Μάνταλος θα λέμε και θα κλαίμε

Θα μπορούσα να πω, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τόσες και τόσες φορές έχουν απαξιωθεί, με προσβλητικά σχόλια, κολοσσοί που φόρεσαν τη φανέλα της ΑΕΚ, που τίποτα δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Ειδικά στις μέρες μας, όπου το διαδίκτυο προσφέρει άκοπα τη δυνατότητα για χαρακτηρισμούς και εξυπναδικισμούς, από τον κάθε ένα. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, όσα έχουν γραφτεί και λεχθεί από χθες το βράδυ για τον Μάνταλο, βγάζουν μια πρωτοφανή λύσσα. Και το χειρότερο κατά την άποψη μου είναι πως πολλά από αυτά βγαίνουν από Ενωσίτες.

Προφανώς και είναι εντελώς άσκοπο να συζητήσουμε επί της φάσης. Όλα μπαίνουν και όλα χάνονται, από κάθε μεγάλο ή μικρό ποδοσφαιριστή του πλανήτη. Νόμος που επαναλαμβάνεται. Το θέμα είναι κατά πόσον μπορεί μια «οικογένεια», όπως θα έπρεπε να είναι όλη η κοινωνία, ο μικρόκοσμος της ΑΕΚ, μπορεί να αντιλαμβάνεται, να εκτιμά και να προσέχει τα «παιδιά» της. Πως αυτή η κοινωνία συνειδητοποιεί το ηγετικό μέγεθος, τις απίστευτες ικανότητες και την προσφορά ενός παιδιού σαν τον Μάνταλο.

Δεν τρέφω αυταπάτες. Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι θα ενοχληθούν από το κείμενο. Ετσι και αλλιώς όμως, το θέμα είναι πως αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα. Από παιδί ακόμα, όταν ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι μουρμούρες θαμώνων της Φιλαδέλφειας στα πέτρινα χρόνια, που γκρίνιαζαν για τον Μαύρο. Επειδή έβγαινε τελευταίος. Επειδή είχε μεγαλώσει. Επειδή δεν μπορούσε να τους περνά όλους και να βάζει πέντε γκολ σε κάθε ματς για να παίρνει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που επιχειρούσε με μανία να αποδομήσει τον Μανωλά. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας πριν από λίγες ώρες το κείμενο του Τσίλη για τον Αραβίδη. Για εκείνους τους μικρούς ήρωες, που συνδέουν τη ζωή τους, με μια ομάδα. Για χρόνια επιχείρησαν να λεκιάσουν τον Μανωλά με τον Παναθηναϊκό και βρήκαν ιδανική αφορμή για να βγάλουν χολή και κόμπλεξ με τον Ολυμπιακό. 30 χρόνια σβήστηκαν μονοκοντυλιά, για ένα τηλεφώνημα που δεν έλεγε και τίποτα.

Αλλά αυτό ισχύει και γι’ άλλους. Κανείς δεν έχει ξεφύγει: τον Παπαϊωάννου κόντεψα να τον μάθω πρώτα ως τραγουδιστή και αποστάτη επειδή ζήτησε μεταγραφή στη Ρεάλ. Ο Νικολαϊδης έφαγε το ανάθεμα όλων για εκείνη την καταραμένη ευκαιρία στη Μόσχα. Ο Τσιάρτας ακόμα ταλανίζεται για τη χαμένη ευκαιρία με τον Παναθηναϊκό το ΄96. Θυμηθείτε όσα συνέβαιναν με τον Κατσουράνη πριν από λίγους μήνες. Και τώρα, παίρνει σειρά ο Μάνταλος.

Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του για την αξία του Μάνταλου. Δεν επιχειρώ καν να την αλλάξω ή να πείσω για κάτι άλλο. Σε ορισμένα πράγματα, μετρά απλά η αλήθεια. Ο Μάνταλος είναι αρχή και τέλος στην ΑΕΚ με οιοδήποτε προπονητή και αν έχει περάσει, είναι βασικός και αναντικατάστατος στην Εθνική από τον καιρό που ακόμα η ομάδα βρισκόταν στη Β’ Εθνική, είναι παίκτης που βρίσκεται ήδη στις λίστες τοπ ευρωπαϊκών ομάδων για να τον δουν.

Επειδή είναι δεδομένο πως αργά ή γρήγορα ο Μάνταλος θα αναχωρήσει για άλλες πολιτείες, εγώ θα πρότεινα να χαρούμε, να απολαύσουμε, να ζήσουμε όσα πιο πολλά μπορούμε μαζί του. Είμαι πεπεισμένος, πως έπειτα από λίγα χρόνια, ίσως και από αυτήν την ιστοσελίδα, θα έρχονται μηνύματα που θα γράφουν πως δεν έχει η ομάδα παίκτες σαν τον Μάνταλο. Πως θα μνημονεύονται όσα θα έχει πετύχει. Όπως συμβαίνει με τόσους και τόσους, ακόμα και λιγότερο σημαντικούς, που στο πέρασμα των ετών αποκτούν διαφορετική μορφή.

Είμαι πεπεισμένος πως θα έρθει η στιγμή που Μάνταλος θα λέμε και θα κλαίμε. Όπως Τσιάρτας λέμε και δακρύζουμε, αν και τότε διάφοροι μεγάλοι αναλυτές τον έκριναν επειδή δεν μάρκαρε και δεν ήταν γρήγορος. Όπως Ντέμης λέμε και κλαίμε, γιατί από τότε ψάχνει η ΑΕΚ έναν φορ της κλάσης του. Τα πράγματα είναι απλά. Οποιος θέλει να δει την πραγματικότητα, θα χαρεί στιγμές ποδοσφαιρικής ποιότητας από έναν μεγάλο παίκτη. Οποιος θέλει να βλέπει πάντα το κακό, ας μείνει με αυτό και να ονειρεύεται τους…Λαβέτσι που θα έρθουν να σώσουν την κατάσταση.

• ΑΕΚ
• Μάνταλος
• μανωλάς
• μαύρος
• Νικολαίδης
• τσιάρτας