Το μπάσκετ δεν ήταν ποτέ αποκούμπι, αλλά δύσκολο και πανέμορφο κομμάτι του συλλόγου

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης λόγω της ημέρας ή για την ακρίβεια της μαγικής νύχτας στα Λιόσια, καταπιάνεται με το τμήμα μπάσκετ

24/04/2025 | 1:00

Καταρχάς για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, μην περιμένετε εδώ να διαβάσετε μπασκετικές αναλύσεις για το πως έριξε η ΑΕΚ αυτή την κατοστάρα στη Ναντέρ. Θα με αφορίσει ο θεός του μπάσκετ, θα με δείρει ο Τσίμπος και θα μ’ απολύσει ο Καζαντζόγλου. Όχι απαραίτητα μ’ αυτή την σειρά.

Ξέρω να σας γράψω για τον Μήνα που έβαλε εκείνο το τρίποντο από την σέντρα και κερδίσαμε τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Ξέρω να σας γράψω για όργια του Γουάιτ απέναντι στον νεόπλουτο Παναθηναϊκό και για το βάλτε μέσα την δεύτερη πεντάδα. Ξέρω να σας γράψω και για εκείνον τον Ιταλό από την Μπολόνια που καθόταν δίπλα μας στην Λοζάνη και κάποια στιγμή τον είδα να κουνάει το κεφάλι του στους ρυθμούς των δικών μας συνθημάτων, γιατί οι δικοί του αν και διπλάσιοι, δεν ακουγόντουσαν. Αλλά για τακτικές, πικ εν ρολ και λοιπά ακαταλαβίστικα, ούτε λόγος.

Μπασκετάνθρωποι του μπάσκετ εξάλλου, δεν ήμασταν. Ούτε τώρα, ούτε και ποτέ. Ούτε ακόμα και όταν η ΑΕΚ ήταν η πρώτη ομάδα που έφερνε ευρωκούπα στην Ελλάδα και έβαζε το μπάσκετ στο μυαλό των 80 χιλιάδων που γέμισαν το Καλλιμάρμαρο αλλά και αυτούς που είδαν τον τελικό από την τηλεόραση. Ακόμα και τότε πάλι η μπάλα ήταν πρώτη στην σειρά. Μπασκετάνθρωποι του μπάσκετ δεν ήταν ούτε και αυτοί που γέμισαν κάθε γωνιά του γηπέδου στα Λιόσια με τη Ναντέρ.

Αυτό όμως που ήταν και αυτοί και που ήμασταν πάντα, ήταν ΑΕΚ. Και αυτό αρκούσε και για να πας στο Σπόρτινγκ σε δύσκολα χρόνια και στο Μόσχος σε ακόμα πιο δύσκολα, αλλά ακόμα μετέπειτα, στην μεταφιλίππου ραψωδία της απόλυτης παρακμής σε διάφορα γήπεδα της Αττικής. Ναι προφανώς το μπάσκετ ποτέ δεν ήταν και δεν θα γίνει νούμερο ένα. Όπως και για να είμαστε τίμιοι και να ξέρουμε τι λέμε. Δεν έχει γίνει ποτέ και σε καμία χώρα του πλανήτη. Ακόμα και σ’ αυτές που σπουδαίοι σύλλογοι έχουν και ομάδα μπάσκετ. Αλλά πάντα και στην Ρεάλ και στην Μπαρτσελόνα, το ποδόσφαιρο θα είναι πάνω και μπροστά απ’ όλα.

Νομίζω μόνο στην περίπτωση εδώ του Παναθηναϊκού, έχει γίνει όλο αυτό που κάνει στην Ευρωλίγκα, το αποκούμπι για παρατεταμένο δύσκολο φεγγάρι που περνάει η ποδοσφαιρική ομάδα. Είδα για παράδειγμα με τα μάτια moy, την μέρα που παίζαμε στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό τώρα στα Playoffs, πολύ κόσμο που είχε πάει στο κλειστό για να δει παιχνίδι μπάσκετ, όταν αυτό τελείωσε να φεύγει εντελώς και να μην πηγαίνει δίπλα στο ποδόσφαιρο. Στην ΑΕΚ δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Ο κόσμος της ΑΕΚ που γέμισε τα Λιόσια και το έκανε και στο πρώτο ματς, ήταν αυτός που θα ξαναγεμίσει την Κυριακή και τη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν έχει να κάνει καθόλου με το γεγονός πως το ποδόσφαιρο δεν πάει καλά. Εξάλλου θυμίζω, πως οι οπαδοί της ΑΕΚ τίγκαραν το ΟΑΚΑ στο φάιναλ φορ του ’18 με ενδιάμεσα ημιτελικού και τελικού, να γίνεται φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος στην μπάλα. Δεν είναι καθόλου αποκούμπι το μπάσκετ. Ποτέ δεν ήταν.

Πάντα δίπλα στην ομάδα ο κόσμος

Πάντα ήταν κομμάτι του συλλόγου. Ένα κομμάτι πανέμορφο διότι καταρχάς, για να ξέρουμε και τι λέμε, έχει φέρει ήδη τρία ευρωπαϊκά τρόπαια και διεκδικεί να φέρει ακόμα ένα. Αλλά είναι πανέμορφο κυρίως διότι κατά καιρούς έχει δώσει συγκινήσεις απ’ αυτές που μόνο το ΑΕΚτζήδικο dna μπορεί να εκτιμήσει. Χωρίς απαραιτήτως να είναι τίτλοι. Αλλά και είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι του συλλόγου. Και περίπλοκο.

Αφενός διότι ποτέ οι συγκυρίες δεν την βοήθησαν και έπεφτε πάνω στις αβάντες που είχαν είτε οι ομάδες της Θεσσαλονίκης αρχικά, είτε αυτές της Αθήνας κατόπιν κυρίως λόγω της ισχυρής τους διοίκησης. Αφετέρου διότι η ίδια η δομή του μπάσκετ τα τελευταία ίσως και 20 χρόνια, το έχει μετατρέψει σ’ ένα κλειστό κλαμπ για λίγους, κονομημένους και χορηγούμενους. Ένα άθλημα που έχει ένα σύστημα για τις λίγες και πλούσιες ομάδες να γίνονται πλουσιότερες και να φαγώνονται μεταξύ τους, αλλά τις πολλές και φτωχές να τις κάνει αυτομάτως μια χαψιά.

Η ΑΕΚ μπήκε στην ευρωλίγκα, για όσους το έχουν ξεχάσει. Έφτασε και μέχρι το φάιναλ φορ. Έκανε και η ίδια στη συνέχεια τα δικά της σοβαρά λάθη. Κυρίως όμως δεν άντεξε εκεί που είχε μπει ο οικονομικός πήχης, προκειμένου μπει εντός και μην πεταχτεί εκτός. Και όλοι ξέρουμε πως αν βγεις, δεν ξαναμπαίνεις. Δεν είναι προφανώς της παρούσης μια τέτοια κουβέντα. Αυτό που είναι της παρούσης, είναι το πόσο άδικα συμπεριφέρεται το σύστημα σε μια ομάδα που είχε στα δυο ματς με τη Ναντέρ, εννέα χιλιάδες κόσμο. Που είχε οπαδούς σχεδόν σ’ όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια που έδωσε και φέτος και πέρυσι στην Ευρώπη. Που πριν επτά χρόνια γέμισε δυο φορές το ΟΑΚΑ.

Πως να αντέξει αυτός ο κόσμος, πως να αντέξει και ένας μπασκετικός οργανισμός που δείχνει πως δεν θέλει να ρίξει λευκή πετσέτα, όταν ξέρει πως ό,τι και αν κάνει, πάντα θα βρίσκεται στην δεύτερη ταχύτητα του αθλήματος. Μάχεται, παλεύει, φτάνει στην κορυφή της και την κατακτά όπως έκανε το ’18 και όπως θα προσπαθήσει να κάνει και τώρα, αλλά είναι άδικο που της επιβάλλεται μια κόκκινη γραμμή που είναι αδύνατον να περάσει. Σκεφτείτε πως ακόμα και αν η φετινή ΑΕΚ, με μαγικά του αφάνα, κάνει σούπερ έκπληξη και φτάσει μέχρι και την δεύτερη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος, ουσιαστικό αντίκρισμα δεν θα έχει.

Προφανώς είναι μια απλοϊκή ανάλυση, καθώς υπάρχουν περίπλοκα κυρίως οικονομικά δεδομένα πίσω απ’ αυτό. Αλλά είναι μια πραγματικότητα, που αντανακλάται και στον κόσμο του συλλόγου. Έναν κόσμο που ναι, δεν είναι στην πλειοψηφία του μπασκετάνθρωποι του μπάσκετ, αλλά το τμήμα μπάσκετ της ΑΕΚ το αγαπάει και το εισπράττει αυτό το δύσκολο και το άνισο του πράγματος. Δεν μπορεί να του ζητάς σταθερή παρουσία, όταν δεν μπορείς να του δώσεις παρά ελάχιστα. Όχι σαν διοίκηση, αυτή παλεύει με τα θεριά και τα κύματα, αλλά σαν σύστημα του αθλήματος.

Η μπασκετική ΑΕΚ έχει περάσει πολλά. Αυτή είναι η αλήθεια. Μια άλλη ομάδα που θα είχε περάσει τόσα, ίσως να μην υπήρχε πουθενά στον μπασκετικό χάρτη. Η ΑΕΚ υπάρχει και έρχονται και φορές, όπως τώρα, που φωνάζει δυνατά. Έρχονται και άλλες που πνίγεται και χάνει το οξυγόνο της ανάμεσα στις μυλόπετρες ενός συστήματος που θέλει 30 πλούσιες ομάδες, ντιβόσιο και σχεδόν τίποτε άλλο. Όπως όμως έλεγε και το πανό στα Λιόσια, «τα κουρέλια ακόμα τραγουδάνε». Και το τραγούδι δεν θα σταματήσει ποτέ. Ό,τι και να γίνει αρχές Μάη στο φάιναλ φορ.

Mega Deal* Γνωριμίας στην Betsson, διαλέγεις το δώρο* που σου ταιριάζει! *Όροι & Προϋπ. 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ