Δηλαδή τα «ξένα παιδιά» σε πηγάδι κατούρησαν;

Χρόνια τώρα, στην ΑΕΚ κυριαρχεί η παλαιική άποψη ότι καίρια πόστα στην ομάδα, θα πρέπει να καλύπτονται από «δικά της παιδιά».

Να γνωρίζουν –και καλά- το DNA της ΑΕΚ, να είναι έμπιστοι και φίλοι, πιστοί και εχέμυθοι. Το αν είναι ικανοί, λειτουργικοί, καταρτισμένοι, δεν παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο. Αρκεί να είναι ανώδυνοι κρίκοι στο γέμισμα μιας αλυσίδας, δίχως ιδιαίτερη βούληση και άποψη, χωρίς την προσωπικότητα να πουν σε εκείνον που στο τέλος αποφασίζει, αυτά που πρέπει κι όχι αυτά που θέλει να ακούσει.

Στην εξέλιξη της ιστορίας ωστόσο, αποδεικνύεται ότι αυτός ο τρόπος στελέχωσης δεν είναι ο ιδανικός, είναι μη αποδοτικός. Οι εξαιρέσεις εντοπίζονται σε πρόσωπα τα οποία επίσης είχαν «κιτρινόμαυρο» παρελθόν, αλλά τουλάχιστον διαφορετική κουλτούρα. Στις επιτυχίες για παράδειγμα, έως το καλοκαίρι του 2018 όταν άλλαξε η ρότα για να επιστρέψουμε στη φαυλότητα των «δικών μας παιδιών», τεχνικοί διευθυντές ήταν ο Μιλοβάνοβιτς και ο Μαϊστόροβιτς. Θυμηθείτε πόσοι και πόσοι καλοί παίκτες αποκτήθηκαν και τι μαχητικές ομάδες δημιουργήθηκαν, με ίδια ή και λιγότερα χρήματα από αυτά που δαπανήθηκαν αργότερα. Κι όμως, για κάποιο λόγο, έπρεπε να επιστρέψουμε στο μοντέλο με τα «δικά μας παιδιά».

Σήμερα, σε περίοδο που αλλαγές εκ βάθρων και πάλι απαιτούνται, μου μοιάζει πολύ μίζερο και καταναγκαστικό να υπάρχει η σκέψη για συνέχιση αυτής της διαδικασίας ανακύκλωσης. Σε ονόματα δεν θα αναφερθώ, από σεβασμό στο σπουδαίο αγωνιστικό παρελθόν τους. Αλλά μου ακούγεται τόσο μα τόσο δυστυχές να αποχωρεί ο Δημητριάδης και να υπάρχουν σκέψεις για πρόσωπα της ίδια εποχής, νοοτροπίας και προσέγγισης. Νισάφι πια, υπάρχουν και έξω από τον κύκλο της ΑΕΚ άνθρωποι ικανοί, πιο σύγχρονοι, πιο μεθοδικοί. Ναι, χρειάζεσαι και τους δικούς σου, αλλά και οι ξένοι δεν κατούρησαν σε πηγάδι. Αντιθέτως, απαγκιστρωμένοι από την υποχρέωση επειδή τους δόθηκε δουλειά, ίσως ορθώσουν και κάποιο ανάστημα γι αυτά που πρέπει να γίνουν.

Ο χρόνος κυλά επικίνδυνα και η ΑΕΚ μοιάζει να είναι αδρανής. Θα ήθελα να πιστέψω ότι δεν κάθεται να περιμένει αν θα τις κάτσουν οι λιγοστές πιθανότητες που υπάρχουν για να έρθει ο Φερνάντο Σάντος κι ότι παράλληλα δουλεύεται κάτι άλλο. Ωστόσο όσο οι μέρες περνούν, τόσο αυξάνεται και η ανησυχία να δούμε πάλι μια από τα ίδια. Πρόσωπα που απέτυχαν να αποχωρούν για να έλθουν άλλα, ίδιας κατηγορίας, που θα αποτύχουν επίσης. Πως γίνεται αλήθεια να βλέπεις αυτή την καθυστέρηση και να ελπίζεις πραγματικά;

Τα πλέι οφς θα είναι μια διαδικασία – βουνό

Στο αγωνιστικό κομμάτι, τα δύσκολα είναι μπροστά. Η ΑΕΚ καλείται να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις ομάδες -πλην του ΟΦΗ ή των Ιωαννίνων- από τις οποίες έχασε πρόσφατα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Έχει από μόνη της δημιουργήσει γύρω από την ύπαρξη της ένα τόσο δυνατό πέπλο ηττοπάθειας που φαντάζει πολύ δύσκολο να εξασφαλίσει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, ειδικά στην περίπτωση που ο Παναθηναϊκός δεν κατακτήσει το Κύπελλο. Κάτι που επίσης θα μάθουμε μετά τη διαδικασία των πλέι οφς, συνθήκη η οποία καθιστά και τους «πράσινους» πολύ ενεργούς στο μίνι πρωτάθλημα.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Οφρυδόπουλος θέλει να ανοίξει το ρόστερ, να διευρύνει τις επιλογές του, να έχει όσους περισσότερους μπορεί ετοιμοπόλεμους και μάχιμους. Να τους κάνει να πιστέψει ότι έχουν ρόλο, είτε μικρό, είτε μεγαλύτερο. Δεν θα είναι μια εύκολη διαδικασία να ξυπνήσεις για παράδειγμα τον εγωισμό του Τάνκοβιτς και του Γέβτιτς τους οποίους ο Γιαννίκης είχε του «πεταματού», αλλά να που το προσπαθεί. Και καλά κάνει, ό,τι πάρει, ό,τι του δώσουν, θα είναι κέρδος σε μια περίοδο που δεν περισσεύει κανείς.

Τακτικά, το παιχνίδι με τον Αστέρα το προσέγγισε προσπαθώντας και να καινοτομήσει, δίχως δυσανάλογο της απαίτησης ρίσκο. Η χρησιμοποίηση του Χατζισαφί δεν του έδωσε όλα όσα περίμενε, αλλά δεν έκανε και κακό στην ομάδα. Ήταν μια λογική επιλογή, στην οποία οδηγήθηκε μέσα από σκέψη και ζύγισμα της κατάστασης. Δεν είχε τον Λε Ταλέκ, ήθελε να προφυλάξει τον Σιμάνσκι από την κάρτα κι αναλογίζεται την ψυχική ταλαιπωρία του Σάκχοφ λόγω του πολέμου και των δυσκολιών που εκεί η σύζυγός και το νεογέννητο παιδί του αντιμετωπίζουν. Κοινώς, ο προπονητής έπραξε σωστά.

Λογικές ήταν επίσης και οι αλλαγές που έκανε, στα χρονικά σημεία που αποφασίστηκαν. Καλά σημάδια όλα αυτά, άλλωστε δεν μπορούμε και δεν είναι δίκαιο να περιμένουμε τρομερές βελτιώσεις από τον τρίτο προπονητή που αναλαμβάνει φέτος την ΑΕΚ, δίχως να υπάρχει ένα ξεκάθαρο αγωνιστικό σχέδιο από τους προηγούμενους στο οποίο να μπορεί να πατήσει. Ο Οφρυδόπουλος θα προσπαθήσει να παρουσιάσει ένα πιο συμπαγές σύνολο και θα ελπίζει στην ατομική ποιότητα που υπάρχει μεσοεπιθετικά. Αυτή είναι η κατάσταση ενόψει των μαχών για την Ευρώπη και ο Θεός βοηθός…