Για τα «αδέρφια» μας που έφυγαν, για την πρώτη φορά των παιδιών μας, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΚ ΜΑΣ!

Υπάρχουν κάποιες στιγμές, από αυτές που ενώ στην πραγματικότητα, έχεις και θέλεις να γράψεις χιλιάδες πράγματα, δυσκολεύεσαι να γράψεις το παραμικρό. Ίσως και να μην το έχω κάνει ποτέ στα 23 χρόνια που έχω συνδέσει (και) την επαγγελματική μου ζωή με την ΑΕΚ, αλλά επιτρέψτε μου να γράψω κάτι σήμερα, σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί είναι μια πολύ σημαντική μέρα, αυτή που ξημερώνει για μένα και θα καταλάβετε το λόγο.

Τα παιδιά μου γεννήθηκαν το 2015, μια Κυριακή που η ΑΕΚ επέστρεφε και τυπικά στη φυσική της θέση. Προφανώς, όπως κάθε πατέρας, ονειρευόμουν κι εγώ από τη στιγμή κιόλας που γεννήθηκαν, τη μέρα που θα τα έπαιρνα από το χέρι και θα τα πήγαινα στο γήπεδο, με το κασκολάκι τους, να δούνε την ΑΕΚ. Κι από τότε, είχα αποφασίσει ότι αυτό δεν πρόκειται να το έκανα για όσα χρόνια θα έπαιζε η ομάδα μας στο ΟΑΚΑ. Τελεία και παύλα.

Μέχρι τα έξι έτη (2021) της ζωής τους, αυτό ήταν σχετικά εύκολο, αφού δεν πίεζαν για να τα πάρω μαζί μου στο γήπεδο. Κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Το πρέσινγκ, ειδικά από τον γιο μου, αλλά και από την κόρη μου, για το πότε θα τους πάρω μαζί μου στο γήπεδο, ήταν σχεδόν καθημερινό. Τα πήρα στο μπάσκετ, τα πήρα στο χάντμπολ, το χάρηκαν πολύ, αλλά δεν μπόρεσα να τα… κοροϊδέψω τόσο, ώστε να σταματήσουν να μου ζητάνε να τα πάρω σε ποδοσφαιρικό γήπεδο για να δουν την ΑΕΚ.

Το δεύτερο δικό τους ΣΠΙΤΙ

Πέρυσι, κάθισα και τους εξήγησα ότι σύντομα θα ήταν έτοιμο το δικό μας γήπεδο, που παράλληλα θα ήταν και το δεύτερο δικό τους σπίτι. Και φτάσαμε στη φετινή χρονιά, όπου περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Και για κάποιον λόγο, το ένστικτό μου, μού υπαγόρευε να περιμένω λίγο ακόμα και λίγο ακόμα και λίγο ακόμα.

Κι όταν φτάσαμε πριν τα play off και βγήκε το πρόγραμμα και είδα ότι τελευταία αγωνιστική, θα είναι το ματς με τον Βόλο στα Φιλαδέλφεια, τα μάτια μου άρχισαν να παίρνουν στροφές και να αναβοσβήνουν, όπως συμβαίνει στα κινούμενα σχέδια!

«Εκείνη θα είναι η μέρα», σκέφτηκα και τη σημάδεψα. Και ένιωθα ότι θα είναι πραγματικά αυτή η μέρα, που θα πάρω μαζί μου, για πρώτη φορά, τα παιδιά μου στο γήπεδο και θα γίνουν αυτά τα δύο πράγματα που ήθελα από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Το πρώτο να είναι στο σπίτι μας, στο σπίτι τους και το δεύτερο να είναι σε μια βραδιά που θα την θυμούνται για πάντα στη ζωή τους, ως μαγική, ως μοναδική, ως τόσο ξεχωριστή.

Ακόμα κι εγώ βέβαια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό θα συνέβαινε την ίδια Κυριακή, όπου νωρίς το πρωί θα κάναμε τα γενέθλιά τους, οπότε το… πεπρωμένο ξεπέρασε και τα όσα φανταζόμουν και έκανα τόση υπομονή για να έρθουν.

Συγχωρήστε με για τη βιωματική αρθρογραφία, αλλά ήθελα να μοιραστώ μια τόσο σημαντική και συγκινητική μέρα για μένα. Νομίζω άλλωστε ότι για τον καθένα από εμάς, αδέρφια μου, θα είναι μια ημέρα, αυτή που ξημερώνει, γεμάτη έντονα συναισθήματα. Αλλά και γεμάτη αρώματα Νέας Φιλαδέλφειας, γεμάτη κιτρινόμαυρα χρώματα (ΟΛΟΙ ΜΕ ΚΑΣΚΟΛ, είτε θα είμαστε μέσα, είτε απ’ έξω). Θα είναι και μια μέρα, γεμάτη αναμνήσεις, με το μυαλό (όσο έχει απομείνει που έγραψε και η Original) να σκέφτεται πολλά από τα όσα περάσαμε. Κοινώς, θα πέσει… κλάμα και των γονέων, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά!

Μαζί μας κι εκείνοι που χαμογελάνε από ψηλά…

Θα είναι και μια μέρα, που μαζί μας, δίπλα μας, μέσα μας, θα έχουμε και τα αδέρφια που «έφυγαν». Εκείνους που δεν πρόλαβαν. Που είτε τους ξέραμε πολύ, είτε λιγότερο, μας ρωτούσαν και ανυπομονούσαν για το Ναό μας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και που αισθανόμαστε, το νιώθουμε στο πετσί μας, κάθε φορά που μπαίνουμε στο σπίτι μας, ότι χαμογελάνε μαζί με μας. Με αυτό το… χαζό χαμόγελο που έχουμε επειδή ακόμα δεν μπορούμε να το πιστέψουμε.

Κάθε μέρα είναι μέρα ΑΕΚ, από τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε μέχρι τη στιγμή που θα κοιμηθούμε. Και ενδιάμεσα, στα όνειρά μας, βλέπουμε όλα όσα θέλουμε να γίνουν πραγματικότητα. Σαν το όνειρο της σημερινής ημέρας. Και της αποψινής νύχτας. Και το μεσημέρι (15:00) θα είμαστε φυσικά δίπλα στην ομάδα χάντμπολ της ΑΕΚάρας, στην προσπάθειά της να κάνει το «1-0» κόντρα στον Ολυμπιακό, στους τελικούς του πρωταθλήματος. Σε αυτή την ομάδα που… «στα δύσκολα τα χρόνια, μας κράτησες εσύ».

Και μετά βουρ για Φιλαδέλφεια. Για τους πρωταθλητές μας! Για όλα όσα ονειρευόμασταν, για όλα εκείνα που περιμέναμε. Για ότι πιο όμορφο, μοναδικό και σπάνιο υπάρχει στον κόσμο. Για τα «αδέρφια» μας που… έφυγαν αλλά είναι ΜΑΖΙ ΜΑΣ! Για την ORIGINAL Παραδείσου! Για τον Στέλιο και τον Μίμη!

Για τα παιδάκια μας, που θα το ζήσουν ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ και θα θυμούνται στο μακρινό μέλλον και όσους κάποτε τα πήραμε από το χεράκι και τους κάναμε την αποψινή βραδιά, την πρώτη τους φορά! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΚ ΜΑΣ! ΚΑΣΚΟΛ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ!

• LIVE ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
• Ο μεγάλος διαγωνισμός του enwsi.gr: Φανέλα Αραούχο, 2 t-shirt Αλμέιδα και 5 βιβλία με τη βιογραφία του «Πελάδο»!
• Ο Κάλενς δεν θα κριθεί ούτε από μια φάση, ούτε από ένα ντέρμπι
• Τα πάντα για το στοίχημα ΕΔΩ - Οι καλύτερες προτάσεις
• ΑΕΚ Betsson: Έρχεται και παίρνει τα «κλειδιά» ο Ντράγκαν Σάκοτα!
• «Του χρόνου ο Ικάρντι θα παίζει στην Ελλάδα»

Οι ειδήσεις του στο Google News

Δείτε Live όλες τις ειδήσεις του

• blog
• ΑΕΚ
• Πάνος Λούπος