Η ΑΕΚ θέλει προπονητή – εγγύηση και όχι προπονητή

Photo Credits: INTIME

Ο Σταύρος Καζαντζόγλου κοιτάζει στο παρελθόν για να δει το… αύριο στον προπονητή της ΑΕΚ

19/05/2025 | 22:31

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αποτελεί κοινό τόπο πως ο προπονητής είναι το Α και το Ω στη σωστή δημιουργία μιας ομάδας. Στην περίπτωση της ΑΕΚ, αυτό αποτελεί απόλυτη γνώση από… αρχαιοτάτων ποδοσφαιρικών χρόνων. Είναι η πρώτη ομάδα που δημιούργησε μύθους γύρω από προπονητές και οι νεότεροι, μεγαλώσαμε με τον τρομερό Τσάκναντι και τον Στάνκοβιτς. Οσο περνούν τα χρόνια, έστω και εάν το ποδόσφαιρο γίνεται πιο δαιδαλώδης διαδικασία, ο ρόλος του προπονητή παραμένει κομβικός.

Βρισκόμαστε σε μέρες που η ΑΕΚ βρίσκεται στην αγορά για συζητήσεις με προπονητές για να βρει τον εκλεκτό της. Είναι από τις λίγες φορές, που μέσα από το κλαμπ μπορείς να έχεις ελάχιστα στοιχεία για το προφίλ του επίδοξου προπονητή. Φαίνεται από συμφραζόμενα και μανατζερικές κυρίως πηγές, πως κυρίως θα ήθελε κάποιον φιλόδοξο και εξελίξιμο, «ψημένο» στον πρωταθλητισμό και με αντοχές για να αντέξει στην… Ραμάλα που φαντάζει πολλές φορές η ποδοσφαιρική πραγματικότητα στα μέρη μας. Θα ήθελα να έχω περισσότερα στοιχεία, κάποιες πληροφορίες που θα με οδηγούσαν κάπου στη σκέψη για τους πιθανούς στόχους. Ωστόσο, για να μην μπαίνω σε άσκοπες συζητήσεις για προπονητές που δεν γνωρίζουμε καν εάν και κατά πόσον βρίσκονται στις επιλογές της ΑΕΚ, ας ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω για να δούμε το… μέλλον. Γιατί πιστεύω πως όσα συνέβησαν στο παρελθόν, έδειχναν από νωρίς πως πέραν από ευχολόγια, δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχουν.

Η μετά Μπάγεβιτς εποχή

Ξεκινώ από τα χρόνια της διαδοχής του Μπάγεβιτς, στο μακρινό 1996. Η ΑΕΚ πήγε σε πρώτη επιλογή τον άμεσο συνεργάτη του Ντούσκο, Πέτρο Ραβούση. Με κάθε σεβασμό στον αγαπημένο «Πετράν», γρήγορα αποδείχθηκε πως οι αστικοί μύθοι της εποχής για το… σκούντημα που ξυπνούσε τον Μπάγεβιτς, ήταν παραμύθια της Χαλιμάς. Η πορεία των δύο υπήρξε αντιστρόφως ανάλογη, μαζί με το διοικητικό παραλήρημα του Τροχανά και την «παράγκα», η αποτυχία ήταν δεδομένη. Τον διαδέχθηκε ο Ντουμιτρίου, που ήρθε ως… τσόντα ωσότου βρεθεί λύση με τον Ιορντανέσκου. Είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα στα μεγάλα ματς, αντιμετώπισε τραυματισμούς που αποδεκάτισαν την ομάδα, στο τέλος φάνηκε πως πέτυχε περισσότερα απ’ όσα του αναλογούσαν. Ο Στεπάνοβιτς ήταν μια λύση της κακιάς ώρας σε εποχές που ο Νικολάου προσπαθούσε να φέρει τον Λεβ, ο Μπλαχίν είχε υπηρεσιακό ρόλο.

Επί της ουσίας, σε όλα εκείνα τα χρόνια, η μοναδική επιλογή που έδειχνε έτοιμη και με προοπτική υπήρξε ο Τουμπάκοβιτς. Ωστόσο, τον παρέσυρε η κατραπακιά από την ΑΙΚ Στοκχόλμης, ο σεισμός που τραυμάτισε την Νέα Φιλαδέλφεια, η αδύναμη διοίκηση της εποχής. Μετά ο Παθιακάκης, η μετατροπή του Σαβέβσκι σε ένα βράδυ από ποδοσφαιριστής σε προπονητή. Όλα στην τύχη, καταστάσεις που δεν μπορούσαν να πετύχουν.

Το σημάδι του Σάντος και ο Φερέρ

Το πρώτο καλό σημάδι ήρθε με τον Σάντος. Ηρθε έπειτα από χρονιά στην Πόρτο, όντας στην 10άδα των πλέον εξελίξιμων της ΟΥΕΦΑ εκείνα τα χρόνια, με διάθεση να πετύχει. Εχασε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία, πήρε το κύπελλο. Δηλαδή, ο πρώτος που ήρθε και ήταν «κανονικός», ακόμα και με διοίκηση Ψωμιάδη, έκανε την διαφορά για την ΑΕΚ και οδήγησε σε τίτλο. Μετά ακολούθησε ξανά ο Μπάγεβιτς, όπου παρά τα ζητήματα που υπήρχαν, είχε εκ νέου επιτεύγματα όπως η αήττητη πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ και οι δύο διαδοχικές πορείες στην διοργάνωση, που ακόμα μνημονεύονται. Ο Ντέμης έκανε πολλά λάθη διοικητικά, αλλά ήξερε τον σημαίνοντα ρόλο στην επιλογή προπονητή. Ετσι, επέστρεψε ο Σάντος και πήρε μια ομάδα από το μηδέν για να κάνει ανταγωνιστική ως το φινάλε και εκείνο το σιχαμένο ματς με τον Ιωνικό.

Αν μάλιστα δεν είχαν υπάρξει παλαβομάρες στον σχεδιασμό της επόμενης σεζόν, η ΑΕΚ θα έπρεπε να αλλάξει λέβελ. Αυτό ήρθε να το κάνει ο Φερέρ. Δεν ήταν Βαλβέρδε που τότε κυνήγησε ο Ντέμης, αλλά ήταν προπονητής με εμπειρίες και έκανε μια ομάδα που έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, είχε πολλά υποσχόμενα πρότζεκτ και φαινόταν πως θα κάνει πολλά. Ακόμα και τη σεζόν που την είδε… Ναπολέοντας, ο Ισπανός είχε μια ομάδα που υπό την καθοδήγηση του Κωστένογλου αναδείχθηκε πρώτη μέσα στα γήπεδα και συνέτριψε τον Ολυμπιακό. Μετά, ξανά μανά τα ίδια. Η επιλογή Δώνη τορπιλίστηκε από την παραίτηση Ντέμη (αν και ΑΕΚ και Δώνης δεν κολλάνε ποδοσφαιρικά), η επιστροφή Μπάγεβιτς έγινε με διοικητική αναταραχή (αλλά και πάλι έφερε την παρουσία σε τελικό κυπέλλου), ενώ και ο Χιμένεθ από την Σεβίλλη, ήταν μια αξιόλογη επιλογή που πήρε κύπελλο.

Τα χρόνια του Μελισσανίδη

Στα χρόνια του Μελισσανίδη η ΑΕΚ περιπλανήθηκε σε διάφορες επιλογές. Ο Δέλλας υπήρξε το πιο αξιοσημείωτο πρότζεκτ, ήταν σε χρονιές που η ΑΕΚ μετασχηματιζόταν, αλλά ήταν η μοναδική (προ Αλμέιδα) φορά που έβλεπες μια ομάδα με συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Ο Πογέτ ήταν υπηρεσιακή λύση, ο Κετσπάγια ήρθε αφού δεν προέκυψε Μοντανιέ και κάτι άλλοι Γερμανοί, ο Μοράις ήρθε επειδή κάποιος έψησε πως επειδή ήταν χρόνια δίπλα στον Μουρίνιο θα μπορούσε να κουμαντάρει μια ομάδα.

Διαβάστε τη συνέχεια