Ο Κριχόβιακ, το πάθημα, το μάθημα και το «τέλος» που πρέπει να μπει την Κυριακή... 

Κακά τα ψέματα, το είχαμε όλοι ανάγκη αυτό που έγινε με τον Κριχόβιακ, για να χαμογελάσει λίγο το χιλιοπικραμένο μας χειλάκι. Κι εκτός αυτού, ακόμα σημαντικότερη βέβαια είναι η ουσία για την ΑΕΚ, αφού πλέον έχει μέσα στην καθημερινότητά της, έναν παίκτη-σημείο αναφοράς, με όλα τα θετικά που αυτό συνεπάγεται για το άμεσο, αλλά και το μακροπρόθεσμο μέλλον της.

Η ΑΕΚ έκανε ένα πρώτο σημαντικό βήμα, αλλά πλέον οφείλει να εκμεταλλευτεί ότι για πρώτη φορά, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει έναν παίκτη-σημείο αναφοράς.

Γιατί, κακά τα ψέματα, ακόμα και ο αγαπημένος μου, Μάρκο Λιβάγια, όπως και ο λατρεμένος σε όλους μας, Σέρχιο Αραούχο, μπορεί να μετεξελίχτηκαν σε «σημεία αναφοράς» για την ΑΕΚ, αλλά βάσει καριέρας, όταν αποκτήθηκαν, δεν είχαν σε καμία περίπτωση, το βιογραφικό του Πολωνού.

Αυτό πάντως που δεν διαφοροποιείται είναι ότι η ΑΕΚ παραμένει αγωνιστικά με την πλάτη στον τοίχο, όσον αφορά στο μοναδικό στόχο που της έχει απομείνει και που δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Η εμφάνιση στη Λεωφόρο ήταν καλή, αλλά η νίκη δεν ήρθε.

Η βαθμολογία δείχνει… ΑΕΚ 47, Άρης 45, ΠΑΟ 43, ΠΑΣ 40, απομένουν εννέα ματς-φωτιά και κανείς δεν μπορεί να στηριχτεί στην εξέλιξη που θα έχει το Κύπελλο Ελλάδας, κάτι που σημαίνει ότι μόνο η 3η θέση της βαθμολογίας, στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ, εξασφαλίζει σίγουρα ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Κατ’ εμέ, στην ΑΕΚ θα πρέπει να βγάλουν μάλιστα εντελώς από το μυαλό τους, το ενδεχόμενο να τους αρκεί στο τέλος και η 4η θέση. Να το αποκλείσουν εντελώς, γιατί αν το σκέφτονται, έστω και ενδόμυχα, θα κάνει κακό στην ομάδα.

Για την «Ένωση», παραμένει φυσικά οδυνηρή και η συγκομιδή στα μεγάλα παιχνίδια. Η ομάδα έχει μπροστά της τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, έναν αντίπαλο που έχει εξελιχθεί σε… εφιάλτη την τελευταία τετραετία.

Είναι απίστευτο, αλλά δυστυχώς αληθινό, ότι σχεδόν όσες νίκες είχε κάνει ο ΠΑΟΚ στην Αθήνα κόντρα στην ΑΕΚ σε 90 και… βάλε, χρόνια ιστορίας, έχει κάνει μέσα σε τέσσερα χρόνια, συνυπολογίζοντας και τις αναμετρήσεις Κυπέλλου.

Κάποτε πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή την αλλοίωση της ιστορίας και αυτό το… «κάποτε» πρέπει να είναι το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής, στο παγωμένο ΟΑΚΑ (σ.σ. εντάξει, το ξέρω… και την προηγούμενη φορά, το ίδιο έλεγα).

Σε μια αγωνιστική, που Άρης και ΠΑΟ, παίζουν μεταξύ τους, το ενδεχόμενο νίκης της ΑΕΚ επί του ΠΑΟΚ, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι θα έχει τεράστια σημασία ενόψει της συνέχειας.

Γενικότερα, από όλη αυτή την περιπέτεια και το άγχος που βιώνει η ΑΕΚ για κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο βάσει της δυναμικής της, θέλω να πιστεύω ότι έστω και τώρα, το πάθημα θα γίνει μάθημα.

Ποιο είναι το πάθημα; Ότι η ΑΕΚ είχε ρίξει ξανά… λευκή πετσέτα, κάτι που αποτυπώθηκε στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, όταν κατάλαβε ότι δεν έχει καμία πιθανότητα για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Ποιο είναι το μάθημα; Ότι πάντα μπορεί να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, αν δεν κάνεις έγκαιρα τις κινήσεις για να βελτιώσεις την κατάσταση, να διορθώσεις τα λάθη και τις παραλείψεις σου.

Η ΑΕΚ τον Ιανουάριο δεν έκανε τίποτα από όσα έπρεπε, στη συνέχεια έμεινε και εκτός Κυπέλλου και έφτασε σε σημείο να κινδυνεύει να μείνει και εκτός Ευρώπης. Η σεζόν είναι ούτως ή άλλως, αποτυχημένη, αλλά αυτό δεν αλλάζει. Ο στόχος είναι με το τέλος των play offs, να έχει κλείσει οριστικά ο κύκλος της αποτυχημένης τετραετίας, να έχει η ΑΕΚ ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο στα χέρια και να δημιουργούνται καθημερινά οι προϋποθέσεις για μια πραγματικά ισχυρή ομάδα, αντάξια της γηπεδάρας, στην οποία θα παίζει από τη νέα σεζόν.