Η στεναχώρια είναι ένα έντονο συναίσθημα, η αδιαφορία όχι...

Το έχουμε εμπεδώσει ότι οι πιθανότητες για να αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο λόγω καρδιάς, είναι σαφέστατα περισσότερες για κάποιον οπαδό της ΑΕΚ σε σχέση με κάποιον οπαδό άλλης ομάδας. Το… κακό είναι ότι παράλληλα είναι και λιγότερες οι πιθανότητες για να «φύγει» τουλάχιστον ευχαριστημένος!

Συγχωρήστε μου, τον «μαύρο» πρόλογο, αλλά πριν από οποιαδήποτε ανάλυση και από οποιοδήποτε σχόλιο, αναρωτιέμαι πότε αυτή η πόρνη η τύχη θα χαμογελάσει σε κάποιο καθοριστικό σημείο-γεγονός και στην ΑΕΚ. Τελευταία φορά που θυμάμαι να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ήταν το γκολ του Μίτσελ, που έφερε και την πρόκριση επί του ΠΑΟ στο Κύπελλο. Μιλάμε για 6 χρόνια πριν!

Και για να τελειώνω με τα περί τύχης-ατυχίας, η μεγαλύτερη γκαντεμιά για την μπασκετική ΑΕΚ, όσον αφορά στο Κύπελλο, είναι ότι και στα τρία χρόνια του Μάκη Αγγελόπουλου, τα ματς με τον Άρη, τα παίζει στο «Αλεξάνδρειο», που αναμφισβήτητα είναι η πιο «καυτή» έδρα στην Ελλάδα. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε φανατικός «Ενωσίτης», ούτε φανατικός Αρειανός, που να αμφισβητεί πως αν γινόταν ημιτελικός Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ θα είχε μακράν τον πρώτο λόγο για τη νίκη-πρόκριση.

Τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν δικαιολογίες, ούτε φυσικά είναι δυνατόν να μειώσουν την πίκρα και τη στεναχώρια που νιώθουμε, από τον αποκλεισμό της ομάδας. Ο Άρης είναι αυτός που για τις επόμενες 35 μέρες, θα ελπίζει, θα ζει και θα αναπνέει για να «κλέψει» το Κύπελλο Ελλάδας, από το φαβορί – είτε θα είναι ο ΟΣΦΠ, είτε θα είναι ο ΠΑΟ – και η ΑΕΚ είναι αυτή που σήμερα απώλεσε τις πιθανότητές της για τον πιο εφικτό και ρεαλιστικό στόχο της σεζόν.

Μπορούμε να πούμε πολλά για το σημερινό συγκλονιστικό παιχνίδι στην Θεσσαλονίκη, που αν ήμασταν… τρίτοι και… αντικειμενικοί, θα μιλάγαμε όντως για μια μάχη ανάλογη αυτών που δίνουν τα τελευταία χρόνια, οι δύο πιο ισχυρές ομάδες της χώρας, μια μάχη από αυτές που της έχει ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ. Επειδή όμως, δεν είμαστε ούτε… τρίτοι, ούτε… αντικειμενικοί, έχουμε πεθάνει από τη στεναχώρια μας.

Μπορούμε να πούμε πολλά για το πως χάθηκε ένα ακόμα κρίσιμο ματς, μέσα σε αυτή την τριετία που η ΑΕΚ γίνεται ξανά ΑΕΚ στο μπάσκετ, χάρη στον Μάκη Αγγελόπουλο. Μπορούμε να πούμε πολλά και να κάνουμε κριτική και στον Ζντοβτς για τα λάθη του, που και σήμερα ήταν καθοριστικά. Είναι όμως μια αλήθεια, ότι πρόκειται για ένα ματς που χάθηκε στη λεπτομέρεια, που χάθηκε στα δύο δευτερόλεπτα. Είναι μια αλήθεια, ότι αν έμπαινε ένα από τα τρία τελευταία τρίποντα, η ΑΕΚ θα είχε κάνει το +2… +5 και θα είχε φύγει θριαμβεύτρια από το «Αλεξάνδρειο».

Δεν είδα άλλωστε κάτι παραπάνω απ’ ότι είδαν όλοι, όσον αφορά στα λάθη του Ζντοβτς. Κυριότερο, αυτή η αδιανότη εμμονή σήμερα στο να έχει μέσα στο παρκέ, έναν αόρατο Ουίλιαμς. Αόρατο, όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και αρκετά παιχνίδια. Τον Μιλόσεβιτς τουλάχιστον, που και αυτός ήταν πάρα πολύ κακός, δεν τον άφησε πάνω από 13 λεπτά στο ματς.

Αλλά 23 λεπτά μέσα στο παρκέ τον Ουίλιαμς και μόλις 13 τον Ελονού, που πρόλαβε να πετύχει 7 πόντους, να πάρει 7 ριμπάουντ, να κάνει και 2 τάπες, μα κυρίως να είναι η μοναδική παρουσία-φόβητρο κάτω από τα καλάθια, δεν δικαιολογούνται. Και ειδικά στην τελευταία επίθεση του Άρη, ήταν τεράστιο σφάλμα να μην έχεις τον Ελονού κάτω από το καλάθι, για να τρομάξει περισσότερο, όποιον παίκτη κι αν πήγαινε για λέι απ.

Κι αυτό που ειπώθηκε στο σχολιασμό της μετάδοσης έπαιξε ρόλο, ότι δηλαδή ο Πρίφτης είχε κρατήσει τάιμ άουτ και το χρησιμοποίησε στα 8 δευτερόλεπτα για να σχεδιάσει την τελευταία επίθεση της ομάδας του, ενώ ο Ζντοβτς δεν είχε αυτή τη δυνατότητα στα 2,1 δεύτερα, ώστε να γινόταν αν μη τι άλλο, η επαναφορά από το κέντρο και να έκανε η ΑΕΚ το τελευταίο σουτ υπό πολύ καλύτερες προϋποθέσεις, από αυτό που έκανε ο Ντίξον πίσω από το κέντρο.

Κρίμα. Και κρίμα, κυρίως  για τον Αγγελόπουλο, που κάνει τα πάντα εδώ και τρία χρόνια και άξιζε να πάρει σήμερα μια μεγάλη χαρά. Είμαι σίγουρος ότι παρ’ ότι θα είναι πιο σκασμένος από όλους απόψε, θα είναι συνάμα και πιο αποφασισμένος έως και πιο… σκυλιασμένος, για να κάνει την ΑΕΚ ακόμα πιο δυνατή και να την φτάσει εκεί που θέλει. Κι επειδή απόψε δεν πήρε τη χαρά που πραγματικά άξιζε, θα αρχίσει να την παίρνει, με ακόμα πιο μαζική και ακόμα πιο παθιασμένη στήριξη από τον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΚ.

Γιατί, όσο μεγάλη κι αν είναι η σημερινή στεναχώρια, δεν παύει να είναι ένα έντονο συναίσθημα, από αυτά που υπάρχουν στον αθλητισμό και που είναι μέσα στο παιχνίδι να τα βιώνει ο κάθε οπαδός. Αυτό που δεν αντέχεται είναι η αδιαφορία και η απαξίωση. Κι αυτά ανήκουν στο παρελθόν για την μπασκετική ΑΕΚ.

Κι επίσης, σήμερα, όσο κι αν πικραθήκαμε όλοι, είδαμε μια ΑΕΚ με μέγα πάθος μέσα στο «Αλεξάνδρειο», αλλά και μια ΑΕΚ που απέδειξε ότι διαθέτει καλύτερη ομάδα, κάτι που παραδέχτηκαν και οι αντίπαλοί της. Ναι, στο τέλος, επικρατεί και μένει πάλι η πίκρα, αλλά για να έρθουν και οι χαρές, θα πρέπει, όπως επιμένει ο Αγγελόπουλος, να επιμείνουμε κι εμείς, να επιμείνει και ο κόσμος.

Αύριο βράδυ, παίζει η ΑΕΚ στην Λεωφόρο. Με τον Παναθηναϊκό. Η μεγαλύτερη απαίτηση είναι να τα δώσουν όλα, όλοι όσοι παίξουν. Με τα… αυτονόητα όσον αφορά σε διάταξη και πρόσωπα, φαίνεται ότι θα ξεκινήσει η ομάδα, οπότε δεν υπάρχουν πολλά να πεις, παρά μόνον αυτό… Δώστε, επιτέλους, μια χαρά στον κόσμο.

Υ.Γ.: Όσο κι αν προσπαθεί η ΑΕΚ να με πείσει σε όλα τα επίπεδα, δεν θα πιστέψω στη μεταφυσική. Επιμένω να πιστεύω ότι θα… γυρίσει. Σε όλα τα επίπεδα.

• αγγελόπουλος
• ΑΕΚ
• ζντοβτς