Ο Λιβάι Γκαρσία δίνει ελάχιστα στην ΑΕΚ όμως δεν φταίει μόνον εκείνος γι αυτό

Photo Credits: INTIME

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου blogάρει με αφορμή τις χαμηλές πτήσεις του Λιβάι Γκαρσία και εξηγεί γιατί δεν είναι μόνο δική του ευθύνη το πως παίζει.

25/11/2021 | 13:00

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Η στατιστική απεικόνιση των έως σήμερα πεπραγμένων του Λιβάι Γκαρσία δεν παραπέμπουν δα και σε «πυρηνικό όπλο» όπως κατά καιρούς και καθ’ υπερβολήν έχει χαρακτηριστεί. Με μόλις 2 γκολ και 1 ασίστ σε 11 επίσημα ματς, η συγκομιδή του είναι πενιχρή και σημαντικά κατώτερη από εκείνες των Τσούμπερ (5 γκολ, 2 ασίστ), Αραούχο (6 γκολ), Μάνταλου (2 γκολ, 7 ασίστ) και Ανσαριφάρντ (3γκολ, 2 ασίστ). Σαφώς και οι απαιτήσεις όλων μας είναι πολύ υψηλότερες, είναι όμως θέμα ρέντας και κακής φόρμας του εξτρέμ από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο ή κάτι περισσότερο από αυτό;

Αρχικά να σημειώσω -επειδή εύκολα γίνονται οι παρεξηγήσεις γιατί ασχολείσαι με αυτόν και όχι με κάποιον άλλον, οι οποίες είναι και της μοδός- ότι το να αναζητείς τι τρέχει με τον Γκαρσία είναι και το νορμάλ. Αυτός είναι η πιο ακριβή αγορά της ΑΕΚ εδώ και πολλά πολλά χρόνια με ένα πολύ μεγάλο ποσό (2,6 εκατ. ευρώ) για το μόλις 60% των δικαιωμάτων του. Πρέπει λοιπόν να απασχολεί την ομάδα πρωτίστως το γιατί δεν αποδίδει σύμφωνα με τις δυνατότητες που διαθέτει και τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί γύρω του.

Να σημειώσω επίσης κάτι ακόμα πιο σημαντικό, το οποίο καταρρίπτει το μύθο που άρχισε να κυκλοφορεί στα Social και σύμφωνα με τον οποίο ο Λιβάι δεν κάνει, δε μπορεί ή κρύβεται στα μεγάλα ματς. Από τα 6 γκολ που σημείωσε πέρυσι συνολικά, τα 2 τα πέτυχε σε διαφορετικά παιχνίδια απέναντι στον Παναθηναϊκό τα οποία έδωσαν αντίστοιχες ισοπαλίες και ένα κόντρα στον Άρη εκτός έδρας το οποίο ήταν νικητήριο. Επίσης είχε ασίστ στο 1-1 με τον Ολυμπιακό και ακόμα μία στο 2-2 με τον ΠΑΟΚ, κοινώς είχε καταλυτική συμμετοχή σε πέντε ντέρμπι, στα οποία η ΑΕΚ (τουλάχιστον) δεν ηττήθηκε.

Πάμε τώρα να το αναλύσουμε και αμιγώς ποδοσφαιρικά

Τι λέγαμε λοιπόν πέρυσι, δικαιολογώντας σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι ο Γκαρσία δεν έκανε περισσότερα από 6 γκολ και 7 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις, όταν για παράδειγμα ο σήμερα (σχεδόν) παροπλισμένος Τάνκοβιτς είχε συνολικά 8 τέρματα και 7 τελικές που έγιναν γκολ, παίζοντας 530 λεπτά λιγότερα; Λέγαμε ότι η ίδια η ΑΕΚ θα έπρεπε να ψάξει τον τρόπο για να αξιοποιήσει καλύτερα τον Λιβάι, ώστε να μη σβήσει και η μοναδική αχτίδα φωτός και ελπίδας που παρατηρούσαμε σε εκείνο το κάκιστο σύνολο.

Επετεύχθη αυτό και σε ποιο βαθμό; Έχει βρει όντως η ομάδα τον τρόπο για να τον εκμεταλλευτεί ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Ας δούμε όσα ίσχυσαν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ο Γκαρσία ξεκίνησε το ματς αριστερά, λίγο μετά βρέθηκε δεξιά, δεν πέρασαν πολλά λεπτά μέχρι το σκηνικό να επαναληφθεί. Πρέπει αυτή η επιλογή του προπονητή να καταγράφηκε τουλάχιστον 5-6 φορές στα 45 λεπτά που εκείνος πήρε στο ματς. Μια τακτική με σκοπό να μπερδέψει τον αντίπαλο η οποία ωστόσο περισσότερο αποσυντόνισε και αποπροσανατόλισε τον ίδιο τον Λιβάι, παρά τον βοήθησε να μπει ποτέ στο ματς.

Επιπροσθέτως, ο Γκαρσία είναι ένας παίκτης γραμμής, εξτρέμ του «ασβέστη» που θα έλεγαν και οι παλαιότεροι. Το να του ζητείται να χώνεται ανάμεσα στις γραμμές, να έρχεται πιο εσωτερικά και να κάνει κινήσεις εκτός του ρεπερτορίου του, δεν τον βοηθά να βρει ρυθμό. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι το στυλ παιχνιδιού του είναι τέτοιο ώστε να περιμένει τις 2-3 στιγμές που θα του βγουν στο παιχνίδι για να πάει στο «ένας με έναν». Εκεί είναι το φόρτε του, αυτή είναι η δύναμή του.

Πως μπορεί να συμβεί αυτό; Υπερφορτώνοντας τη μία πλευρά -όπως πολλές φορές έκανε η ΑΕΚ στην πτέρυγα του Τσούμπερ καθώς συνέκλινε κοντά του ο Μάνταλος και ανέβαινε ο μπακ- και αλλάζοντας σε σωστό χρόνο το παιχνίδι για να βρεις απέναντι τον Λιβάι με προϋποθέσεις να πάει κατά μέτωπο στον αντίπαλο, τρέχοντας στη γραμμή. Πόσες φορές το έχουμε δει αυτό φέτος; Ίσως λιγότερες και από πέρυσι!

Ασφαλώς, ρόλο σε αυτό παίζει και το μεγάλο έλλειμμα ποιότητας στη μεσαία γραμμή για τη γρήγορη μετάβαση. Ο Σιμόες είναι ένας εξαιρετικός «κόφτης» και η προσφορά του είναι ανεκτίμητη αυτά τα χρόνια, εντός γηπέδου και αποδυτηρίων. Όμως είναι αυτό, όχι κάτι παραπάνω. Ο Σιμάνσκι βάζει το κεφάλι κάτω και παίζει προς τα πίσω, πολλά τα τρεξίματα και μεγάλες οι αντοχές του, όμως την εικόνα του παιχνιδιού δεν την αλλάζει. Είναι λοιπόν «θύμα» και αυτής της κατάστασης ο Γκαρσία.

Ποιος είναι πραγματικά και τι έκανε παλαιότερα

Ας μελετήσουμε τώρα και μια άλλη παράμετρο: μήπως υπερφορτώνουμε τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή με ευθύνες που είναι πάνω από τις δυνατότητες του; Δεν είναι κακό να υπάρχει αυτογνωσία όταν το παρελθόν δείχνει κάποια πράγματα που πρέπει να τα λάβουμε υπόψιν μας. Ο Γκαρσία είναι πλέον 24 ετών, εν ολίγοις έχει περάσει προ πολλού η εποχή που ήταν το ανερχόμενο ταλέντο. Στην Ολλανδία, από όπου ξεκίνησε, δεν του έδωσαν τελικά ιδιαίτερη σημασία, γι αυτό και βρέθηκε στο Ισραήλ. Κάτι πρέπει να μας λέει αυτό.

Εκεί, η καλύτερη σεζόν του πριν η ΑΕΚ τον αποκτήσει, ήταν η αμέσως προηγούμενη (2019/20) με 6 γκολ και 3 ασίστ σε 33 αγώνες. Δεν έσπασε και το κοντέρ είναι η αλήθεια… Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, δεν θα βρεις αγαπητέ αναγνώστη τίποτα καλύτερο από αυτή την επίδοση, με εξαίρεση τη χρονιά με τα 10 γκολ και τις 6 ασίστ στην Κ21 της Άλκμααρ. Έχουν όμως περάσει 6 χρόνια από τότε…

Εν κατακλείδι, ο Γκαρσία είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής, με πολύ συγκεκριμένες αρετές οι οποίες για να εμφανιστούν στο γήπεδο θα πρέπει η ομάδα να παίξει πολύ για εκείνον. Να έχει σχέδιο αξιοποίησης των συγκεκριμένων πραγμάτων που μπορεί να εμφανίσει στο γήπεδο. Σε αυτό έως σήμερα, η ΑΕΚ παίρνει κακό βαθμό, το ίδιο και ο Γιαννίκης όσο είναι στον πάγκο της ομάδας.

Αν δεν αλλάξει ο τρόπος προσέγγισής του, δύσκολα θα δούμε αυτά που όλοι περιμένουμε. Και τα οποία δεν μπορεί να περιορίζονται σε δύο γκολ με… άλματα στο Θεό, όσο θεαματικά κι αν ήταν αυτά. Διότι από προσωπικές του ενέργειες, η ομάδα έχει πάρει φέτος το απόλυτο τίποτα!