Κράζεις; Να θαυμάσεις!

Ηταν σχεδόν αναμενόμενο. Εάν κάποιος έκανε μία βόλτα στο διαδίκτυο και έβλεπε μηνύματα, ποσταρίσματα και σχόλια των Ενωσιτών μετά το ματς με τον Απόλλωνα, θα πίστευε πως η ομάδα της Ριζούπολης είχε ταπεινώσει την ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ. Πως είχε αρχίσει να τρίζει η άνοδος, πως είχε χαθεί η πρώτη θέση, πως αυτή η ομάδα πρέπει να διαλυθεί και να χτιστεί ξανά από την αρχή. Κράξιμο, απογοήτευση, ισοπέδωση, γκρίνια, ανικανοποίητοι οπαδοί.

Και όλα αυτά για μια ομάδα που έχουμε φτάσει Μάη μήνα και έχει κάνει μόνο μία ήττα. Και όλα αυτά για μια ομάδα που δεν σταματά να σκοράρει και να παίρνει νίκες. Όλα αυτά για μια ομάδα που εδώ και καιρό έχει εξασφαλίσει κάθε στόχο που μπορούσε να έχει φέτος και προσπαθεί να συμμετέχει σε μια διαδικασία που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Όλα αυτά για μια ομάδα που κανείς δεν ασχολείται με το σήμερα, αλλά με το αύριο και πως θα εμφανιστεί στη μεγάλη κατηγορία.

Σας το έχω πει ξανά και δεν αλλάζω γνώμη. Είμαι πρόθυμος να δεχθώ την κάθε άποψη, αρκεί να εκφράζεται κόσμια και να στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα. Αν και η ψυχραιμία δεν είναι στα βασικά χαρακτηριστικά μου, απορώ πως μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που παρασύρονται τόσο. Που δεν βλέπουν πως αυτή η ομάδα παίρνει την άνοδο σβηστά και είναι τεράστιο λάθος να ισοπεδώνονται πρόσωπα και καταστάσεις εντός των τειχών.

Προσοχή: δεν λέω πως δεν πρέπει να υπάρχει κριτική. Προφανέστατα και κάθε φορά που κάποιος φορά τη φανέλα της ΑΕΚ, οφείλει να δίνει τα πάντα για να είναι αντάξιος της ιστορίας και του κόσμου. Ο καθένας μας μαθαίνει πράγματα, διορθώνεται καθημερινά, μπορεί να γίνει καλύτερος. Και αυτό ακριβώς πρέπει να ζητείται από όσους είναι εντός της ΑΕΚ. Να γίνονται κάθε μέρα καλύτεροι και να ξεπερνούν τον εαυτό τους. Γιατί τους αντιπάλους τους έχουν αφήσει πολύ πίσω.

Δεν μπορώ το κράξιμο, το ασύδοτο κράξιμο σε μια ομάδα που έχει φτάσει ως εδώ με μία μόνο ήττα. Δεν συμβιβάζομαι με τη γκρίνια για ένα σύνολο που νικά σε κάθε παιχνίδι. Δεν μπορώ να ακούω αμπελοφιλοσοφίες για παίκτες και προπονητή που σάρωσαν όποιον βρήκαν στο διάβα τους. Και μην ξεχνάτε, χωρίς να είναι δικαιολογία για όλα, πως από την ΑΕΚ λείπουν τέσσερα βασικά γρανάζια της μηχανής. Ολοι μεσοεπιθετικά, εκεί που προβληματίζει η ΑΕΚ στα τελευταία ματς.

Στο χθεσινό ματς υπήρξαν πράγματα που δεν ήταν όπως πρέπει: το 4-3-3 του Δέλλα δεν λειτουργεί, ο Ανάκογλου χρειάζεται χρόνο στον πάγκο για να συνέλθει, ο Γιόχανσον δεν είναι υπεράνθρωπος. Η αντικατάσταση του Λαμπρόπουλου λανθασμένη, οι υπόλοιπες αλλαγές καθυστερημένες, η έξοδος του Ανέστη κακή, όπως και η αντίδραση της άμυνας. Κράζεις; Θαύμασε όμως και πως αυτή η ομάδα ανέτρεψε ένα ματς σε λιγότερο από ημίχρονο, πως βρήκε λύσεις όταν έδειχναν όλα χαμένα, πως βγήκε νικήτρια και από αυτό το παιχνίδι.

Κλείνω, με μια σκέψη που πιστεύω θα μας απασχολήσει πολύ ενόψει Α’ Εθνικής. Όταν δεν έχεις να φας και πεινάς, δεν παίρνεις ραπανάκια για την όρεξη. Όταν πεινάς για τίτλους, διακρίσεις και νίκες που θα σε οδηγήσουν σε αυτά, δεν κοιτάς φιοριτούρες και υπερθέαμα. Πρώτιστα η ΑΕΚ θέλει να κερδίζει. Αν μπορεί να το συνδυάζει και με καλή μπάλα – δύσκολο με 11 παίκτες πίσω από τη σέντρα για κάθε ομάδα του πλανήτη – θα είναι εξαιρετικά. Αλλά σας το λέω από τώρα: δώσε το πρωτάθλημα με 30 ματς στο 1-0 που θα είναι με γκολ στο φινάλε και το παίρνω με κλειστά μάτια.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ

• dellas
• ΑΕΚ
• Απόλλων Σμύρνης
• καζαντζόγλου