Τέλος στα περιθώρια αποτυχίας με το θέμα «ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ»

Επιτρέψτε μου, αρχικά, μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Όχι το πολύ μακρινό, αλλά να, θυμήθηκα όλους εκείνους, που έκραζαν γενικά, αλλά έκραζαν και μένα προσωπικά, επειδή πέρυσι χαιρόμουν και πανηγύριζα δεόντως τις νίκες με… 1-0 που έκανε η ΑΕΚ με τον Πογέτ, χωρίς να παίζει καλή μπάλα. Και έκραζαν, αλλά και με έκραζαν, επειδή… τολμούσα να είμαι ικανοποιημένος, με απλές νίκες, δίχως θέαμα!

Ο Πογέτ είναι ο μοναδικός κανονικός προπονητής που έχει φέρει η ΑΕΚ στα 3,5 χρόνια της διοίκησης Μελισσανίδη. Η ΑΕΚ όντως δεν έπαιξε καμιά σπουδαία μπάλα επί των ημερών του Ουρουγουανού τεχνικού, αφού πολύ απλά δεν μπορούσε να παίξει σπουδαία μπάλα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχε την ποιότητα των παικτών για να κάνει κάτι τέτοιο.

Ο Πογέτ, με το που ήρθε στην ΑΕΚ, σαφώς και δεν ήξερε την ομάδα, όπως σαφώς και δεν ήξερε την περίφημη «ελληνική πραγματικότητα». Κάθισε, μελέτησε, είδε τι υλικό είχε στη διάθεσή του κι έκανε τα αυτονόητα που μπορεί να κάνει ένας καλός, κανονικός προπονητής. Εμφάνισε μια ομάδα σοβαρή, συγκεντρωμένη στο στόχο, πειθαρχημένη στο πλάνο του. Έκανε ένα μεγάλο σερί νικών και κέρδισε και τον ΟΣΦΠ και τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ, με 1-0 στο ΟΑΚΑ.

Σε όλο αυτό το διάστημα, το μάτι του Πογέτ… γυάλιζε και ο ίδιος είχε παθιαστεί με την ΑΕΚ και τον κόσμο της. Ξαφνικά, γύρω στα μέσα Μαρτίου, όλα άλλαξαν. Και τότε, όπως και φέτος, πολλοί ήταν εκείνοι που έριχναν στην έλλειψη τύχης, τα αρνητικά αποτελέσματα της ομάδας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μετά τον γελοίο τρόπο που είχε ηττηθεί η ΑΕΚ στη Λιβαδειά, γραφόταν και λεγόταν ότι ίδια μπάλα έπαιζε η ΑΕΚ από τις αρχές του Πογέτ, απλά από τυχερή είχε γίνει άτυχη και αντί να νικά, έχανε.

Είχα διαφωνήσει κατηγορηματικά και είχα εκθέσει τα επιχειρήματά μου. Η ΑΕΚ είχε αλλάξει, όταν άλλαξε ο Πογέτ. Και φυσικά δεν εννοώ ότι είχε αλλάξει ως προπονητής. Ο Πογέτ είχε ξενερώσει με την ΑΕΚ. Το αν είχε δίκαιο ή άδικο, είναι μια μεγάλη κουβέντα. Κατ’ εμέ και οι δύο πλευρές είχαν χειριστεί λάθος τότε την κατάσταση. Όπως σίγουρα λάθος ήταν και η γραπτή δήλωση που είχε κάνει στον Τύπο και με την οποία είχε βάλει ο ίδιος «τέλος» στην προπονητική του θητεία στην ΑΕΚ.

Γεγονός είναι πάντως πως ο τελευταίος 1,5 μήνας του Πογέτ στην ΑΕΚ, δεν είχε καμία σχέση με το διάστημα που είχε κάνει τους – ως επί το πλείστον – μέτριους παίκτες της ομάδας «winners». Κι αυτό συνέβη επειδή άλλαξε εντελώς ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε και αντιμετώπιζε την ΑΕΚ, ο Πογέτ. Το μάτι δεν γυάλιζε πια και ήταν εμφανέστατο ότι είχε ξενερώσει με πρόσωπα και καταστάσεις.

Θα γράψω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Πογέτ που είχα δει πρώτη φορά από κοντά στη συνέντευξη Τύπου του αγώνα με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο, ήταν σκασμένος για την ισοπαλία (0-0) και έλεγε ότι πρέπει άμεσα η ομάδα να αρχίσει σερί νικών για να πλησιάσει τον ΟΣΦΠ! Σε κάποιο από τα τελευταία του παιχνίδια (ομολογώ ότι δεν θυμάμαι ποιο), ο Πογέτ είχε βγει χαλαρός στην κάμερα του συνδρομητικού και είχε δηλώσει: «Ήταν μια μέρα που ήταν για να χάσουμε, ε, κάποια στιγμή θα συνέβαινε και αυτό».

Ο φίλαθλος κόσμος της ΑΕΚ και ειδικά οι άνω των 35, έχουν δει την ομάδα τους, να παίζει από την πιο απαίσια μπάλα ως και την καλύτερη που έχει αποδώσει ποτέ, ελληνική ομάδα. Το κατά πόσον θελκτικό ήταν το ποδόσφαιρο που απέδιδε, δεν είχε να κάνει πάντα με το βαθμό που ήταν ανταγωνιστική και διεκδικούσε το πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ συνδύασε ομαδάρα, μπαλάρα και τίτλους και ο Μελισσανίδης το ξέρει αυτό καλύτερα από τον καθέναν, όταν είχε στην άκρη του πάγκου της, τον κορυφαίο – τότε και για αρκετά χρόνια μετά – προπονητή στην Ελλάδα, δηλαδή τον Μπάγεβιτς.

Η ΑΕΚ όμως έφτασε και μια ανάσα από τον τίτλο, σε σεζόν που ξεκίνησε με στόχο την παραμονή και με τυπωμένα στην πορεία μπλουζάκια που έγραφαν «δεν πάμε για πρωτάθλημα», έχοντας μόνο τέσσερις παίκτες ποιότητας (Άλβες, Ασουνσάο, Κατσουράνη, Λυμπερόπουλο), πλαισιωμένους από Χιώτη, Μπούρμπο, Κρασσά, Κυριακίδη, Μόρα, Γεωργέα, Τζιωρτζιόπουλο, Αμπονσά, Πέτκοφ, Κωστένογλου, Καμπάνταη, Σολάκη, Τσεβά, Κόντη, Κάππο, Ρούσεφ, Κωνσταντινίδη, Βλάνταν Ίβιτς και Σοάρες.

Κι έφτασε μια ανάσα από τον τίτλο, επειδή στην άκρη του πάγκου της, καθόταν ο κορυφαίος προπονητής που πέρασε από τη χώρα μας, την τελευταία 15ετία και που δεν είναι άλλος από τον Σάντος.

Που θέλω να καταλήξω; Το «πόσο μπαλάρα» μπορεί να αποδώσει μια ομάδα, εξαρτάται από το πόση ποιότητα έχουν οι ποδοσφαιριστές της. Το πόσο καλή, σοβαρή και οργανωμένη ομάδα όμως μπορεί να έχει, εξαρτάται από το πόσο καλό και σοβαρό προπονητή διαθέτει.

Η ΑΕΚ βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο και κομβικό όριο. Για το παρόν της, για το μέλλον της, αλλά κυρίως και για τον κόσμο της, που εγκαταλείπει το γήπεδο απογοητευμένος. Οι φωνές και οι γραφίδες που αναφέρουν ότι «μικραίνει» πληθαίνουν. Διαφωνώ μεν, αλλά είναι μια πραγματικότητα (το ότι πληθαίνουν) και δεν δικαιούται κανείς να την παραγνωρίζει.

Έχω ακούσει κι έχω διαβάσει πάρα πολλά το τελευταίο διάστημα και ειδικά μετά την ήττα στην Τρίπολη περί του πλάνου που θα πρέπει να ακολουθηθεί. Φαντάζομαι ότι τα διαβάζει, τα ακούει και τα «ζυγίζει» όλα μέσα στο μυαλό του κι εκείνος που πρέπει. Εννοώ φυσικά τον Μελισσανίδη.

Αυτό που ξέρω είναι το εξής. Ότι ο φίλαθλος κόσμος της ΑΕΚ δεν μπορεί να κάνει άλλη υπομονή. Καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία. Αποδεικνύεται εύκολα αυτό με μια ματιά στις εξέδρες του άδειου πια ΟΑΚΑ. Η ΑΕΚ δεν έχει, λοιπόν, την πολυτέλεια για άλλα «πλάνα υπομονής». Η ΑΕΚ πρέπει να μπει στην επόμενη σεζόν και να πετύχει αυτό που δεν πέτυχε φέτος. Να «χτυπήσει» στα ίσα και μέχρι τέλους το πρωτάθλημα.

Το πρώτο που θα πρέπει να γίνει για να συμβεί αυτό, είναι το να έρθει ένας κανονικός και αξιόλογος προπονητής, να πάρει τα «κλειδιά» και να φτιάξει ομάδα. Το μόνο που θα πρέπει να του ξεκαθαριστεί είναι η σκληρή πραγματικότητα της ΑΕΚ, ότι δηλαδή δεν υπάρχει πολυτέλεια για πολυετή πλάνα, αλλά ότι από του χρόνου, ο στόχος της ομάδας θα είναι να πάρει το πρωτάθλημα. Ως εκ τούτου, όσο πιο σύντομα κλείσει το θέμα του νέου προπονητή, τόσο το καλύτερο.

Προφανώς και δεν μπορεί να συμβεί αυτό μέχρι αύριο και το ματς με τον Λεβαδειακό, ούτε μέχρι την Κυριακή και το ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Αλλά, σίγουρα δεν μπορεί να επαναληφθεί το περσινό «έγκλημα», που η ΑΕΚ μετά τον Πογέτ (αλλά και πιο πριν αφού διαφαινόταν το «διαζύγιο») δεν έκανε τίποτα και περίμενε μπας και ο Μανωλάς άλλαζε… γνώμη και αποφάσιζε να μείνει. Συν όλα τα «εγκλήματα» που ακολούθησαν και μετά τον Μανωλά.

Για το τι ομάδα, τι φιλοσοφία, τι μπάλα, τι πλάνα και τι… αεροπλάνα, θα ακολουθήσει η ΑΕΚ, ας τα βάλουν κάτω και ας τα αποφασίσουν η διοίκηση με τον νέο προπονητή, όταν με το καλό συμφωνήσουν, ώστε αναλόγως να γίνουν και οι μεταγραφές του ερχόμενου καλοκαιριού. Αυτό που προέχει όμως είναι αυτή τη φορά να πετύχει η ΑΕΚ στο μείζον θέμα που λέγεται «προπονητής». Όσο απέτυχε… απέτυχε. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αποτυχίας.

Τώρα, όσον αφορά στο υπόλοιπο της φετινής σεζόν, φοβάμαι πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι το σταυρό μας. Ο Μοράις, απέδειξε και στην Τρίπολη, ότι έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια. Είναι αμέτρητα τα λάθη του πλέον, με πιο χαρακτηριστικό την κακοποίηση της τριάδας πίσω από τον Πέκχαρτ.

Αντί να πηγαίνει με τους Πατίτο, Λάζαρο στα άκρα και τον Μάνταλο «δεκάρι», είδαμε τον Πατίτο εκτός ενδεκάδας, τον Μάνταλο πάλι να βολοδέρνει στα πλάγια και τον Λάζαρο που ήταν ο κορυφαίος του πρώτου ημιχρόνου, να γίνεται αλλαγή στο 65’. Αυτά που έκανε δε, μετά την αποβολή του Βράνιες είναι ο ορισμός του «ότι να ‘ναι».

Το πιο ορθό κατά την ταπεινή μου άποψη, θα ήταν να έβρισκε η ΑΕΚ κάποιον υπηρεσιακό, μόνο και μόνο για να αλλάξει κάπως το κλίμα στα Σπάτα και καθιστώντας φυσικά ξεκάθαρο προς όλους, ότι πρόκειται για υπηρεσιακό.

• ΑΕΚ
• προπονητης