Η ΑΕΚ αναμετριέται μόνο με την ιστορία, σ’ άθλημα που μετράει μόνο τα… Άμπου Ντάμπι

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης αραδιάζει μπασκετικές σκέψεις, λίγο πριν μπει η ΑΕΚ στην μάχη για να κυνηγήσει το τέταρτο υπερβατικό της τρόπαιο

09/05/2025 | 14:17

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Σε λίγες ώρες η ΑΕΚ θα μπει στο γήπεδο για να διεκδικήσει την πρόκριση σ’ έναν τελικό και κατόπιν στην κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου. Η ΑΕΚ ήδη έχει βάλει στα ράφια της και καμαρώνει τρείς ευρωπαϊκές κούπες. Η μια εξ αυτών μάλιστα, είναι η πρώτη που έφερε ποτέ ελληνική ομάδα. Τεράστιο επίτευγμα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, αλλά διόλου βολικό στην επικοινωνιακή πολιτική του μιντιακού μας χάρτη.

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως κανένα εξ αυτών των τριών ευρωπαϊκών τροπαίων της ΑΕΚ, δεν είναι τα μεγάλα, τα πρώτα, αυτά της ευρωλίγκα. Το ακούω και μόνο ένας μπούφος θα το αγνοούσε. Αλλά ας το δούμε το πράγμα και λίγο διαφορετικά. Τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στον Ολυμπιακό μπήκαν δυνατοί επιχειρηματίες και έστησαν όλο το εγχείρημα τους, πάνω στην προοπτική της κατάκτησης της ευρωλίγκας. Μ’ ότι αυτό συνεπάγεται.

Ναι, τα οικονομικά μεγέθη της Ευρωλίγκας ως προς τα έσοδα και τα εμπορικά, δεν είναι ούτε κοντά στα αντίστοιχα του Τσάμπιονς Λιγκ του ποδοσφαίρου. Από την άλλη μεριά όμως, επίσης δεν είναι ούτε κοντά, από την ανάποδη, μ’ αυτά που υπάρχουν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Που δεν είναι ευρωλίγκα. Κυρίως διότι το μπάσκετ το ίδιο, το δείχνει ξεκάθαρα και δεν θέλει να το κρύψει, πως μόνο η ευρωλίγκα το αφορά.

Η ΑΕΚ έχει πάρει ένα κυπελλούχων (Σαπόρτα) στην Λοζάνη, έχει πάρει ένα Τσάμπιονς Λιγκ και τώρα διεκδικεί να πάρει και ένα δεύτερο. Τα έχει πάρει σε μια εποχή και σ’ ένα περιβάλλον, που όλα τα χορηγικά, όλα τα εμπορικά, όλα τα φράγκα για να είμαστε καθαροί, διοχετεύονταν και γυρνούσαν και γύρω από την Ευρωλίγκα. Και στα μάτια τα δικά μου, αυτό δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία σ’ αυτά που έχει κατακτήσει η ΑΕΚ. Έστω και αν η αναμέτρηση είναι επί της ουσίας μόνο με την ιστορία και όχι μ’ αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς που έχει επιβάλλει το ίδιο το άθλημα.

Για να ξέρουμε και τι λέμε, το μπάσκετ πλέον δεν ενδιαφέρεται για το μπάσκετ. Τρέχει πίσω από τα εμπορικά και τις χορηγίες που θα κάνουν τους λίγους και εκλεκτούς της κλειστής (ευρω)Λίγκας από πλούσιους, ακόμα πλουσιότερους. Και για να συμβεί αυτό, ένα ευρωπαϊκό φάιναλ φορ έφτασε μέχρι και το Αμπού Ντάμπι Αν οι χορηγοί και οι εταιρίες και οι διαφημιστές το κρίνουν, μπορεί να φτάσει τα επόμενα χρόνια και μέχρι το Μπρουνέι ή το νησί του Πάσχα. Οι εμπορικές συμφωνίες θα το αποφασίσουν και όχι οι ομάδες και ούτε πολύ περισσότερο ο κόσμος τους. Το μπάσκετ δεν είναι άλλωστε για τον κόσμο του.

✨ Athens trophy core ✨#BasketballCL x #FinalFour pic.twitter.com/sm0Cp3bOkj

— Basketball Champions League (@BasketballCL) May 7, 2025

Φαίνεται και στην ευρωλίγκα, φαίνεται ακόμα περισσότερο και ακόμα πιο χυδαία, εκτός της ευρωλίγκας. Η ΦΙΜΠΑ έβαλε το πιο φτηνό εισιτήριο για το φάιναλ φορ του Τσάμπιονς λιγκ, στα 125 ευρώ. Με πήρε ένας φίλος και μου είπε πως το πιο φτηνό εισιτήριο, κοστίζει όσο το εβδομαδαίο σούπερ μάρκετ της οικογένειας του. Τι να του απαντήσεις και τι να απαντήσει κι αυτός σ’ ένα τέτοιου είδους δίλημμα. Η ΑΕΚ έδωσε μάχη για να φέρει το φάιναλ φορ στην Αθήνα. Αν δεν το κατάφερνε, τα έξοδα θα ήταν πενταπλάσια. Η Γαλατασαράι που έχει εκατομμύρια κόσμου στην Τουρκία, φέρνει μόνο 100 οπαδούς στην Αθήνα. Και όχι επειδή δεν είναι μπασκετάνθρωποι του μπάσκετ. Το εβδομαδιαίο σουπερμάρκετ δεν είναι μόνο στην Ελλάδα 120 ευρώ.

Ο κόσμος της ΑΕΚ θα σταθεί δίπλα στην ομάδα του. Θα κόψει ό,τι κόβεται και ίσως δεν κόβεται, θα κάνει το απαυτό του παξιμάδι, αλλά στην ΑΕΚ δίπλα θα βρεθεί. Όχι μόνο λόγω της τρέλας με την ομάδα, αλλά και επειδή καταλαβαίνει πως αυτό που κάνει είναι υπερβατικό και μια αναμέτρηση, με την ίδια την ιστορία. Και ξέρετε κάτι, οι χαρτογιακάδες του μπάσκετ και αυτό το ξέρουν. Δεν είναι τυχαίο που έχουν δώσει τρεις φορές το φάιναλ φορ στην ΑΕΚ και στο γήπεδο δεν έπεφτε καρφίτσα. Τον θέλουν τον κόσμο της ΑΕΚ, αλλά δεν τον σέβονται. Αυτή είναι πραγματικότητα.

Για μπασκετικές αναλύσεις για τον ημιτελικό με την Μάλαγα, φυσικά και δεν θα διαβάσετε εδώ. Καταλαβαίνω πως δεν είμαστε καθόλου το φαβορί. Και πότε άραγε ήμασταν φαβορί σε τέτοιου είδους περιστάσεις; Όλα όσα έχει κατακτήσει η ΑΕΚ, το έχει κάνει με μπασκετικές υπερβάσεις. Στην Λοζάνη, για παράδειγμα, η Μπολόνια είχε ομαδάρα και πανάκριβη. Είχε και περισσότερο κόσμο, διότι η απόσταση επέτρεπε και οδικές εκδρομές. Αλλά στο τέλος η ΑΕΚ το σήκωσε. Και δυο Ιταλοί που καθόντουσαν δίπλα μας, παρασύρθηκαν και για αρκετή ώρα κουνούσαν τα κεφάλια τους στον ρυθμό της ΑΕΚτζήδικης εξέδρες και χορού.

Και κάτι τελευταίο, λίγο πιο προσωπικό, που μάλλον λίγο μας ακουμπά όλους. Η αφεντιά μου με μουστάκι και φανέλα Σαβέβσκι (τι να κάνουμε, μπασκετάνθρωποι του μπάσκετ δεν είμαστε) είχα ταξιδέψει στην Λοζάνη. Το ίδιο ταξίδι είχε κάνει και ο κουμπάρος μου, έχοντας βάψει το πρόσωπο του κιτρινόμαυρο. Δεν είχαμε καν γνωριστεί τότε. Τρακαριστήκαμε έξω από ένα φαγάδικο σε μια πόλη που νομίζω λεγόταν Μορνέ. Έναν χρόνο μετά, γνωριστήκαμε για τα καλά. Σχεδόν 18 χρόνια μετά, πανηγυρίσαμε αγκαλιά από το πέταλο του ΟΑΚΑ, το Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτή είναι η ΑΕΚ γενικώς αλλά και η μπασκετική ΑΕΚ ειδικώς. Φτιάχνει σχέσεις ζωής, που περιστρέφονται πάντα γύρω απ’ αυτά. Με κάποια αόρατη κιτρινόμαυρη κλωστή, που δένει τους ανθρώπους μεταξύ τους και με τον σύλλογο. Μ’ όλους και μ’ ό,τι μπαίνει σε γήπεδο, σε παρκέ, σε ταρταν, με την κιτρινόμαυρη φανέλα και τον δικέφαλο στο στήθος. Και απόψε, ό,τι και αν γίνει με την Μάλαγα, στο τέλος της ημέρας το μόνο που θα έχει συμβεί, είναι να γίνει πιο δυνατό το δέσιμο μ’ αυτόν τον σύλλογο.