Κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι

Ξέρω καλά, πως οι κανόνες της «πολιτικής ορθότητας» υποστηρίζουν πως η ΑΕΚ δεν πρέπει να ποντάρει πολλά στο ματς με τον Ολυμπιακό. Πως πρέπει να πηγαίνει με χαμηλούς τόνους. Πως αν ήταν ένα ματς θα ήταν πιο εύκολα, αλλά ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί. Πως η ΑΕΚ μπορεί να έχει μόνο κέρδη, αρκεί να σταθεί με αξιοπρέπεια. Εγώ σας λέω, ΑΗΔΙΕΣ. Ξεχάστε τα όλα αυτά. Η ΑΕΚ είναι πάντα ΑΕΚ, ακόμα και σε αυτές τις δύο ιδιαίτερες χρονιές. Και πάντα όταν θα βλέπει κόκκινο θα ερεθίζεται και θα θέλει τη νίκη και μόνο.

Θυμάμαι πως κάποτε το είχε πει ο Εμερσον. «Οποιος φοβάται να πάρει σκύλο». Ας το πάμε πιο μακριά. Οποιος δεν έχει φιλοδοξίες, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την κάψα ενός λαού – όπως εκφράστηκε και χθες στο ΟΑΚΑ – ας μην κάνει καν τον κόπο για μια βόλτα στον Πειραιά. Αυτοί που δεν κατανοούν πόσα σηματοδοτούν για την ΑΕΚ αυτά τα δύο ματς, δεν έχει λόγο παρουσίας. Η ΑΕΚ οφείλει να είναι ανταγωνιστική, να διεκδικήσει τη νίκη, να τα δώσει όλα για την πρόκριση.

Για να πω την αλήθεια, θα ήθελα να ακούσω και κάποιες πιο εμφατικές δηλώσεις. Εχω ακόμα στο κεφάλι μου εκείνα τα αντρικά του Κωστάκη, πως δεν πάμε για νίκη στο Καραϊσκάκη και άλλες φορές που ορισμένοι βολεύονταν με «τιμητικές» ήττες. Αυτές οι εποχές παρήλθαν και δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ ξανά. Από την ΑΕΚ πέρασαν παραγοντάκια και παικτάκια, που δεν ήξεραν τι σημαίνει ΑΕΚ. Βεβήλωσαν την ιστορία της, κόντεψαν να την καταστρέψουν.

Η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη θα δώσει το πιο μεγάλο ματς της νέας εποχής. Οφείλει να είναι έτοιμη. Δεν υπάρχει κανείς που δεν θα ήθελε μέσα στην 11άδα τον Θωμά, τον Ντέμη, τον Κωστή, τον Νέστορα, τον Μίμαρο και όσους έγραψαν χρυσές σελίδες. Αλλά αυτά τα μας αναδεικνύουν ήρωες. Ξεχωρίζουν τα παιδάκια από τους άνδρες. Τα παιδάκια, είναι αυτά που ξύνουν το ταβάνι τους, που έχουν φτάσει ήδη στα όρια τους. Οι άνδρες εκείνοι που θα γεννηθούν μέσα στο γήπεδο και θα γράψουν ιστορία.

Το σφίξιμο θα είναι πάντα το ίδιο όταν η ΑΕΚ παίζει με τον Ολυμπιακό (και τον Παναθηναϊκό). Αυτοί είναι οι μόνοι αντίπαλοι της. Η πίεση, η λαχτάρα, η αγωνία, για κάθε νίκη. Για κάθε βράδυ που στέλνει τον κόσμο στα Φιλαδέλφεια και στο αεροδρόμιο. Για κάθε χαμόγελο του μικρού Ενωσίτη, που θα πάει με τα «κιτρινόμαυρα» την επομένη στο σχολείο. Που θα αρχίσει να τους λέει νέες ιστορίες, όπως αυτές που γαλούχησαν ολόκληρες γενιές.

Υ.Γ.: Θα ήθελα μέσα από αυτό το κομμάτι να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους στη γιορτή της Παρασκευής. Ηταν και παραμένει ένα μεγάλο στοίχημα το enwsi.gr να είναι όνομα και πράγμα. Ξέρετε, εδώ υπάρχουν δημοσιογράφοι που πασχίζουν καθημερινά για αξιοπρεπή ενημέρωση στον κόσμο της ΑΕΚ. Σε έναν χώρο που κατακλύζεται από εξυπνητζήδες και αντιγραφείς, εδώ δουλεύουμε. Και η ενωσίτικη οικογένεια το αντιλαμβάνεται και το επιβραβεύει. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Θωμάς Μαύρος (με ένα πόδι, αλλά πάντα εκεί), ο Λάκης Νικολάου, ο Ηλίας Ατματσίδης. Ο Ευάγγελος Ασλανίδης που πρώτος ήρθε και τελευταίος έφυγε. Τα συγκινητικά τηλέφωνα όσων δεν μπόρεσαν να παραστούν για προσωπικούς λόγους. Οι αθλητές από κάθε τμήμα. Οι δημοσιογράφοι από όλα τα μέσα. Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ. Και ένα μεγάλο προσωπικό ευχαριστώ, στον Αντώνη Ηλιόπουλο για τη φιλία του. Όπως έλεγε και εκείνο το τραγουδάκι: την καρδιά αν ρωτήσεις θα πει, ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΩΣΗ.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ

• ΑΕΚ
• ολυμπιακός