Κάντο όπως η Λίβερπουλ

Πάντα οι γιορτές βοηθούν στην ανασυγκρότηση. Οι λίγες ημέρες ξεκούρασης, η απαλλαγή από την πίεση της καθημερινότητας, δίνει τη δυνατότητα να δεις τα πράγματα λίγο πιο καθαρά. «Κολλημένος» με τη μπάλα, βλέπω με ζήλια όσα συμβαίνουν στο νησί. Με ζήλια και προσδοκία. Να φτάσει και η στιγμή για την ΑΕΚ, που θα ζήσει αυτά τα μαγικά συναισθήματα που βιώνουν τις τελευταίες εβδομάδες οι φίλοι της Λίβερπουλ. Δεν έχω καμία συμπάθεια προς τους «κόκκινους» του λιμανιού, υποστηρίζω άλλη ομάδα στην Αγγλία, αλλά παρασύρθηκα και εγώ από την τρέλα τους για το πρωτάθλημα.

Ψύχωση. Ισως αυτή να είναι η λέξη που ταιριάζει. Θυμάμαι πολύ αδρά πια εκείνα τα απογεύματα του ’94. Όταν «χορτασμένοι» – εάν είναι ποτέ δυνατόν να χορτάσεις από ευτυχία – από το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, αντιμετωπίζαμε σχεδόν υπεροπτικά την κατάσταση. Τότε τα όνειρα είχαν αρχίσει να έχουν ευρωπαϊκό αέρα, κανείς δεν μπορούσε καν να πιστέψει όσα θα ακολουθούσαν. Ας μην μαυρίσουμε τη σκέψη μέρες που είναι με τα ατέλειωτα λάθη που έγιναν.

Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια. Υπήρξε ολόκληρη γενιά που δεν είδε την ΑΕΚ πρωταθλήτρια σε αυτό το διάστημα. Που ξέχασε πως είναι να είσαι πρώτος. Που λησμόνησε πως η Ενωση δεν μπορεί να συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο. Εμαθαν στα λίγα και ξέχασαν τα πολλά. Τους έμαθαν στα λίγα. Αλλά τώρα πρέπει να μάθουν ξανά πως θα είναι να είσαι πρώτος. Να βρίσκεσαι στην κορυφή και να σε φθονούν όλοι για την ομάδα μοντέλο που έχεις.

Η Λίβερπουλ έδειξε (τηρουμένων των αναλογιών βέβαια) ποιος είναι ο δρόμος. Ενας ικανός προπονητής, που ξέρει να δουλεύει και να εφαρμόζει τα μυστικά του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ενας εμβληματικός αρχηγός, ένας μεγάλος παίκτης σε κάθε γραμμή. Εκμεταλλεύθηκε συγκυρίες, έδειξε πίστη και συνεχίζει. Για πρώτη φορά, έπειτα από δυόμιση δεκαετίες, είναι μπροστά στον μεγάλο τους στόχο. Την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Μου έλεγε κάποιος φίλος (προφανώς μη Ενωσίτης), πως θα ήθελε να νιώσει το συναίσθημα των οπαδών της Λίβερπουλ. Του απάντησα πως μπορώ να του το μεταφέρω. Δεν είναι Λίβερπουλ η ΑΕΚ, δεν έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ στο ενδιάμεσο, αλλά το μέγεθος είναι πάντα τεράστιο. Ενας ολόκληρος λαός που ζει και περιμένει τη δική του κανονική Ανάσταση. Την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έπειτα από 20 και πλέον χρόνια.

Το κλάμα του Τζέραρντ που συγκλόνισε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, πιστεύω πως θα είναι λίγο μπροστά σε αυτό που θα γίνει όταν η ΑΕΚ γίνει πάλι πρώτη. Όταν οι παππούδες θα κλαίνε από χαρά και δεν θα διηγούνται μόνο μύθους από το παρελθόν στα παιδιά τους, αλλά θα καταγράφουν την πραγματικότητα. Σήμερα, πιστεύω περισσότερο από ποτέ πως δεν θα αργήσει αυτή η ώρα. Και τότε σας λέω με βεβαιότητα, πως αυτά που θα συμβούν θα ξεπεράσουν κατά πολύ τη λαϊκή έκρηξη του ’89.

Υ.Γ.: Για την παρωδία της Τούμπας δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Στο πανηγύρι των τρελών που έχουν εγκαθιδρύσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στη λογική της ζούγκλας, υπερισχύει μόνο ο πιο δυνατός. Να είστε βέβαιοι και γι’ αυτό όμως, πως δεν θα μακροημερεύσουν αυτές οι πρακτικές.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ

• ΑΕΚ
• λίβερπουλ
• πρωταθλημα