Μπαίνει στα ματς ως ΑΕΚ αλλά κάπου στην πορεία, γίνεται Παναιτωλικός

Τέλος καλό, όλα καλά για την ΑΕΚ στο Αγρίνιο!

Δεν είναι όλα τέλεια, σίγουρα όμως δεν είναι και μαύρα, όπως θα ήταν για τουλάχιστον δύο εβδομάδες -αν όχι και περισσότερο- στην περίπτωση που το αποτέλεσμα στο ματς με τον Παναιτωλικό δεν «έγραφε» νίκη. Οπότε εξασφαλίζοντας αυτό που την κρατά σε ηρεμία, η ΑΕΚ καλείται να εισέλθει σε διαδικασία υγιούς προβληματισμού για όλα αυτά που πρέπει να διορθώσει, δίχως πανικό, υστερίες και συζήτηση γύρω από το μέλλον του προπονητή, η οποία δεδομένα θα υπήρχε αν αυτό το υπέρ της 2-0, είχε μετατραπεί σε 2-2, ζώντας ένα «αλά ΟΦΗ deja vu».

Δεν ήθελε και πολύ είναι η αλήθεια. Αυτή η άτακτη -διότι δεν συντελέστηκε με τρόπο ορθολογικό και προγραμματισμένο- οπισθοχώρηση μετά την επίτευξη του δεύτερου τέρματος, θα είναι λάθος να αντιμετωπιστεί ως σύμπτωση καθώς είναι μια κατάσταση επαναλαμβανόμενη, ίσως και ενδεικτική μιας παθογένειας που εξακολουθεί να υφίσταται στα παιχνίδια της ΑΕΚ.

Εκεί είναι το ζουμί της υπόθεσης και αυτό που σε πρώτη φάση πρέπει να ψάξει και να εξηγήσει. Ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της -κατά περιπτώσεις- τρομακτικής μετάπτωσης στην απόδοση του συνόλου αλλά κυρίως στη συμπεριφορά που βγάζει απέναντι στον αντίπαλο. Ενώ για σημαντικό διάστημα του παιχνιδιού μοιάζει να μην τον βλέπει, κάτι συμβαίνει κι όταν παίρνει αυτό που θέλει από το παιχνίδι, δίνει στον απέναντι να καταλάβει ότι μπορεί να το γυρίσει. Όποιος κι αν είναι, όπως κι αν λέγεται! Του δίνει τη μπάλα, οπισθοχωρεί ανεξήγητα και χάνει τον προσανατολισμό της. Πάνω που λες ότι κυριαρχεί, λες και το τσιπάκι αλλάζει ώστε όλοι μαζί να εισέρχονται σε διαδικασία αυτοκαταστροφής. Είναι όντως περίεργο.

Η σωστή αρχική προσέγγιση και η ανεξήγητη μετάλλαξη

Τώρα που υπάρχει ένα (αρκετά σαφές) δείγμα τριών εκτός έδρας αγώνων, κάποια πράγματα φαίνονται πιο ξεκάθαρα. Ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς δικαιούται να πιστωθεί τη σωστή σκέψη με την οποία η ομάδα ξεκινά τα παιχνίδια της. Στην Κρήτη και στο Αγρίνιο ήταν καταφανώς υπέρτερη από τους αντιπάλους της στο διάστημα που η νοοτροπία της μεγάλης ομάδας ήταν στο γήπεδο κατατεθειμένη. Μπήκε στα παιχνίδια για να επιβληθεί και το έκανε, μάλιστα απέναντι στον ΟΦΗ δεν έχασε τον προσανατολισμό και το πνεύμα της ακόμα και όταν έμεινε με παίκτη λιγότερο. Μέχρι που δέχθηκε ένα (άκυρο ομολογουμένως) γκολ και έπεισε τον εαυτό της ότι πλέον θα μπορούσε να της ξεφύγει ένα δικό της ματς.

Ακόμα και στην Τούμπα, η είσοδός της στο παιχνίδι έπειθε για ικανοποιητικό βαθμό ετοιμότητας στα πρώτα 15-20 λεπτά, άλλωστε η ΑΕΚ ήταν εκείνη που σπατάλησε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία του ματς με τον Γέβτιτς. Μέχρι που ο Σβαμπ βρήκε το κενό στον άξονα, έκανε μια κούρσα 35 μέτρων και έπιασε τη βολίδα από το όριο της περιοχής η οποία πέρασε άουτ. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο η ομάδα που έμοιαζε να βλέπει καλά τα δεδομένα του αγώνα, έχασε το φως της. Ολικό black out και δικαίωμα στον ΠΑΟΚ να βρει τις φάσεις για να πάει στα αποδυτήρια με πιο ευρύ σκορ από το 1-0. Μαζί στην πορεία έμεινε απαθής και ο προπονητής της, όμως είναι αλήθεια ότι έως τη στιγμή του Σβαμπ, το πράγμα δεν έδειχνε ότι θα πάει τόσο στραβά.

Επίσης, στο εντός έδρας ματς με τη Λαμία, εκεί που μετά από υπομονή και επιμονή βρήκε το γκολ της νίκης με τον Αραούχο, έδωσε στον αντίπαλο μια τόσο ξεκάθαρη ευκαιρία για γκολ (τη σπατάλησε ο Ρόμανιτς) και ακόμα 1-2 περιπτώσεις να πιστέψει ότι μπορούσε να της «κλέψει» το αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι μεταπτώσεις μέσα στο ίδιο 90λεπτο συνιστούν ένα διαπιστωμένο πρόβλημα που δεν είναι εύκολα εξηγήσιμο. Είναι πολύ απλοϊκό να το χαρακτηρίσει κάποιος ως έλλειψη συγκέντρωσης ή επανάπαυση στα έως τότε κεκτημένα του εκάστοτε αγώνα, όμως ίσως να είναι περισσότερα από αυτό.

Η θέση του Τσούμπερ και τα «φτερά» του Μοχαμάντι

Ως έξυπνο και λειτουργικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το «τρικ» του Μιλόγεβιτς να έρχεται πιο εσωτερικά ο Τσούμπερ στις στιγμές που θα έπρεπε ο «φτεροπόδαρος» Μοχαμάντι να πάρει μέτρα. Το κόλπο δούλεψε και κάπως έτσι επετεύχθη το γκολ του Γκαρσία. Γενικότερα ωστόσο, ο ρόλος και η θέση του Ελβετού στο γήπεδο είναι υπό συζήτηση. Συμφωνώ πολύ με το άρθρο του Κώστα Τσίλη ότι είναι παίκτης που δεν έχει συγκεκριμένη θέση και κατ’ επέκταση αυτού ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί οπουδήποτε μεσοεπιθετικά, όμως φάνηκε ξανά μέσα από τη μετατόπισή του στον άξονα πως ο ίδιος βρίσκει καλύτερες συνεργασίες που να καθιστούν και τον ίδιο απειλητικό. Και αυτό είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα ότι το επιθυμεί και ο ίδιος. Είναι επίσης κάτι που δύσκολα συμβαίνει στις πτέρυγες.

Από την άλλη, ο Μάνταλος ήταν βελτιωμένος ως επιτελικός και με ελάχιστη προστασία από τον διαιτητή της αναμέτρησης καθώς και πολλές κλωτσιές έφαγε και μία από αυτές θα μπορούσε να του είχε σπάσει το καλάμι, αλλά τιμωρήθηκε με απλή κίτρινη σε φάση για μαρς κόκκινη (τι σκέφτηκε αλήθεια ο VAR για να μην καλέσει έστω τον ρέφερι Τσακαλίδη να το δει ξανά;). Κάπως πρέπει να βρει την απάντηση στο γρίφο της θέσης του Τσούμπερ ο Μιλόγεβιτς κι ας καταλαβαίνω ότι με τους Μάνταλο και Γέβτιτς ενεργούς, κάπου ισορροπεί την κατάσταση. Όταν όμως επιστρέψει ο Άμραμπατ, ο Ελβετός ίσως πρέπει να έρθει πιο εσωτερικά.

ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντρέ Σιμόες που εξακολουθεί να εμπνέει και να μάχεται σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις δυσκολίες που πέρασε. Όχι από εμένα, από τους συμπαίκτες του θα πρέπει να το ακούσει. Η παρουσία του παραμένει υπερπολύτιμη όχι μόνο τακτικά αλλά και πνευματικά.

LIVE όλες οι ειδήσεις

Οι ειδήσεις του enwsi.gr στο Google News

• Η ΑΕΚ έχει το «πακέτο», όλα είναι στο χέρι της
• ENWSI TV: ΟΛΗ η εκπομπή AEK talk με Καζαντζόγλου-Τσατάλη! (VIDEO)
• Παναιτωλικός-ΑΕΚ: Η κριτική των 16 «κιτρινόμαυρων»!
• Βαθμολογία Super League: 4η η ΑΕΚ, στο -2 από την κορυφή
• Στοίχημα: Οι καλύτερες προτάσεις εδώ, στο betone

• blog
• ΑΕΚ
• Βαγγέλης Αρναούτογλου
• Βλάνταν Μιλόγεβιτς