Αν ερχόταν Κυριακή πρωί

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που καθίσαμε μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουμε παίκτη της ΑΕΚ, να παίζει βασικός σε άλλη (πλην της δικής μας) εθνική ομάδα σε μεγάλη διοργάνωση. Κάλο ήταν και κυρίως είχε ενδιαφέρον. Και είχε ενδιαφέρον διότι πήραμε εικόνα από Βάργκας. Τα περισσότερα για την εμφάνιση του εν δυνάμει παίκτη της ΑΕΚ στο ματς με την Κολομβία έχουν γραφτεί και δεν θα τα επαναλάβω. Θα σταθώ μόνο στο πόσο άλλαξε τις ισορροπίες στο ματς η επιθετική παρουσία του Βάργκας στο γήπεδο. Το αουτσάιντερ Βενεζουέλα, το έκανε (σχεδόν) μόνος του, αφεντικό στο γήπεδο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Κάτι που φανερώνει κυρίως προσωπικότητα, εκτός όλων των άλλων. Επίσης γουστάρω που δεν μασάει από κλωτσιές και αμά λάχει τις ρίχνει κιόλας. Και ας φοράει το “10”.

Μέχρι την Κυριακή το βράδυ βεβαίως, είχαν ακουστεί διάφορα για τον Βάργκας. Ακόμα και το γνωστό και αγαπημένο «ελα μωρέ, ποιος Βάργκας». Αν μάλιστα δεν υπήρχε το Κόπα Αμέρικα και ο παίκτης ερχόταν στην Αθήνα την Κυριακή το πρωί για να υπογράψει στην ΑΕΚ, στο Ελ Βενιζέλος θα τον περίμεναν μόνο οι υπάλληλοι που ελέγχουν τα διαβατήρια και ο Βαγγέλης Γιαννίσης. Αντιθέτως αν συνεχίσει στο Κόπα Αμέρικα με τέτοιες εμφανίσεις ο Βάργκας, η υποδοχή του κόσμου θα είναι ανάλογη των τηλεφωνημένων που έγιναν μετά το ματς με την Κολομβία και είχαν ατάκες του τύπου «ρε τι παικταράς είναι αυτός».

Το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω. Οι παίκτες αεροδρομίου είναι περίεργη ιστορία. Ο Γιόχανσον ήρθε τον Γενάρη και δεν είδε άνθρωπο να τον υποδέχεται. Μήπως όμως μ’ αυτά που ήδη έχει δείξει, δεν άξιζε ενθουσιώδους υποδοχής; Ή για παράδειγμα ο Σαβέβσκι, με βάση την προσφορά του στην ομάδα, προφανώς θα έπρεπε να βουλιάξει το αεροδρόμιο στην άφιξη του. Κι όμως ήταν τέσσερις όλοι κι όλοι. Από την άλλη υπήρχαν παίκτες για τους οποίους γκρεμίστηκαν τα τείχη στην υποδοχή, αλλά έφυγαν νύχτα.

Μάλιστα κάπου διάβασα πως ο Βάργκας μοιάζει φυσιογνωμικά με τον Λεονάρντο. Δεν μου φάνηκε, αλλά δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι να υπενθυμίσω τι είχε ακούσει ο Λεονάρντο όταν ήρθε στην ΑΕΚ. Το «γατάκι», ήταν το πιο… ελαφρύ. Αλλά στην τελευταία του σεζόν έβαλε 10 γκολ, μεταξύ αυτών και γκολάρες σε ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, ενώ όταν έφυγε έβαλε πολλά λεφτά στο ταμείο της η ΑΕΚ. Αφήστε που έριξε και «πόρτα» στον Ολυμπιακό.

Πάμε και λίγο στην υπόθεση του Τζιμπούρ. Τα περί ξαναζεσταμένων φαγητών τα θεωρώ ολιγον αστεία. Αφενός διότι για όσους πραγματικά ξέρουν να τρώνε, τα γεμιστά είναι πολύ καλύτερα την επόμενη μέρα, το ίδιο και η πίτσα. Αφετέρου διότι αν, για παράδειγμα, ξαναζεσταθεί το «φαγητό» Σκόκο, θα πέσουν τα τσιμέντα. Όντως ο Τζιμπούρ είναι περίεργη περίπτωση. Διότι ο τρόπος που βγαίνει στο γήπεδο η (τεράστια) κλάση του, περνά μέσα από περίεργες (και καμιά φορά σκοτεινές) διαδρομές του μυαλού του. Επίσης δεν ξέρω αν θα «κουμπώσει» στο κλίμα των αποδυτηρίων. Από την άλλη μεριά ας μιλήσουμε με αριθμούς. Ο Τζιμπούρ στην τελευταία του σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα, πριν από δυο χρόνια, έβγαλε 20 γκολ. Εκείνη τη σεζόν ο Μήτρογλου είχε 11 και ο Αθανασιάδης 14. Οι δυο τους δεν έφτασαν ποτέ τα 20 γκολ. Ο Μήτρογλου φέτος έβαλε 16 και ο Αθανασιάδης έβαλε 11. Ενώ ο Μπέργκ και πέρυσι και φέτος σταμάτησε στα 16. Και αυτές είναι οι επιδόσεις των τριών σέντερ φορ, των τριών ανταγωνιστών της ΑΕΚ.

Την επιθετική αποτελεσματικότητα του Τζιμπούρ δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς. Άλλωστε την φανερώνουν οι αριθμοί του. Ούτε η κλάση του επιδέχεται αμφισβήτησης. Αν τώρα όλα αυτά θα του βγουν σε ενδεχόμενη επιστροφή του στην ΑΕΚ, μένει να φανεί στο γήπεδο. Όπως όμως, συμβαίνει και με κάθε μεταγραφή επιθετικού. Εκτός αν ξέρετε κάποιον επιθετικό που να κουβαλάει στην βαλίτσα του έτοιμα 20 γκολ. Τότε αλλάζει…

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ