Είναι του σαλονιού, έγινε (και) του αλωνιού

Στο ξεκίνημα της σεζόν, όταν όλοι οι αντίπαλοι αντιμετώπιζαν με τρόμο την ιδέα να αντιμετωπίσουν την ΑΕΚ, οι «κιτρινόμαυροι» τους αντιμετώπισαν με υπερβολικό σεβασμό. Οι νίκες ήρθαν, αλλά με τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο να πιστεύει κάποιος πως μπορεί να κάνει τη ζημιά. Η Ενωση προσπάθησε μόνο με τη – δεδομένη – αγωνιστική κλάση, τη διαφορά ποιότητας και την τεχνική κατάρτιση να πάρει τα παιχνίδια. Απαραίτητο στοιχείο, δίχως να αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας.

Βλέπετε, κάθε ομάδα χρειάζεται στο παιχνίδι της να έχει δίπλα στην αγωνιστική ποιότητα και περίσσευμα τσαμπουκά. Να βγάζει δύναμη στο παιχνίδι της, να ξέρει πως να σταθεί απέναντι στο σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων. Ειδικά φέτος, στα δύσβατα μονοπάτια της Γ’ Εθνικής, φαινόταν απαραίτητο να βρει η ΑΕΚ μέταλλο. Να γίνει μια ομάδα που πέραν των σαλονιών (τύπου ΟΑΚΑ), μπορεί να σταθεί και στα αλώνια (όπως του Αιγάλεω).

Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο κέρδος της ΑΕΚ κατά την αποχώρηση από τη ζούγκλα του Αιγάλεω. Πως κατάφερε να μείνει όρθια στην κλωτσοπατινάδα των γηπεδούχων, να δείξει προς όλους ποιος είναι το αφεντικό. Να αντιτάξει δύναμη στη δύναμη, τσαμπουκά στον τσαμπουκά. Όταν ακόμα και ο ήρεμος Κορδέρο έμοιαζε ως ταύρος εν υαλοπωλείο, γίνεται αντιληπτή η ένταση που υπήρχε στους «κιτρινόμαυρους».

Είναι η δεύτερη φορά, έπειτα από το ματς με τον Ηρόδοτο στην Κρήτη, που η ΑΕΚ βγάζει μέταλλο όταν βρίσκεται υπό πίεση. Κατά σύμπτωση (ίσως και όχι), κατάφερε με πείσμα να πάρει και τα δύο ματς στο τέλος. Φρόντισε να δείξει ποιος είναι το αφεντικό, να «βαρύνει» και άλλο τη φανέλα της. Βλέπετε, ακόμα και ιστορικά να το δει κάποιος, μόνο η ποιότητα δεν αρκούσε ποτέ για να φέρει την ΑΕΚ στους στόχους της.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ