Όχι, αυτό το φινάλε δεν τους άξιζε

Τα συναισθήματα μετά τα όσα συνέβησαν το βράδυ της Τετάρτης στο Ολυμπιακό στάδιο είναι ανάμεικτα. Απ’ τη μία αρνητικά για τον τρόπο που ήρθε η ήττα και ο αποκλεισμός απ’ τη συνέχεια του θεσμού κι απ’ την άλλη θετικά για το γεγονός ότι η ομάδα αυτή “χτίζεται” πάνω σε πολύ γερές βάσεις και βρίσκεται ακόμα στην αρχή. Ναι μεν δεν τα κατάφερε να πάρει την πρόκριση, αλλά οι ποδοσφαιριστές του Δέλλα έδειξαν απόλυτα προσηλωμένοι στο πλάνο του προπονητή τους και σε ό,τι δουλεύουν απ’ το ξεκίνημα της σεζόν. Το σημαντικότερο είναι πως για τις συνθήκες ενός τέτοιου αγώνα, με 70 χιλιάδες φιλάθλους στο κεφάλι τους να πιέζουν, επιζητώντας για τη νίκη, οι παίκτες της ΑΕΚ πραγματοποίησαν ένα βήμα μπροστά κι έμειναν ανεπηρέαστοι για να πετύχουν τον στόχο τους. Δεν τα κατάφεραν, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι στη διπλή “μάχη” κόντρα στον Ολυμπιακό ήταν εμφανώς καλύτεροι.

Το χειρότερο συναίσθημα πάντως απ’ το χθεσινό ματς είναι ότι επειδή έτσι αποφάσισαν οι …λίγοι, τελικά οι ποδοσφαιριστές στερήθηκαν το χειροκρότημα από όλο το υπόλοιπο γήπεδο για την προσπάθειά τους. Δεν τους άξιζε τέτοιο φινάλε, όπως δεν άξιζε και στον υπόλοιπο κόσμο της Ένωσης που έδειξε για μια ακόμα φορά το μεγαλείο του. Δυστυχώς στην ΑΕΚ υπάρχουν ακόμα αυτοί οι 20-30 που θεωρούν τσιφλίκι τους την ομάδα και θέλουν να κάνουν κουμάντο. Όσο οι υπόλοιποι δεν τους απομονώνουν, τόσο θα συνεχίζεται η ίδια κατάσταση και τίποτα δε θα αλλάξει. Συμφωνώ απόλυτα ότι ο Περέϊρα ήταν το λιγότερο προκλητικός απέναντι στους οπαδούς του Δικεφάλου και επιτέλους τα αρμόδια όργανα θα πρέπει να επιληφθούν του θέματος και να τον τιμωρήσουν αυστηρά, αλλά το γεγονός αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τη συμπεριφορά αυτών των …λίγων που δε σεβάστηκαν την τεράστια προσπάθεια που έγινε. Οφείλουν να προστατεύουν την ομάδα και να μην πέφτουν στην παγίδα του κάθε τυχάρπαστου προπονητή που κάνει τα πάντα για να κρατήσει τη θέση του.

Στα αγωνιστικά, υπάρχουν σημεία “κλειδιά”, απ’ τα οποία πιστεύω ότι κρίθηκε η πρόκριση. Πρώτον απ’ τις αποφάσεις του δεύτερου βοηθού, ο οποίος εντελώς λανθασμένα στέρησε δύο φορές τη δυνατότητα απ’ τους παίκτες της ΑΕΚ (Αραβίδη και Μπαρμπόσα) να βγουν σε τετ α τετ με τον Ρομπέρτο κατά τη διάρκεια του α’ ημιχρόνου. Δεύτερον απ’ τον τραυματισμό του Πέτρου Μάνταλου, ο οποίος  ήταν εξαιρετικός (μαζί με τον σούπερ Γιόχανσον, τον Αραβίδη, τον Ανάκογλου και τους Τζανετόπουλο – Λαμπρόπουλο – Μπακάκη) και τρίτον απ’ τις δύο συνεχόμενες ευκαιρίες στο 55′ και στο 58′ οι οποίες χάθηκαν επίσης απ’ τον Μάνταλο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα σοβαρά διαιτητικά λάθη εις βάρος της ΑΕΚ στο ματς του Γ. Καραϊσκάκης, έφεραν τον αποκλεισμό.

Για τη φάση του γκολ της νίκης των φιλοξενούμενων, αν και την έχω δει δεκάδες φορές, ακόμα δεν έχω ξεκάθαρη άποψη. Υπάρχουν ριπλέϊ απ’ τα οποία πιστεύω πως είναι ολοφάνερο ότι η μπάλα χτυπάει στο χέρι του Χάρα. Υπάρχουν όμως κι άλλα, τα οποία μου δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκει στο στήθος του Αργεντινού κι επειδή η κάμερα είναι στα πλάγια, το μάτι “ξεγελιέται”. Αυτό που με πείθει πάντως ότι τελικά ίσως να ήταν χέρι, είναι η στιγμιαία αντίδραση των παικτών της ΑΕΚ, οι οποίοι εκείνη τη στιγμή δεν έχουν τη δυνατότητα να το σκεφτούν και αμέσως σηκώνουν αστραπιαία το χέρι ζητώντας παράβαση.

Υ.Γ: ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΣ σεβασμός στον Χρήστο Αραβίδη για την κίνηση που κάνει τη στιγμή που τραυματίζεται ο Γιάννης Μανιάτης και επίσης ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ σεβασμός στην προσωπικότητα που λέγεται Τραϊανός Δέλλας, ο οποίος για μια ακόμα φορά με τις δηλώσεις του επέδειξε σε όλους το ήθος που διαθέτει.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ

• blog
• enosi.gr
• enwsi.gr
• ΑΕΚ
• βογιατζάκης
• κύπελλο
• ολυμπιακός