Κόμπλεξ για τον Αετό, κόμπλεξ για την Εθνική, χαίρε… κόμπλεξ αμέτρητο!

Photo Credits: INTIME

Ο Πάνος Λούπος στο προσωπικό του blog, βάζει στη θέση τους, γραφικούς, οσφυοκάμπτες και υποκριτές…

07/06/2022 | 0:30

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Μια από τις μεγαλύτερες υποκρισίες αφορά στον και καλά καθωσπρεπισμό ορισμένων κομπλεξικών και μισάνθρωπων, που ενώ όχι απλά παίρνουν χαρά όταν βλέπουν να ψοφάει η κατσίκα του γείτονα, αλλά θέλουν σαν τρελοί να ψοφήσει ο ίδιος ο γείτονας, λένε «εγώ δεν έχω πρόβλημα, εγώ θέλω να είναι καλά όλοι» και άλλες τέτοιες μπούρδες που φυσικά και δεν τις πιστεύουν. Το έχω γράψει εδώ και πολλά χρόνια γιατί το πιστεύω ακράδαντα, όσον αφορά στο δικό μου το σινάφι, τους δημοσιογράφους. Προτιμώ χίλιες φορές τους «οπαδικούς» από τους δήθεν αντικειμενικούς. Έτσι και προτιμώ κάποιον να πει «εγώ ρε φίλε, δεν γουστάρω που φτιάχνει γήπεδο η ΑΕΚ γιατί δεν θέλω να πάρει καμία χαρά ο κόσμος της, αλλά θέλω να έχει γήπεδο μόνο η ομάδα μου και να παίρνουμε χαρές μόνο εμείς».

Είναι χίλιες φορές προτιμότερο από τους υποκριτές που ενώ λένε ότι «όλες οι ομάδες θέλω να έχουν γήπεδο», «όλες οι ομάδες θέλω να είναι δυνατές», «όλες τις ελληνικές ομάδες τις υποστηρίζω όταν παίζουν στην Ευρώπη», στην πραγματικότητα δεν αντέχουν και μισούν οτιδήποτε καλό αφορά στον αντίπαλο. Το να έχει ξεκινήσει για παράδειγμα, έξω από την «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», η συναρμολόγηση του Ατσάλινου Αετού και ενώ δεν έχει ολοκληρωθεί, να πέφτει κράξιμο και προσβλητικοί σχολιασμοί, πολύ απλά συνιστά κόμπλεξ και κακία. Το να ολοκληρωθεί και να μην αρέσει σε κάποιον, προφανώς και είναι απολύτως σεβαστό, όπως ισχύει για τα πάντα, αλλά και πάλι σε ότι δεν μας αρέσει, δεν σημαίνει ότι η πρώτη μας δουλειά είναι να το κράξουμε δημόσια.

Δεν γουστάρουν που φτιάχνει η ΑΕΚ γήπεδο

Αυτό βέβαια αφορά και στο χαρακτήρα του καθενός. Προσωπικά ότι δεν μου αρέσει, το προσπερνάω και αδιαφορώ. Επίσης, υπάρχει και η λέξη «σεβασμός», που προφανώς είναι κι αυτή άγνωστη για τους κομπλεξικούς και τους κακιασμένους, για ένα έργο τέχνης που είτε σου αρέσει αισθητικά, είτε όχι, αποτελεί σύμβολο και τιμή, αποτελεί το έμβλημα της ιστορίας ενός συλλόγου που συγκινεί εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου.

Κόμπλεξ για τον Αετό, κόμπλεξ για την Εθνική, χαίρε… κόμπλεξ αμέτρητο!

Αλλά κακά τα ψέματα. Το έγραψα και στην «ΩΡΑ», θα το επαναλάβω και στο «enwsi». Όσον αφορά στο γήπεδο της ΑΕΚ (και δεν αναφέρομαι στο σε ποιον αρέσει ή δεν αρέσει ο Ατσάλινος Αετός), το θέμα πολλών είναι βαθύτερο. Δεν έχει να κάνει με… απλό κόμπλεξ. Έχει να κάνει με το ότι δεν γουστάρουν που φτιάχνει η ΑΕΚ τη γηπεδάρα της στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν το ήθελαν με τίποτα, το πολέμησαν με κάθε τρόπο και τώρα που η ομάδα επιστρέφει στο σπίτι της, πονάνε πολύ. Μια χαρά… «συμπαθητική» έλεγαν την ΑΕΚ, όσο δεν είχε έδρα και έπαιζε στο «παγωμένο» ΟΑΚΑ, εύκολο τους ήταν να λένε «εμείς δεν έχουμε τίποτα με την ΑΕΚ και τη θέλουμε δυνατή», όσο την κατακρεουργούσαν και την έκλεβαν και ήταν αδύναμη. Αλλά ξέρουν πολύ καλά – ειδικά οι πιο παλιοί – τι σημαίνει «γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια».

Δεν φαντάζονται όμως ούτε κι εκείνοι τι θα σημαίνει «το πιο όμορφο και το πιο σύγχρονο γήπεδο της χώρας» που πλέον θα είναι ταυτόσημο με το «γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια». Γιατί στην πραγματικότητα, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την ψυχική ανάταση που θα μας προκαλέσει το σπίτι μας, όταν θα είναι πλέον ολοκληρωμένο και όταν πάνω στο χορτάρι του, θα δούμε την ΑΕΚ. Εκεί που ακόμα και ο προσωπικός μας εσωτερικός… γίγαντας συναισθημάτων, θα ξυπνήσει μαζί με αναμνήσεις, χρώματα κι αρώματα. Εκεί όπου ύστερα από δύο δεκαετίες, θα ξαναπεράσουμε τα χέρια μας στους ώμους, θα αγκαλιάζουμε ανθρώπους που ξέρουμε αλλά και που δεν ξέρουμε και που στα δύσκολα, θα στρέφουμε το βλέμμα μας στους τέσσερις πυλώνες για να παίρνουμε δύναμη.

Για να επανέλθω όμως στους κομπλεξικούς, στους ψεύτες και στους υποκριτές, είναι ξεκάθαρο ότι δεν ήθελαν να έχει η ΑΕΚ το δικό της σπίτι. Αυτοί που αν τους ρωτήσεις, θα σου απαντήσουν… «Εγώ θέλω όλες οι ομάδες να έχουν το δικό τους γήπεδο», αλλά στην πραγματικότητα, το πολέμησαν με τερατώδεις συκοφαντίες για τη χρηματοδότηση, για «οικολογική καταστροφή», έβαλαν κάθε πιθανό και απίθανο εμπόδιο, έσκαψαν το λάκκο της ΑΕΚ, αλλά έπεσαν οι ίδιοι μέσα και τώρα που πλησιάζει η ώρα, αρχίζει να τους… τσούζει πολύ και δεν μπορούν να συγκρατηθούν.

Στην Εθνική πρέπει απλά να κλείσουν τα αυτιά τους στους γραφικούς

Κι από το κόμπλεξ για τον Ατσάλινο Αετό, πάμε και στο κόμπλεξ για την Εθνική μας ομάδα. Μετά τις χρυσές εποχές του Ότο Ρεχάγκελ και του Φερνάντο Σάντος, είναι η πρώτη φορά που η Εθνική μας δείχνει να βρίσκεται στο σωστό δρόμο, κυρίως για να αποτελεί από εδώ και στο εξής, ένα πραγματικά σοβαρό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για τη χώρα μας. Στόχος προφανώς είναι να πετυχαίνει η Εθνική μας, προκρίσεις σε μεγάλες διοργανώσεις, να είναι δηλαδή παρούσα σε Euro και σε Μουντιάλ, αλλά πριν από αυτό, θα πρέπει να γίνει μια πραγματικά σοβαρή Εθνική ομάδα, με αρχές στο παιχνίδι της, με περιχαρακωμένα αποδυτήρια και με παίκτες που την αγαπάνε και την τιμάνε. Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτή η Εθνική έχει και καλούς ποδοσφαιριστές και επιτέλους έναν καλό προπονητή, που έχει ήδη αρχίσει να βάζει τις αρχές του στο παιχνίδι της ομάδας και παράλληλα να έχει δημιουργήσει ένα καλό και οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια.

Τι πρέπει να κάνει τώρα η Εθνική μας; Απλά να κλείσει τα αυτιά της στους γραφικούς, στους κομπλεξικούς και στους οσφυοκάμπτες, που στεναχωρήθηκαν με τις δύο νίκες της σε Μπέλφαστ και Πρίστινα, που έσκασαν βλέποντας την άμυνα να κρατάει ξανά το μηδέν, με τους Μαυροπάνο και Χατζηδιάκο να έχουν ταιριάξει μεταξύ τους και να συνδυάζονται άψογα και με τη βοήθεια βέβαια του Κουρμπέλη στα χαφ.

Το είχαν καταφέρει, τόσο ο Ρεχάγκελ, όσο και ο Σάντος, να μετατρέψουν σε άβατο τα αποδυτήρια της Εθνικής και να μην δίνουν σημασία στο εξωτερικό περιβάλλον και σε κάθε τοξικό (παράγοντα ομάδας, δημοσιογράφο, οπαδό) που ήθελε να επιβάλλει τους δικούς του παίκτες και τα δικά του «θέλω». Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο – και πραγματικά πιστεύω ότι είναι – στο μυαλό του Γκουστάβο Πογέτ. Έχει άλλωστε την προσωπικότητα ο Ουρουγουανός και θα τα καταφέρει.

Κόμπλεξ για τον Αετό, κόμπλεξ για την Εθνική, χαίρε… κόμπλεξ αμέτρητο!

Ο Πογέτ, η τακτική και η φιλοσοφία του

Μιλώντας καθαρά ποδοσφαιρικά, κι επειδή στην ΑΕΚ ζήσαμε για κάποιο διάστημα τον Πογέτ, είχαμε γράψει έγκαιρα ότι θα δούμε μια Εθνική με τακτική και με σχέδιο μέσα στο γήπεδο. Μια ομάδα παθιασμένη στα χέρια ενός αξιόλογου προπονητή που είχε δείξει και σε μας, ότι ξέρει πώς να διαχειρίζεται το υλικό που διαθέτει. Το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει η Εθνική μας και η φιλοσοφία που μπορεί να υπηρετήσει, είναι συγκεκριμένα. Προφανώς και δεν θα γίνεται πάντα να προηγούμαστε στο σκορ, αλλά είναι πολύ σημαντικό, όποτε το πετυχαίνουμε, να έχουμε καλές πιθανότητες για να το κρατήσουμε, κι ακόμα περισσότερες για να μην χάνουμε στο τέλος.

Υπάρχει ένας ποδοσφαιρικός ορθολογισμός, υπάρχει μια ικανοποιητική ανάπτυξη στο βαθμό που μπορεί η Εθνική Ελλάδος να το κάνει, υπάρχει διάθεση για τρέξιμο από όλους και φυσικά υπάρχει και χρόνος μπροστά στον Πογέτ για να βελτιώσει κι άλλο την ομάδα και να της περάσει τα στοιχεία που θέλει. Από εκεί και πέρα, όποιος θέλει πλούσιο ποδοσφαιρικό θέαμα και είκοσι τελικές σε κάθε αγώνα, μπορεί να αρχίσει να βλέπει και να υποστηρίζει τις μεγάλες και παραδοσιακές δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αν κι εκεί, πάλι δύσκολα θα το δει…

Υ.Γ.: Κι αν έχει κάνει η ΑΕΚ ποδοσφαιρικά «εγκλήματα» μετά το 2018… Αλλά αυτό με τον Μπακασέτα είναι στα τοπ. Το ότι διαχειρίστηκε και έχασε τσάμπα ουσιαστικά, τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή, που είναι και παικταράς και τρομερός χαρακτήρας και ΑΕΚτζής, πραγματικά δεν… χωνεύεται.