Κάποιος να το πετύχει…

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης απομονώνει μια εικόνα από το ντέρμπι, η οποία πρέπει να είναι κυρίαρχο στοιχείο του νέου προπονητή της ΑΕΚ

06/04/2022 | 11:59

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Κάποια απ’ αυτά που έγιναν στο Καραϊσκάκη την προηγούμενη Κυριακή και έλειψαν γενικώς απ’ ολόκληρη την φετινή σεζόν από την ΑΕΚ, ήταν πολύ προφανή.

Όπως η διαφορά που μπορεί να κάνει στο παιχνίδι ένας πολύ ποιοτικός χαφ ή το πόσο διαφορετική μπορεί να εμφανιστεί στο γήπεδο ακόμα μια προβληματική ομάδα, όταν υπάρχει ένα ορθολογικό προπονητικό πλάνο και μια στοιχειώδη τακτική δουλειά.

Υπήρχαν και άλλα ωστόσο, που δεν ήταν τόσο προφανή αλλά είναι μείζονος σημασίας. Όπως για παράδειγμα η αντίδραση που είχε ο Σιμάνσκι αμέσως μετά το γκολ που πέτυχε. Για όσους δεν το πρόσεξαν ή δεν είδαν πουθενά την σχετική φωτογραφία, ο Πολωνός έτρεξε και έπεσε στην αγκαλιά του Κυριακίδη. Του άμεσου συνεργάτη του Οφρυδόπουλου.

Καταρχάς ένα τέτοιο σφικταγκάλιασμα ανάμεσα σε ποδοσφαιριστή και μέλος του τεχνικού τιμ, είναι έτσι κι αλλιώς μια όμορφη εικόνα. Είναι εικόνες που δεδομένα έχει ανάγκη η ΑΕΚ, σε μια σεζόν που και ήταν σπάνιες και έλειψαν πολύ. Αλλά δεν ήταν η χαρά του γκολ που έστειλε τον Σιμάνσκι σ’ αυτή την αγκαλιά. Ούτε καν μια πρόβλεψη από τον Κυριακίδη πριν από το ματς πως ο Πολωνός θα σκοράρει και το αγκάλιασμα ήταν η επιβεβαίωση και η επιβράβευσης της μαντεψιάς.

Η συνολική διαχείριση του Οφρυδόπουλου και ο Κυριακίδη στην όλη προετοιμασία γι αυτό το ντέρμπι, ήταν αυτή που έφερε την συγκεκριμένη αντίδραση. Και αφορούσε και όλους τους ποδοσφαιριστές και όχι μόνο τον Σιμάνσκι. Ίσως μάλιστα με τον ίδιο τρόπο να είχε πανηγυρίσει και αν είχε σκοράρει είτε ο Τσούμπερ ή ο Αραούχο ή ο Άμραμπατ. Απλώς στην περίπτωση του Σιμάνσκι, υπήρχε εκτός της συνολικής διαχείρισης και η σχετική οδηγία για τον τρόπο που θα έπρεπε να κινείται στο δεύτερο δοκάρι, στα κερδισμένα κόρνερ.

Όμως η ανάγνωση όλου αυτού, έχει την σημασία της. Στην κατά γενική ομολογία καλή και κυρίως ανταγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, έπαιξε τεράστιο ρόλο εκτός από το τακτικό κομμάτι και αυτή η διαχείριση που έγινε στην προετοιμασία των ποδοσφαιριστών από το τεχνικό τιμ. Και αυτή η αγκαλιά του Σιμάνσκι στον Κυριακίδη, επί της ουσίας ήταν η επιβράβευση, πρώτα από τους ίδιους τους παίκτες, γι αυτή την διαχείριση. Τεράστια υπόθεση να αισθάνονται οι ποδοσφαιριστές πως στο σκοράρισμα θέλουν να αγκαλιάσουν τον προπονητή. Να μπαίνουν στο γήπεδο και να παίζουν για τον προπονητή τους.

Σκεφτείτε πως ο Σιμάνσκι ήταν αυτός που μόλις πριν από λίγες μέρες, είχε εκφράσει το παράπονο πως ο προηγούμενος προπονητής του απαγόρευσε να πατήσει την αντίπαλη περιοχή. Σκεφτείτε πόσο μέτρια σεζόν έκανε μέχρι τώρα ο Πολωνός. Σκεφτείτε γενικώς πόσο καιρό έχουμε να δούμε στην ΑΕΚ την εικόνα ενός ποδοσφαιριστή να βάζει γκολ και να τρέχει να αγκαλιάσει τον προπονητή και μετά να ακολουθούν και οι υπόλοιποι παίκτες και να γίνονται ένα κουβάρι. Στην προηγούμενη κατάσταση, είχαν φτάσει στο σημείο να μην το νιώθουν καν να πανηγυρίσουν ένα γκολ. Και παίκτες όπως ο Αραούχο μιλούσαν ανοιχτά για ανάγκη ριζικών αλλαγών, εννοώντας και τον προπονητή μέσα σ’ αυτές.

Αν δεν κάνω κανένα τρομερό λάθος, η τελευταία φορά που είδαμε μια εικόνα ανάλογη μ’ αυτή της περασμένης Κυριακή στο Φάληρο μετά από γκολ, ήταν με τον Χιμένεθ στην πρωταθληματική σεζόν. Το είχε κάνει ο Λάζαρος στη Ριέκα, σίγουρα θα μπορούσε να το κάνει ευχαρίστως και ο Αραούχο. Και άλλοι. Συμπτωματικά εκείνη ήταν η πιο λαμπρή σεζόν ανάμεσα σε πολλές κατάμαυρες. Συμπτωματικά έγραψα; Λάθος. Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που θέλει τύχη, αλλά τίποτα δεν γίνεται συμπτωματικά. Απλώς ο Χιμένεθ είναι ένας προπονητής με τέτοιες ιδιορρυθμίες και τέτοια κυκλοθυμία, που μπορεί τη μια σεζόν με την τρέλα του να τους κάνει όλους να παίζουν γι αυτόν και την επόμενη να τους βάλει όλους απέναντι με τις παλαβομάρες του. Όπως και έγινε.

Για να μην το πλατειάζω, το ποδόσφαιρο και η ιστορία έχουν δείξει, πως για να μπορέσει να πετύχει μια ομάδα, πρέπει οι ποδοσφαιριστές να εμπνέονται, να φτιάχνονται και να παίζουν και για τον προπονητή τους. Αλλιώς τίποτε δεν μπορεί να πετύχει και καμία απολύτως ποδοσφαιρική συνταγή. Καμία φορά ακούω αναλύσεις του τύπου, δεν μας νοιάζει τι σκέφτονται ή τι κάνουν οι παίκτες, είναι επαγγελματίες και πρέπει να μπουν να παίξουν και να κερδίσουν. Μπούρδες και αμπαλοσύνες. Ολόκληρος Κόντε, που έχει μαζέψει ένα φορτηγό τίτλους σε Αγγλία και Ιταλία και ο λόγος που αποθεώνεται στην Τότεναμ, είναι επειδή έκανε ξανά τον Κέιν ευτυχισμένο και χαμογελαστό.

Ο Κόντε ήξερε πως αυτός ήταν ο τρόπος να πετύχει. Κατάφερε από εκεί που ο Κέιν έμπαινε στο γήπεδο και ήταν σαν τεθλιμμένος συγγενής σε κηδεία, τώρα να χαμογελάει και να μην σταματάει να βάζει γκολ και να δίνει τις ασίστ. Και να ψάχνει και την αγκαλιά του προπονητή μετά από τα παιχνίδια. Πολύ ενδεικτικό παράδειγμα αλλά ανάμεσα στα πολλά ανάλογα. Αυτή είναι η συνταγή και αυτό θα πρέπει να ψάξει η ΑΕΚ στον καινούργιο προπονητή που θα φέρει. Διότι αν πιάσει μια προς μια τις περιπτώσεις, με εξαίρεση τον Χιμένεθ και τον Ουζουνίδη, αυτή ήταν επί της ουσίας και η αποτυχία με όλους τους προηγούμενους προπονητές. Κάποιοι δεν πέτυχαν να εμπνεύσουν καθόλου τους ποδοσφαιριστές και κάποιοι άλλοι δεν κατάφεραν ούτε να τους να τους επιβληθούν, ούτε καν να τους διαχειριστούν. Σε κάθε περίπτωση, κανείς τους δεν μπόρεσε να βάλει τους παίκτες στο γήπεδο και να παίξουν πραγματικά και γι αυτόν.

Προφανώς κανένας προπονητής δεν έχει βάλει στο βιογραφικό του δίπλα στις νίκες, τις ήττες και τους τίτλους και το πόσο πολύ καταφέρνει να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές. Γι αυτό και εκεί το ψάξιμο και η ανάλυση θα πρέπει να πάει πολύ πιο βαθιά από μια απλή αναζήτηση ενός καλού βιογραφικού. Αυτός είναι και ένας (από τους πολλούς) λόγους που είναι κακό για την ΑΕΚ που δεν προχώρησε η ιστορία με τον Σάντος. Ο Φερνάντο έχει πραγματικό χάρισμα στο να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές, ανεξάρτητα από το όνομα και το ειδικό τους βάρος. Στην αγκαλιά του έπεσε και ο Ντέμης όταν έβαλε το γκολ εκείνο με τον ΠΑΟ για να μπει ασπίδα στις τρέλες που ετοίμαζε ο Μάκης, αλλά στην αγκαλιά του έπεσε και ο Σοάρες διότι ένιωθε πως του έδωσε ξανά ποδοσφαιρική ζωή. Και όλα αυτά συνέβαιναν, σε ΑΕΚ που ήταν πετυχημένες. Αλλά ήταν επιτυχημένες ακριβώς επειδή αυτά συνέβαιναν ανάμεσα σε προπονητή και παίκτες.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Το ζήτημα δεν μπαίνει για το πώς θα είναι ευχαριστημένοι οι ποδοσφαιριστές. Αυτό είναι μια πολύ απλοϊκή και λαϊκίστικη προσέγγιση. Εξάλλου οι ποδοσφαιριστές ποτέ δεν θα είναι απόλυτα ευχαριστημένοι γιατί όλοι στο τέλος της ημέρας αυτό που θέλουν είναι να παίζουν και οι θέσεις είναι έντεκα και όχι 20. Το ζητούμενο είναι οι ποδοσφαιριστές να έχουν έναν προπονητή που να αισθάνονται πως χάρη σ’ αυτόν παίζουν καλά, σκοράρουν και παίρνουν αποτελέσματα. Και όχι το αντίθετο. Αυτόν τον προπονητή καλείται να βρει η ΑΕΚ.