Εκείνη η μαγική Κυριακή που τραγούδησα δίπλα στον Χατζηχρήστο

Photo Credits: INTIME

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου διηγείται μία ιστορία από τα εφηβικά του χρόνια και την ημέρα που τραγούδησε δίπλα στον Δημήτρη Χατζηχρήστο

16/06/2022 | 19:13

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Για τον ένα και μοναδικό αρχηγό, για την πιο εμβληματική φιγούρα όλων των εποχών ανάμεσα στους επικεφαλής οπαδικών κινημάτων στην Ελλάδα, οι στιγμές είναι πραγματικά δύσκολες. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι κάτι που ούτε ο ίδιος μπορεί να μη θυμάται, γιατί άλλωστε δεν υπήρξα ποτέ ένα αυθεντικά οργανωμένο μέλος της Original. Ήμουν κοντά και μακριά. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι τέτοιο για να εκτιμήσεις έναν άνθρωπο και να αγαπήσεις τις ιδέες του.

Ήταν το μακρινό 1988 κι εγώ ήμουν 13 ετών όταν για πρώτη φορά μπήκα στη σκεπαστή αν και γέννημα θρέμμα Φιλαδελφιώτης. Στα κρυφά ασφαλώς, καθώς οι γονείς ήξεραν ότι είχαμε βγει για μπέργκερς στο περιβόητο τότε Iguana, το αντίπαλο δέος του Pacman, του άλλου σούπερ φαστφουντάδικου της εποχής. Μπήκαμε με τους κολλητούς από την 11 και τότε στην παρέα είχαμε επίσης τρεις-τέσσερις μεγαλύτερους που τελείωναν το λύκειο. “Κοίτα ψηλά” μου είπε ο ένας “πάνω-πάνω, τον τύπο που δίνει τα παραγγέλματα. Αυτός είναι ο αρχηγός, ο Χατζηχρήστος“.

Ανεβήκαμε ένα-ένα τα πλατιά σκαλιά για να τον προσεγγίσουμε, να καθίσουμε όσο πιο κοντά γινόταν σε αυτόν και να ενώσουμε τις φωνές μας κάθε φορά που αποφάσιζε να αλλάξει το ρυθμό και να δώσει το επόμενο σύνθημα. “Σ’ αγαπώ πολύ”. “Πιο πολύ” απαντούσαν οι απέναντι από την 21. Μα τι ρίγος, τι αγνό οπαδικό σκηνικό, αλήθεια. Θυμάμαι να παρασύρομαι από τα συνθήματα και να μην παρακολουθώ το παιχνίδι. Κοιτούσα λοξά τον Χατζηχρήστο περιμένοντας ανυπόμονα την επόμενη έμπνευσή του. Τότε κατάλαβα ότι αυτοσχεδίαζε, ότι όσο οι άλλοι ακολουθούσαν τα γνωστά, εκείνος ταυτόχρονα σκεφτόταν κάτι καινούργιο.

Το απήγγειλε ως άλλος ποιητής και εμείς κοιτούσαμε εκστασιασμένοι και μαζί απορούσαμε πως κατάφερε να μπλέξει το νεοκυκλοφορητο heat της εποχής “Give me hope Joanna” με το ”Σ’ αγαπώ ΑΕΚάρα ατελείωτα, σταθερά κι αμείωτα”. Ναι ήμουν παρών τη στιγμή της σύλληψης ενός από τα πιο ταξιδιάρικα συνθήματα της για την Ένωση μέσα στις δεκαετίες. Μέσα σε λίγα λεπτά το τραγουδούσε όλο το γήπεδο. Και μετά όλοι μαζί αρχίσαμε να σφυρίζουμε για τη μεταφορά της “Γέφυρας του ποταμού Κβάι” στο “ΑΕΚ αγάπη μου γλυκειά”.

Με πήρε χαμπάρι κάποια στιγμή ο Μίμης ότι τον κοιτούσα σαν χαζός και μου έκλεισε το μάτι. Μετά, με ένα νεύμα με κάλεσε να ανέβω 3-4 σκαλιά πιο πάνω για να φτάσω στην κορυφή της θύρας. Δεν ήμουν από τα πολύ εξωστρεφή παιδιά της εποχής και η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμουν. Πώς να του εξηγήσω αλήθεια ότι εγώ δεν είχα σχέση με την Original και ότι εκεί με είχαν παρασύρει οι θεοπάλαβοι φίλοι μου; Ότι μεγάλωσα ακούγοντας ραδιοφωνάκι και παίζοντας ποδόσφαιρο με τα playmobil μου αναπαριστώντας τους παίκτες της ΑΕΚ, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στο γήπεδο; Σκέψεις που τότε με έκαναν να κοκκινίζω, λες και ήταν κάτι κακό.

Εκείνη η μαγική Κυριακή που τραγούδησα δίπλα στον Χατζηχρήστο

Το κασκόλ και το εφημεριδάκι

Θυμάμαι ακόμα την ατάκα: “Μικρέ πού είναι το κασκόλ σου;” με ρώτησε. Δεν ήξερα τι να απαντήσω, ούτε γιατί δεν είχα μαζί μου τέτοιο. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν εκεί ανάμεσα σε όλους αυτούς και συνέβη μάλλον συμπτωματικά. Δεν μίλησα, απλά τον κοιτούσα… Τότε ο Μίμης είπε σε έναν από τους δικούς του “ρε σεις, δώστε του ένα κασκόλ, ήρθε χωρίς όπλο ετούτος” και το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι κάποιος μου το φόρεσε στο λαιμό. Ίσως αυτή να είναι μία από τις πιο ζωντανές στιγμές που θυμάμαι από εκείνη την εφηβεία. Μαζί και η μοναδική φορά που βρέθηκα τόσο κοντά στις εξέδρες με τον αγαπημένο μου Μίμη. Έναν άνθρωπο που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω όσο όλοι αυτοί που ήταν κοντά του σε αυτό το τεράστιο πέρασμα του από την ΑΕΚ, αλλά πάντα είχα στη σκέψη μου ως κάτι πολύ διαφορετικό και άκρως επαναστατικό. Λάτρευα το μανιφέστο του.

Από τότε και μέχρι να φτάσω στα 22, πέρασα εκατοντάδες απογεύματα στη Σκεπαστή είτε πιο κοντά, του είτε από απόσταση αλλά πάντοτε παρακολουθώντας τι έκανε. Δεν ήταν ο μέντοράς μου και δεν έγινα ποτέ ένα από τα παιδιά του στην Οriginal γιατί εμένα απλά ένας οπαδός εκτός οργάνωσης, όμως ήμουν κάθε Κυριακή εκεί για να τον θαυμάζω. Και φυσικά από τους φανατικούς αναγνώστες της στήλης “Αντιχούλιγκαν” στο μυθικό “εφημεριδάκι”. Τα μάζευα και τα κρατούσα ως κόρη οφθαλμού μέχρι να εξαφανιστούν με περίεργο τρόπο σε μία μετακόμιση που πάντα θα μισώ.

Ήταν χρόνια τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ, χρόνια αγνά και τόσο ξεχωριστά για όσους ήμασταν έφηβοι τότε στη γιγάντωση του κινήματος και συνάμα της ίδιας της ΑΕΚ. Δεν έγινα ποτέ Original στα χαρτιά αλλά ήμουν πάντα Χατζηχρήστος. Έστω από μακριά, έστω με το δικό μου τρόπο για να μη χαλάσει ποτέ στο μυαλό μου η εικόνα που είχα για έναν εφηβικό μου ήρωα. Κράτα γερά αρχηγέ!