Τα χρόνια της υπομονής

Οι αλλαγές, ακόμα και όταν είναι προς το καλύτερο, δεν είναι σχεδόν ποτέ εύκολες. Δυστυχώς, η συνήθεια αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τον καθένα μας. Πολλές φορές αρκείσαι στα λίγα, δεν απαιτείς, δεν διεκδικείς, δεν αντιλαμβάνεσαι όσα συμβαίνουν γύρω σε απόλυτο βαθμό. Αυτό μου φαίνεται πως συμβαίνει και στην «κιτρινόμαυρη» κοινωνία. Ενώ λογικά θα έπρεπε να βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού και να ετοιμάζεται για τα καλύτερα, μένει προσκολλημένη στο παρελθόν και τα χρόνια της αναγκαστικής υπομονής. Και αυτό συνοδεύεται από μιζέρια, γκρίνια και αμφισβήτηση των πάντων.

Για το ποδόσφαιρο σας έχω πει την άποψη μου, αλλά να την επαναλάβω με βάση και κάποια νέα δεδομένα. Με την άφιξη του Μπαρόχα, οι βασικές εκκρεμότητες στον σχεδιασμό της ομάδας – προσέξτε, 40 μέρες πριν την έναρξη της σεζόν – είναι δύο: ο αριστερός μπακ και ο εξτρέμ μεσοεπιθετικός. Ενώ είναι δεδομένο πως εάν παρουσιαστούν κενά θα καλυφθούν, αρχίζει η εσωστρέφεια. Η αμφισβήτηση, οι υπερβολικές αναφορές σε όσα πράττουν οι αντίπαλοι. Τι κάνουν όμως;

Ας μην αναφερθώ πολύ σε Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Εκεί πριν καν μπει ο Αύγουστος, αποδεικνύεται πως ο Εσιέν θα είναι πολυτέλεια για πολύ συγκεκριμένες χρήσεις, ενώ ο ΠΑΟΚ τώρα (μπροστά στον κίνδυνο αποκλεισμού) αποφάσισε να κάνει μεταγραφές. Ο Ολυμπιακός που έκανε…σάρωσε τα πάντα: έφερε τον Καπίνο για να πουλήσει τον Ρομπέρτο, που δεν ακούμπησε στη Γερμανία. αναρωτιέμαι: είναι τόσο μεγάλη η διαφορά Καπίνο και Ανέστη για να προκαλεί πανικό και γκρίνια; Όχι απαντώ.

Πήρε κάποιον Πάρντο. Θεωρώ τον εαυτό μου γνώστη σε καλό επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά δεν κρύβω πως αγνοούσα την ύπαρξη του. Πρόκειται για τον παίκτη που διαδέχθηκε τον Μπαρμπόσα στη Μπράγκα. Αυτόν που αρκετοί αμφισβητούν και έλεγαν πως έφερε η ΑΕΚ από τον Λεβαδειακό της Πορτογαλίας. Φαντάζομαι πως η Μπράγκα δεν μεγάλωσε, αν και οι Πορτογάλοι υποστηρίζουν πως έδωσε τον παίκτη δανεικό στον Ολυμπιακό. Ο Πάρντο είναι ο Μέσι της Κολομβίας και ο Μπαρμπόσα για πέταμα.

Και φτάνουμε στο θέμα Γούτα. Που όντως αν ήθελε η ΑΕΚ τον έπαιρνε το περασμένο καλοκαίρι. Τότε κρίθηκαν ως πιο έτοιμοι οι Κολοβέτσιος και Λαμπρόπουλος. Εκανε λάθος; Δεν νομίζω. Είδαμε τους δύο σε μια σεζόν και άντεξαν το βάρος της φανέλας. Ας δούμε τι θα κάνει ο Γούτας. Ας δούμε αν θα παίξει. Γιατί για όσους γκρίνιαζαν πως η ΑΕΚ έχασε τον Γιαννιώτα, τον Τσανδάρη, ακόμα και τον Κολοβό, απλά να ενημερώσω πως όλοι ετοιμάζονται να δοθούν δανεικοί.

Μοιραία, είναι κωμικό να πέφτει κάποιος στην παγίδα και να αποπροσανατολίζεται, θεωρώντας πάντα καλύτερο το «ξένο». Ακουσα πριν από μέρες τη συγκλονιστική ανάλυση πως ο Ολυμπιακός έχει τον καλύτερο νέο Ελληνα τερματοφύλακα (Καπίνο), τον καλύτερο νέο Ελληνα στόπερ (Γούτα), τον καλύτερο νέο Ελληνα μέσο (Φορτούνη), τον καλύτερο νέο Ελληνα επιθετικό (Γιαννιώτα). Προσωπικά, δεν βλέπω κανένα μειονέκτημα της ΑΕΚ με την τετράδα Ανέστη, Κολοβέτσιου, Μάνταλου, Αραβίδη (έστω και δεν είναι νεαρός).

Συνεχίζω με μπάσκετ. Φουρτούνες και θύελλες για τα διαρκείας. Υπεραναλύσεις για το πόσο κοστίζουν, συγκρίσεις με τις τιμές των άλλων, ατέρμονες κουβέντες για την περυσινή ομάδα που διαλύθηκε. Βέβαια, οι περισσότεροι είναι εκείνοι που (δικαίως) είχαν δυσαρεστηθεί από την αποτυχία πρόκρισης στα ματς με τον Αρη. Είχαν έρθει μπαλώματα, που έσωσαν την παρτίδα, αλλά δεν μπορούσαν να αλλάξουν επίπεδο την ομάδα.

Τι γίνεται στο μπάσκετ; Η ΑΕΚ μαζεύει ό,τι καλύτερο υπάρχει στις μικρές ηλικίες. Τους άρπαξε μέσα από τα χέρια τον Μωραϊτη, που για τους γνώστες θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας της τελευταίας 20ετίας. Περιμένει 1 και 5 από το ΝΒΑ που θα φέρει ο Σάκοτα με προσωπική επιλογή. Κράτησε τον σούπερ Χέρστον, το καλύτερο 3άρι μακράν και έκλεισε από νωρίς τον Κάρτερ, μέσα στα 2-3 καλύτερα 2άρια του πρωταθλήματος. Φέρνει τον ΑΕΚτζή και σούπερ ταλαντούχο Κατσίβελη, αντί του μισθοφόρου Αθηναίου. Και πολλές ακόμα κινήσεις, που την αλλάζουν επίπεδο.

Η ΑΕΚ αλλάζει. Τα διαρκείας, η παρουσία στο γήπεδο, δεν είναι υποχρέωση κανενός. Είναι χαρά και τρόπος ζωής για όποιον επιθυμεί. Με όσα πέρασαν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ μόλις μέχρι πριν από λίγους μήνες, φρονώ πως θα έπρεπε άπαντες να σέβονται, να εκτιμούν, να αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που γίνονται. Δίχως να υπάρχει κανένας παράγοντας που εμπλέκεται σε ιστορίες καραβιών, χωρίς κανέναν που να συμμετέχει σε δραχμολαγνικά παιχνίδια, με σοβαρότητα και αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα, κρίνονται στο χόρτο και στο παρκέ. Όταν είσαι παρών, δικαιούσαι πάντα να ζητάς το κάτι παραπάνω. Γιατί την ιστορία γράφουν οι παρόντες.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ