Τελικά άλλο Κετσπάγια, άλλο Χιμένεθ

Μιλώντας με κάποιους φίλους για το blog πριν από τον αγώνα στο Φάληρο, παρατήρησα πως είχαν εκλάβει όσα έγραψα σαν έκφραση απαισιοδοξίας. Κι όμως, εκείνο το άρθρο έκλεινε με την άποψη πως αν η ΑΕΚ παρουσιαστεί δυνατή ψυχολογικά και τακτικά προσηλωμένη, θα μπορούσε να πάρει αποτέλεσμα. Θα θυμάστε δε, πως είχα πάρει σαν δεδομένο πως ο Χιμένεθ θα έχει διαβάσει καλά το ματς.

Αυτό που ήθελα να πω με το προηγούμενο κομμάτι, ήταν πως δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι υπάρχει λόγος να είμαστε ευχαριστημένοι με κάτι από την φετινή σεζόν ως τώρα, πόσο μάλλον ενθουσιασμένοι. Πολύ περισσότερο να το θεωρεί κάποιος εντός ομάδας.

Το κλειδί για μένα ήταν και παραμένει, το να νιώθουν οι πάντες μέχρι την τελευταία στιγμή πως κρίνονται. Μέχρι το τέλος μιας σεζόν που οι συντριπτικά περισσότεροι έχουν δώσει πολλά δικαιώματα για να αμφισβητηθεί η αξία της παρουσίας τους στην ΑΕΚ.

Η Ένωση εξακολουθεί κατά την προσωπική μου άποψη να έχει σημαντικά στοιχεία που υστερεί από τον ΟΣΦΠ, όπως και άλλα που υπερτερεί. Όμως σε κάθε περίπτωση απέδειξε την Μεγάλη Πέμπτη, πως όταν είναι δουλεμένη σωστά, όταν οι παίκτες παίρνουν κίνητρο και όχι… αντί-κίνητρα από τον προπονητή τους και όταν είναι αποφασισμένοι να παίξουν όσο πιο κοντά στις δυνατότητες τους γίνεται, μπορεί να επιβληθεί στο Καραϊσκάκης και μπορεί να διεδικήσει οποιονδήποτε εγχώριο στόχο.

Όσον αφορά την αξία του προπονητή, μια σύγκριση ανάμεσα σε αυτό το ματς και στο αντίστοιχο του πρωταθλήματος, δεν μιλάει απλά από μόνη της, αλλά… ουρλιάζει.

Ένας προπονητής που ασχολείται λεπτομερώς με την ανάλυση του αντιπάλου, που έχει αποκτήσει χημεία με την ομάδα του, που είναι σε θέση να την εμπνεύσει και κάνει στοχευμένη προπόνηση, παρουσίασε φυσικά μια άλλη ομάδα, από τον προπονητή που έκανε ακριβώς τα αντίθετα από τα παραπάνω.

Ο Κετσπάγια με το δόγμα άμυνα για την άμυνα, χωρίς συγκεκριμένο ζητούμενο μέσα στο γήπεδο πέρα από την στιγμή που θα δοθεί η ευκαιρία να φτάσει η μπάλα σωστά μπροστά και ότι γίνει, με μια σχέση έντασης χωρίς λόγο με τους περισσότερους παίκτες του, είχε χάσει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Απλά είναι τα πράγματα.

Κλειδί επίσης για μένα, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο που πλέον πατούσε πιο γερά στο γήπεδο, η ηρεμία που δίνει ο Τσιγκρίνσκι, για την οποία τόσες πολλές φορές αναφέρθηκα σε προηγούμενα σχόλια εδώ. Με αφορμή την αδυναμία των άλλων στόπερ της ΑΕΚ, να ελέγξουν τον ρυθμό από πίσω και να μεταδώσουν ηρεμία στην υπόλοιπη ομάδα.

Το παραπάνω το επιβεβαίωσα και σε συζητήσεις που είχα μετά το ματς, με κάποιους ποδοσφαιριστές, όπως και κάτι άλλο που δεν είναι εύκολο να το αντιληφθείς αν ανήκεις στους «έξω». Η άποψη που υπάρχει εντός ομάδας, είναι πως η είσοδος του Καμπιάσο αντί του Ανδρούτσου με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, διευκόλυνε την ΑΕΚ.

Και αυτό γιατί παρά τα λάθη του με την μπάλα στα πόδια, ο νεαρός του ΟΣΦΠ είχε μεγάλη συμμετοχή στην πίεση που ασκούσε η ομάδα του ειδικά στην μεσαία γραμμή. Κάτι που ο Καμπιάσο δεν μπορούσε να το κάνει, με αποτέλεσμα άμεσα να «αναπνεύσουν» τα χαφ της Ένωσης και να κυκλοφορήσει πολύ καλύτερα η μπάλα.

Για όποιον βλέπει προσεκτικά, το πρώτο ημίχρονο μας βοήθησε επίσης να καταλάβουμε, ποια είναι τα στοιχεία που αν η ΑΕΚ προσθέσει μεταγραφικά, θα την βοηθήσουν σε αυτό το πιο υψηλό επίπεδο του ανταγωνισμού στην Ελλάδα και για τα οποία έχουμε μιλήσει πολλές φορές τελευταία.

Αλλά τώρα, αυτό που έχει σημασία είναι το πολύτιμο προβάδισμα, ο άερας που δίνει και πρακτικά και ψυχολογικά και κυρίως η κατάσταση που διαμορφώνεται στο αντίπαλο στρατόπεδο από το σφύριγμα της λήξης του Παπαπέτρου και μετά, με όλα όσα έγιναν στο περιθώριο του παιχνιδιού και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν πλέον στον ΟΣΦΠ.

Φυσικά, η ρεβάνς, σε όποια κατάσταση και να είναι ο αντίπαλος, κάθε άλλο παρά απλή υπόθεση παραμένει.

Όταν η κληρωτίδα βγάζει κλασικά ντέρμπι, ή έννοια «καθαρό προβάδισμα» είναι πολύ σχετική. Δεν είναι το ίδιο να έχεις κερδίσεις εκτός τον ΟΣΦΠ στο πρώτο ματς με 1-2, με το να έχεις κερδίσει τον Ατρόμητο ας πούμε. Και το ξέρουμε καλά εμείς στην ΑΕΚ, από εκείνον τον δραματικό ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό το 2011, με το προβάδισμα από το πρώτο ματς, να είναι ακόμη πιο σημαντικό, με 0-2.

Δεδομένα θα είναι το ματς της χρονιάς και γι’ αυτούς, η πίεση που θα έχουν υποστεί για να βρουν τρόπο να γυρίσουν την κατάσταση, θα είναι μεγάλη. Ωστόσο το πραγματικό δεδομένο είναι πως ο συγκεκριμένος αντίπαλος δεν είναι ο αντίπαλος που ήταν άλλα χρόνια. Δηλαδή το «θέλω» του ΟΣΦΠ πλέον, δεν μπορεί να είναι τόσο καθοριστικό για την εξέλιξη του αγώνα, όσο ήταν άλλα χρόνια. Αντίθετα, την τελευταία διετία φαίνεται πως το «θέλω» της ΑΕΚ στα πιο καθοριστικά από τα μεταξύ τους ματς, είναι πιο καθοριστικό.

Η πρακτική αξία του αποτελέσματος, είναι πως η ΑΕΚ δεν καλείται να αλλάξει τίποτα από την προσέγγιση που έχει σε αυτά τα ματς με τον Χιμένεθ φέτος, δεν αισθάνεται την πίεση του «πρέπει να βάλω γκολ» και φυσικά από το ξεκίνημα του ματς, κάθε δευτερόλεπτο που θα περνάει θα είναι καθαρά υπέρ της.

Αυτό το γεγονός μαζί με το ότι υπάρχουν δύο πολύ πρόσφατες αναμετρήσεις που σε κάνουν πια να σκέφτεσαι πως υφίστανται και κάποια σημαντικά στοιχεία αγωνιστικής υπεροχής της Ένωσης απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο, είναι τα μεγάλα πλεονεκτήματα, μαζί με την ατμόσφαιρα φυσικά που μετράει και πάντα θα μετράει.

Κατά τα άλλα, ο οργανισμός του ΟΣΦΠ περνάει ένα σοκ. Και δείχνει πως δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Το έδειχνε εδώ και καιρό, αλλά με ότι έγινε την Μεγάλη Πέμπτη, η κατάσταση έχει ξεφύγει.. Αυτό με κάνει σκέφτομαι πως πολύ δύσκολα θα μπορεί να το διαχειριστεί και ενόψει της ρεβάνς.

Αυτά προς το παρόν. Καλή Ανάσταση και χρόνια πολλά.

ΥΓ: Δεν ήταν δυνατό να περιμένει κανείς πως μετά απ’ όσα έγιναν και με τον Πλατανιά, θα πήγαινε η ΑΕΚ στο Φάληρο, με τους ανθρώπους του ΟΣΦΠ να κάνουν… παρέλαση όπου θέλουν στα αποδυτήρια. Τώρα αν μπορούν ή όχι να ζήσουν με αυτό στον ΟΣΦΠ, μάλλον είναι δικό τους πρόβλημα.

• ΑΕΚ
• κετσπάγια
• ολυμπιακός
• Χιμένεθ