Μόνο μάχες τίτλου για την εφτάψυχη ΑΕΚ του Αλμέιδα

Όταν το περασμένο καλοκαίρι ξεκινούσε η διαδρομή του Ματίας Αλμέιδα στον πάγκο της ΑΕΚ, αυτό που είχα στο μυαλό μου ως (αρχική) επιτυχία θα ήταν το να παραμείνει στη θέση του όταν θα έχει έρθει ο Γενάρης. Διότι σε αυτή την περίπτωση, κάτι καλό θα συνέβαινε μετά από χρόνια στην ομάδα η οποία είχε μάθει περίπου στα μέσα του Νοέμβρη, κατά περιπτώσεις δε και νωρίτερα, να βρίσκεται ήδη εκτός όλων των στόχων.

Προφανώς και αυτό που συμβαίνει σήμερα, να έχει μπει πια ο Μάρτιος και η νεόκτιστη ΑΕΚ να δίνει από αγώνα σε αγώνα μάχες που μοιάζουν με τελικούς στην προσπάθειά της να παραμείνει σε τροχιά τίτλου έως το τέλος, είναι κάτι που ελάχιστοι το περίμεναν. Αν όχι κανείς… Το καταφέρνει μάλιστα σε μία σεζόν που είναι όλοι δυνατοί, σε μία χρονιά που και οι τέσσερις μεγάλοι του πρωταθλήματος δικαιούνται να λένε ότι έχουν ελπίδες για να το κατακτήσουν.

Ξεκίνησα με αυτό επειδή όσα καταφέρνει η ομάδα με τον Αργεντινό στον πάγκο της, υπερνικώντας πολλές φορές και τον ίδιο τον εαυτό της με το να καταφέρνει να σκεπάζει, δίχως να διαφοροποιείται η εικόνα της, τρομερές αναποδιές στη διάρκεια της σεζόν, δεν γίνεται να ακυρωθεί αν κάτι δεν πάει καλά σε κάποιο από τα επόμενα παιχνίδια. Δεν θέλω να προκαταβάλλω άσχημες καταστάσεις, απλώς καλό είναι να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας ότι όλα όσα έχει καταφέρει αυτό το γκρουπ μέχρι σήμερα προσπερνώντας καταστάσεις που σίγουρα θα είχαν λυγίσει τους άλλους διεκδικητές, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Πάντα όρθια, πάντα δυνατή

Από το να θυμηθούμε ότι για μεγάλο διάστημα στερήθηκε τις υπηρεσίες και των πέντε παικτών που αγωνίζονται στις πτέρυγες ταυτόχρονα, μέχρι τη σημερινή συγκυρία να παίζει από αγώνα σε αγώνα χάνοντας σημαίνοντες παίκτες με τιμωρίες και τραυματισμούς, έχουμε μπροστά μας μία σειρά από συμβάντα τα οποία όχι απλώς δεν της έκοψαν τη χαρά και την ελπίδα, αλλά τη βοήθησαν να γιγαντωθεί μέσα από αυτά.

Όλα όσα καταφέρνουν μαζί τιμά περισσότερο τους ίδιους γι’ αυτό που έχουν δημιουργήσει και την αληθινή αγάπη με την όποια το αγκαλιάζουν. Διότι, σύμφωνοι, ο προπονητής είναι το Α και το Ω σε αυτή την ιστορία, όμως αν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δεν το νιώσουν και δεν επιθυμούν να πορευτούν μέσα από αλληλεγγύη κι ενότητα, δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να μπορεί να προχωρήσει όση ποιότητα κι αν διαθέτει, όποιο ταλέντο κι αν έχει να καταθέσει μέσα στα γήπεδα.

Καλώς ή κακώς οι παίκτες είναι εκείνοι που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, αυτοί είναι που συσπειρώνονται γύρω από ένα προπονητή ή τον ακυρώνουν αν καταλάβουν ότι δεν είναι αυτός που τους ταιριάζει ή αυτός που μπορεί να τους επιβληθεί με τρόπο ποδοσφαιρικό. Ζώντας λοιπόν αυτή τη διαδικασία, γίνονται αλύγιστοι απέναντι σε οποιαδήποτε στραβή μπορεί να προκύψει και δυστυχώς για την ομάδα υπήρξαν πολλές τέτοιες έως τώρα.

Μία ακόμα είναι αυτή της απώλειας του φορμαρισμένου Άμραμπατ για τον οποίο τώρα ο Ματίας Αλμέιδα πρέπει να αποφασίσει σε ποιο παιχνίδι θα του είναι πιο χρήσιμος. Σε αυτό της Τετάρτης κόντρα στο Περιστέρι ή την ερχόμενη Κυριακή απέναντι στον Ολυμπιακό; Μα κι εδώ ακόμα, η λύση θα βρεθεί. Κι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μέσα από όλα όσα συμβαίνουν, δεν υπάρχει στιγμή που αυτή η ομάδα αλλά πλέον και ο κόσμος της να φοβούνται ή να μεμψιμοιρούν. Με δύναμη αγάπη και ενότητα θα συνεχίσουν όλοι μαζί έως το τέλος κι αν το ποδόσφαιρο είναι πραγματικά δίκαιο, τότε θα τους δώσει αυτό που αξίζουν.