Νίκος Ζήσης: Η ιστορία πίσω από το σουτ της... ζωής του! (VIDEO)

Νίκος Ζήσης: Η ιστορία πίσω από το σουτ της... ζωής του! (VIDEO)
Photo Credits: INTIME

Το πριν και το μετά του ιστορικού σουτ του Νίκου Ζήση

Η ΑΕΚ, πρωταθλήτρια το 2002 στην ιστορική ανατροπή με τον Ολυμπιακό έχει μεταφερθεί στο Γαλάτσι από τα Άνω Λιόσια και τη Λαμία. Η χρονιά στην EuroLeague ήταν καλή μετά από χρόνια ενώ η «Ένωση» έφτασε ως τους τελικούς κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Νίκος Ζήσης: «Ήταν η δεύτερη χρονιά του Φώτη Κατσικάρη ως head coach στην ΑΕΚ, έχοντας δουλέψει προηγουμένως για αρκετά χρόνια ως βοηθός του Σάκοτα και του Ίβκοβιτς. Ήμασταν μια νεανική ομάδα, με λίγους έμπειρους παίκτες. Ένας εξ αυτών ήταν ο Νίκος Χατζής. Υπήρχαν επίσης ο Κουάντρε Λόλις, ο Σάντρο Νίτσεβιτς, ο Τόμπι Μπέιλι και ο Σωτήρης Νικολαΐδης. Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν πολλά νέα παιδιά όπως ο Τσιάρας, ο Μπουρούσης ο Πέρο Άντιτς και εγώ. Ο Ταπούτος μόλις είχε φύγει εκείνο το καλοκαίρι… Θεωρώ πως ήμασταν μια ομάδα που ουσιαστικά ξεκίνησε να χτίζεται έναν χρόνο νωρίτερα, στην πρώτη σεζόν του Φώτη. Εκείνη η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα που δούλεψε πάρα-πάρα πολύ, που ξεκίνησε πολύ πιο πίσω σε σχέση με άλλες ομάδες επιπέδου EuroLeague ωστόσο με τη δουλειά που κάναμε, κατορθώσαμε να βελτιωθούμε με την πάροδο των ετών. Το 2003-04, λοιπόν βγήκαμε έκτοι στην κανονική περίοδο της Α1 κι αποκλείσαμε τον Άρη στα προημιτελικά. Έναν πολύ δυνατό Άρη που έπαιζε στο Ιβανώφειο, με προπονητή τον Μπάρτον και ηγέτη τον Κόμματο, που είχε επίσης στο ρόστερ του τον Σμους Πάρκερ.

Στην EuroLeague όμως είχαμε αποκλειστεί από την α’ φάση. Που για την ΑΕΚ ήταν πρωτόγνωρο! Συνεχίσαμε τη δουλειά το 2004-05, με μικρές αλλαγές. Τότε είχε έλθει ο Μπέιλι, ο Νίτσεβιτς και ο Νταβόρ Κους. Ξεκινήσαμε φορτσάτοι, ήμασταν μια ενωμένη ομάδα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καταφέραμε να φτάσουμε ένα βήμα από τους “8” της EuroLeague που ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη, αναλογικά με το μπάτζετ και την εμπειρία των παικτών. Τελικά μείναμε εκτός στην ισοβαθμία με την Μπένετον και την Εφές. Στο ελληνικό πρωτάθλημα βγήκαμε και πάλι έκτοι, είχαμε μείνει πίσω λόγω EuroLeague όμως κατορθώσαμε να αποκλείσουμε τον Άρη και το Μαρούσι του κόουτς Γιαννάκη και του Βασίλη Σπανούλη και να παίξουμε στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Ήταν μια γεμάτη διετία. Η ΑΕΚ είχε καταφέρει με μπόλικη δουλειά να τρυπήσει το ταβάνι της! Πετύχαμε μάλιστα να πάρουμε και μια νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό που εκείνη την χρονιά έπαιξε στο Final 4 της Μόσχας. Τους κοιτάξαμε στα μάτια, κερδίσαμε έναν αγώνα στο Γαλάτσι και τελικά χάσαμε τη σειρά των τελικών με 3-1 νίκες».

Κώστας Κώτσης: «Είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε πολύ σοβαρή δουλειά σε επίπεδο marketing με καινοτόμες και πρωτοποριακές κινήσεις για την εποχή. Για παράδειγμα, είχαμε καθιερώσει μια θέση στον πάγκο της ΑΕΚ για έναν κάτοχο διαρκείας! Ήταν το πρόγραμμα “γίνε βοηθός προπονητής”. Κάναμε, δηλαδή μια κλήρωση και παίρναμε μαζί μας έναν φίλαθλο που είχε αγοράσει διαρκείας προκειμένου να βιώσει την εμπειρία ότι κάθεται στον πάγκο μαζί με την ομάδα. Μετά του δίναμε μια μπάλα ή κάποιο άλλο αναμνηστικό, τον φέρναμε στα αποδυτήρια, όχι μέσα που μίλαγε ο κόουτς, λίγο πιο έξω…

Στην αρχή του αγώνα πάντως του λέγαμε πάντα: “Πρόσεξε! Δεν θα φωνάζεις στους διαιτητές γιατί θα φάμε τεχνική ποινή”! Νομίζω πως εκείνος ο φίλαθλος που βρέθηκε στον πάγκο στο ματς με την Εφές έζησε την εμπειρία της ζωής του! Γίνονταν πρωτοποριακά πράγματα, δυστυχώς όμως αυτή η πορεία προς τα πάνω διακόπηκε. Θα φέρναμε πτυσσόμενες εξέδρες από το γήπεδο των Άνω Λιοσίων που παίζει τώρα η ΑΕΚ και η χωρητικότητα θα ανέβαινε από τις 5.250 θέσεις που είχε τότε το Γαλάτσι στις 9.500 με 11.000. Επίσης είχαμε φέρει από την Ιταλία δερμάτινα καθίσματα αεροπορικού τύπου για τους κατόχους των διαρκείας και τα επίσημα, πανάκριβα και πολύ ποιοτικά… Λες και ήσουν στο Madison Square Garden! Γενικώς, είχαν γίνει τρομερά βήματα προς τα μπροστά, πολύ όμορφες κινήσεις όμως όλο αυτό σταμάτησε απότομα».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ένα ακόμη περιστατικό που θυμάμαι εκείνη την χρονιά ήταν η στιγμή που ο μπάρμπα-Γιάννης ο Φιλίππου είχε απωθήσει σχεδόν μόνος του τις αστυνομικές δυνάμεις που την είχαν πέσει στους ΑΕΚτζήδες στους ημιτελικούς με το Μαρούσι. Ο Φιλίππου ήταν ο κουλ άνθρωπος που θα έλθει στο γήπεδο, θα φάει τα πατατάκια του, θα πιει την κόκα-κόλα του, θα μας χαιρετήσει πολύ ευγενικά και θα αποχωρήσει. Αυτή ήταν η παρουσία του. Δεν ξέρω τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι ότι ανέβηκε πάνω και αντιπαρατέθηκε με τα ΜΑΤ, τους ζητούσε τον λόγο που τα έβαλαν με τον κόσμο.

Καμιά φορά έμπαινα στη θέση του και απογοητευόμουν. Η ΑΕΚ έπαιζε τότε σε ένα γήπεδο που θα μπορούσε να γίνει “κλουβί” με τις πτυσσόμενες εξέδρες, κοντά σε γειτονιές όπως η Νέα Φιλαδέλφεια και η Νέα Ιωνία όμως το Γαλάτσι ζήτημα να γέμισε 2-3 φορές. Είχε γίνει και εκείνη η ματσάρα με τη Μακάμπι (σ.σ. 110-113) όμως ο κόσμος δεν αγκάλιασε ποτέ την ομάδα όπως θα έπρεπε. Υπήρχαν χρονιές που το μπάτζετ μας έφτανε τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς όμως ο κόσμος δεν ήλθε ποτέ πραγματικά κοντά στην ΑΕΚ. Ίσως έπαιξε ρόλο και εκείνη η κόντρα με τους οργανωμένους. Δεν τον ενδιέφερε… “ΟΚ, δεν θα πάρουν 500 εισιτήρια, δεν θα πάρω 5.000 ευρώ. Δεν με νοιάζει”! Μπορεί να λειτουργούσε λίγο με το πείσμα. Όχι πως το έκανε σκόπιμα, αλλά ίσως έτσι ήταν ο χαρακτήρας του.

Γιατί ο Φιλίππου ήταν ένας καθ’ όλα αξιοπρεπής άνθρωπος που ποτέ δεν θα την έπεφτε στους διαιτητές, ποτέ δεν θα κατέβαινε σαν παλαβός τις σκάλες για να διαμαρτυρηθεί. Είναι ο άνθρωπος που λέω ότι έχει βάλει τα περισσότερα χρήματα στην ΑΕΚ, τότε που σκόρπαγε τα λεφτά αφειδώς όμως ο κόσμος δεν τον πλησίασε ποτέ και μνημονεύεται λιγότερο από τον καθένα. Εκείνη η ανάβαση του γηπέδου από τον μπάρμπα-Γιάννη και η κόντρα με την αστυνομία είχε κάνει αίσθηση, για το προφίλ που διατηρούσε».

Νίκος Ζήσης: «Τότε στο Γαλάτσι ερχόταν επίσης η ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Κι εμείς πηγαίναμε στη Φιλαδέλφεια. Στον Σάντος άρεσε πολύ το μπάσκετ, ερχόταν πολλές φορές».

Ο Zήσης πριν από το τρίποντο

Κώστας Κώτσης: «Αυτό που διέκρινε τον Νίκο από την αρχή και τον ακολούθησε σε όλη την καριέρα του ήταν η ωριμότητά του. Η ωριμότητα όχι μόνο στο παιχνίδι, αλλά στον τρόπο σκέψης, στο να σταθμίζει και να αντιμετωπίζει καταστάσεις. Γι’ αυτό και ήταν ηγετική φυσιογνωμία από τα πρώτα χρόνια στην ΑΕΚ, παρότι συνυπήρξε με παίκτες όπως ο Χατζής. Εκείνη τη σεζόν ο Ζήσης ήταν 21-22 ετών όμως έπαιζε με τεράστια μπασκετική ωριμότητα και τα επόμενα χρόνια έφτασε εκεί που έφτασε. Έκανε δηλαδή μια τρομερή καριέρα, έπαιξε στις πιο μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και άφησε το στίγμα του στην EuroLeague, όχι γιατί πήδαγε πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων του, ούτε γιατί σούταρε καλύτερα από τους άλλους αλλά για την ωριμότητά του μέσα στο ματς, για την ηρεμία που έδινε στους προπονητές του. Δεν υπάρχει κόουτς που να μην έχει μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον Νίκο. Και μιλάμε για προπονητές με περγαμηνές, που έχουν δουλέψει με παίκτες και παίκτες…».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ο Νίκος δεν θα προβεί σε ακρότητες, είτε χαράς, είτε λύπης. Θυμάμαι για παράδειγμα τη ψυχραιμία που έδειξε όταν σε μια προετοιμασία της ΑΕΚ πήγα να τον βρω, νομίζω μαζί με τον Θανάση Σκουρτόπουλο και του ανακοινώσαμε τον αδόκητο χαμό του αδελφού του σε τροχαίο. Ήταν πολύ πιο ώριμος από την ηλικία του, πάντα συγκροτημένος και ευγενικός, ένα παιδί με αρχές που άκουγε κι έκανε τα βήματα σιγά-σιγά και μετρημένα. Θεωρώ πως αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας και της μεγάλης καριέρας που έκανε. Ο Ζήσης δεν είχε, για παράδειγμα τα μπασκετικά προσόντα του Χρήστου Ταπούτου όμως η καριέρα του ήταν εκατοντάδες φορές πλουσιότερη και καλύτερη».

Νίκος Ζήσης: «Δεν είχαν περάσει δυο χρόνια από τότε που ο αδελφός μου είχε φύγει από τη ζωή… Ο Δάνης είναι πάντα δίπλα μου και όταν αναφέρομαι σε αυτόν, μιλάω πολλές φορές χρησιμοποιώντας το “είναι”… Αγαπούσε πολύ το μπάσκετ, με στήριζε πολύ εκείνα τα χρόνια, με βοηθούσε σε όλα… Σε πολλά πράγματα που έγιναν τα επόμενα χρόνια, στο μυαλό μου ήταν εκεί. Σε αυτό το τρίποντο όπως και μετά στο Βελιγράδι, ήταν ξανά μαζί μου».

Το συμβάν που έκανε βασικό τον Ζήση

Το σοβαρό φραστικό επεισόδιο του Χόρας Τζένκινς με τον Κατσικάρη μετά από το τέλος του αγώνα με τον Μακεδονικό σήμανε το τέλος της παρουσίας του στην ΑΕΚ ενώ απέμεναν δυο αγώνες για το φινάλε της κανονικής περιόδου στην Α1.

Νίκος Ζήσης: «Δεν ήμουν καν 22. Τα 22 τα έκλεισα τον Αύγουστο. Την προηγούμενη χρονιά στα τέλη του 2003-04, προς Μάρτιο – Απρίλιο, είχε γίνει ένα περιστατικό με τον Χόρας Τζένκινς, τον ηγέτη και τότε βασικό πλέι μέικερ της ΑΕΚ, ο οποίος τελικά έφυγε από την ομάδα δυο αγώνες πριν από το τέλος της κανονικής περιόδου. Γίνεται, λοιπόν αυτό το περιστατικό, φεύγει ο Τζένκινς κι επικρατεί μεγάλη αναταραχή. Μαζί με τον Νίκο Χατζή ήταν οι δύο πρώτοι σκόρερ μας! Ουσιαστικά χωρίς αυτόν, όλοι θεωρούσαμε πως η χρονιά χάθηκε. “Πάει… Δεν έχουμε τύχη”. Σε κάθε περίπτωση θα τερματίζαμε έκτοι, ό,τι και αν γινόταν. Είχαν μείνει δυο ματς, με τον Παναθηναϊκό στα Πατήσια και με τον Απόλλωνα Πάτρας στα Λιόσια. Ήταν σαν μια προετοιμασία ενόψει playoffs με τον Άρη, καθώς γνωρίζαμε ήδη πως θα βγαίναμε έκτοι. Μάλιστα αν δεν κάνω λάθος, η ΑΕΚ προσπάθησε να πάρει κάποιον Αμερικανό στη θέση του και δεν τα κατάφερε. Δεν υπήρχαν οικονομικές δυνατότητες, είχαν αρχίσει ήδη τα προβλήματα. Και πήγαμε έτσι… Ήμουν εγώ και ο Σωτήρης Νικολαΐδης στα πλέι μέικερ. Θυμάμαι τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Χάσαμε στο τέλος όμως είχαμε δείξει καλή εικόνα. Νομίζω πως είχα βάλει 21 πόντους, είχα παίξει πολύ καλά και τονώθηκε κατευθείαν η αυτοπεποίθησή μου! Γενικώς, έπαιξα καλά στο υπόλοιπο της σεζόν και στη σειρά με τον Άρη. Χάσαμε από το Μαρούσι στα ημιτελικά και παίξαμε με τον Ηρακλή στους μικρούς τελικούς, σε σειρά που πήγε στους πέντε αγώνες»..

Κώστας Κώτσης: «Ο Τζένκινς ήταν ένας εκρηκτικός πόιντ γκαρντ σε μια εποχή που όλοι ψάχναμε τον νέο Χόλντεν. Είχε εμπλακεί σε ένα αυτοκινητιστικό, είχε τρακάρει γυρίζοντας αργά από κάπου κι έσπασε τον τένοντά του. Είχε επίσης αντιμιλήσει στον Κατσικάρη σε ένα ματς με τον ΚΑΟΔ και έφυγε από την ΑΕΚ πριν τελειώσει η χρονιά».

Νίκος Ζήσης: «Όταν ξεκίνησε η σεζόν 2004-05, ο Φώτης επέλεξε τον Νταβόρ Κους, έναν πιο έμπειρο παίκτη από εμένα, ο οποίος είχε ήδη παίξει κάποια χρόνια με την Τσιμπόνα στην EuroLeague. Το πλάνο ουσιαστικά εκείνη την χρονιά ήταν να μοιραστώ τη θέση με τον Κους, να παίζουμε δηλαδή 20 λεπτά ο καθένας. Και τελικά, βρέθηκα να παίζω 28 λεπτά μ.ό. στην EuroLeague, ή κάτι τέτοιο! Ο σχεδιασμός δεν ήταν τέτοιος, σε καμία περίπτωση! Αλλά επειδή ακριβώς είχα κάνει αυτό το τελείωμα την προηγούμενη σεζόν, κλήθηκα στην Εθνική ομάδα, ήμουν για πρώτη φορά στη 12άδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και αυτό μού τόνωσε ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση. Και μάλιστα είχα αρκετά σημαντικό στην Εθνική, έπαιζα σταθερά και έκανα αρκετά καλά παιχνίδια. Όταν, λοιπόν πήγα πίσω στην ΑΕΚ για να ξεκινήσω τη σεζόν, ένιωθα πραγματικά πως δεν μπορούσε να με σταματήσει τίποτα! Ψυχολογικά ήμουν σε τρομερή κατάσταση! Και παρ’ όλο που δεν ξεκινήσαμε καλά, παρ’ όλο που χάσαμε στην πρεμιέρα από τον Πανιώνιο στα Λιόσια, ο Φώτης επέμενε: “Μπορείς να ηγηθείς, παρ’ όλο που είσαι 21”. Κι αυτό με έκανε να νιώσω πολύ άνετα και να αρπάξω την ευκαιρία που μου δόθηκε».

Η αγκωνιά του Πεκέρ που σμπαράλιασε τη μύτη

Η Εφές Πίλσεν είχε τον έλεγχο ενώ η αγκωνιά του Κάγια Πεκέρ στον Νίκο Ζήση έβγαλε προσωρινά νοκ άουτ τον γκαρντ της ΑΕΚ, πριν επιστρέψει με μπανταρισμένη μύτη! Το αίμα είχε ποτίσει τις γάζες και τη φανέλα ενώ το πρόσωπό του ήταν ελαφρώς πρησμένο.

Νίκος Ζήσης: «Τη θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη φάση. Είμαι rotation, είμαι κάτω από την μπασκέτα, η Εφές παίζει ένα side pick-n-roll, επομένως είμαι ο τελευταίος της weak side. Ο Πεκέρ ήταν ο σκρίνερ, ρόλαρε προς το καλάθι κι εγώ ως τελευταίος κάνω rotation. Κι έτσι όπως πήγα από κάτω, ήταν εντελώς συγκυριακό. Εν αντιθέσει με ό,τι έγινε δυο χρόνια μετά (σ.σ. το χτύπημα του Βαρεζάο). Ήταν μια άτυχη στιγμή. Όπως έκανε το rotation, πήγα από κάτω του και με χτύπησε με τον αγκώνα κάνοντας πάσα. Ούτε ηθελημένα, ούτε σκόπιμα. Σε καμία περίπτωση. Ήταν η κακιά στιγμή, που λέμε. Είμαι 10-12 πόντου πιο κοντός και την έφαγα στα μούτρα! Θυμάμαι ότι μάτωσα πάρα πολύ. Υπέφερα από τον πόνο. Βγήκα στον πάγκο, ζαλιζόμουν… Και αυτό που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι ο γιατρός, ο Γιάννης Χατζηκομνηνός, να μου βάζει γάζες για να σταματήσει η αιμορραγία. Η μύτη έτρεχε και από τα δυο ρουθούνια και όλα έπρεπε να γίνουν πολύ γρήγορα για να γυρίσω στο ματς! Μου έβαζε γάζα με λαβίδα! Βγήκα στις αρχές της τρίτης περιόδου, στο 41-45 και μετά η διαφορά έφτασε στους 13 πόντους, στο 43-56. Όταν πάτησα ξανά παρκέ, στα πρώτα δυο πάνω-κάτω, κατάλαβα ότι ανέπνεα μόνο από το στόμα! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τη μύτη, είχε κλείσει τελείως! Ήταν ματωμένη, γεμάτη γάζες και τσιρότα. Μια σουρεαλιστική κατάσταση».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Εγώ βρέθηκα στην ΑΕΚ ως… κάφρος της ΑΕΚ! Όχι ως γιατρός! Ήμουν οπαδός, πήγα στο Final 4 με τον Ιωαννίδη, γενικώς ακολουθούσα παντού. Ήμουν πιο ποδοσφαιρικός βέβαια, κάτι για το οποίο έχω φάει bullying στο μπάσκετ! Κάποια στιγμή, λοιπόν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έψαχνε γιατρό. Είχαν δημιουργηθεί κάποια θέματα… Τέλος πάντων, με είδε, του έκανα, μου έκανε και άρχισα να ζω το όνειρό μου. Επειδή, ακριβώς είμαι οπαδός της ΑΕΚ. Ξεκίνησα πολύ νέο παιδί τότε, σίγουρα υπήρχαν αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, ευτυχώς όμως τα πράγματα πήγαν καλά και σιγά – σιγά εδραιώθηκα στην ομάδα. Νομίζω, μάλιστα πως είμαι ο μακροβιότερος γιατρός στην μπασκετική ΑΕΚ, πήγα με τον Ντούντα το 1999-00 που πήραμε το Κύπελλο κι έφυγα όταν η ομάδα ήταν στη Γ’ Εθνική. Ο Ίβκοβιτς ήταν δάσκαλος στο πώς στηρίζει και εμπιστεύεται έναν συνεργάτη του. Είχε θέσει αυστηρά επαγγελματικά πρότυπα. Εγώ που ήμουν νεοεισερχόμενος στον χώρο, βίωσα πράγματα που με συνοδεύουν ακόμα. Αρχές που μένουν, που μαθαίνεις ότι έτσι πρέπει να δουλεύεις».

Νίκος Ζήσης: «Μετά το ματς πήγα για εξετάσεις. Τελικά δεν χρειάστηκε επέμβαση. Ήταν ένα απλό κάταγμα. Ένα ρογμώδες κάταγμα, όχι κάτι ιδιαίτερο. Μετά έπαιξα έναν – δυο αγώνες με μάσκα. Που κλασικά, είναι τόσο ενοχλητική. Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει ο Νόμος του Μέρφι. Πάντα ξαναχτυπάς! Είτε στην προπόνηση, είτε στο ματς, έρχεται η μπάλα πάνω στη μύτη σου. Γίνονται πολλά τέτοια. Αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού. Δηλαδή, αυτό λέω στα παιδιά μου. Αν θέλεις να παίξεις μπάσκετ, πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς χτυπήματα, να υποφέρεις πολλές φορές και να υπομένεις τον πόνο. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα ότι κάνω κάποια θυσία για την ομάδα. Ήταν δεδομένο για μένα ότι έπρεπε να ξαναμπώ στο ματς, δεν το σκεφτόμουν καν! Έτσι όπως εξελισσόταν το παιχνίδι, έχεις τρομερή αδρεναλίνη. Αρχίσαμε να μαζεύουμε τη διαφορά, νομίζω πως είχα βάλει 13 πόντους στο τέταρτο δεκάλεπτο, είχα πάρει κάποια σημαντικά σουτ, κάποια coast-to-coast. Στο μεταξύ, πλέι μέικερ στην Εφές ήταν ο Ουίλ Σόλομον. Είχαμε μια κόντρα την προηγούμενη χρονιά με τον Άρη, όμως τον σέβομαι πάρα πολύ σαν παίκτη. Θεωρώ πως είναι από τους πιο δύσκολους παίκτες για να αντιμετωπίσεις. Ένας μεγάλος trash-talker! Υπήρχε, δηλαδή και αυτή η κόντρα, εντός εισαγωγικών που με έκανε να τσιτώσω ακόμα περισσότερο».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Όλα έγιναν δίπλα στον πάγκο της ΑΕΚ. Πίσω από την μπασκέτα, δεξιά και αριστερά, είχαμε έναν άλλον πάγκο όπου κάθονταν οι παίκτες που έμεναν εκτός 12άδας, κανένας διοικητικός, κανένας… εξωσχολικός. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πάγκους, τον είχα από κάτω και τον πιλάτευα! Έρχονταν διάφοροι, τους άκουγα να μου λένε: “Γιάννη, άσ’ τον να φύγει, ήλθε το ασθενοφόρο”. Δεχόμουν πίεση από τους δικούς μου ανθρώπους να τον αφήσω. Και γι’ αυτό ήταν λίγο… στοίχημα εκείνη την ώρα. Από τη στιγμή που ξεκίνησα, θα το βγάλω εις πέρας»!

Νίκος Ζήσης: «Όταν είσαι πιο μικρός, έχεις άγνοια κινδύνου. Και σίγουρα, ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό. Όταν πήγα στην Μπένετον, στην πρώτη χρονιά μου μετά την ΑΕΚ, παίζαμε στην Μπολόνια με την Φορτιτούντο, τέλη Οκτωβρίου. Γλιστράω και πέφτω προς τα πίσω… Τέλος πάντων, μετά από πολύ καιρό διαπίστωσα ότι είχα σπάσει το χέρι μου, ότι έσπασα το σκαφοειδές! Έκανα πάλι το ίδιο την ώρα του αγώνα. “Δέστε το! Βάλτε μου λίγο πάγο, φέρτε μου φάρμακα. Εγώ θέλω να μπω μέσα να παίξω! Τότε ήμουν σχετικά άπειρος και αποκτούσα εμπειρίες από υψηλό επίπεδο. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν κατάλαβα πως οτιδήποτε έχεις, πρέπει οπωσδήποτε να το τσεκάρεις. Ήταν ένα μάθημα για μένα. Το πάθημα που έγινε μάθημα, που λένε. Γιατί πραγματικά, ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ με αυτό το κάταγμα ενώ συνέχισα να παίζω για αρκετές εβδομάδες. Δεν με ενδιέφερε τίποτα μέχρι κάποια ηλικία. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναμπώ στο γήπεδο».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Αν δει κανείς τις φωτογραφίες, η μύτη του ήταν σαν μελιτζάνα. Είχε μέσα 5-6 γάζες! Του τις είχα πιάσει κιόλας για να μην φεύγουν από τα ρουθούνια. Ουσιαστικά, δηλαδή δεν… υπήρχε μύτη! Υπήρχε μόνο στόμα. Εξάντλησα όλα τα περιθώρια ώστε ο Νίκος να γυρίσει στο ματς, έχοντας γνώση εκείνη τη στιγμή ότι δεν του έκανα κάτι κακό. Εξάλλου, είμαι ορθοπεδικός. Εκείνη ήταν μια κατάσταση που χειρίζεται ΩΡΛ. Δεν έκανα κάτι φοβερό και τρομερό… Απλώς προσπάθησα να εξαντλήσω όλες τις δυνατότητες που είχα ως ορθοπεδικός ώστε να βοηθήσω τον Νίκο και κατ’ επέκταση, την ομάδα. Σε άλλη περίπτωση, αυτή η προσπάθεια θα μπορούσε να είχε εγκαταλειφθεί στα μισά. Ή και νωρίτερα. Πολλές φορές παίζει ρόλο η έμπνευση της στιγμής. Όταν βλέπεις ότι ο άλλος δεν… πεθαίνει, κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου και λες: “Θα το παλέψω”! Είναι λίγο και στον χαρακτήρα του καθενός, έτσι; Εμένα τότε με διέκρινε το καφριλίκι για την ΑΕΚ. Άκουγα ΑΕΚ και τρελαινόμουν! Δεν ήθελα να τα παρατάω εύκολα. Εκ του αποτελέσματος, δικαιωθήκαμε».

Γάζες στη μύτη με μια λαβίδα!

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Χτυπάει, λοιπόν ο Νίκος, τον παίρνουν τα αίματα, τον βγάζουμε στην άκρη και ξεκινάμε με τα πολύ απλά πράγματα, που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να πατάς τη μύτη. Τίποτα. Αίμα παντού. Αίμα που δεν σταμάταγε για κανέναν λόγο. Και όλοι πάνω από τον Ζήση! Ο καρδιολόγος, ο φυσιοθεραπευτής, ο γυμναστής, όλοι! “Τι γίνεται; Τι κάνετε;” ρώταγε ο Φώτης. Άρχισαν να με πιέζουν: “Ρε συ Γιάννη, να πάει στο νοσοκομείο”. Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο: “Καθίστε ρε λίγο, να το παλέψουμε να το φτιάξουμε”! Και τότε άρχισα να του κάνω τον λεγόμενο πωματισμό. Ουσιαστικά, είναι το βούλωμα της μύτης. Όταν χώνεις γάζες μέσα στη μύτη με μια λαβίδα και με αυτόν τον τρόπο, από την πίεση δηλαδή που υφίσταται το σημείο της αιμορραγίας, σταματάει να τρέχει αίμα. Του το έκανα κι αυτό, τίποτα! Όλοι είχαν αρχίζει να ζορίζονται, ο χρόνος περνούσε και αυτό το πράγμα κράταγε και δεν είχε αποτέλεσμα. Μετά έβαλα κάτι αιμοστατικούς παράγοντες μέσα στις γάζες… Με τα πολλά, πέτυχε»!

Κώστας Κώτσης: «Για να καταλάβεις τι σημαίνει ΑΕΚ… Ο Χατζηκομνηνός έρχεται στον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό που πήραμε το πρωτάθλημα το 2002 και με ρωτάει: “Που θα καθίσω”; “Που θα καθίσεις ρε Γιάννη; Στον πάγκο θα καθίσεις, στη θέση σου. Στην τελευταία θέση εκεί, μαζί με τους φυσικοθεραπευτές”. Και μου λέει: “Γίνεται σήμερα να ανέβω στην εξέδρα; Κι αν χρειαστεί κατεβαίνω”! Στο μεταξύ, μια ώρα πριν το ματς έχω βγει έξω και βλέπω 20.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ. “Εντάξει, έχει γεμίσει το γήπεδο, δεν χάνουμε με τίποτα”. Τέτοια πράγματα γίνονταν. Ο Γιάννης ήταν καμικάζι και τρομερός επαγγελματίας. Κάποιος άλλος γιατρός θα μπορούσε να πει στον Ζήση να μείνει έξω σε εκείνο το ματς με την Εφές, να μην έχουμε αιμορραγίες κλπ. Ο Χατζηκομνηνός το πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του. Μόνο γύψο δεν του έβαλε στη μύτη για να παίξει πάλι! Με τον Γιάννη είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα, πήγαμε μαζί να δούμε τον Μπουρούση που ανέβασε την Καρδίτσα».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ο Νίκος ήθελε να παίξει. Ήταν η εποχή που ο Κατσικάρης είχε ήδη αρχίσει να του δείχνει ότι τον εμπιστεύεται αρκετά. Τον είχα ανάσκελα πίσω από την μπασκέτα, δίπλα στον πάγκο μας για… μισή ώρα και δεν έβλεπε αποτέλεσμα. Σε αυτή τη θέση καταπίνεις τα αίματα, γιατί ρέουν προς τα πίσω! Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, θα είχε αγχωθεί. Επέμενα και κάποια στιγμή είδα πως σταμάτησαν να ματώνουν οι γάζες! Είχαν σταματήσει να κοκκινίζουν. Επιτέλους! Κατάλαβα πως σταμάτησε αυτό το πράγμα, είδα και μέσα το στόμα του ότι δεν είχε αίμα, τον σηκώνω και του λέω: “Μπες μέσα και γάμ….ε τους”! Την άλλη μέρα, τον έστειλα σε έναν φίλο μου ΩΡΛ, μου είπε πως αντιμετωπίστηκε μια χαρά, πως έτσι θα το αντιμετώπιζε κι εκείνος.

Μια παρένθεση σε αυτό… Θυμάμαι ένα ιδιαίτερο περιστατικό στους τελικούς με τον Ολυμπιακό το 2002, όταν γυρίσαμε τη σειρά από το 2-0 και τελικά πήραμε το Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός είχε κάνει το 2-0 μέσα στον Πειραιά, ήταν μια σφαλιάρα μεγατόνων για εμάς ενώ στο ίδιο ματς ο Χόλντεν υπέστη θλάση στον προσαγωγό. Που σημαίνει τέλος η σειρά! Είχαν φύγει οι πάντες και βούτηξα τον Τζέι Αρ, τον έβαλα στα αποδυτήρια του ΣΕΦ και του έκανα μια ένεση στον προσαγωγό! Μάλιστα ήλθε ο συγχωρεμένος ο Αντώνης Νταής και μου είπε: “Τι κάνεις εδώ”; Του λέω: “Τίποτα, τίποτα, φεύγω Αντώνη! Τελείωσα, τελείωσα”. Και τελικά ο Χόλντεν έπαιξε, πήραμε το πρωτάθλημα, πήρε μεταγραφή κι έκανε την καριέρα που έκανε τα επόμενα χρόνια».

Το σουτ της ζωής του

Ο Νίκολα Πρκάτσιν κάνει το 67-69 με 1/2 βολές, η ΑΕΚ έχει την επαναφορά στα 5.7″ για το φινάλε. Ο Νίκος Χατζής πασάρει εν κινήσει στον Ζήση που έχει μπροστά του τον Εντέρ Αρσλάν που παίζει την τέλεια άμυνα. Ο Έλληνας γκαρντ γλιστράει, πέφτει όμως μέσα σε 2″ έχει όλη την ηρεμία να ανακτήσει την κατοχή και να πετύχει ένα απίθανο σουτ, κάνοντας τον γύρο του θριάμβου!

Οκτάι Μαχμούτι: «Ο στόχος μας ήταν να μην πάει η μπάλα στον Πρκάτσιν, με δεδομένο ότι η ΑΕΚ θα του έκανε φάουλ. Εν τέλει, το φάουλ έγινε πριν από την επαναφορά και ο Πρκάτσιν είχε 1/2 βολές! Είχα θυμώσει μαζί του! Είχα θυμώσει γιατί πήγε προς τη βασική γραμμή και ζήτησε την μπάλα αντί να φύγει και να την αφήσει σε κάποιον άλλον παίκτη. Ήταν σίγουρο πως η ΑΕΚ θα τον “σημάδευε”. Σε κάθε περίπτωση, δεν σημαίνει πως ο Νίκολα έκανε λάθος. Ακόμα και ο καλύτερος παίκτης θα μπορούσε να έχει 0/2 βολές σε εκείνο το σημείο του αγώνα. Ποτέ δεν ξέρεις… Το έζησα κι εγώ σαν παίκτης, είναι πιθανό να συμβεί».

Νίκος Ζήσης: «Αυτό που σίγουρα θυμάμαι ήταν πόσο ωραία έγινε η πάσα του Χατζή! Όταν πήρε την μπάλα από τον Μπουρούση στην επαναφορά, εγώ είχα ήδη ξεκινήσει να τρέχω. Ο Νίκος μού έδωσε την μπάλα στη ροή της κίνησής μου. Το γεγονός ότι μου την έδωσε πάνω στο τρέξιμο, με βοήθησε ώστε να φτάσω πιο γρήγορα στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ασχέτως με το ότι τελικά γλίστρησα. Είναι εντελώς διαφορετικό να πάρεις την μπάλα σταματημένος και να προσπαθήσεις να περάσεις τον παίκτη σου και αλλιώς να έχεις ξεκινήσει ήδη και να την πάρεις στο τρέξιμο».

Κώστας Κώτσης: «Βλέπω τον Νίκο να γλιστράει και να πέφτει… Εντάξει, λέω. Τελειώσαμε. Εκείνη την στιγμή τα κλάσματα του δευτερολέπτου σου φαίνονται αιώνας. Εμείς ήμασταν διαγώνια. Ο πάγκος της ΑΕΚ ήταν διαγώνια από το σημείο που σούταρε ο Νίκος, είχαμε μπροστά μας τους διαιτητές και τα κορμιά των παικτών. Ξαφνικά, τον βλέπω να σηκώνεται αλλά δεν μπορώ να δω την μπάλα! Γυρίζω προς την μπασκέτα και βλέπω τον Μπουρούση να πηδάει μπας και κάνει φόλοου. Και η επόμενη φάση που θυμάμαι δεν είναι τον Ζήση να τρέχει αλλά τον Μαχμούτι να κλωτσάει την μπάλα με βολέ και να φτάνει στο ταβάνι! Χαρές και πανηγύρια μετά! Αυτές οι φάσεις γράφουν ιστορία. Είναι κάτι συγκινητικό, κάτι που συζητάμε ακόμα μετά από σχεδόν 20 χρόνια».

Νίκος Ζήσης: «Ξέρω πως απομένουν 5.7’’. Αυτό που είχα στο μυαλό μου, από την στιγμή που πήρα την μπάλα, είναι πως έχω δυο ντρίπλες και να σουτάρω από τα 7-8 μέτρα. Και ό,τι γίνει! Στο μεταξύ, έχουμε γυρίσει το παιχνίδι από το -13, αν δεν κάνω λάθος είχα ήδη βάλει 2-3 τρίποντα στο τέταρτο δεκάλεπτο. Γενικώς, ένιωθα πολύ καλά. Απλώς εκεί συμβαίνει το… απρόοπτο. Ούτε μια στο δισεκατομμύριο δεν υπολόγιζα πως θα πάνε έτσι τα πράγματα»!

Έντερ Αρσλάν: «Εκείνη την περίοδο ήμασταν απλώς δυο νέοι παίκτες, 21-22 χρονών. Η Ευρώπη δεν μας ήξερε πολύ καλά όμως ξέραμε ήδη ο ένας τον άλλον πολύ καλά! Γνώριζα πως ο Νίκος ήταν ένας πολύ καλός παίκτης από τους αγώνες με τις μικρές Εθνικέ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Επομένως, όταν πήρε την μπάλα, προσπάθησα να παίξω την καλύτερη άμυνα που μπορούσα! Έστω κι έτσι, ήμουν σίγουρος ότι θα βρει τον τρόπο να σουτάρει. Ήθελα να βγάλω την άμυνα, νομίζω πως έκανα πραγματικά καλή δουλειά όμως γι’ αυτό ακριβώς ο Νίκος Ζήσης είναι ένας τόσο ξεχωριστός παίκτης. Ένας νικητής! Το είδαμε εκείνο το βράδυ στην Αθήνα, το είδαμε ξανά και τα επόμενα χρόνια».

Οκτάι Μαχμούτι: «Σε αυτές τις περιπτώσεις σε οδηγεί το ένστικτό. Καμία λογική, κανένα σύστημα. Δεν είναι εύκολο. Μπορείς να πεις μεγάλα λόγια μετά από αυτό, να φτιάξεις μια ωραία ιστορία… Είναι μέρος της ζωής μας. Ήταν ένα πολύ σημαντικό σουτ για τον Νίκο και την καριέρα του. Ίσως έχει πετύχει και άλλα μεγάλα σουτ όμως πάντα θα μιλάμε για αυτό».

Κώστας Κώτσης: «Εκείνο το παιχνίδι με την Εφές το είχαμε κάνει DVD και το δώσαμε στους κατόχους διαρκείας! Θυμάμαι το εξώφυλλο. Τον Νίκο να πανηγυρίζει το τρίποντο, τη ματωμένη γάζα, το αίμα να τρέχει και το γράμμα “Ζ”. Από το σημάδι του Ζορό, στο σημάδι του Ζήση».

Νίκος Ζήσης: «Γλίστρησα, γύρισα, σηκώθηκα… Αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι ότι με το που έφυγε η μπάλα από τα χέρια μου, κατάλαβα ότι θα μπει! Την ίδια στιγμή ο Γιάννης (σ.σ. Μπουρούσης) είναι ακριβώς κάτω από την μπασκέτα, σηκώνεται να πάει για φόλοου όμως καταλαβαίνει τι πρόκειται να γίνει, ανοίγει τα χέρια του στον αέρα και την αφήνει να μπει! Και μετά, εντάξει… Όλο αυτό που ακολούθησε… Χάνεις το μυαλό σου! Πηδάω πρώτα την πινακίδα, δεν ξέρω που πάω! Έκσταση! Νομίζω πως όλο εκείνο το σκηνικό, η ανατροπή, ο τραυματισμός, το γλίστρημα, όλα αυτά οδήγησαν στο να πανηγυρίσουμε πάρα πολύ! Στο μεταξύ, είχαμε ήδη κερδίσει την Μπένετον, κερδίσαμε και την Εφές Πίλσεν. Ομάδες, δηλαδή με πολλαπλάσια μπάτζετ όμως κι εμείς ήμασταν διψασμένοι να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε σε υψηλό επίπεδο».

Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ήταν ωραίο… Γλίστρησε, σηκώθηκε, το πέταξε. Αν σε θέλει και η μπίλια λίγο, σου κάθεται».

Νίκος Ζήσης: «Δεν ήταν ένα τρίποντο που όρισε την πορεία μου στο μπάσκετ, από την άποψη ότι δεν έκρινε κάποιον τίτλο, σίγουρα όμως ήταν μια πραγματικά μεγάλη στιγμή. Νομίζω πως η φάση που χαρακτηρίζει περισσότερο την καριέρα μου και όλα τα παιδιά της γενιάς μου ήταν η πάσα που έδωσα στον Δημήτρη, στο Βελιγράδι. Αυτή πραγματικά ήταν game changer, όσον αφορά την καριέρα όλων μας. Τώρα όσον αφορά εκείνο το τρίποντο, από μικρό παιδί όταν μου δινόταν η ευκαιρία να πάρω σημαντικά σουτ, το έκανα με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ό,τι έγινε εκείνο το βράδυ στο Γαλάτσι εμπεριέχει και λίγη δόση τύχης. Από τη στιγμή που τελικά δεν έχασα τον έλεγχο της μπάλας και δεν έγιναν βήματα, σίγουρα ήταν και τυχερό. Ακόμη και σήμερα, έπειτα από 17 χρόνια, έρχεται κόσμος και μου μιλά για εκείνο το σουτ με την Εφές…».

Δημήτρης Καρύδας: «Θυμάμαι πως έκανα τη μετάδοση μέσα από τον αγωνιστικό χώρο. Έχω σπικάρει πάνω από 700 ματς στην EuroLeague, κοντεύω τα 800 κι εκείνο το παιχνίδι στο Γαλάτσι ήταν το πρώτο μου! Τότε δεν υπήρχαν νόρμες, πού κάθονται οι δημοσιογράφοι, πού μεταδίδουν… Δεν υπήρχαν μεικτές ζώνες… Οι προπονητές έκαναν κοινή συνέντευξη Τύπου ενώ οι δηλώσεις γίνονταν στον διάδρομο, έβγαιναν οι παίκτες και τους σταματούσαν οι δημοσιογράφοι με το μαγνητοφωνάκι στο χέρι. Κι εννοείται πως δεν υπήρχαν ειδικές εκπομπές μετά τα ματς. Με είχαν βάλει, λοιπόν σε ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα στη γραμματεία, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Επίσης, κάτι ακόμα χαρακτηριστικό. Η EuroLeague δεν είχε manual μετάδοσης όπως έχει τώρα. Δεν υπήρχαν δηλαδή συγκεκριμένες προδιαγραφές. Κάθε χώρα έκανε τη δική της μετάδοση με βάση τις τεχνικές δυνατότητες που διέθετε. Αλλιώς μεταδιδόταν το ματς στην Ελλάδα, αλλιώς στην Πολωνία, αλλιώς στο Τρεβίζο και στην Κωνσταντινούπολη! Στην πραγματικότητα ήταν τέσσερις διαφορετικές εικόνες».

4x Προσφορά* χωρίς κατάθεση από την Betsson! *Όροι & Προϋποθέσεις. 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
Σταμάτης Βούλγαρης: Ο ευτυχισμένος Ματίας και η κιτρινόμαυρη υπεροχή
Οι ειδήσεις του στο Google News Δείτε Live όλες τις ειδήσεις του
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X