Για τον Μάνταλο και την Εθνική μας...

Με όλες αυτές τις αηδίες που διάβασα (και) το βράδυ της Παρασκευής, με το που έχασε την ευκαιρία του αγώνα ο Μάνταλος, ήθελα να γράψω πολλά με επίκεντρο τον «κάπτεν» της ΑΕΚ, αλλά με πρόλαβε ο Σταύρος Καζαντζόγλου, με το δικό του blog. Κι επειδή συμφωνώ απόλυτα μαζί του, θα προσθέσω απλά δύο τρία πραγματάκια και θα συνεχίσω, με την καταγραφή της άποψής μου, συνολικά για την Εθνική μας ομάδα.

Πρώτον, να ξεκαθαρίσω ότι η στήριξη μου στον Μάνταλο, θα ήταν ίδια και απαράλλαχτη για κάθε… Μάνταλο και δεν έχει σχέση με το την ομάδα στην οποία ανήκει. Ουδέποτε έκραξα παίκτη της Εθνικής για χαμένη ευκαιρία (έκανα πάντα ακριβώς το αντίθετο), όσο σημαντική και κομβική κι αν ήταν αυτή. Είναι τελείως διαφορετικό να κάνεις κριτική – κάτι που επιβάλλεται – από το να προσβάλεις και να μειώνεις την προσωπικότητα οποιουδήποτε αθλητή για κάποιο αγωνιστικό του λάθος.

Προφανώς και για κάθε φάση ισχύει το όλα μπαίνουν και όλα χάνονται από τους πάντες, προφανώς και ο Μάνταλος δεν έχει τα τελειώματα του Κριστιάνο και είναι επιεικώς γραφικό προκειμένου να τον υποστηρίξεις, να ανεβάζεις βιντεάκι από κάποιες χαμένες ευκαιρίες του Ρονάλντο, που έχει ξεπεράσει τα 600 γκολ!

Όσον αφορά στους «Ενωσίτες», που ποδοσφαιρικά ζουν και αναπνέουν για να βρουν αφορμή να κράξουν τον αρχηγό της ομάδας τους, απλά ας καθίσουν λίγο να σκεφτούν μήπως είναι εμπαθείς και μήπως τον αδικούν. Ο Μάνταλος, έκανε φέτος, μια μέτρια σεζόν. Στη μέτρια σεζόν του, πέτυχε 7 γκολ, μοίρασε 10 ασίστ, ήταν μαζί με τον Αραούχο οι δύο πιο καθοριστικοί παίκτες στο παιχνίδι που οδήγησε την ΑΕΚ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Στη μέτρια σεζόν του, εξακολουθεί να είναι βασικός και αναντικατάστατος στην ΑΕΚ, από όλους τους προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο της, όπως βασικός και αναντικατάστατος είναι και στην Εθνική μας ομάδα, από την πρώτη στιγμή που κλήθηκε, αγωνιζόμενος στην Β’ Εθνική!

Είναι ένας παίκτης που στον δεύτερο ημιτελικό Κυπέλλου με τον ΟΣΦΠ, το 2015, με την ΑΕΚ στην Β’ Εθνικής, έπαθε ρήξη χιαστού και με το που βγήκε από το παιχνίδι, «ξεμύτισε» ο αντίπαλος κι από εντελώς ακίνδυνος, πήρε το κέντρο, έγινε επιθετικός, επικίνδυνος και πήρε (όπως την πήρε) την πρόκριση.

Πέρυσι, ήταν από τους σημαντικότερους «πυλώνες» της ΑΕΚ για την κατάκτηση του Κυπέλλου και σκόραρε κιόλας στον τελικό. Και φέτος, ξεκίνησε τη σεζόν με κάταγμα στη μύτη, με τον ίδιο να κάνει τα αδύνατα… δυνατά, προκειμένου να γυρίσει όσο το δυνατόν συντομότερα και να παίζει για κάνα τρίμηνο με ειδική μάσκα.

Κι εγώ έχω… κοπανηθεί με λάθη του σε αγώνες της ΑΕΚ, χτυπιόμουν και το βράδυ της Παρασκευής στην ευκαιρία του, πρώτον λόγω Εθνικής και δεύτερον επειδή στο live, έριξα ένα δεκάρικο στο «2» με απόδοση 8.00, αλλά ακόμα και στις ομολογουμένως κακές του εμφανίσεις, δεν τον έχω δει ποτέ να κρύβεται, δεν τον έχω δει ποτέ να φοβάται να πάρει ενέργειες και να αρκείται στην εύκολη λύση να ξεφορτωθεί την μπάλα και το βάρος της ευθύνης, δεν τον έχω δει να μην μαρκάρει, να μην τρέχει ή να αδιαφορεί. Αντιθέτως, έχω δει πάμπολλες φορές, συμπαίκτες του να τον ψάχνουν μονίμως μέσα σε παιχνίδια.

Δεν είναι το καλύτερο «δεκάρι», ούτε στην ιστορία της ΑΕΚ, ούτε της Εθνικής (όταν βέβαια παίζει ως «δεκάρι» και όχι στα άκρα), αλλά είναι ένας αξιόλογος και ποιοτικός ποδοσφαιριστής, που τιμά και την κιτρινόμαυρη και τη γαλανόλευκη φανέλα.

Όπως έχει συμβεί και με άλλους παίκτες, κατώτερου ποδοσφαιρικού επιπέδου από τον Μάνταλο, τα πλεονεκτήματα και τα χαρίσματα που διαθέτει και που ήδη έχουν εκτιμηθεί από το σκάουτινγκ ευρωπαϊκών συλλόγων, κάποια στιγμή θα μετουσιωθούν σε μια πολύ αξιόλογη πρόταση. Και σε όποια ομάδα κι αν πάει – όταν πάει – είναι δεδομένο ότι δεν θα ψάχνουν μόνο την αφορμή για να τον… κρεμάσουν σε κάποια χαμένη κλασική ευκαιρία.

Όσον αφορά στην Εθνική μας, μπράβο σε όλα τα παιδιά μας. Όλοι τους είναι παιδιά μας, όταν φοράνε τη γαλανόλευκη, ακόμα κι αυτά που δεν θέλουμε να τα ακούμε ή να τα βλέπουμε, όταν δεν την φοράνε. Η Εθνική Ελλάδος, για όσους δεν την αγαπήσαμε και δεν αρχίσαμε να τη στηρίζουμε το 2004, έχει αρχίσει να αποκτά το χαρακτήρα και την ταυτότητα που της ταιριάζει, το χαρακτήρα και την ταυτότητα με την οποία μας έκανε να πανηγυρίζουμε μέχρι να της βάλουν… χέρι οι Γκιρτζίκηδες, οι περίεργοι μανατζαραίοι και οι κάθε λογής παρατρεχάμενοι, που τους είχαν κρατήσει μακριά, ο Ότο και ο Φερνάντο.

Επειδή, από μικρός όταν άρχισα να παρακολουθώ ποδόσφαιρο, το είχα πάρει απόφαση ότι θεαματική μπάλα δεν θα δω ποτέ από την Ελλάδα, κι επειδή αρκετά εκνευρίστηκα τα προηγούμενα χρόνια με όσους δεν… αντέχουν το οικτρό ποδοσφαιρικό θέαμα της Εθνικής (γι’ αυτό υπάρχουν τα τηλεχειριστήρια, για να αλλάζεις κανάλι αν σε… χαλάει τόσο), είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος που μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η μαύρη παρένθεση του περίγελου που έχανε δύο φορές από τα Νησιά Φερόε και όχι μόνο, έκλεισε οριστικά και επανήλθε η ομάδα που μέσα στην πιο άρρωστη παγκοσμίως ποδοσφαιρική χώρα, όχι απλά άντεξε, αλλά μας έκανε υπερήφανους και μας προκάλεσε συναισθήματα που όμοια της δεν έχουμε ξαναζήσει και δεν φανταζόμασταν και ποτέ ότι θα ζούσαμε στο ποδόσφαιρο.

• ΑΕΚ
• εθνική
• Μάνταλος
• Σέρχιο Αραούχο