντως, πως ούτε και το καλοκαίρι του 2004, αυτά τα λίγα που μάθαινε ο Σάντος στους παίκτες, βγήκαν στα φιλικά. Και ο Πορτογάλος βογκούσε, έβηχε και το τικ του χόρευε κασιλαμά από τον εκνευρισμό του γι αυτά που έβλεπε. Όμως μέσα στη σεζόν αποδείχθηκε πως τελικά οι παίκτες τα είχαν μάθει πολύ καλά.

Πάμε λίγο και στα πρόσωπα. Κατά την ταπεινότητα μου, οι «παλιοί» κέρδισαν τις εντυπώσεις. Μέχρι ενός σημείου λογικό καθώς είχαν πλεονέκτημα έναντι των καινούργιων. Ήξεραν την ομάδα, τον προπονητή, τους συμπαίκτες του, την γενική φιλοσοφία. Ο Γιόχανσον έδειξε πως θα είναι σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Όχι μόνο στη μεσαία γραμμή. Συνολικά. Ο Πλατέλλας φεύγει από την Πολωνία με τα περισσότερα «μπράβο» του προπονητή στις προπονήσεις, στη βαλίτσα του. Και δείχνει ότι και πέρυσι. Πως έχει απόλυτη προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις. Ο Ανέστης έκανε σούπερ προετοιμασία. Και ο Μπαρόχα παρόλο που κατά πώς έδειξε εδώ στην Πολωνία ήρθε για βασικός, θα πρέπει να δώσει μεγάλη μάχη για να πάρει τα γάντια από τον Ανέστη. Ο Κολοβέτσιος έγινε ξανά ο στόπερ για εθνική, που ήταν πριν τον τραυματισμό του πέρυσι. Ακούγεται πως ενδεχομένως να προκύψει θέμα μεταγραφής και άλλου στόπερ. Θαρρώ για παρτενέρ του «Κόλο». Ο Ανάκογλου ξεκίνησε πολύ μουδιασμένα. Ίσως και με κακή ψυχολογία. Μεταμορφώθηκε από την δεύτερη εβδομάδα και μετά.

Για τους καινούργιους δυο κουβέντες. Τον Βάργκας τον είδαμε λίγο. Δεν χρειάζεται πάντως να τον δεις πολύ, για να καταλάβεις πως κάνει την διαφορά. Άλλωστε η εικόνα της ΑΕΚ πρόλαβε να γίνει πολύ διαφορετική με τον Βάργκας και χωρίς τον Βάργκας.  Ο Σιμόες θέλει τον χρόνο του. Φάνηκε. Ποιότητα έχει και είναι παίκτης που μπορεί να κάνει σούπερ δίδυμο με τον Γιόχανσον στη μεσαία γραμμή. Τον χρόνο του θέλει και ο Τζεμπούρ. Για να βρει και τον ρυθμό και τις προσωπικές του ισορροπίες. Ο Άρθο είναι ένας δυναμικός στόπερ, αλλά δεν ξέρω αν είναι ο ηγέτης της άμυνας. Έδειξε πως παλικάρι και προσηλωμένος αλλά στο τελευταίο φιλικό με τα νεύρα του και τα λάθη του, προβλημάτισε. Ο Γκάλο έχει καλά κτυπήματα με την μπάλα γενικώς και ειδικώς στα στημένα. Για να ανταγωνιστεί όμως τον τούρμπο Μπακάκη, ακόμα πρέπει να δείξει (πολλά) περισσότερα. Όσο για τον Βασιλαντωνόπουλο μια φράση. Με δουλειά, θα κάνει καριέρα.

Εν κατακλείδι. Η ΑΕΚ δεν επέστρεψε από την Πολωνία έτοιμη. Δεν το είχε σχεδιάσει άλλωστε έτσι ο Δέλλας. Όταν όμως οι παίκτες αφομοιώσουν και κάνουν κτήμα τους αυτά που δούλεψαν στην Οπαλένιτσα, η ΑΕΚ θα μπει στο γήπεδο ανταγωνιστική. Αρκεί να τα αφομοιώσουν. Η ΑΕΚ έχει την προοπτική να γίνει αυτό που λέει ο Δέλλας. «Ομάδα μ’ όλη τη σημασία της λέξης». Αλλά θέλει ακόμα δουλειά και χρόνο. Και κυρίως εμπιστοσύνη. Θέλει και μεταγραφές; Θέλει και αν έχω καταλάβει καλά, θα τις κάνει κιόλας. Εδώ (στην Αθήνα πλέον) θα είμαστε για να τα δούμε όλα.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ