Μύθοι, δράκοι και πραγματικότητα για την μπασκετική ΑΕΚ

Photo Credits: INTIME

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου θυμάται τα πρώτα ρεπορταζιακά χρόνια του και εξηγεί γιατί ουδέποτε η Ένωση είχε το μπασκετικό κοινό των πολλών

09/05/2024 | 16:00

Να μου συγχωρήσετε τη σημερινή -εκτενή και όχι με ΥΓ. όπως είχα επιλέξει 2-3 φορές να κάνω- αναφορά στη μπασκετική ομάδα, αλλά έφτασε σε ένα σημείο που πρέπει κάποια πράγματα να βγουν από μέσα μου. Ήμουν κι εγώ, καμιά 20αρια (και βάλε) χρόνια πριν, πιστός ρεπορταζιακός ακόλουθός της.

Σαφώς έχουμε δει και χειρότερα, προφανώς θα υπήρχε και πιο κάτω αν δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το τμήμα ο Μάκης Αγγελόπουλος, όταν βολόδερνε στα χαμηλά. Μας έκανε να χαιρόμαστε την ομάδα ξανά, να πανηγυρίσουμε τίτλους, να αισθανόμαστε καλά γι’ αυτό που προσπαθεί να πετύχει. Και τώρα, μοιάζουμε να βρισκόμαστε ξανά στο σημείο μηδέν.

Θέλει τρέλα για να ασχοληθείς με μία ομάδα που από την αρχή γνωρίζεις ότι παρά το σπουδαίο όνομα της και τη μεγάλη ιστορία της, είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Είναι πολύ μακριά από αυτό το club ομάδων πια, δεν έχει την προοπτική να το πλησιάσει, ούτε την οικονομική δυνατότητα για το υποστηρίξει. Ούτε και τον κόσμο.

Είναι ταυτόχρονα όμως, μια ομάδα που θέλει να διεκδικεί τίτλους, ψάχνοντας τις ευκαιρίες της στο Κύπελλο Ελλάδος και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις που αγωνίζεται. Όμως κάπου εκεί, χάνεται η μπάλα.

Ποιο είναι το σχέδιο;

Ο Αγγελόπουλος έχει πέσει μέσα σε πολλά πράγματα, έχει κάνει υπερβάσεις και ουδείς το παραγνωρίζει. Έχει κάνει και πολλές αστοχίες εξίσου. Υπάρχει επίσης και ένα κουτοπόνηρο σύστημα απέναντι, με την υπάρχουσα διοίκηση της ΕΟΚ να αντιμετωπίζει την ΑΕΚ ως ομάδα μπασκετικά απαίδευτων ιθαγενών.

Μοϊκανοί (δηλαδή λίγοι) ήμασταν πάντα, ιθαγενείς ωστόσο, ποτέ! Πέρα όμως από αυτή τη λεπτομέρεια που επί της ουσίας δεν κάνει τη διαφορά στα προβλήματα που έχει από μονή της η ΑΕΚ, αδυνατώ να καταλάβω ποιο είναι το σχέδιο.

Αδυνατώ να συλλάβω το γιατί μία ομάδα που ξέρει ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους δύο «δυνάστες» του ελληνικού μπάσκετ, δεν βρίσκει έναν τρόπο να είναι ισορροπημένη, πιο καλά στελεχωμένη οργανωτικά, περισσότερο εύστοχη στις επιλογές της μέσα από τη γνώση ανθρώπων πού όντως ξέρουν καλά από μπάσκετ, όχι τυχοδιώκτες. Ναι χαίρεται το άθλημα, να ακολουθεί ένα project παραγωγικό.

Αδυνατώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους δεν κοιτάζει να είναι απλώς νοικοκυρεμένη και φροντισμένη, δίχως να απλώνει τα πόδια της πιο μακριά από το σεντόνι της, δίχως να δημιουργεί προσδοκίες που είναι εξ αρχής πιθανόν να αποδειχθούν ανέφικτες και οι οποίες θα την οδηγήσουν μαθηματικά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες και διαδοχικά bans.

Στο σημείο που έχει φτάσει σήμερα, μετά από αυτή την απίστευτα κακή και αλλοπρόσαλλη σεζόν σε όλα τα επίπεδα, δυστυχώς η ΑΕΚ είναι για να την αποφεύγεις, να μη θέλεις καν να ενημερωθείς για εκείνη, φοβούμενος τι κακό θα ακούσεις πάλι.

Τραγικό να μαθαίνουμε για απληρωσιές, για παίκτες που απέχουν, για άλλους που έχουν φύγει δίχως να ξέρουμε ποιοι είναι, να ακούμε κυνικά την αλήθεια από έναν προπονητή που σήμερα είναι και αύριο δεν θα είναι, ο οποίος δεν λέει ψέματα, αλλά μοιάζει να μας λυπάται. Που φτάσαμε πάλι…

Ο Μύθος και ο Δράκος

Μέσα σε όλα υπάρχει και αυτή η πλάνη περί του μπασκετικού κοινού της ΑΕΚ. Ένας μύθος που χτίστηκε πάνω στο τεράστιο επίτευγμα του 1968, αλλά που όπως κάθε τέτοιος, κρύβει και κάποιον (μεγάλο) δράκο μέσα του. Μπορεί να ακουστεί σκληρό, αλλά ουδέποτε η ΑΕΚ είχε ογκώδες μπασκετικό κοινό.

Ακόμα και στις ένδοξες μέρες της προεδρίας Φιλίππου, όταν διεκδικούσε στα ίσια τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα και είχε τη δυνατότητα να χτυπήσει την Ευρωλίγκα, στο γήπεδο πατούσαν 1.500-2.000 άτομα. Κάποιες φορές στα σημαντικά ντέρμπι είχε 7-8.000. Σπάνια… Τα θυμάμαι πολύ καλά όλα αυτά έχοντας ζήσει από κοντά εκείνη τη εξαιρετική εξαετία (1996-2002) ως ρεπόρτερ.

Αυτή ήταν η ομαδάρα που αρχικά ο αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης είχε καταστήσει ισοδύναμη με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό κι ενώ με παράπονο κοιτούσε στις εξέδρες του ΟΑΚΑ να γεμίζουν μόνο οι μπλε καρέκλες. Όπως αργότερα το ίδιοι έζησαν οι Ίβκοβιτς και Σάκοτα…

Τελευταία, το μπάσκετ έχει γίνει ξανά μια ενασχόληση τυπικού χαρακτήρα και όχι ιδιαίτερης μελέτης όπως παλαιότερα για τους περισσότερους από εμάς. Μέσα σ’ όλα, ρίχνουμε κάνα βλέφαρο στο κανάλι που είναι ελεύθερο και δείχνει το παιχνίδι της ομάδας. Έτσι για να λέμε ότι είδαμε την ΑΕΚ.

Διότι για να είμαστε και ειλικρινείς, ούτε καν θα σκεφτόμασταν να πληρώσουμε για να την παρακολουθήσουμε αν τα δικαιώματά της ανήκαν για παράδειγμα σε κάποια πλατφόρμα από αυτές που δεν θα ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα. Κι αυτό από μόνο του, λέει και σημαίνει πολλά για τους παλαιότερους που πάντα ήταν λίγοι και για τους νεότερους που, δυστυχώς, είναι ακόμα λιγότεροι.

Mega Deal* Γνωριμίας στην Betsson, διαλέγεις το δώρο* που σου ταιριάζει! *Όροι & Προϋπ. 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ