Η ΑΕΚ είναι τρόπος για να ζεις!

Photo Credits: INTIME

Ο Σταύρος Καζαντζόγλου εύχεται χρόνια πολλά στη μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου που γιορτάζει 100 χρόνια ζωής

13/04/2024 | 16:39

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Εγώ και η ΑΕΚ. Τέτοιες μέρες, δίνουν πάντα την αφορμή για να ψάξεις στα βάθη της ψυχής σου. Μπορείς να περνάς καλά χωρίς την ΑΕΚ; Πως θα ήταν η ζωή σου αν δεν υπήρχε; Εάν είχες επιλέξει να είσαι κάτι διαφορετικό, να είχες μια άλλη ομάδα. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Καταλαβαίνω, πως η ομάδα είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον καθένα. Αλλά για κάθε έναν που αποκτά αυτήν τη σχέση με την ΑΕΚ, δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμένα, εσένα, όλους όσοι σχηματίζουν αυτό το παζλ ψυχών που ενώνονται από την ίδια μοίρα.

Ο καθένας αναμφίβολα έχει τη δική του ιστορία. Εκείνα που τον συνδέουν με την ΑΕΚ. Αυτά που τον κάνουν να αισθάνεται, πως το κέντρο του κόσμου είναι η Νέα Φιλαδέλφεια. Η γη της κόλασης για τους άλλους, ο παράδεισος για κάθε Ενωσίτη. Η ΑΕΚ είναι πολλά περισσότερα από ένα γκολ, μια απόκρουση, έναν πανηγυρισμό. Είναι τρόπος ζωής, διαμορφώνει την ψυχοσύνθεση και το είναι σου. Τόσο επιδραστική είναι στην καθημερινότητα κάθε πιστού της.

«Θα λέμε την ιστορία μας»

Δεν είναι ψέμα, έστω και εάν σε κάποιους φαίνεται ρομαντικό ή σε άλλους υπερβολικό. Η ΑΕΚ είναι ο οργανισμός που δημιουργήθηκε μέσα από τις στάχτες της μεγαλύτερης καταστροφής που γνώρισε ο ελληνισμός τα τελευταία 150 χρόνια. Είναι η ομάδα που ίδρυσαν Κωνσταντινουπολίτες, Μικρασιάτες, άνθρωποι κιμπάρηδες που είχαν τις ζωές τους και τα έχασαν όλα μέσα σε ένα βράδυ, από καταστροφικές επιλογές πολιτικών στην Ελλάδα και τα παιχνιδάκια των ξένων δυνάμεων.

Αυτοί οι άνθρωποι, εκείνοι που μαγικά ο μέγας Μπουλμέτης αφηγήθηκε δια του τεράστιου Καφετζόπουλου με την αναφορά: «Θα φτιάξουμε ένα κλουμπ και μέσα απ’ αυτό θα λέμε την ιστορία μας», έγραψαν την ιστορία. Ακόμα και στη σημερινή εποχή, όπου έχει χαθεί ο δρόμος για πολλούς, η δημιουργία του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού, έρχεται να αποτελέσει μια ευκαιρία να μάθουν οι νεότεροι με πόσα συνδέεται η ΑΕΚ.

Το όνειρο στα Φιλαδέλφεια

Πολλά άλλαξαν σε αυτό το πέρασμα των 100 ετών. Τώρα πια ελάχιστοι μπορούν να κατανοήσουν, τι σήμαινε για τους πρόσφυγες η παραχώρηση γης από την τότε Κυβέρνηση, προκειμένου να στεγάσουν την ομάδα τους. Εκεί στα Φιλαδέλφεια, τον τότε Ποδονίφτη, στεγάστηκαν τα όνειρα ανθρώπων που πονούσαν. Ανθρωποι που δεν είχαν λύσει τα δικά τους ζητήματα επιβίωσης, αλλά θέλησαν να βρουν κεραμίδι για εκείνο που τους έκανε να ξεχνούν τα προβλήματα και τις αναποδιές τους.

Γιατί αυτό αποτέλεσε η ΑΕΚ για εκείνη τη γενιά. Βρέθηκαν ρημαγμένοι, κυνηγημένοι σε μια χώρα που ήταν η πατρίδα τους. Η υποδοχή όμως, δεν ήταν ποτέ καλά. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, κάθε γωνιά της ελλαδικής γης που φιλοξένησε πρόσφυγες, έμοιαζε τόσο όμορφη όσο τη συζητούσαν από μακριά. Ηταν τόσο ξένη και αφιλόξενη, όταν την έζησαν από κοντά. Εκείνοι που τους αποκαλούσαν Ρωμιούς και γκιαούρηδες στην Πόλη, εκείνους που φώναζαν Τούρκους στην Ελλάδα.

Τρόπος ζωής

Τα παιδιά του ’22, τα παιδιά των Σεπτεμβριανών του ’55, τα παιδιά των απελάσεων του ’64, τα παιδιά του Κυπριακού το ’74. Αυτό το «Τούρκοι», «τουρκομερίτες», «τουρκόσποροι» να τους συνοδεύει σε κάθε βήμα. Σαν ρετσινιά. Σα να ήταν κάτι μειωτικό. Σα να μην ήταν εκείνοι που κουβαλούσαν ολόκληρες γενιές, κρατούσαν ζωντανό τον ελληνισμό σε μέρη που απειλούνταν. Για όλους αυτούς, η ΑΕΚ έγινε ο τρόπος ζωής τους.

Εμείς ήρθαμε στην Ελλάδα από τους τελευταίους. 1975, χρονιά ζόρικη. Μέσα στην καρδιά του Πειραιά, γιατί έτσι έτυχε. Αλλά πάντα με μια βαλίτσα μισάνοιχτη, έτοιμη να ρίξουμε μέσα τα απαραίτητα και να φύγουμε ξανά για την Πόλη. Αυτό είναι το μόνιμα αίσθημα αβεβαιότητας που κουβαλά κάθε Ενωσίτης. Γι’ αυτό και αποτελεί τόσο σημαντική, σημαντικότερη από κάθε άλλο αθλητικό σωματείο, η θεμέλια λίθος που έπεσε ξανά στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Για κάθε δάκρυ, για κάθε χαμόγελο

Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις πολλά. Η Φιλαδέλφεια ήταν μακριά, τα χρόνια αγωνιστικά ήταν «πέτρινα». Αλλά κάπου εκεί, ανάμεσα στους καπνούς από τα βαριά τσιγάρα και τη μυρωδιά από το Yeni Raki, τα τζιέρια που έρχονταν φρεσκοτηγανισμένα και το καϊμάκι που έφερνε κάποιος που είχε πάει τελευταίος στην Πόλη, όλα άνοιγαν σαν θησαυρός μπροστά σε ένα παιδί. Οι κουβέντες ξεκινούσαν από τα Πιργκιποννήσια και κατέληγαν στην ομαδάρα του Μπάρλου. Και μεγάλωνες με την προσμονή.

Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που με πήρε από το χέρι για να ανέβουμε στα Φιλαδέλφεια. Θυμάμαι σαν τώρα όμως, όλο το δρόμο από το τρένο μέχρι το γήπεδο. Να βλέπω όλους εκείνους με τα κίτρινα και τα μαύρα, να πηγαίνουν γύρω γύρω από το γήπεδο. Το δέος μπροστά στη Σκεπαστή. Την αγωνία να προλάβουμε να μπούμε έγκαιρα. Δεν σας το κρύβω. Την πρώτη φορά που πήρα τον Αγγελο μου στο γήπεδο, πήγαμε ξανά από το αλσάκι. Να ζήσω ξανά όλη αυτήν την μαγεία.

Τώρα είναι όλα πιο δύσκολα. Η ΑΕΚ κλείνει έναν αιώνα, εκείνος που με έμαθε να ζω μαζί της, δεν είναι πια εδώ. Εφυγε λίγες μέρες πριν τα γενέθλια. Εφυγε δίχως να μπορέσει να δει από κοντά αυτό που περίμενε και εκείνος καρτερικά. Για κάθε έναν που χάθηκε, για κάθε απώλεια, για κάθε δάκρυ, για κάθε χαμόγελο, η ΑΕΚ είναι η αιτία. Πιάστε γερά το χέρι του δικού σας ανθρώπου. Κάντε μια βόλτα από το «σπίτι». Η ΑΕΚ είναι εκεί. Χρόνια πολλά.

Πηγή: Sdna.gr