Παυλής: "Η ΑΕΚ είναι το 90% της ζωής μου"

Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

pavlisΟ Μιχάλης Παυλής έδωσε συνέντευξη στο contra.gr και μίλησε για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει και τον ανάγκασε να σταματήσει το ποδόσφαιρο πρόωρα, αλλά και για την μεγάλη του αγάπη, την ΑΕΚ.

Αναλυτικά όλο το δημοσίευμα με τη συνέντευξη του Μιχάλη Παυλή στο contra.gr

Ο Μιχάλης Παυλής ανήκει σε μία σπάνια κατηγορία ποδοσφαιριστών. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο γενικά και στην Ιστορία της ΑΕΚ, ειδικά. Πρωταθλήματα μπορεί να μην πήρε, κύπελλα επίσης. Το σπίτι του, μπορεί να μη γυαλίζει από τα χιλιάδες μετάλλια που είναι κρεμασμένα στους τοίχους τα οποία αποτελούν αποδεικτικά μιας μεγάλης χρονικά και από άποψη δόξας, καριέρας. Ούτως ή άλλως αυτή δεν έγινε ποτέ. Σταμάτησε γρήγορα και απότομα. Ωστόσο η περίπτωσή του, είναι αρκετά αντιπροσωπευτική ως προς τη φανέλα που φόρεσε στη σύντομη καριέρα του. Πρόλαβε να κερδίσει τον κόσμο, τον ίδιο του τον εαυτό, χάνοντας, ωστόσο, αρκετά νωρίς το στοίχημα με την πίεση της επαγγελματικής μπάλας και τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Πήρε όμως το χειροκρότημα, όπως συμβαίνει σε κάθε ποδοσφαιρική φάση που ο πρωταγωνιστής ξεπερνάει τον εαυτό του αλλά στέλνει την μπάλα άουτ. Στην αντιφατική Ιστορία της ΑΕΚ, ελάχιστοι ποδοσφαιριστές –με πολύ πλουσιότερους τοίχους από μετάλλια και με καριέρες γεμάτες επιτεύγματα- κατάφεραν να σκορπίσουν ανατριχίλα στον κόσμο συγκλονίζοντας την κοινή γνώμη.

“Οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζεις πρέπει να βγαίνεις δυνατός. Εγώ νομίζω πως όταν ενημερώθηκα για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω, προσπάθησα να μην το βάλω μέσα μου. Να μη ζήσω μαζί του. Να το αγνοήσω κατά κάποιο τρόπο και να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά. Απλά η τελευταία φορά ήταν η πιο δραματική. Κουράστηκα. Ένιωθα πως τελικά αυτό το πράγμα δεν νικιέται τόσο εύκολα. Δεν θεωρώ ότι έχασα από αυτό. Μέχρι εκεί άντεξα το κομμάτι της πίεσης και αποφάσισα να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς αυτή. Ούτως ή άλλως από τη στιγμή που δεν μπορούσα να προσφέρω αυτά που ήθελα και απαιτεί η ΑΕΚ, δεν είχε πια σημασία για μένα να παίξω ποδόσφαιρο” λέει αρχικά ο Μιχάλης …ξεκινώντας από το τέλος προσεγγίζοντας με έναν πολύ φυσιολογικό τρόπο την ιστορία του που για τους απ’ έξω αποτελεί μήνυμα ζωής.

Ίσως για αυτό η ιστορία του Παυλή να είναι όντως ξεχωριστή. Γιατί ίσως το ταξίδι, το μήνυμα που είσαι καταδικασμένος από τη μοίρα να περάσεις, είναι ορισμένες φορές πιο σημαντικό από τον προορισμό. Οι φίλοι της ΑΕΚ τον αγαπούν γιατί έβλεπαν στο πρόσωπό του τον ΑΕΚτζή της διπλανής πόρτας. Πριν ακόμα γίνει γνωστό το πρόβλημά του. “Στην αρχή δεν ήθελα να γνωστοποιηθεί αυτό που έχω. Ένιωθα άσχημα γιατί δεν ήθελα να αντιλαμβάνομαι ότι με λυπούνται. Θα άντεχα τα πάντα εκτός από το να άκουγα στο δρόμο ή σε μία ομάδα που θα πήγαινα όταν η ΑΕΚ με άφησε ελεύθερο, ατάκες του τύπου, κοίτα το κακόμοιρο το παιδί”. Λέει ο ίδιος.

Το συγκλονιστικό της όλης υπόθεσης είναι ότι η ΑΕΚ δεν τον άφησε ελεύθερο, όπως κομψά δηλώνει ο ίδιος σε μία προσέγγιση πλήρως εναρμονισμένη στο υποτονικό προφίλ του. Τον πέταξε κυριολεκτικά. Επί εποχής Σταύρου Αδαμίδη στην προεδρία και Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο, ο Παυλής ενημερώθηκε ότι δεν υπολογίζεται λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει. Με μία τυπική ανακοίνωση τον ευχαρίστησε και του ευχήθηκε καλή συνέχεια στην καριέρα του. Ο ίδιος χάρισε 90.000 ευρώ και με άδεια τσέπη και βάρκα την ελπίδα ξεκίνησε να βολοδέρνει στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Σε ότι αφορά του αν του έμεινε κάποια πικρία από τότε; “Όχι βέβαια. ΑΕΚ δεν είναι τα πρόσωπα και οι διοικήσεις που κατά καιρούς την εκπροσωπούν και λειτουργούν με συγκεκριμένους τρόπους. Διοίκηση από διοίκηση διαφέρει. Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τους κυρίους Μελισσανίδη και Μπάγεβιτς που μου έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσω να ζω για το λόγο για τον οποίο …υπάρχω! Ότι έγινε τότε με τον κ. Αδαμίδη, έγινε…”.

Η συνέχεια κινηματογραφική. Η ΑΕΚ έχει βρει στο σεργιάνι για ποδοσφαιριστές τρώγοντας πόρτα από παντού. Ο Μαύρος αναλαμβάνει την προεδρία, ο Βλάχος την τεχνική ηγεσία και ο Παυλής ανανέωσε την κάρτα στο κινητό του, πήρε δανεικά για να πάει με ταξί στα Σπάτα και με ένα πάκο χαρτιά παραμάσχαλα χτύπησε ένα απόγευμα την πόρτα του προπονητικού: “Καλησπέρα, είμαι ο Μιχάλης Παυλής. Μπορώ να παίξω μπάλα, έχω χαρτί γιατρού που το αποδεικνύει, ήρθα να δοκιμαστώ και θέλω να βοηθήσω”. Μετά από μία μακρά σύσκεψη με γιατρούς, προέδρους και προπονητές, πήρε το ΟΚ και εξασφάλισε τη συμμετοχή του στο πιο οδυνηρό ταξίδι της Ιστορίας της ΑΕΚ.

Η συγκεκριμένη ιστορία σοκάρει και θα σοκάρει πάντα, όσο χιλιοειπωμένη κι αν είναι, αφού είναι τουλάχιστον συγκλονιστικό να διαβάζεις τα χείλη ενός 24χρονου παιδιού νιώθοντας τη δυσκολία της φωνής του, να κάνει τον απολογισμό του σύντομου χρονικού διαστήματος που του προσφέρθηκε η ευκαιρία να κάνει αυτό που αγαπάει πιο πολύ: Να παίζει ποδόσφαιρο.

Ο Μιχάλης μεγάλωσε απότομα. Εκ των πραγμάτων και βάσει συγκυριών. Βέβαια μετράει τα πράγματα πιο ψύχραιμα στο τέλος της μέρας αφού το ταξίδι του με ποδοσφαιρικά παπούτσια και το “11” στην πλάτη έχει ολοκληρωθεί: “Ήταν σκληρό αυτό που έγινε γιατί σε μικρή ηλικία ένιωσα πως είμαι ευλογημένος από τον Θεο, αφού είχα ότι ήθελα. Έκανα το ποδόσφαιρο επάγγελμα και κατάφερα να φορέσω τη φανέλα της ομάδας που αγαπούσα και θα αγαπώ πάντα. Ξαφνικά ένα πρωί, ένα μούδιασμα και μια περίεργη κατάσταση μου έδειξε ότι υπάρχει φρένο σε όλο αυτό. Μέχρι που αναγκάστηκα να βάλω μια τελεία σε αυτό που κατάφερα. Ένιωσα αδικημένος από τον Θεό. Ωστόσο δεν θέλω να είμαι αχάριστος. Μια ματιά γύρω μας πρέπει να μας πείθει για να κάνουμε τον σταυρό μας, να σφίγγουμε τα δόντια και να συνεχίζουμε”. Αντίφαση.

“Θα με βαραίνει για πάντα ο υποβιβασμός. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι το όνομά μου βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά του ρόστερ του υποβιβασμού. Νομίζω ότι θα το έχω βάρος σε όλη μου τη ζωή. Ακόμα και η ΑΕΚ να καταφέρει να πάρει ξανά το πρωτάθλημα, γίνει μεγάλη όπως παλιά, αυτή η μαύρη σελίδα στην Ιστορία θα τη στιγματίζει πάντα. Νιώθω υπεύθυνος για αυτό, αν και με τη συνείδησή μου τα έχω καλά. Ξέρω ότι έκανα ότι δεν …μπορούσα για να αποφευχθεί όλο αυτό” λέει κάνοντας τον απολογισμό της περσινής θλιβερής χρονιάς για την ομάδα του, η οποία στιγμάτισε και τον ίδιο σε μεγάλο βαθμό.

Είναι η αποτυχία στο πρόγραμμα;

“Όχι. Σε αυτό το θέμα δεν είναι. Είχαμε τις τύχες μιας ολόκληρης Ιστορίας και ενός ολόκληρου λαού στα χέρια μας και δεν καταφέρουμε να δικαιώσουμε αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν αυτή τη φανέλα. Χάρη μας έκανε η ΑΕΚ. Δεν της κάναμε. Διαβάζω διάφορα για τις δυσκολίες που υπήρχαν την περσινή χρονιά. Όντως υπήρχαν. Δεν είχαμε ούτε για βενζίνη. Αν δεν υπήρχαν όμως δυσκολίες θα ήταν κανείς από εμάς στην ΑΕΚ; Όχι. Η ΑΕΚ μας εμπιστεύτηκε τη φανέλα της για να τη σώσουμε με αντάλλαγμα, στα νέα παιδιά να φανούν μέσα από αυτή τη διαδικασία και να συνεχίσουν την καριέρα τους αλλού. Δεν πιστεύω ότι η ΑΕΚ χρωστάει σε κανέναν. Αντίθετα. Όλοι της χρωστάμε. Καριέρα, δόξα, χρήματα, επιτυχία, αναγνωρισιμότητα. Τα πάντα…”.

Θα μπορούσε αυτή να ήταν η άποψη ενός φανατικού οπαδού της ΑΕΚ…

“Δεν είναι θέμα φανατισμού. Είναι θέμα πραγματικότητας. Αν τα βάλει κανείς κάτω θα δει πως η περσινή ήταν μία χρονιά δύσκολη για έναν πολύ μεγάλο Σύλλογο ο οποίος εμπιστεύεται το παρόν του σε νέα παιδιά που ψάχνουν την προοπτική. Αν δεν ήταν σε μία δύσκολη στιγμή γιατί να εμπιστευτεί αυτά τα παιδιά και να μην αποκτήσει ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας για να του φέρουν τίτλους και χρήματα”;

Τι είναι η ΑΕΚ;

“Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που μου έδωσε την ευκαιρία να φορέσω τη φανέλα της και να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο. Είναι η ομάδα που μου έδωσε τη δυνατότητα να αλλάζω στα ίδια αποδυτήρια με τον Ριβάλντο, τον Τράι, τον Λύμπε.

Είναι η ομάδα που μου έδωσε φίλους, ίσως τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Γενικά είναι το 90% της ζωής μου. Στην ουσία είναι η οικογένειά μου και η αιτία που νιώθω ότι δεν είμαι ποτέ μόνος μου στην Αθήνα, μακριά από τη βιολογική μου οικογένεια”.

Συναντάς στο δρόμο ένα παιδί που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα υγείας με σένα. Δε λέγεται Παυλής, δεν παίζει ποδόσφαιρο. Προσπαθεί να πατήσει στα πόδια του για να αντεπεξέλθει στη δικιά του πιο απλή καθημερινότητα. Τι του λες;

“Να είναι δυνατό και να θυμάται ότι η ζωή δεν νικιέται ποτέ και από τίποτα. Πολλά παιδιά με το ίδιο πρόβλημα έχουν επικοινωνήσει μαζί μου στο παρελθόν. Αν και με στεναχωρεί το να συζητάω για αυτό γιατί μου μπαίνει υποσυνείδητα η ιδέα πως υπάρχει, προσπαθώ να τους λέω πάντα αυτό: Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορείς να τα καταφέρεις και εσύ. Μην αφήνεις να σε καταβάλλει κανείς και τίποτα”.

Σε κάθε ταινία αυτό που μένει είναι η τελευταία εντύπωση. Το ίδιο και σε κάθε κείμενο. Στη σύντομη ποδοσφαιρική καριέρα του Παυλή η οποία γίνεται …σβηστά ταινία, σημασία δεν έχει τι έγινε στο τέλος, αφού όλα είναι …δρόμος! Η –σκόπιμα- τελευταία ερώτηση είναι το ρεζουμέ μιας ταλαιπωρημένης ποδοσφαιρικής ιστορίας που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Ακόμα και τώρα που η επικαιρότητα την προσπερνάει, ο βομβαρδισμός από τις κλήσεις δημοσιογράφων εκπομπών γενικού περιεχομένου έχουν κοπάσει και που τα φώτα από τις κάμερες έχουν σβήσει: “Αφού τα κατάφερα εγώ μπορείς και εσύ”.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X