Η ΑΕΚ βρίσκει ξανά την ψυχή της
Photo Credits: INTIME

Ο Σταύρος Καζαντζόγλου σε ένα σχόλιο ακατάλληλο για μη ΑΕΚτζήδες προσμένει την είσοδο στο «ναό» κάθε Ενωσίτη

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Στην αθλητική ζωή του καθένα, στη σύνδεση του με μια ομάδα, υπάρχουν κάποιες στιγμές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη. Οσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και κορυφώνονται ενόψει της μεγάλης γιορτής για την επιστροφή της ΑΕΚ στα Φιλαδέλφεια την Παρασκευή, είναι σίγουρο πως θα μπουν ιστορικά άμεσα ως μια εξ αυτών. Η ΑΕΚ γιορτάζει και σε αυτήν τη γιορτή είναι όλοι καλεσμένοι. Εκείνοι που θα βρεθούν ξανά στον ποδοσφαιρικό παράδεισο, εκείνοι που θα ζουν από εδώ και πέρα την ποδοσφαιρική κόλαση.

Πολλές φορές κατά το παρελθόν, υπήρχαν διχογνωμίες για τη σημασία της παρουσίας της ΑΕΚ στην ιστορική έδρα της Νέας Φιλαδέλφειας. Δεν είναι μόνο, πως η ΑΕΚ είναι μια οικουμενική δύναμη, που δεν μπορεί να χωρέσει στα στενά όρια της Νέας Φιλαδέλφειας. Είναι και πως πολλές φορές, ειδικά όταν χτυπούσαν κουδούνια με την αγωνιστική πτώση, κάποιοι υποστήριζαν πως τα τσιμέντα δεν παίζουν μπάλα. Ισχύει. Δεν θα διαφωνήσω με κανέναν. Το γήπεδο δεν θα φέρει μόνο του πρωταθλήματα και κύπελλα. Ωστόσο, είναι δεδομένο πως η ΑΕΚ θα παίζει πλέον επί ίσοις όροις με τους αντιπάλους της.

Ταξίδι στις μνήμες

Το πιο σημαντικό που φέρνει πάντως για την ΑΕΚ η επιστροφή στα Φιλαδέλφεια, είναι η ψυχή της. Σας προετοιμάζω, πως όσα θα αντικρίσετε/ούμε, δεν θα έχουν προηγούμενο. Θεωρώ βέβαιο, πως οι σκηνές που θα βιώσουμε, θα αποτελούν για χρόνια σημείο αναφοράς. Ισως κάποιοι να μην καταλαβαίνουν. Ισως κάποιοι να θεωρούν υπερβολικό όλο αυτό. Αλλά το αντάμωμα ξανά στα ίδια μέρη, θα είναι ένα ταξίδι στις μνήμες, στις παιδικές αναμνήσεις, στη ζωή του καθένα από όλους εμάς.

Είναι βέβαιο, πως εάν μπορούσαμε να γράψουμε μια μικρή ιστορία για όσα σηματοδοτεί στην ψυχή του καθένα μας, θα καταγράφαμε εκατομμύρια λέξεις. Αλλά ακόμα και αυτές, θα ήταν φτωχές για να εξηγήσουν όσα πραγματικά μπορεί να αισθάνεται ο καθένας λίγο πριν μπει στο «ναό» κάθε ΑΕΚτζή. Είναι μια μυστική ιεροτελεστία, που την αντιλαμβάνονται ακόμα και όσοι δεν πρόλαβαν να τη γνωρίσουν, μαθαίνοντας ιστορίες από τους παλιούς. Φτάσαμε να είμαστε στο old school και ακόμα η καρδιά σκιρτά.

Με τον μπαμπά

Κάποτε, από το χέρι του μπαμπά, η Φιλαδέλφεια έμοιαζε με ολόκληρο ταξίδι ξεκινώντας από τον Πειραιά. Αλλά ήταν μια ολόκληρη τελετή. Να σηκωθείς από νωρίς το πρωί, να ετοιμάσεις τα ρούχα σου, το κασκόλ, να είσαι έτοιμος στην πόρτα μέχρι να πει ο μπαμπάς πως ξεκινάμε. Το τρένο περνούσε αργά τους σταθμούς. Μοσχάτο, Καλλιθέα, Πετράλωνα, Ομόνοια. Εκεί έμπαιναν και άλλοι με «κιτρινόμαυρα» κασκόλ, σε εποχές βέβαια που σε ένα βαγόνι μπορούσαν να υπάρχουν πολλά χρώματα.

Το τρένο έφτανε στον Περισσό. Εβγαινες και άκουγες τις βαριές φωνές. Τα πολίτικα, τα μισά ελληνικά και κάποια τούρκικα για να μην καταλαβαίνουν τα μικρά, από παρέες ανθρώπων που δεν μπορούσαν να πιουν πια το τσάι τους στο καραβάκι του Βοσπόρου ή στο Πέρα, αλλά έβρισκαν την αγαλλίαση της ψυχής τους στα Φιλαδέλφεια. Ετσι τα έμαθα και εγώ. Μέσα σε καπνούς από σέρπικα τσιγάρα, μέσα σε μυρωδιές από Yeni Raki και το αρναούτ τζιέρι στου Νίκου.

Τα δύσκολα χρόνια

Η έξοδος από το σταθμό, η ανηφόρα στο αλσάκι. Λίγα μέτρα ακόμα. Και μετά, να ανοίγεται μπροστά ο παράδεισος. Η περήφανη σκεπαστή, η πιο όμορφη εξέδρα που είχε εμφανιστεί ποτέ σε ελληνικό γήπεδο, μέχρι το θαύμα της «Αγιά Σοφιάς». Τα μικρά κιόσκια που βρίσκονταν ακόμα περιμετρικά της Αγίας Τριάδας και έψαχνες για ένα εισιτήριο, οι μαυραγορίτες ακόμα και στα μικρά ματς. Πρώτα για ούζο οι μεγάλοι, τα μικρά κάνα παγωτό από τον «Τίλα».

Μη βιάζεστε, τα πράγματα ήταν αργά εκείνα τα χρόνια. Ο χρόνος δεν είχε τη βιάση του σήμερα, όσα είχαν να μοιραστούν, να θυμηθούν και ποτέ να μην ξεχάσουν, δεν μπορούσε να κλειστεί σε ένα sms ή δύο πεταχτές κουβέντες. Μέχρι την ώρα, που άνοιγαν οι πόρτες. Στριμωγμένοι στο τσιμέντο, με βροχές, ζέστη και κρύο. Σε θύρες ορθίων ακόμα κάποιες φορές, με πολλά δύσκολα απογεύματα στα ζόρικα «πέτρινα» χρόνια των ‘80ς.

Είχα το χούι από μικρός, να μένω στο γήπεδο μέχρι το φινάλε. Να βρίσκομαι έξω από τα αποδυτήρια, για να δω τους παίκτες. Όχι για να μιλήσω, αλλά για να τους δω. Οι μικροί θεοί και ο ένας ο Θ(ε)ωμάς. Και μέσα από λαϊκά δικαστήρια, κραυγές, στεναχώριες, ένας (βαπορίσιος) καφές στη «Βυζαντινή γωνιά» και επιστροφή το βράδυ στο σπίτι. Με τη μαμά να γκρινιάζει για τις ώρες, για τα μαθήματα που δεν διαβάστηκαν, για το στραβό μας το κεφάλι.

Το μεγάλωμα

Τα χρόνια πέρασαν. Μεγαλώσαμε, μπήκαμε στα αυτοκίνητα. Ξεκινούσε η πορεία στην Εθνική οδό. Τα κασκόλ κυμάτιζαν περήφανα έξω από το αυτοκίνητο. Τότε, εφηβάκια πια, θα βολτάραμε επί ώρες μπροστά από την σκεπαστή. Δεν καταδεχόμασταν πια τα στέκια των μεγάλων. Θέλαμε να είμαστε μόνοι μας. Αλλά όταν πια εμφανίζονταν εκείνοι οι μάγοι με το κίτρινο και το μαύρο, τότε όλα έπαιρναν τη θέση τους. Ο καθένας έχει αγκαλιαστεί και βρεθεί με κάποιον άγνωστο, υπήρχαν φάτσες που γνωριζόμασταν, χωρίς ποτέ να πούμε ένα γεια. Αλλά υπήρχε μια μυσταγωγία, που μας ένωνε.

Διαβάστε τη συνέχεια

AEK Basket Queen by Betsson: Έβδομη στην βαθμολογία και play out για την ΑΕΚ
Οι ειδήσεις του στο Google News Δείτε Live όλες τις ειδήσεις του
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X