Τα ατού και ο προβληματισμός

Ας ξεκινήσω με μια παραδοχή. Ο Ζοσέ Μοράις είναι ένα στοίχημα για την ΑΕΚ. Η επιλογή του περιέχει αναμφίβολα υψηλό ρίσκο, αλλά ας μην τρελαινόμαστε. Συζητάμε για το ελληνικό πρωτάθλημα, με αντιπάλους πολυδιαφημισμένους, με ορατές αδυναμίες. Ενας προπονητής που έχει παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο, είναι ξεκάθαρο για εμένα πως μπορεί να δώσει στην ΑΕΚ πράγματα που έλειπαν σε αυτό το ξεκίνημα. Κυρίως ψυχολογία και δουλειά στο τακτικό κομμάτι. Οι πρώτες μαρτυρίες που εισέπραξα από την παρουσία του Μοράις στα Σπάτα, δείχνουν έναν άνθρωπο συγκροτημένο, πολύ ευγενικό και σίγουρο για τον εαυτό του. Ηδη, φαίνεται πως επηρέασε θετικά αρκετούς παίκτες, αν και αυτό δεν ήταν δύσκολο με το βάρος που κουβαλούσε ο Κετσπάγια το τελευταίο διάστημα.

Για να κλείσω με τα του Μοράις, θεωρώ πως σε αυτό το ξεκίνημα έχει δυο πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα: το πρώτο είναι πως έρχεται σε μια ομάδα που – δυστυχώς για την ΑΕΚ – φαινόταν διψασμένη για αλλαγή. Με λογική του στυλ να φύγει αυτός και να έρθει όποιος να’ ναι, γιατί θα είναι σίγουρα καλύτερος. Βέβαια, η ιστορία διδάσκει πως όσες φορές έφτασε η ΑΕΚ σε αυτό το επίπεδο της γύρισε μπούμερανγκ. Από την εποχή του Τροχανά που έπρεπε να φύγει αυτός και να έρθει όποιος να’ ναι που μας έφερε την Enic, μέχρι προπονητικές επιλογές που σχεδόν ποτέ δεν οδήγησαν σε καλό. Αλλά είναι σημαντικό πως όλος ο οργανισμός της ΑΕΚ αδημονούσε γι’ αυτήν την αλλαγή.

Το δεύτερο αφορά την απήχηση που είχε το όνομα του. Οι προσδοκίες δεν σηκώθηκαν στον θεό, δεν υπήρξαν – με ελάχιστες εξαιρέσεις – φαιδρές καταστάσεις που βιώσαμε στο παρελθόν, με περίεργους που αναγορεύονταν σε σωτήρες. Ο Μοράις έρχεται με χαμηλούς τόνους, με τον κόσμο να έχει αμφιβολίες (χαρακτηριστικά είναι τα αποτελέσματα που διαμορφώνονται στη δημοσκόπηση του enwsi.gr) και αυτό είναι σημαντικό. Γιατί μπορεί να κερδίσει πολλά και να τα κερδίσει με τη δουλειά του και όχι με το όνομα του. Να κριθεί όχι γι’ αυτό που ήταν ή όσα έκανε σε άλλες δουλειές, αλλά όσα θα πετύχει στην ΑΕΚ.

Στην οικονομία της κρίσης του Μοράις, αυτά θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα. Και μπορούν να οδηγήσουν σε αποτελέσματα. Αλλωστε, μια σημαντική διαφορά από άλλες αλλαγές που υπήρξαν στο παρελθόν Οκτώβρη μήνα είναι πως δεν συζητάμε για μια χρονιά χαμένη, αλλά για μια σεζόν όπου η ΑΕΚ βρίσκεται μέσα στους στόχους πρωταθλήματος και κυπέλλου. Και είναι σημαντικό, πως ο Πορτογάλος θέλει να διορθώσει λάθη, να βρει λύσεις, να προχωρήσει. Δούλεψε πολύ, έκλεισε 12ώρο στα Σπάτα, έδειξε εξ αρχής πως ξέρει που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει.

Οσα συνέβησαν βέβαια τις τελευταίες ημέρες, με κάνουν να προβληματίζομαι έντονα για το πώς αντιμετωπίζει ο οργανισμός της ΑΕΚ το θέμα της ομάδας. Οπου οργανισμός βάλτε όλο το οικοδόμημα, από διοίκηση, παίκτες, Τύπο, κόσμο. Και αυτό γιατί πολλές φορές παρατηρώ καταστάσεις και συμπεριφορές που παίζουν μπουνιές μεταξύ τους. Σκεφτείτε για παράδειγμα το θέμα του Κετσπάγια. Γιατί έδειξε η ΑΕΚ τον Τιμούρ;

Σας απαντώ: επειδή εκτιμήθηκε πως δεν μπορούσε να εκμεταλλευθεί τις δυνατότητες του ρόστερ και να το κάνει να εξελιχθεί, δημιουργώντας μια ομάδα που θα μπορούσε να κάνει πολλά. Επίσης, διότι θεωρήθηκε πως υπήρχαν κενά στον σχεδιασμό και τη δουλειά της ομάδας, με αποτέλεσμα να λαμβάνονται καθημερινά μηνύματα με παίκτες που δεν ήξεραν πως πρέπει να λειτουργήσουν, σαν αυτά που είδαμε όλοι με Μάνταλο και Λαμπρόπουλο στο Φάληρο. Πως ο Κετσπάγια δεν μπορούσε να έχει ικανοποιητική τακτική προσέγγιση και οι παίκτες δεν ήξεραν τι έπαιζαν. Μόλα ταύτα, η ΑΕΚ είναι μείον δύο βαθμούς από την κορυφή και η πραγματική απώλεια της αφορά την ισοπαλία με τον Ηρακλή.

Το ερώτημα που μπαίνει στο δικό μου μυαλό είναι τι θέλει η ΑΕΚ από τον Μοράις. Ποιο είναι το δόγμα της ομάδας που καλείται να υπηρετήσει ο Πορτογάλος, αλλά και όποιος βρίσκεται στον πάγκο της ΑΕΚ. Προφανώς, από όσα διέρρευσαν για τις συζητήσεις με τον Μελισσανίδη, όσα γνωρίζουμε πως κατά καιρούς λέει ο «τίγρης» και όσα είπε δημόσια ο Μοράις, οι στόχοι είναι: η βελτίωση της ομάδας και η απόκτηση ενός συγκεκριμένου στυλ παιχνιδιού, με βάση στο επιθετικό παιχνίδι, η ανάδειξη και βελτίωση ποδοσφαιριστών μέσα από το σύνολο και βέβαια η διατήρηση του ανταγωνιστικού προφίλ της Ενωσης στο πρωτάθλημα.

Και πλέον το ζητούμενο είναι πως μπορούν να υπηρετηθούν όλα μαζί. Προφανώς και τα συγκεκριμένα αποτελούν ιδανικό σενάριο. Μια ομάδα σούπερ, που θα παίζει μπαλάρα, θα μοιράζει γκολ και θα παίρνει τίτλους. Δεν αποκλείω να συμβεί, υλικό άλλωστε υπάρχει. Αλλά έχω αμφιβολίες. Και ειδικά από τη στιγμή που η ΑΕΚ είναι μια ομάδα με εύθραυστες ισορροπίες. Εχω γράψει ουκ ολίγες φορές και ας απέχω από το δόγμα, πως κατά τη γνώμη μου το πρωτεύον για την ΑΕΚ είναι να παίρνει νίκες και να κατακτήσει πρωτάθλημα. Οσοι έχουν ζήσει το πρωτάθλημα του ’89, θα θυμόνται πως εκείνη η ομάδα δεν έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο. Αλλά είχε αποτελεσματικότητα, εκμεταλλεύθηκε όλες τις συγκυρίες, δυνάμωσε από τις νίκες και έφτασε στο πρωτάθλημα. Αυτό είναι το ζητούμενο και για τώρα και όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουν άπαντες, θα αποφεύγονται και κρίσεις που δημιουργούν ζητήματα.

• ΑΕΚ
• μοράις