Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

[ads2]

Η ΑΕΚ πολλές φορές έχει φτάσει να τρώει τα παιδιά της. Να μην μπορεί να κρατήσει τις σημαίες ψηλά, να φθείρει πρόσωπα, να δημιουργεί εχθρούς. Κάπως έτσι, ο Κώστας ο αρχηγός, η σημαία, ο εγκέφαλος, έγινε Απαταβούκας. Βρέθηκε απέναντι, σε έναν παραδοσιακό αντίπαλο και φορτώθηκε τα δεινά όλης της εποχής. Τα χρόνια πέρασαν, τα πάθη κατευνάστηκαν και ο Κώστας είναι ξανά εδώ. Σε μια ιστορική αποκατάσταση, που κάνει μέσω του enwsi.gr για να καθαρίσει εκκρεμότητες και το όνομα του.

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

  • Ησουν παιδί που έπαιζες μπάσκετ και πριν από το 1987. Πως επέλεξες το μπάσκετ; Ισχύει πως ήσουν Ολυμπιακός πιτσιρικάς;

«Αυτά τα εγκατέλειψα νωρίς. Παράδοξα νωρίς για παιδί. Με απορρόφησε εντελώς η συμμετοχής. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ από το 1980. Η εποχή τότε μας πήγαινε σε παιδικές χαρές. Τότε το παιδί μπορούσες να το αφήσεις να παίξεις μόνο του, δίχως τη συνοδεία γονιού».

ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ ΣΤΟΥΣ ΘΡΑΚΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

  • Εσύ που μεγάλωσες;

«Εξάρχεια. Ευτύχησα να αποκτήσω γενικότερη αθλητική παιδεία μέσω της συμμετοχής παίζοντας ποδόσφαιρο. Αθλημα που αγαπάω και είναι χαρακτηριστικό πως έκανα δελτίο ποδοσφαιριστή στον Αστέρα Εξαρχείων»

  • Σε τι θέση έπαιζες;

«Σέντερ φορ. Δεν ήταν κάτι που έκανα συγκυριακά, αλλά είναι κάτι που γουστάρω και αγαπάω. Όταν ήμουν στην ΑΕΚ και είχα πάθει χιαστό, το χειρουργείο έκανε ο Λάκης Νικολάου και όλη την αποκατάσταση την έβγαλα με τον Νίκο Πανταζή στους Θρακομακεδόνες. Και έπαιζα 5-2 μαζί με τους ποδοσφαιριστές, την εποχή που ήταν προπονητής ο Μπάγεβιτς. Ακόμα έπαιζα βόλεϊ, ενώ έχω παίξει και χάντμπολ. Είχα μια λατρεία για τον αθλητισμό. Αλλά ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στον Αστέρα Εξαρχείων. Είχα φτάσει να παίζω Εθνική όταν ήμουν στον Αστέρα. Τότε είχε υπάρξει ένας επανασχεδιασμός στο μπάσκετ από την ομοσπονδία και τον Κώστα Πολίτη. Δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά δομές για το μπάσκετ. Ημουν από τους πρώτους που μπήκαν στο πρόγραμμα, το 1982. Ημουν παιδί που γαλουχήθηκε στις εθνικές ομάδες. Ανανεώθηκε και η Εθνική ανδρών. Συμμετείχα σε κάποια προκριματικά και σιγά – σιγά άρχισα να καθιερώνομαι».

Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΑΕΚ

  • Φτάνουμε στο καλοκαίρι του ’85. Σε ήθελαν όλες οι μεγάλες ομάδες της εποχής, αλλά προκύπτει η ΑΕΚ. Πως έγινε η μεταγραφή;

«Πολύ εύκολα. Μέσα στην αθωότητα. Ήμουν στα 18-19. Τότε οι ομάδες μιλούσαν μεταξύ τους. Εγώ μπάσκετ ήθελα να παίξω. Η ΑΕΚ εστίασε σε εμένα. Πρόεδρος της Ερασιτεχνικής, στην οποία τότε υπαγόταν το μπάσκετ, ήταν ο Χατζηχαραλάμπους. Τον οποίο, δεν είδα ποτέ! Ηταν ένας άνθρωπος πολύ ευγενής, που δεν ήταν από τους παράγοντες που κυνηγούσαν την προσωπική ανάδειξη. Το τμήμα έτρεχε ουσιαστικά ο Δήμος Πασχαλίδης και ο Αριστείδης Μπούκης. Ηταν εκείνος που από ένα χρόνο πριν προσπαθούσε να με δέσει για την ομάδα και πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό. Ετσι, ήρθε ως φυσιολογικό επακόλουθο».

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

  • Εσύ μπορείς να κατανοήσεις τότε πως μπαίνεις σε μια ομάδα που μέχρι τότε είναι η μόνη που είχε κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, που είχε νωπές τις μνήμες από τον Ραμπίδη;

«Την ιστορία της ΑΕΚ την ήξερα. Απλώς, μέσα στον νεανικό ενθουσιασμό ή ακόμα και την αφέλεια, εγώ είχα τρέλα να παίξω. Δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθος της ΑΕΚ και τι κουβαλούσε από πίσω. Τις χιλιάδες κόσμου που λάτρευαν την ομάδα. Ολα αυτά, άρχισα να τα καταλαβαίνω παίζοντας μέσα στην ομάδα».

  • Πως είναι για ένα παιδί να φεύγει από μια ομάδα γειτονιάς και να παίζει σε μια ομάδα με πολύ κόσμο και γεμάτα γήπεδα εντός ή εκτός έδρας;

«Τότε παίζαμε ακόμα στο κλειστό του Ιωνικού. Ηταν εντυπωσιακό. Ηταν ένας άλλος κόσμος για εμένα. Εγώ από χαρακτήρα, ήθελα να αρπάξω τον ταύρο από τα κέρατα. Ηθελα να κάνω τη δουλειά μου, να προσφέρω αυτό που μπορούσα. Δεν με απασχολούσε πως ήμουν μέλος μιας ομάδας ιστορικής, που προσπαθούσε να αναγεννηθεί. Γιατί αυτό μπορεί να είναι συντριπτικό. Ημουν ένας νέος, που είχε λόξα με το μπάσκετ και το είδα σαν πρόκληση. Δεν ήξερα καν τους κανόνες που διέπουν μια επαγγελματική ομάδα. Οφείλω να πιστώσω στον πρώτο προπονητή που είχα, τον Λάκη Αναστασιάδη, την υπομονή του. Για παράδειγμα, μια ημέρα που ήμουν πολύ κουρασμένος από το πρόγραμμα, δεν ξύπνησα. Χτύπησαν τα τηλέφωνα στο σπίτι, πήγα καθυστερημένος. Μου έβαλε τις φωνές ο Λάκης, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω όλο τον χαμό γιατί το θεώρησα ανθρώπινο. Ο κόσμος με είχε αγκαλιάσει. Ο Λάκης, ο Μηνάς Γκέκος που ήταν αρχηγός και οδηγός».

ΑΝΔΡΩΘΗΚΑ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΖ

  • Μπαίνεις σε μια ομάδα με κάποιους βετεράνους όπως ο Κόντος και αρκετά νέα παιδιά. Πως είναι τα πράγματα;

«Είμαστε μια ομάδα όπου κυριαρχεί ο Γκέκος και ο Κόντος. Μετά είναι ο Αποστολίδης, ο Αγιασωτέλης, ο Φώτσης. Αυτοί είναι οι μεγάλοι. Μετά ήταν ο Τσούκας, ο Σκουρτόπουλος. Ηταν η αρχή, όπου η ΑΕΚ προσπαθούσε να μετασχηματιστεί. Ηταν ακόμα δύο πιτσιρικάδες, ο Καραμάνος και ο Τούντας. Ηταν η αρχή όπου πηγαίναμε να σχηματίσουμε κάτι καινούργιο. Την επόμενη χρονιά ήρθε ο Γιαννόπουλος».

 

  • Η ΑΕΚ εκείνων των ετών είχε εμπλοκές σε πολλά μεταγραφικά σίριαλ, που θα μπορούσαν να της αλλάξουν την πορεία. Σε επηρέαζε αυτό; Σας εγκλώβιζε η κόντρα με τον Αρη που ήταν πανίσχυρος σε όλα τα επίπεδα;

«Δεν μας επηρέαζε. Σαφώς και θέλαμε να είμαστε πιο ενισχυμένοι. Καταλαβαίναμε και το ταβάνι, που ήταν οικονομικό. Δεν ήταν θέμα ΑΕΚ. Κανείς δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Μιχαηλίδη και τον Βεζυρτζή. Γίνονταν φιλότιμες προσπάθειες να χτίσει κάτι νέο. Γι’ αυτό και είχαν γίνει προσθήκες. Ηρθαν ο Γιαννόπουλος, ο Αριδάς. Με στόχο να φτιαχτεί μια μαγιά Ελλήνων. Ελληνικό ήταν το μπάσκετ τότε. Μέσα στα μέτρα της. Οταν παίζαμε με τον Αρη, τρελαινόμασταν. Παίζαμε με τον πρωταθλητή, κόντρα στον Γκάλη, θέλαμε πολύ να κερδίσουμε. Να αποδείξουμε πως είμαστε εδώ».

  • Η πρώτη σου χρονιά έχει την τραυματική εμπειρία των μπαράζ. Ηταν μια διαδικασία που σε έκανε πολύ γρήγορα από έφηβο, άνδρα;

«Ναι. Ολες οι καταστάσεις οδήγησαν να ανδρωθώ. Αυτό το χρωστάω στην ΑΕΚ. Κανένας χρόνος δεν ήταν εύκολος στην ΑΕΚ. Από τα οκτώ χρόνια στην ομάδα, ακόμα και όταν φτάσαμε να παίζουμε τελικούς, ο κάθε χρόνος είχε τις ιδιαιτερότητες του. Μέσα σε αντιξοότητες και δυσκολίες. Αλλά το να πας 18 ετών σε ένα μέγεθος όπως η ΑΕΚ και να βρίσκεσαι στα μπαράζ, ήταν ένα σοκ. Εκείνα τα ματς στον Πανελλήνιο και το Παπαστράτειο».

  • Υπήρχε πάντως από τότε η αίσθηση πως εσύ δεν ήσουν ποτέ ο μικρός. Πως ήσουν πάντα έτοιμος για μεγαλύτερες ευθύνες. Ίσχυε αυτό;

«Είχα αυτά τα χαρακτηριστικά ως άνθρωπος. Από ηλικία 14-15 έκανα παρέα με μεγαλύτερους. Ηταν και μέσα στο μπάσκετ, ήταν κομμάτι του χαρακτήρα μου. Αυτό με οδηγούσε. Γι’ αυτό και επειδή στο μπάσκετ η μόνη θέση που δεν είναι θέση, αλλά ρόλος, είναι αυτή του πλέι μέικερ. Οποιος θυμάται τον Παταβούκα, θυμάται έναν πλέι μέικερ με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Δεν μπορείς να φτιάξεις πλέι μέικερ. Μπορείς να τους μάθεις ντρίπλα, συστήματα, αλλά το χαρακτηριστικό του εγώ είμαι εκεί για εσάς, σας οργανώνω και αν χρειαστεί σκοράρω, είναι έμφυτο».

  • Εκείνα τα χρόνια υπήρχε η εντύπωση πως οι παίκτες της ΑΕΚ δεν καλούνταν στην Εθνική και είχε υπάρξει ντόρος για τον αποκλεισμό σου από το ’87. Σε επηρέαζε εσένα;

«Το 1986 ακριβώς  μετά τα μπαράζ είχα έναν τραυματισμό και δεν μπόρεσα να συμμετάσχω στη διοργάνωση του Μουντομπάσκετ, που ήταν η πρώτη μεγάλη διάκριση. Δεν το ένιωσα ποτέ. Ο αποκλεισμός μου το 1987, μου φάνηκε λογικός. Η ομάδα ετοιμαζόταν για ένα ευρωπαϊκό στην έδρα της και εγώ ήμουν 21. Στην ίδια θέση, τα γκαρντ που επιλέχθηκαν ήταν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Ιωάννου, Σταυρόπουλος. Μου φάνηκε λογικό. Δεν είχα αίσθηση πως υπήρχε εύκολη λύση να αποκλείουν παίκτες της ΑΕΚ, επειδή δεν θα φώναζε κανείς».

ΟΙ ΜΟΙΚΑΝΟΙ, ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ

  • Ησουν επίλεκτο μέλος της ομάδας που αποκλήθηκε «Μοϊκανοί». Πως το αντιμετωπίζατε εσείς ως πρωταγωνιστές;

«Το “Μοϊκανοί” είχα την αίσθηση πως βγήκε, επειδή ήμασταν παρατημένοι και μόνοι. Πως τα βγάζαμε πέρα μόνοι μας. Πολύ σύντομα αυτή η ομάδα έφτασε στο μέγιστο της. Εάν σκεφτεί κανείς πως ο Αλέξης και Αριδάς ήρθαν το 1986, το 1988 η ΑΕΚ έφτασε στον τελικό του κυπέλλου».

[ads2]

  • Το θεωρείς κορύφωση για εκείνη την ομάδα;

«Εάν σκεφτείς το ρόστερ που είχε, σε ποιες συνθήκες πάλευε όχι μόνο εσωτερικές, αλλά στο ελληνικό μπάσκετ, ναι. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι καλύτερο στον τελικό με τον Αρη; Δεν ξέρω».

  • Πιστεύεις πως στους τελικούς του ’88 και του ’92 θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι καλύτερο;

«Όχι. Υπερπροσπάθειες κάναμε σε σχέση με την ποιότητα και το βάθος που είχε ο Αρης. Εμείς κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Στον τελικό του ΣΕΦ το ’88, εμείς οι 5-6 παίκτες που υπήρχαν πήγαμε να κοντράρουμε μια ομάδα που ήταν τότε στις καλύτερες της Ευρώπης».

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΕΚ

  • Πως ήταν εκείνος ο τελικός, με τον απίστευτο ενθουσιασμό χιλιάδων Ενωσιτών; Μέχρι και απονομή σας έκαναν στο τέλος…

«Μας έδινε ώθηση. Η συμπαράσταση και η λατρεία του κόσμου, με όλες τις εκφάνσεις που είχε, αντικαθιστούσε τις αδυναμίες που είχε η ομάδα».

  • Εσύ πάντως δεν ήσουν από τους εκδηλωτικούς παίκτες, που έπαιζαν με την εξέδρα. Πως και έτσι;

«Από θέμα χαρακτήρα. Το ζούσα, το ευχαριστιόμουν. Ενιωθα πολύ όμορφα, αλλά ο καθένας λειτουργεί ξεχωριστά. Κάποιος μπορεί να επικοινωνεί με την εξέδρα, το σέβομαι. Αλλά αν προσπαθείς να διαχωρίσεις κατηγορίες και να δείξεις ποιος είναι νικητής, αυτό το θεωρώ μεγάλη ασέβεια. Ενας παίκτης που δεν έχει τέτοια αλληλεπίδραση, που είναι πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει, είναι και αυτός νικητής».

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΩΜΙΑΔΗ

  • Φτάνουμε στο καλοκαίρι του ’88 με Ψωμιάδη. Ισχύει πως από τα ματς με την Πιγί στην Ελβετία, εσύ είχες καταλάβει την παρουσία της Ιντερπόλ δίπλα σας;

«Καταρχή, η ζωή είναι ωραία γιατί δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις. Η σχέση μου με τον Μάκη πάει μερικά χρόνια πίσω και είναι άσχετη με την ΑΕΚ. Όταν ακόμα έπαιζα στον Αστέρα, είχα ένα εφηβικό φλερτ, έναν παιδικό έρωτα, με μια κοπέλα την αδελφή της οποίας παντρεύτηκε ο Μάκης. Απίστευτο. Είχα γνωρίσει τον Μάκη, ήμασταν τα μικρά παιδιά. Ημουν μικρός και ήταν πολύ ψαρωτικός. Το είχε αυτό ο Μάκης».

  • Και πως είναι το αντάμωμα σας στην ΑΕΚ;

«Ερχεται στην ΑΕΚ ο Μάκης ως πρόεδρος και εγώ παίκτης. Οι σχέσεις μας ήταν μια χαρά. ΑΕΚτζής ήταν. Δεν έζησα καταστάσεις περίεργες. Ο Μάκης είχε μπει πλέον σε άλλα μονοπάτια. Μέχρι τον Φλεβάρη του ’88 ο Μάκης ήταν τυπικός, μετά εξαφανίστηκε για τη γνωστή ιστορία και μείναμε μετέωροι».

ΜΕ ΤΣΟΣΙΤΣ ΘΑ ΠΑΙΡΝΑΜΕ ΤΙΤΛΟ

  • Εκείνο το καλοκαίρι, με τις μεταγραφές του Γαλακτερού, του Κουντουράκη, του Βρέινς, «ψήθηκες» πως κάτι αλλάζει;

«Ναι, είναι αλήθεια. Ζήσαμε όλο τον οργασμό εκείνων των ημερών. Τότε μεταφέρθηκε όλη η κινητικότητα στα γραφεία του Ψωμιάδη πίσω από το Χίλτον. Τότε δημιουργήθηκε η νέα γενιά της ΑΕΚ. Γαλακτερός, που τον ήξερα από τις Εθνικές, Λαννές, Κατσικάρης, Κουντουράκης, ο Βρέινς πρώτος ξένος. Με Τσόσιτς προπονητή. Με Ρίτσαρντσον ξένο για την Ευρώπη».

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

  • Πιστεύεις πως εάν εκείνη η ομάδα είχε ηρεμία, θα μπορούσε να φτάσει σε τίτλους;

«Βέβαια. Με προπονητή τον Τσόσιτς. Μιλάμε για μορφή. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο που να ξέρει τόσο πολύ μπάσκετ. Είχα προπονητές τον Αναστασιάδη, τον Νικητόπουλο, για λίγο τον Αναστασάτο. Υπάρχουν χαρακτηριστικές σκηνές, που ήταν απολαυστικές. Τότε ενισχυόταν διαρκώς το κλίμα ανασφάλειας στην ομάδα. Είχε έρθει ο Αναστασάτος με 12 χαρτάκια και 12 στυλό και μας είπε: “Καλησπέρα κύριοι. Θέλω να μου γράψετε κατά τη γνώμη σας, ποιοι πρέπει να παίζουν στην πεντάδα”. Αυτά είναι τρελά αν τα σκεφτείς με τα δεδομένα της εποχής».

  • Με τον Τσόσιτς είχες σχέση λατρείας. Ονομάτισες τα σκυλιά σου Κρέζο και Πίνο. Πως προέκυψε αυτό;

«Είναι αλήθεια. Ο Κρέζο και ο βοηθός του, ο Πίνο Γκρονβιτς. Είχαν βαθιά μπασκετική επιρροή σε όλη την ομάδα. Είχε εξαιρετικό επίπεδο πνεύματος. Απίστευτη μπασκετική γνώση στην λεπτομέρεια. Πως πρέπει να βάζεις τα πόδια σου. Θυμάμαι πως ο Κουντουράκης δεν μπορούσε να λυγίσει τα πόδια όταν σούταρε. Του έβαλε μια καρέκλα, τον έβαζε να καθίσει, να σουτάρει από εκεί για να καταλάβει πως πρέπει να λυγίζει. Εκεί άλλαξε για εμένα ο τρόπος που έπαιζα. Με αυτόν απέκτησα την ευχέρεια να σουτάρω και να σκοράρω. Με έβαζε να σουτάρω με κλειστά μάτια, για να μου δώσει αυτοπεποίθηση. Σουτέρ δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Είναι θέμα τεχνικής και προσήλωσης. Όλα είναι θέμα προπόνησης. Εκεί έφυγα από την εποχή της αθωότητας. Αρχισα να αντιλαμβάνομαι, πως το μπάσκετ δεν είναι ο αγώνας, αλλά η προπόνηση. Στον αγώνα θα κάνεις, ότι έχεις μάθει στην προπόνηση».

[ads2]

  • Αρα, θεωρείς την αποχώρηση του ως την τεράστια χαμένη ευκαιρία της ΑΕΚ εκείνα τα χρόνια;

«Ναι. Πιστεύω, πως εάν έμενε δύο χρόνια στην ΑΕΚ, θα είχαν αλλάξει όλα. Αυτός έφερε τον Βρέινς. Θυμάμαι, πως όταν είχε πρωτοέρθει ο Βρέινς, είχαμε πάει σε ένα τουρνουά στη Θεσσαλονίκη. Τον έβλεπαν να παίζει και γελούσε ο κόσμος. Με είχε πιάσει ο Τσόσιτς και μου λέει: “Μην ανησυχείς. Είναι λευκός και οι λευκοί χρειάζονται περισσότερο χρόνο προσαρμογής”. Τότε δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, αλλά το είδα στην πράξη. Πόσο καλός ήταν και τι δουλειά έκανε μέσα στο γήπεδο. Θυμάμαι, πως ο Βρέινς μας έμαθε να παίζουμε άμυνα. Μέχρι τότε, το μπάσκετ που παίζαμε είχε άμυνα με αποστάσεις. Οι μονομαχίες του Βρέινς με τον Τζόουνς που είχε ο Παναθηναϊκός, που εκεί κατάλαβα πως παίζετε το μπάσκετ αλλού. Για να πάρει θέση ο ένας από τον άλλο, έπρεπε να παλέψει. Επαιζαν ξύλο μπασκετικό και εκεί κατάλαβα πως υπάρχει και άλλο μπάσκετ. Όταν δεν μπορείς να στηρίξεις έναν προπονητικό σχεδιασμό για να ολοκληρωθεί είναι πάντα θέμα σε μια ομάδα, ιδιαίτερα σε εμάς που είχαμε και άλλα προβλήματα».

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

  • Με τον Ψωμιάδη φτάσατε ψηλά, αλλά μετά ακολουθεί ελεύθερη πτώση. Πως το διαχειριζόσασταν αυτό;

«Διαχειριζόμασταν την καθημερινότητα μας. Ηταν χρόνια, όπου υπήρχαν παίκτες που είχαν έρθει σε ομάδες με όνειρα και συμφωνίες και δεν ανταποκρίνονταν. Υπήρχε παίκτης που ερχόμενος στην ΑΕΚ πήρε σπίτι και είχε βάλει γραμμάτια και κινδύνευε να χάσει το σπίτι του. Μια ομάδα που ήταν σχεδόν απλήρωτη».Το καλοκαίρι του ’92 υπάρχει μια εντυπωσιακή πρόταση του Ολυμπιακού με χρήματα και ανταλλάγματα σε παίκτες, αλλά τη σταματάει ο κόσμος της ΑΕΚ. Πως είναι για εσένα;

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

«Εγώ ζούσα την κατηφόρα από μέσα. Είπα πως ο άλλος θα έχανε το σπίτι του. Ο πρόεδρος μας έλεγε πως μόλις έπαιρνε λεφτά θα μας έδινε. Ο Δημητρακόπουλος ήταν και ο Μηνάς μου είχε ζητήσει να μιλήσω εγώ. Μας λέει: “Περιμένουμε 20 εκατ. επιχορήγηση και μόλις τα πάρουμε θα σας τα δώσουμε”. Του απάντησα: Πρόεδρε, το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα. Δώσε μας τώρα και όταν έρθει η επιχορήγηση κράτα την. Αν περιμένεις να τα πάρεις για να μας τα δώσεις, το κάνουμε και μόνοι μας. Και τι απάντησε; “Ωραία ιδέα. Όταν τα πάρουμε, θα τα μοιράσετε εσείς”. Για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Εμένα με κατηγορούσε, πως με έβαζε ο Ψωμιάδης για να δημιουργώ προβλήματα. Είχα τσαντιστεί πολύ και είχαμε βριστεί άσχημα. Κανείς δεν αναλάμβανε τις ευθύνες του».

  • Αισθανόσουν πως το μπάσκετ είχε προχωρήσει στην εποχή του επαγγελματισμού και η ΑΕΚ έμενε πίσω;

«Είχαμε πιο πραγματικά προβλήματα. Είχαμε προβλήματα βιωσιμότητας του καθενός. Εγώ δεν ήμουν από πλούσια οικογένεια, αντιθέτως, αλλά δεν είχα υποχρεώσεις. Μόνος μου ήμουν, πιτσιρικάς. Αλλοι είχαν πρόβλημα να ζήσουν. Εμείς ήμασταν εκεί, δίναμε και με το παραπάνω το είναι μας για την ομάδα. Εγινε μια προσπάθεια να έρθει ο Ρουσσάκης, με τις ευλογίες της Original. Ηρθε ο Ρουσσάκης και μας αποκαλούσε συνέχεια ποδοσφαιριστές στις συναντήσεις που κάναμε και του έλεγα: Εάν θέλετε να πάτε στο ποδόσφαιρο κ. Ρουσσάκη, είναι ανοιχτός ο δρόμος. Αλλά εδώ μιλάμε για το μπάσκετ. Μετά ήρθε ο Βουτσόπουλος. Καλός άνθρωπος ήταν. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι στο διάολο ήθελε να κάνει. Όταν έγινε η φάση με τον Γαλακτερό, τον έπιασα και του λέω: «Εχεις πουλήσει τον Νάσο;». “Όχι, σου ορκίζομαι στο παιδί μου”, μου έλεγε. Βοούσε όλη η Ελλάδα. Του λέω εντάξει, μου ορκιζόταν στο παιδί του. Του είπα να ξέρεις, πως αν τον έχεις πουλήσει θα ψάχνεις στήριγμα και δεν θα έχεις. Είχε προσπαθήσει να αναλάβει ο Καρέρ, δίχως να έχει τα εχέγγυα. Όταν έγινε η πρόταση του Ολυμπιακού, λειτουργώντας εντελώς ΑΕΚτζήδικα, η θέση μου ήταν να με πουλήσουν, μήπως σωθεί η ομάδα. Μήπως αλλάξει κάτι. Θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει η απαρχή για να τραβήξει άλλο δρόμο η ομάδα. Δεν υπήρχε προσωπική φιλοδοξία για να φύγω».

  • Η στάση του κόσμου πως ήταν για εσένα;

«Δεν με πείραξε. Αγαπούσα πολύ βαθιά αυτό που έκανα και την ΑΕΚ. Το συναισθηματικό δέσιμο ήταν πολύ ισχυρό. Δεν ήταν επαγγελματικό. Δεν αποκόμιζα οφέλη. Αντίθετα, χρεωμένοι ήμασταν. Δεν με πείραξε που ο κόσμος έθεσε βέτο για να μη φύγω. Επειτα, όταν βγήκαν όλα φόρα παρτίδα, τον επόμενο χρόνο αποφάσισα να φύγω».

  • Σε είχε επηρεάσει η αποχώρηση του Γκέκου την προηγούμενη χρονιά;

«Όχι. Τον Μηνά τον αγαπούσα. Καταλάβαινα πλήρως, πως μετά από 15 χρόνια, έκανε μια επιλογή. Κανείς δεν μπορούσε να σβήσει την ιστορία και την προσφορά του. ούτε πέρασε από το μυαλό μου, πως μας άδειασε. Μας επηρέαζαν τα προβλήματα που ζούσαμε καθημερινά. Δεν ξέρω πόσο άλλο θα μπορούσαμε να αντέξουμε».

  • Και πως αυτή η ομάδα έφτασε ως τον τελικό του κυπέλλου;

«Στηριζόμασταν στην αγάπη γι’ αυτό που κάναμε. Από τον εγωισμό μας, επειδή το πιστεύαμε. Από τις πολύ ισχυρές σχέσεις που είχαμε αναπτύξει μεταξύ μας. Μας έκανε ένα ισχυρό σύνολο. Ημασταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Για να καταλάβεις τι εννοώ. Την δεύτερη φορά που είχε έρθει ο Μάκης, με πιάνει και μου λέει: “Κοίτα, πρέπει να κάνουμε μειώσεις. Αν τους το πεις εσύ, θα το δεχθούν όλοι. Εσύ θα πάρεις όλα σου τα λεφτά, αλλά θα πεις στους άλλους πως θα πάμε στο μισό”. Του είπα στα ίσια, αυτά Μάκη δεν τα κάνω. Και το πρώτο πράγμα που έκανα φεύγοντας από το γραφείο του, ήταν να τους μαζέψω όλους και τους είπα: “Μαλ… αυτό κι αυτό. Μη τυχόν και κανείς πουλήσει αυτό το πράγμα”.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΚ

  • Το φινάλε είναι πολύ ιδιαίτερο. Εχεις κάνει προσφυγή, υπάρχουν δηλώσεις πως δεν θέλεις να είσαι άλλο στην ΑΕΚ, αλλά βοηθάς την ομάδα και είσαι εξαιρετικός στα πλέι οφ. Πως ταιριάζουν αυτά;

«Αυτές οι δηλώσεις ήταν συσσωρευμένη οργή για όσα συνέβαιναν στην ομάδα. Στρέφονταν κατά των ανύπαρκτων διοικούντων, που κρατούσαν κάποιες θέσεις, δίχως να βοηθούν ουσιαστικά την ομάδα. Μπορεί να ήταν και μια πίεση, για να καταλάβουν όλοι, ότι το πράγμα δεν πάει. Πρέπει να πάω πολύ πίσω. Αλλά αυτό δεν άλλαζε, πως έπαιζα και ενδιαφερόμουν για την ομάδα».

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

  • Γύρισε μας λίγο στο καλοκαίρι του ΄93. Είχες παίξει με την Εθνική, ήσουν τυπικά ελεύθερος. Υπήρξε προσπάθεια να μείνεις στην ομάδα;

«Είναι αλήθεια πως στο τέλος, όταν είχε αναλάβει ξανά ο Ψωμιάδης, προσπάθησε να με κρατήσει. Αλλά δεν έβλεπα πως με όσα κουβαλούσε πλέον ο Μάκης, θα μπορούσε να στηρίξει την ομάδα».

  • Με δεδομένα τα αισθήματα για την ΑΕΚ, δεν κατάλαβες πως θα πλήγωνε πολύ η απόφαση να πας στον Παναθηναϊκό;

«Είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Ο Μάκης προσπάθησε να με κρατήσει. Είχαμε κάνει ένα ραντεβού στο σπίτι του, στην Πατριάρχου Ιωακείμ και είχε βάλει έναν φωτογράφο απέναντι για να με δεσμεύσει. Αλλά δεν έβλεπα πως θα άλλαζε κάτι, γι’ αυτό και επέμενα σε αυτήν την απόφαση. Δεν σκέφτηκα, ότι πάω να ενισχύσω έναν ανταγωνιστή. Ηταν μια προσωπική επιλογή. Είχε φανερωθεί όλη η ιστορία του Γαλακτερού, που όπως σου είπα είχα στείλει μηνύματα. Εγώ έκανα συμφωνία μετά την προσφυγή. Δεν υπήρξε πώληση. Καμία σχέση με την υπόθεση Γαλακτερού. Εγώ αισθανόμουν, ειδικά μετά τη φυγή του Μηνά, πως ο λόγος μου ήταν νόμος. Και αυτό γιατί δεν υπήρχε καμία διοίκηση, η οποία θα αποφάσιζε και θα οργάνωνε. Στα μάτια του κόσμου, ήμουν η σημαία, ένας μικρός μπασκετικός αυτοκράτορας».

  • Ακριβώς επειδή είχες αυτόν τον ρόλο, έστω και αν δεν τον ήθελες, δεν περίμενες πως θα υπήρχαν αντιδράσεις από την επιλογή του Παναθηναϊκού; Δεν πήγες σε κάποια άλλη ομάδα, αλλά σε έναν αγωνιστικό «εχθρό» της ΑΕΚ…

«Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Δεν ήμουν τέτοιος παίκτης. Δεν θα έκανα ποτέ τέτοια επιλογή. Γι’ αυτό και σταμάτησα να παίζω μπάσκετ όταν ακόμα ήμουν ψηλά, για να μην έχω φθίνουσα πορεία. Ημουν ακόμα 27 χρονών όταν έφυγα από την ΑΕΚ. Είχα μπάσκετ μπροστά μου. Δεν θα μπορούσα να πάω σε μια ομάδα τύπου Σπόρτινγκ».

ΜΕ ΠΙΚΡΑΝΕ ΠΟΛΥ ΤΟ «ΑΠΑΤΑΒΟΥΚΑΣ»

[ads2]

  • Πόσο σε έχει στοιχειώσει το «Απαταβούκας»; Πως θεωρήθηκες δηλαδή απατεώνας απέναντι στην ΑΕΚ;

«Όχι, δεν φέρθηκα απατεωνίστικα. Εγώ έβγαλα λεφτά από την τσέπη μου για να τα δώσω σε συμπαίκτες μου, που τα είχαν ανάγκη. Όταν πήραμε αυτά τα περίφημα 20 εκατ. της επιχορήγησης, εγώ τα μοίρασα και το έκανα με βάση τις ανάγκες του καθένα και όχι με βάση τη συμφωνία που είχε κάνει και τα λεφτά που έπρεπε να παίρνει. Με ενδιέφερε αυτό πρωτίστως. Αν και ο Μηνάς ήταν το πρώτο συμβόλαιο και μετά εγώ, μοίρασα τα χρήματα με βάση τις ανάγκες του καθένα. Κράτησα την ΑΕΚ όταν οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε διαλυθεί ολοκληρωτικά. Ηρθα σε σύγκρουση με ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν τι γινόταν μέσα. Και αυτό για να διατηρήσω τη συνοχή μεταξύ μας, το μόνο στοιχείο που μας πήγαινε. Όταν μπαίναμε μέσα στο γήπεδο, ο ένας πάλευε για τον άλλον. Ημασταν μια παρέα, που το βράδυ έβγαινε μαζί, το πρωί θα πηγαίναμε στην προπόνηση. Ημασταν τόσο δεμένοι. Ηρθα σε σύγκρουση με παράγοντες που πίστευα, ότι όχι μόνο δεν έρχονταν για να βοηθήσουν την ΑΕΚ, αλλά για να ικανοποιήσουν προσωπικές βλέψεις. Και επειδή είχα αποκτήσει τέτοιο έρεισμα στον κόσμο, τα κατάφερνα. Να αποκλείω ανθρώπους, που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την ομάδα για προσωπικούς σκοπούς».

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

  • Αρα, η αποκαθήλωση ήταν και πιο βαριά διαδικασία;

«Με πίκρανε πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός. Δεν απάντησα ποτέ. Δεν θα έμπαινα ποτέ σε μια αντιπαράθεση που θα είχε να κάνει με το τι προσέφερα εγώ στην ΑΕΚ. Μου έφτανε που εγώ το ήξερα. Με πίκρανε σαν άνθρωπο, γιατί κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να πουλήσουν τα ΑΕΚτζήδικα φρονήματα τους, λες και δεν υπήρχε άλλος τρόπος, λαϊκίζοντας απέναντι σε έναν κόσμο που ήταν αγνός. Δεν είχε καμία δουλειά να γνωρίζει όσα συνέβαιναν μέσα στην ομάδα, να τη βλέπει και να τη χαίρεται. Δεν ήταν έξω από αυτό ο κόσμος. Θυμάμαι πως μας είχε μαζέψει η Original, με είχαν φωνάξει στο δωματιάκι και είχαν μαζέψει με έρανο κάποια χρήματα για να τα δώσω στους παίκτες ως ένα μικρό βοήθημα, σε εποχή που δεν πληρωνόμασταν τίποτα. Προσπάθησαν διάφοροι να καρπωθούν τη δική μου φυγή για να το παίξουν πιο ΑΕΚτζήδες από εμένα που στήριξα την ΑΕΚ όταν εκείνοι δεν έκαναν τίποτα και είχαν απλά την ευκολία σε ρόλο παρατηρητή. Με πίκρανε ως άνθρωπο. Αλλά δεν θα διαπραγματευόμουν, να μπω σε πόλεμο».

  • Και η υστεροφημία σου; Δεν σε ένοιαζε να αποκαταστήσεις το όνομα σου εντός της «κιτρινόμαυρης» κοινωνίας;

«Κουβαλάω μια στεναχώρια όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ δεν μπορώ να πάω στο γήπεδο ως απλός θεατής και να δω την ΑΕΚ, μη τυχόν και βρεθούν κάποιοι “ανεγκέφαλοι”. Τα εισαγωγικά απαραίτητα, επειδή θα είναι άνθρωποι που δεν θα γνωρίζουν πραγματικά τι έχει συμβεί και έχουν γαλουχηθεί από το Απαταβούκας. Μέσα στην άγνοια τους, θα έχουν μια στρεβλή εικόνα. Αυτό με στεναχωρούσε πάντα. Το κόψιμο του δεσμού μου με κάτι που αγάπησα. Με έφεραν αντιμέτωπο ευθέως, θαρρείς και όταν έφυγα εγώ και διαλύθηκε το σύμπαν. Σίγουρα πάντως, η φυγή μου δεν ήταν η αιτία όλων των δεινών της ομάδας».

  • Σκέφτηκες, ήθελες να κλείσεις την καριέρα σου στην ΑΕΚ όπως ο Μηνάς; Επεδίωξες κάτι τέτοιο;

«Όχι. Νομίζω πως βολεύτηκαν όλοι. Καμιά φορά, η ύπαρξη κάποιων ετερόφωτων, πατάει στη δημιουργία εχθρών. Είναι πολύ πιο βολικό να εμφανιστεί κάποιος ως αποδιοπομπαίος τράγος. Εγώ δεν μίλησα ποτέ. Ηταν και νωπά. Μιλάμε τώρα, 20 χρόνια μετά. Το χαίρομαι, υπό την έννοια, πως μπορώ να αποκαταστήσω κάποια πράγματα. Αλλά δεν είναι καλό να μιλάω για κάποιους που έχουν φύγει από τη ζωή. Αλλά δεν λέω ψέματα. Διατηρώ ακόμα σχέσεις με τους τότε συμπαίκτες μου, ακόμα είναι αναλλοίωτες. Γιατί ήταν βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις. Ηταν βολικό για κάποιους να φορτώσουν μια ολόκληρη εποχή στην οποία υπήρξε ανυπαρξία, για δικά τους λάθη, για δικές τους αβελτηρίες, σε έναν άνθρωπο».

Η ΑΕΚ ΜΕ ΩΡΙΜΑΣΕ

  • Τώρα πια που δεν είσαι παίκτης, όταν θα σε ρωτήσουν τι ομάδα είσαι, ποια θα είναι η απάντηση σου;

«Κοίταξε, με επηρέασε όλα αυτά τα χρόνια η αδυναμία μου, το γεγονός πως δεν μπορούσα να πατήσω στο γήπεδο. Για να καταλάβεις, δέκα χρόνια μετά τη φυγή μου, στον δρόμο ήμουν σε φανάρι και είναι ένα παπάκι και ανάβοντας πράσινο με έβρισαν, με φώναζαν προδότη και έφυγαν. Γέλασα, γιατί το καταλάβαινα. Το πάθος τους για εμένα, ήταν ακόμα ζωντανό. Το καταλαβαίνω, παρόλο που δεν το έκανα εκ κρυπτώ. Οποιος ήταν στην ΑΕΚ θα έβλεπε τις προσπάθειες που έκανα εγώ και οι συμπαίκτες μου για να κρατήσουμε την ομάδα, μέσα από ατέρμονες συζητήσεις και επαφές. Συμμετείχαν οργανωμένοι, πρώην και νυν παράγοντες. Πράγματα που υπήρχαν στην καθημερινότητα μας τότε. Ηταν μια πλαστή κινητικότητα, που δεν λειτουργούσε ποτέ. Αν με ρωτήσει κάποιος, θα ξεχωρίσω δύο εποχές: την εποχή που έγινα άνδρας και αυτή ήταν η εποχή της ΑΕΚ. Μου ανατέθηκαν ευθύνες που κάποιες δεν τις ήθελα και τις διαχειρίστηκα. Μικρότερος για βάρη τέτοιου είδους. Με όσα μπορεί να με κατηγορήσει κάποιος, νομίζω πως μια χαρά τα κάναμε. Μου έδωσε ακόμα περισσότερη ωριμότητα στον χαρακτήρα μου. Αυτό που ακόμα στη ζωή μου είναι πολύ βασικό και είναι η διαχείριση κρίσης. Και είναι πολύ σημαντικό. Αυτό το χρωστάω στην ΑΕΚ. Η εποχή στον Παναθηναϊκό ήταν η εποχή της ικανοποίησης των φιλοδοξιών ενός αθλητή. Που θέλει να κερδίζει τίτλους, να φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός μου το προσέφερε, τίτλους στην Ελλάδα, ευρωπαϊκή καταξίωση. Η ΑΕΚ ήταν κάτι πιο συναισθηματικό, έστω και με ακραίο τρόπο, ωρίμανση».

Ο Κώστας είναι ξανά εδώ

  • Πόσο σημαντικό είναι το γήπεδο;

«Το πρόλαβα και όταν χτιζόταν. Μπήκα μέσα όταν ακόμα δεν είχε παρκέ και ήταν μόνο τσιμέντα. Ηταν μικρό και αναρωτιόμουν πως θα παίξουμε. Ηταν ένα άλλο Σπόρτινγκ. Δεν προλάβαμε να το χαρούμε. Ηταν μικρό για τα δεδομένα της ΑΕΚ. Δεν νομίζω πως η σημερινή ΑΕΚ θα μπορούσε να παίξει εκεί. Αλλά ήταν μια έδρα, ένα σπίτι. Η ΑΕΚ είναι γενικώς χωρίς σπίτι».

  • Τι θυμάσαι από το «Γ. Μόσχος»;

«Τρέλα, κρύο, αλλά το σπίτι μας. Ζούσαμε εκεί με τις πλάκες μας, τους αγώνες. Τα ντέρμπι, τα ματς με τον Αρη».

  • Υπήρχαν νίκες σημεία αναφοράς εκείνων των ετών. Ποια θα επέλεγες ως καλύτερη στιγμή σου στην ΑΕΚ;

«Δεν είναι ωραίο να ξεχωρίζεις. Σαφώς υπάρχουν κάποιες κορυφώσεις. Αλλά δεν θα επέλεγα μία. Ακόμα βέβαια είναι στο μυαλό μου πολλά ματς. Θυμάμαι ακόμα τη νίκη με τον Αρη με το τρίποντο του Μηνά, εγώ του έκανα την πάσα. Μετά το τάιμ άουτ, ήταν μετά από βολές του Αρη, όλοι έπεσαν πάνω μου γιατί πίστεψαν πως θα σουτάρω εγώ. Θυμάμαι ένα επεισοδιακό ματς με τον Ολυμπιακό μέσα στο Μόσχος, την ίδια χρονιά. Τότε οι νίκες της κανονικής περιόδου μεταφέρονταν στα πλέι οφ. Ηταν κόλαση. Εκείνο το ματς ήταν που δεν έπρεπε να τελειώσει και όχι εκείνο με τον ΠΑΟΚ που ο Παπαδημητρίου το διέκοψε. Το ματς με τον ΠΑΟΚ που είχα πάρει φάουλ σε τρίποντο από τον Φασούλα, ευστόχησα και στις τρεις και πήγαμε στην παράταση κερδίζοντας με την τάπα του Λανέ. Με Νιούμαν προπονητή».

  • Καλύτερος προπονητής ήταν ο Τσόσιτς. Καλύτερος Ελληνας συμπαίκτης; Κάποιον που να βγαίνατε ή να ήσασταν δωμάτιο;

«Το πιο μεγάλο δέσιμο έγινε με τη νέα γενιά. Τότε που ήρθαν Γαλακτερός, Λανές, Κουντουράκης, Κατσικάρης, Παπασαράντου. Βγαίναμε συνέχεια. Είχαμε πολύ ισχυρό δέσιμο. Ο Αριδάς επίσης».

  • Ξένο ποιον θα επέλεγες ως καλύτερο;

«Σαν όνομα ήταν ο Κλιντ Ρίτσαρντον, που ήρθε ως πρωταθλητής στο ΝΒΑ. Ο Βρέινς ήταν πάρα πολύ καλός. Είχε φέρει τον Τζόρνταν, ο οποίος ήταν αράχνη. Ένα μακρύ πράγμα, που κάναμε διατάσεις και εκείνος γέλαγε. Εβαζε το πόδι στην πλάτη και γέλαγε. Αυτός έμαθε μπάσκετ σε εμάς από τον Τσόσιτς. Πέρασαν καλοί ξένοι από την ΑΕΚ. Όταν ήρθε ο Ρίτσαρντσον, είδε πρώτο ματς με πολιτικά μέσα στο ΣΕΦ με τον Ολυμπιακό, στο περίφημο ματς που έπεφταν τα σιφόνια και διεκόπη. Εμείς ψυλλιασμένοι, με το που άρχισαν οι ρίψεις εξαφανιστήκαμε στα αποδυτήρια, εκείνος είχε μείνει στον πάγκο και τρέχαμε να τον μαζέψουμε».

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

  • Πως βλέπεις τώρα την κατάσταση στην ΑΕΚ; Την παρακολουθείς;

«Πως δεν παρακολουθώ. Το καλοκαίρι μίλησα τηλεφωνικά και με τον κ. Αγγελόπουλο. Θεωρώ πολύ σοβαρή την προσπάθεια. Απλά πρέπει να καταλάβει και ο κόσμος και όσοι είναι στην ΑΕΚ, πως σε μια προϋπάρχουσα σοβαρή κατάσταση δεν είναι εύκολο να μπεις. Πρέπει να έχεις τον σχεδιασμό σου, επιμονή και υπομονή. Δεν είναι εύκολο από τη μία μέρα στην άλλη να αλλάξεις τα πράγματα».

  • Τα χρόνια που η ΑΕΚ κατέκτησε τίτλους, πρωτάθλημα, ευρωπαϊκό, ένιωθες «ζήλια» που δεν ήσουν μέλος της;

«Δεν ήταν ζήλεια. Αυτό που είπα ήταν ένα γαμώτο, που δεν ταυτίστηκαν οι εποχές. Ο Φιλίππου έβαλε πολλά λεφτά στην ΑΕΚ, έφτασε να πάρει πρωτάθλημα και Σαπόρτα και δεν έφυγε με τον καλύτερο τρόπο. Κρίμα. Αλλά τι να κάνεις;».

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X