Για τον Βράνιες...

Ο Βράνιες είναι παρελθόν. Η αποχώρηση έμοιαζε δεδομένη εδώ και καιρό. Ο Βόσνιος ήθελε κάτι καλύτερο για την τσέπη του, έδειχνε τάσεις φυγής από τον περασμένο Γενάρη. Τα σπουδαία σε αυτήν την περίπτωση είναι άλλα. Το πρώτο, πως χειρίστηκε η ΑΕΚ το ζήτημα. Το δεύτερο, πως αντιμετωπίζει ο κόσμος τον Βράνιες.

Ας ξεκινήσω με τα εύκολα. Η ΑΕΚ του Μελισσανίδη είχε πολλά καλά μέχρι τώρα, αλλά είχε δείξει τεράστια αδυναμία στις πωλήσεις. Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας, ήταν πως δεν μπορούσε να αποκομίσει σοβαρά οφέλη από κανέναν ποδοσφαιριστή. Κάτι ψιλά για τον Ντίντακ και τον Πατίτο, τίποτα για τον Γιόχανσον. Υπήρχε η αντικειμενική δυσκολία της περιορισμένης προβολής, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με μεγάλα κλαμπ.

Η συμφωνία αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, όχι μόνο επειδή οι Βέλγοι αναγκάστηκαν να ικανοποιήσουν όλα τα «θέλω» της ΑΕΚ, αλλά επειδή κατάφερε να διπλασιάσει όσα της προσέφεραν το χειμώνα. Σκεφτείτε το εξής: τον Γενάρη, με ενάμιση χρόνο συμβολαίου του Βράνιες να απομένει, η Αντερλεχτ έδινε 1,8. Το καλοκαίρι, έξι μήνες πριν μπορέσει να διαπραγματευθεί ως ελεύθερος το μέλλον του, έδωσαν σχεδόν τα διπλάσια.

Το συμπέρασμα είναι πως η ΑΕΚ κατάφερε να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό όφελος από έναν παίκτη που ήθελε να φύγει ή να λάβει χρήματα που δεν ήταν διατεθειμένο το κλαμπ να δαπανήσει για πάρτη του. Σε χρονικό σημείο μάλιστα, που έχει πολύ χρόνο για να βρει τις σωστές λύσεις για την αντικατάσταση του. Αλλωστε, σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή όπως ήταν πέρυσι η ΑΕΚ, μπορούν να υπάρξουν τέτοιες αλλαγές.

Το θέμα του Βράνιες είχε και τη διάσταση της «ακόμα μία αποχώρησης». Πως δεν θα μείνει κανείς στο τέλος, πως αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλον. Προφανώς και ο καθένας εξ αυτών που έφυγαν ήταν μια ξεχωριστή ιστορία. Δεν μπορεί να βάλει κάποιος στην ίδια ζυγαριά τον Γιόχανσον που δεν ήθελε να μείνει, με τον Αραούχο που δεν μπορούσε να μείνει. Δεν μπορεί να μετρά κάποιος με τον ίδιο τρόπο τον Βράνιες με τον Ανέστη. Και βέβαια, το θέμα του προπονητή μάλλον εμπίπτει στη λογική πως ακόμα δεν έχουν κατανοήσει ορισμένοι, πως αποτέλεσε επιλογή της ΑΕΚ.

Πάω στο δεύτερο θέμα. Η ΑΕΚ είναι αγαπησιάρικη ομάδα. Ο κόσμος της δίνει πολλά και παίρνει – συνήθως – ελάχιστα. Και κυρίως έπειτα από τη λαίλαπα που συνέβη την προηγούμενη 15ετία, πολλές φορές χάνεται μέσα στον θόρυβο που δημιουργείται. Ετσι, καταγράφεται πλέον το φαινόμενο να διασύρονται και να ευτελίζονται τεράστιες μορφές της «κιτρινόμαυρης» ιστορίας και να επιβιώνουν άλλοι, που – στη δική μου συνείδηση τουλάχιστον – δεν το αξίζουν.

Κάπως έτσι γράφονται και λέγονται απίστευτα πράγματα για τον Βράνιες. Προφανώς και ο Βόσνιος προσέφερε στην ΑΕΚ. Εδωσε δυναμισμό, έβγαλε πάθος, έδειξε διάθεση, ανήκει στο γκρουπ που έκανε την ΑΕΚ πρωταθλήτρια. Ολοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό, θα έχουν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά όλων.

Αλλά για να μην τρελαθούμε. Ο Βράνιες υπήρξε ένας αμυντικός που είχε ως βασικά στοιχεία τον δυναμισμό και την ταχύτητα, αλλά πολλές φορές έκανε εύκολα την γκέλα και παράλληλα εξέθετε την ομάδα με τη συμπεριφορά του. Υπήρξε χρήσιμος παίκτης, αλλά μπορούσε να αποδώσει όπως πρέπει μόνο με ειδικές συνθήκες που εξασφάλιζε η παρουσία στο πλευρό του ενός εγκεφαλικού παίκτη, όπως ο Τσιγκρίνσκι.

Σε ενάμιση χρόνο στην ΑΕΚ, ο Βράνιες έπαιξε σε 36 παιχνίδια πρωταθλήματος, έχοντας σε αυτά 17 κίτρινες κάρτες και δύο κόκκινες. Στο κύπελλο δέκα ματς με πέντε κάρτες και μία αποβολή. Στην Ευρώπη 11 παιχνίδια με πέντε κάρτες. Τα νούμερα δεν είναι πάντα ενδεικτικά, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δείχνουν πολλά. Ο Βράνιες φλέρταρε με την κάρτα σε κάθε ματς.

Ο Βράνιες έπαιξε πολύ με τον κόσμο. Εβαζε ποσταρίσματα που έφτιαχναν το λαϊκό αίσθημα, πικάριζε αντιπάλους, έκανε πολλά για να ανέβει πολύ στη συνείδηση όλων. Θεμιτό ως ένα σημείο, αν και η δική μου κουλτούρα και θεώρηση για τα πράγματα, δεν δίνει μεγάλη σημασία σε αυτά. Κυρίως, επειδή στην ΑΕΚ έπρεπε να είχαν δημιουργηθεί πλέον αντισώματα για να μην παραμυθιάζεται κανείς. Το ποδόσφαιρο στηρίζεται στον συναισθηματισμό, η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που βασίζεται πολύ στη δημιουργία ηρώων που θα δένονται με τον κόσμο – και δεν θα αποτελεί ομάδα τράνζιτ, που δεν προλαβαίνει κανείς να μάθει ούτε τα ονόματα των παικτών – και βοήθησε πολύ τον Βράνιες. Στο δικό μου μυαλό, περισσότερο απ’ όσο βοήθησε εκείνος.

Του έδωσε την ευκαιρία να φτιάξει το όνομα του. Περιβάλλον που ανέχτηκε τις παραξενιές του και μπόρεσε να του προσφέρει ιδανικές συνθήκες για να παίξει ποδόσφαιρο απερίσπαστος. Τον έκανε πρωταθλητή, του έδωσε τη δυνατότητα να παίξει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εκείνος έδωσε στην ΑΕΚ όσα μπορούσε αγωνιστικά και αγαπήθηκε έντονα.

Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα πω, ποιον και πόσο θα αγαπήσει κάποιος κάθε παίκτη της ΑΕΚ. Αλλά συνολικά, από τα παλιά χρόνια, έμαθα να βλέπω και πίσω από τα φώτα. Οσο μεγαλώνω και ωριμάζω, αντιλαμβάνομαι περισσότερο πως δεν χρειάζεται να πουλάς κάτι και να το διαφημίζεις, αλλά να το νιώθεις και να το κάνεις με την καρδιά σου. Εχω πολλά παραδείγματα μέσα από την ομάδα, αλλά ο καθείς ας επιλέξει μόνος τα πουλέν του.

• ΑΕΚ
• Ογκνιεν Βράνιες