Κανόνας 1ος, δεν υπάρχει κανόνας

Όταν πήρε η ΑΕΚ τον Γιόχανσον βρέθηκαν εκείνοι που έσπευσαν να πουν πως «μ’ έναν 24χρονο άγνωστο Σουηδό θα κτυπήσουμε τον ΟΣΦΠ;». Όσο εξελισσόταν το σίριαλ Κατσουράνη ακουγόταν επίμονα το «με ξαναζεσταμένο φαγητό θα πάμε για πρωτάθλημα στη Σουπερλίγκα;». Όταν προέκυψε το ενδιαφέρον για τον Αλμέιδα, κυκλοφόρησε σαν αστραπή το «με τελειωμένα πρώην ονόματα πάμε να κάνουμε ομάδα». Και για να μην συνεχίσω να γράφω σεντόνια, δίπλα σε κάθε μεταγραφική κίνηση ή ακόμα και σκέψη, έρχεται και κολλάει ένας κανόνας, ένα αξίωμα, για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να παίρνεις από την αγορά.

Να βάλω λοιπόν και το δικό μου αξίωμα. Ο νούμερο ένα κανόνας για τις μεταγραφές, είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες. Μόνο σχέδιο πρέπει να υπάρχει, για να ξέρεις ακριβώς και τι ψάχνεις αλλά και που θα το βρεις. Τι θα πει «άγνωστος Σουηδός» και όχι «όνομα». Μα αυτό ακριβώς δεν ήταν το ζήτημα μας εδώ και πολύ καιρό; Πως γίνεται όλες οι υπόλοιπες ομάδες να έχουν δίκτυο τέτοιο ώστε να βρίσκουν «άγνωστους» που έρχονται και βγάζουν μάτια; Που έβρισκε η Τρίπολη Ντε Μπλάσις, ο Παναιτωλικός Μαρτίνες, παλαιότερα η Καβάλα Αμπντούν και δεν μπορούσε να τους βρει η ΑΕΚ; Τώρα λοιπόν ψάχτηκε και βρήκε τέτοια περίπτωση και πρόλαβε αντίστοιχες Καβάλες και Αστέρας, όπως η Γκρόνιγκεν για παράδειγμα, που ήδη είχαν εντοπίσει τον Γιόχανσον και ετοιμάζονταν να τον αρπάξουν για να τον μοσχοπουλήσουν αργότερα σε μεγαλύτερες ομάδες. Και μάλιστα ο Σουηδός δεν είναι απλός ένα αμυντικό χαφ με καλές χρονιές και πλέον θέση στην εθνική του. Έχει τα χαρακτηριστικά του ψηλού, με πνευμόνια και δύναμη, αμυντικού χαφ. Όπως δηλαδή τον ήθελε η ΑΕΚ.

Πάμε και στον σέντερ φορ. Η ΑΕΚ θέλει ένα σέντερ φορ που να γεμίζει την περιοχή και που να βρίσκει δίχτυα. Ο Αλμέιδα και αν γεμίζει την περιοχή. Και μέχρι και πέρυσι την δουλειά του στο σκοράρισμα μια χαρά την έκανε. Σε πτώση είναι όντως. Μα και ο Μπέργκ όταν πήγε στον ΠΑΟ σε (χειρότερη) πτώση ήταν. Ο Αλμέιδα είναι μεγάλο όνομα. Αλλά το όνομα δεν εξασφαλίζει αποτελεσματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αραουαμπαρένα, που είχε από τα πιο ψαρωτικά βιογραφικά ξένου που ήρθε στην ΑΕΚ, αλλά ήταν το βαλσαμωμένο αριστερό μπακ και εκείνη την ντρίμπλα που του είχε κάνει ο Δημούτσος στη Λεωφόρο ακόμα την βλέπω σε εφιάλτη. Θέλω να πω ότι, για την θέση του σέντερ φορ είναι αδιάφορο αν θα πάει σε όνομα τύπου Αλμέιδα ή περίπτωση τύπου Γιόχανσον. Αυτό που μετράει, είναι η επιλογή να έχει τα χαρακτηριστικά που θα υπηρετήσουν το αγωνιστικό πλάνο της ΑΕΚ στη Σουπερλίγκα. Σέντερ φορ… βαρβάτο δηλαδή, που να σκοράρει και στον ύπνο του.

Μάλιστα θα επιμείνω πως αυτή την επιλογή δεν χρειάζεται να βιαστεί να την κάνει. Από το περασμένο καλοκαίρι βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία υποτίμησης του υλικού που έχει η ΑΕΚ στη θέση του φορ. Οι αριθμοί όμως άλλα λένε. Ο Μπρέσεβιτς έχει πέντε γκολ, ο Ντακόλ τρια, ο Αραβίδης 1 και οι δυο πρώτοι δεν ηταν διαθέσιμοι σ’ όλα τα ματς. Προφανώς αν βρει η ΑΕΚ από τώρα, αυτό το σέντερ φορ που ψάχνει για του χρόνου, ας το πάρει χωρίς δεύτερη σκέψη. Εξάλλου όταν κινείσαι από Γενάρη για το καλοκαίρι, βρίσκεις καλές περιπτώσεις και τους πιάνεις και στον ύπνο. Όπως καλή ώρα έγινε με τον Σιμόες.  Αλλά μέχρι τέλους της σεζόν, η υπάρχουσα τριάδα στα φορ, μια χαρά θα την κάνει την δουλειά της.

Και κάτι τελευταίο περί ξαναζεσταμένου φαγητού. Πολλοί παίκτες όταν ξαναγύρισαν στην ΑΕΚ προσέφεραν πολλά και πήραν και τίτλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νυν προπονητής της ομάδας. Όταν επέστρεψε ο Δέλλας, παρότι είχε ταλαιπωρημένο κορμί, έκανε υπέρ-γεμάτη σεζόν και πήρε και κούπα. Η επιστροφή του Κατσουράνη δεν χάλασε (και ορθώς) λόγω ξαναζεσταμένου φαγητού, αλλά για δυο άλλους πολύ απλούς λόγους. Πρώτον διότι προτιμήθηκε μια επιλογή με προοπτική Σουπερλίγκα και δεύτερον διότι οι πιθανότητες να έρθει με την “τοξική” λογική του «Κώστα της ΑΕΚ» ήταν αυξημένες.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ