Και όμως, είναι τόσο απλό

Λίγες μέρες μακριά να καθαρίσει το μυαλό. Λίγες μέρες μακριά από την τρέλα. Και με την επιστροφή, βουρ στον πατσά. Εικόνες απελπισίας, γρίνια, εσωστρέφεια, όλοι να ψάχνουν τι φταίει. Λογικό. Είναι τεράστιο μέγεθος η ΑΕΚ για να αντέχει αυτή τη διαδικασία. Να βιώνει πορεία υποβιβασμού, ενώ υπήρχαν προσδοκίες πρωταθλητισμού. Και μοιραία, έπειτα το ανάθεμα πέφτει προς όλους: διοίκηση, προπονητή, παίκτες, δημοσιογράφους, άλλους οπαδούς. Όλα αυτά είναι επόμενα. Χάρηκα με την αντίδραση του κόσμου όπως καταγράφηκε και στην Τρίπολη. Γιατί η «δουλειά» του οπαδού, είναι να κρίνει, να ζητά συνεχώς περισσότερα, να απαιτεί το καλύτερο για την ομάδα του. Να μην γίνεται λογιστής, προπονητής, δικηγόρος, μάνατζερ και να χάνεται.

Ετσι κι αλλιώς, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε μεγάλες αναφορές για τα λάθη του Μοράις, τις δυνατότητες ή τις αδυναμίες των παικτών. Το ζήτημα για την ΑΕΚ είναι απλό και το πρόβλημα ένα: πως θα καθαρίσει το μυαλό του ο Μελισσανίδης και θα ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, χαράσσοντας ξεκάθαρο πλάνο για τη στρατηγική της ομάδας. Όταν η διοίκηση δώσει το όραμα και χαράξει την πορεία, τότε όλα θα πάρουν τον δρόμο τους και θα γίνουν απλά.

Κατά την άποψη μου, το μέγιστο ζήτημα που αναδεικνύεται για την ΑΕΚ ξεκινά από τον Μελισσανίδη και καταλήγει σε μέρος του κόσμου. Ένα κομφιούζο από σκέψεις για τη χρυσή ΑΕΚ του παρελθόντος και τη μαγική συνταγή, μείγμα με τεχνοκράτες που θα φέρουν άμεσα τη νέα εποχή και θα μπάσουν την ομάδα στα σύγχρονα κόλπα. Η ΑΕΚ εμφανίζεται να επιθυμεί να κάνει μαζί ομάδα με ελληνική ταυτότητα, που θα κάνει πρωταθλητισμό, θα παίζει επιθετικά, θα αγοράζει φτηνά, θα πουλάει ακριβά, θα προσφέρει θέαμα και θα προσελκύει τον κόσμο στο γήπεδο.

Χαρακτηριστικά εκτιμώ είναι όσα συμβαίνουν αυτήν την εποχή: ο Μοράις έχει ακούσει πως πρέπει να παίζει επιθετικά και με παίκτη λιγότερο στην Τρίπολη έπαιζε με την άμυνα στη σέντρα. Εχει ακούσει πως πρέπει να πουληθεί παίκτης και ο Γιόχανσον δεν βγαίνει παρά με αίτηση. Εχει ακούσει πως πρέπει να αξιοποιηθούν οι προσθήκες και ο Αϊντάρεβιτς προκαλεί θλίψη με την εικόνα του. Και μάλλον δεν έχει ακούσει, αν κρίνω από όσα λέει, πως είναι σε μια ομάδα που οι απαιτήσεις συνοδεύονται πάντα από τους βαθμούς της νίκης και οι ισοπαλίες είναι σχεδόν σαν ήττες.

Και το ίδιο χάος επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Η ΑΕΚ ξεκίνησε για μία (ή και…καμία) μεταγραφή και ξεπέρασε τη μισή ντουζίνα. Ηθελε πρώτιστα έναν φορ και ακόμα τον ψάχνει. Βρήκε έναν παίκτη στη Μαλαισία και ξαφνικά αναδεικνύεται ως ο επόμενος Μέσι που είχε κρυφτεί στην Απω Ανατολή για διακοπές και τον ανακαλύψαμε. Εδιωξε τον Λέσκοτ επειδή γκρίνιαζε και ανέχεται άλλους που δεν σταματούν να μηρυκάζουν. Πληρώνει πανάκριβα ένα προς ένα όλα τα λάθη της, αλλά αρνείται να αποδεχθεί την πραγματικότητα και να περάσει προς τον κόσμο της, τι θέλει και πως θα φτάσει σε αυτό. Όλα στη θολούρα.

Το πράγμα θα ξεκαθαρίσει, μόλις το ξεκαθαρίσει μέσα του ο Μελισσανίδης. Δεν συζητώ καν για κωμικά σενάρια περί αποχώρησης του. Είναι η λύση που προσδοκούσαν για χρόνια οι Ενωσίτες, ο μόνος που έχει αποδείξει πως μπορεί να τη φέρει ξανά σε πορεία πρωταθλητισμού και να κάνει το γήπεδο. Και αυτές οι αποτυχίες, οι διαμαρτυρίες από την εξέδρα, κάνουν καλό. Να τον τσιτώσουν, να του θίξουν τον εγωισμό. Η ΑΕΚ δεν θέλει διαχειριστή και ο Μελισσανίδης δεν είναι τέτοιος. Είναι αφεντικό, που κάνει κουμάντο και δίνει όραμα. Αυτό έδωσε πριν λίγα χρόνια. Αυτό πρέπει να βρει και τώρα.

Στη δική μου συνείδηση, όλα πρέπει να ξεκινήσουν από μία βάση. Να αποφασιστεί ποια ΑΕΚ θα ζητηθεί για την επόμενη χρονιά. Μια ομάδα που θα φέρει το πρωτάθλημα, με όποιο κόστος και αν υπάρχει σε παράπλευρες απώλειες, είναι κατά τη γνώμη μου το ιδανικό. Να προχωρήσει σε αυτόν τον στόχο απαρέγκλιτα. Επειτα, όσοι έχουν λόγο να τη στελεχώσουν με παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Που θα έχουν νοοτροπία νικητή και θα ξέρουν καλά που βρίσκονται. Και να βρεθεί ένας προπονητής, που θα υπηρετήσει αυτό το πλάνο. Όχι να βγάλει παίκτες, όχι να πουλήσει ή να αξιοποιήσει, αλλά να πάρει το πρωτάθλημα.

Ξέρετε, εκεί στο εξωτερικό κάνοντας χαλαρές συζητήσεις με φίλους, ήρθα μπροστά σε μια μεγάλη εικόνα. Η ΑΕΚ ξέμαθε (και μαζί της ο Ενωσίτης) να παίρνει πρωταθλήματα, να είναι στην κορυφή, να έχει μεγάλες απαιτήσεις. Έχασε κι αυτός τον προσανατολισμό του. Γι’ αυτό ολοένα και πιο συχνά ανατρέχει στο παρελθόν, δίνοντας μυθικές διαστάσεις σε καταστάσεις που απλά ωραιοποιούνται για να δείξουν τη διαφορά του σήμερα από το χθες. Και πάντα κάτι φαντάζει καλύτερο. Αλλά η ουσία είναι πως από το 1994, τρενάκι δεν εμφανίστηκε στα Φιλαδέλφεια.

Αντιλαμβάνομαι πως αυτό το κείμενο ενδεχομένως δεν ικανοποιεί εκείνους που θέλουν αίμα. Να κράξω, να λαϊκίσω, να κάνω αναρτήσεις γεμάτες θυμό, που θα κατηγορούν όλους και όλα. Αλλά δεν ενδιαφέρει. Στη δική μου συνείδηση, το σημαντικό, σχεδόν εμμονικά, είναι ένα: η ΑΕΚ ξανά πρωταθλήτρια. Η ΑΕΚ με το δικό της γήπεδο. Προκειμένου να φτάσει σε αυτά, διατηρώ για τον εαυτό μου, όση λογική μπορώ. Τη δυνατότητα της σκέψης και της κρίσης. Και αυτό ζητώ και από εσάς. Και όσοι μπορείτε, όσο μπορείτε, να είστε εκεί. Να φωνάζετε, να αποδοκιμάζετε, να διαμαρτύρεστε, αλλά να είστε εκεί. Γιατί η απουσία, δίνει ψωμάκι στους περίεργους.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης