Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός

Θα μπορούσαμε να συζητάμε ξανά για τη διαφαινόμενη επιστροφή του Νίκου Λυμπερόπουλου στην ΑΕΚ. Τον ρόλο και τις ευθύνες που θα αναλάβει, εάν είναι επιβεβλημένη κίνηση και όσα σηματοδοτεί. Να πούμε για την ετοιμότητα του Κονέ, για τον οίστρο του Αραούχο. Να αναλύσουμε τις φοβερές προοπτικές του Γαλανόπουλου, εκείνου για τον οποίο ορισμένοι κάποιοι αναρωτιόνταν τι του έβρισκαν και τον προώθησαν στην πρώτη ομάδα. Αλλά όλα αυτά μπορούν να περιμένουν. Σήμερα, είναι μέρα μνήμης, νοσταλγίας, αγάπης, των παιδικών ονείρων. Είναι η μέρα του Θ(ε)ωμά.

Η παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του απόψε, αποτελεί απλά την αφορμή. Ετσι και αλλιώς, για κάθε έναν που ασχολείται με την ΑΕΚ και είναι στην ηλικία των 30+, θεωρώ πως είναι δεδομένη η – παθολογική – αδυναμία στον Θωμά Μαύρο. Για όλους εμάς που ζήσαμε τις μέρες που φορούσε την «κιτρινόμαυρη» φανέλα, που μαθαίναμε τις μυθικές ιστορίες απ’ όσα δεν προλάβαμε να χαρούμε, που τον είδαμε να αποθεώνεται ως «αντίπαλος», που τον βρήκαμε να μπαίνει μπροστάρης για να σώσει εκείνα που δεν σώζονταν, ο Θωμάς θα είναι πάντα Θ(ε)ωμάς.

Δεν έχει κανένα νόημα να σας απαριθμήσω από εδώ τα σπάνια και ανεπανάληπτα επιτεύγματα που πέτυχε ο Μαύρος με τη φανέλα της ΑΕΚ. Αλλωστε, όσο σημαντικοί και αν είναι οι αριθμοί, δεν μπορούν ποτέ να αποδώσουν όσα βγάζει μια παιδική ψυχή, μια εφηβική μαγκιά, μια νεανική τρέλα. Ηταν πάντα εκεί, σημείο αναφοράς όσων σπουδαίων είχαν υπάρξει και όσων μεγάλων θα έρχονταν. Στη δική μου συνείδηση, ο Θωμάς είναι (μαζί με τον Στέλιο), οι «σημαίες» που μεγάλωσα μαζί τους. Που όσο και αν επιχείρησαν να τους τσαλακώσουν, παραμένει άφθαρτος μέσα στο μυαλό μου.

Οι πρώτες αναμνήσεις από τον Θωμά είναι στα πρώτα χρόνια των ‘80ς. Με ζωντανές ακόμα εκείνες τις μαγευτικές αφηγήσεις για την ομάδα του Μπάρλου, μπαίναμε στα «πέτρινα» χρόνια. Ο Θωμάς ήταν εκεί. Ο τελευταίος των Μοϊκανών μιας ομάδας που είχε παρακμάσει και είχε χάσει τη λάμψη της. Να μπαίνει τελευταίος, με το 11 στην πλάτη και να γαληνεύει η ψυχή. Πως είναι αυτός εκεί, για να κάνει τη δουλειά, ακόμα και όταν όλη η υπόλοιπη ομάδα δεν μπορούσε.

Θυμάμαι το κύπελλο του ’83. Την αγωνιώδη προσπάθεια να μπούμε στο γήπεδο για τον γύρο του θριάμβου. Τον κόσμο να πηγαίνει στον Βλάχο για να σηκώσει το κύπελλο και εγώ να κοιτάζω τον Θωμά που χαιρόταν γιατί η ΑΕΚ έπαιρνε ξανά τρόπαιο. Στα μάτια μου, ο Μαύρος ήταν κάτι μαγικό, που μπορούσες μόνο να το βλέπεις. Να μην το ακουμπάς, να μην του μιλάς, μόνο να τον βλέπεις και να εύχεσαι να είναι εκεί για πάντα. Και στα πιο δύσκολα που ακολούθησαν.

Τα χρόνια περνούσαν. Λαϊκά δικαστήρια στη Νέα Φιλαδέλφεια, φυγάδευση παικτών ακόμα και σε πορτ μπαγκάζ, φασαρίες και αμφισβήτηση. Θύμωνα με εκείνους που του φώναζαν. Φαντάζομαι πως εάν υπήρχαν τότε σόσιαλ μίντια, θα είχε αποδομηθεί. Πόσα έλεγαν, ακόμα και επειδή έβγαινε τελευταίος. Επειδή δεν σκόραρε σε κάθε παιχνίδι. Επειδή είχε μεγαλώσει και τα πάντα φθείρονται από τον χρόνο. Αλλά εκεί. Να βρίσκει πάντα τρόπο να δίνει χαρές.

Μικρές πια, αλλά χαρές. Σημαντικές, για να μπορείς να πας στο σχολείο σου την επόμενη μέρα. Εκείνα τα φοβερά και τρομερά ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Τότε που έβγαιναν τα συνθήματα μιας άλλης εποχής: «Σαργκάνη, Σαργκάνη, ο Μαύρος τι σου κάνει;»! Παιδιάστικο, αλλά τόσο αληθινό. Και μετά οι κόντρες με τους άλλους: Θωμά, Θωμά, εσύ είσαι ο φονιάς και όχι… Μεγαλεία. Θύμησες.

Εζησα εκείνο το απόγευμα στο ΟΑΚΑ. Την ξαφνική μετατόπιση εκατοντάδων ανθρώπων πίσω από τον πάγκο της ΑΕΚ. Για να κράξουν τον ασεβή Αλέφαντο, που ολοκλήρωσε το σχέδιο απαξίωσης. Συνήθως τακτική των ελάχιστων. Προσπαθούν να μειώσουν τις αξίες, για να τις φτάσουν και να βγουν από την αφάνεια. Ετσι έγινε και τότε. Μόνο που μέσα σε όσα απίθανα συνέβησαν, πέρασε και αυτό. Ο Θωμάς έφυγε από την ΑΕΚ.

Θυμάμαι ακόμα τον θυμό, όταν πήγε στον Πανιώνιο. Την περηφάνια, όταν ο δικός μας Θ(ε)ωμάς έκανε όργια στη Νέα Σμύρνη, όταν νικούσε ξανά μόνος του τον Ολυμπιακό. Εκείνο το μοναδικό μούδιασμα, όταν ισοφάρισε την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και εκείνο το μαγικό άγγιγμα της εξέδρας, εκείνη τη στιγμή που όλοι σηκώθηκαν όρθιοι για να τον αποθεώσουν. Και να φωνάξουν ξανά, εκείνο το σύνθημα που μεγάλωσε γενιές: «Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο θεός».

Όταν πια, πολλά χρόνια μετά, είχα την τύχη να τον συναντήσω και να βρεθώ δίπλα του, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Δεν ήμουν πια το πιτσιρίκι, αλλά άνδρας ολόκληρος. Αλλά η καρδιά χτυπούσε με μανία. Ισως σε κάποιους να φαίνεται υπερβολικό, άλλοι να το χλευάσουν, αλλά μπορώ να το ομολογήσω. Εκείνη η συνάντηση, μετά τη βράβευση του από έναν σύνδεσμο της ΑΕΚ, έμοιαζε σαν το πρώτο ραντεβού. Το δέος, ο θαυμασμός που τον αντίκριζα, θα μείνουν μοναδικά συναισθήματα στο μυαλό μου.

Δεν θα πω άλλα. Τα λέει στο βιβλίο του εκείνος. Θα τα πει ξανά απόψε. Ολη η ΑΕΚ θα είναι εκεί. Να χαρεί μαζί του, να ζήσει ξανά εκείνες τις στιγμές που είναι για όλους μοναδικές. Ο Μαύρος, ο Θεός της ΑΕΚ θα κατέβει ξανά ανάμεσα μας. Και εμείς, οι τυχεροί που θα το ζήσουμε. Προσωπική λατρεία μόνο για τον κορυφαίο. Μοναδικά αισθήματα που μόνο ένας μπορεί να προκαλέσει. Ποιος; Ο Μαύρος ο Θεός.

• ΑΕΚ
• μαύρος