Ο Χιμένεθ έβαλε θέματα και δεν πρέπει να αγνοηθούν

Επικίνδυνες μαγειρικές και μπλεξίματα
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Δεν στέκομαι και δεν με πειράζουν τόσο πολύ όσα έγιναν μέσα στον αγωνιστικό χώρο στο ματς της Τρίτης, αλλά και στην προετοιμασία του, όσο αυτά που για μένα κρύβουν από πίσω. Και πολύ φοβάμαι πως κρύβουν πίσω πράγματα που η ΑΕΚ ακόμη κι αν επιχειρήσει να τα αγνοήσει, θα τα βρει μπροστά της σύντομα.

Σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Μουρίνιο, μιλούσε ο Βιεϊρά, για την ψυχολογική και τακτική προετοιμασία της Ίντερ, πριν από τους δύο ημιτελικούς με την Μπαρτσελόνα του Γουαρδιόλα, για το Τσάμπιονς Λιγκ. Κατά τον μεγάλο Γάλλο χαφ, η κεντρική ιδέα ήταν η εξής: «Παίζουμε με μια ομάδα που είναι καλύτερη. Παρόλα αυτά, έχουμε στόχο να περάσουμε εμείς κι όχι αυτοί. Η καλύτερη ομάδα στο ποδόσφαιρο, δεν είναι και η νικήτρια ομάδα. Πρώτον, πρέπει να δούμε πως απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο θα πάρουμε το 100% από τα καλά μας στοιχεία και δεύτερον πως αυτό θα μας βοηθήσει να βρούμε τον τρόπο να την κερδίσουμε».

Νομίζω πως το παραπάνω οριοθετεί όσο καλύτερα γίνεται τη φιλοσοφία μιας ομάδας που μπαίνει στο γήπεδο και ειδικά σε ευρωπαϊκά νοκ άουτ παιχνίδια, με την επίγνωση πως έχει απέναντι της έναν αντίπαλο που υπερέχει. Και η τότε  Ίντερ φυσικά ήταν ομαδάρα, αλλά παρόλα αυτά ο Μουρίνιο έβαλε σε αυτό το σκεπτικό τους παίκτες του.

Η ΑΕΚ του Χιμένεθ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, είχε πολύ περισσότερους λόγους από την Ίντερ του Μουρίνιο απέναντι στην Μπαρτσελόνα, για να ψάξει τον τρόπο ναι μεν να περιορίσει όσο μπορούσε τα πλεονεκτήματα του αντιπάλου, αλλά και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα καλύτερα της στοιχεία και μέσα από αυτό, να ψάξει όσο γινόταν τον τρόπο για ένα καλό αποτέλεσμα. Αυτό τουλάχιστον που θα την κρατούσε μέσα στην διεκδίκηση ρεαλιστικά.

Δυστυχώς όμως, η ψυχρή ανάγνωση της εικόνας του αγώνα, μας δείχνει πως η ΑΕΚ του Χιμένεθ δεν έκανε καμιά προσπάθεια για οτιδήποτε που να έχει σχέση με τα παραπάνω.

Η ΑΕΚ του Χιμένεθ στο διάστημα της προετοιμασίας και στα φιλικά, είναι ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο από αυτό που είδαμε ενόψει ΤΣΣΚΑ. Κι αυτό είχε τη λογική του, γιατί πραγματικά εκ των προτέρων ξέραμε πως απέναντι είναι ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος, πολύ έμπειρος, με πολύ δουλεμένο και σύνθετο αγωνιστικό στυλ, που τακτικά δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί.

Το έγραψα τόσο πολύ πριν από τα παιχνίδια, που σε συζητήσεις με φίλους μου είπαν πως ίσως να ήμουν και υπερβολικός. Δεν ήμουν όμως. Ούτε όταν έγραφα πως καλό σκορ θα είναι αυτό που δεν σε σκοτώνει, δηλαδή ίσως και μια ήττα με 0-1 ακόμη.

Πραγματικά γέλαγα με όσα διάβαζα κι άκουγα, ειδικά αυτό το περίφημο για τους αργούς αμυντικούς που πρέπει να τους πρεσάρουμε για να κάνουν λάθος. Δηλαδή οι Ρώσοι είναι ηλίθιοι που έχουν αυτούς τους αμυντικούς, τους οποίους δεν έχεις παρά να τους πρεσάρεις ψηλά και με δυο τρεις γρήγορους να τους φύγεις όποτε θέλεις και να βάλεις γκολ. Πραγματικά για γέλια.

Περίμενα και θεωρούσα απόλυτα λογική την συντηρητική προσέγγιση. Αλλά αυτό που είδα δεν ήταν απλά μια συντηρητική προσέγγιση. Ήταν μια …συγκλονιστική εκδήλωση έλλειψης πίστης του Μανόλο Χιμένεθ σε οποιαδήποτε δυνατότητα της ομάδας του να προκαλέσει κάποιο πρόβλημα στην ΤΣΣΚΑ, πέρα από το να την εμποδίσει να σκοράρει.

Και μάλιστα αποκλειστικά το πρώτο γκολ. Η ομάδα του Χιμένεθ ήταν αποκλειστικά φτιαγμένη τακτικά και ψυχολογικά, για να αποφύγει με κάθε τρόπο το πρώτο γκολ. Μετά από αυτό, μετά από το μοιραίο, οι παίκτες που φορούσαν τις κιτρινόμαυρες φανέλες σου έδιναν την εντύπωση πως πραγματικά δεν ήξεραν τον λόγο που βρίσκονταν ακόμη στο γήπεδο. Το ίδιο και ο πάγκος.

Θέλω όσο μπορώ να μη μπω σε λεπτομέρειες, αλλά διαβάζω κι ακούω ορισμένα πράγματα που πραγματικά με κάνουν να ξύνω το κεφάλι μου. Οπότε συγχωρέστε με.

Η ΑΕΚ δεν έλεγξε το παιχνίδι στο πρώτο 20λεπτο – 25λεπτο. Οι Ρώσοι έδωσαν χώρο για να «μετρήσουν» τις συνθήκες και το που το πάει ο αντίπαλος. Και τον έδωσαν όπως αποδείχθηκε εκ του ασφαλούς, γιατί η ΑΕΚ δεν είχε μπει για να επιχειρήσει να παίξει οτιδήποτε που είχε σχέση με ποδόσφαιρο, άρα απλά λόγω διάταξης, τακτικής φιλοσοφίας και προσώπων δεν ήταν σε θέση να κάνει κάτι με τον χώρο που της δόθηκε.

Αποδείχθηκε επίσης πως οι Ρώσοι μετά από αυτό το στάδιο προσαρμογής είχαν έτοιμο και το επόμενο βήμα. Κι εδώ επίσης απορώ που λένε οι περισσότεροι πως εντάξει μια φάση έκαναν πριν το γκολ, δεν υπήρχε πρόβλημα. Από το 25΄ και μετά υπήρχε συνεχώς πρόβλημα. Το ότι δεν δημιουργούταν φάση επειδή έβγαιναν οι άμυνες στο όριο, δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Υπήρχε και μεγάλο μάλιστα, για όποιον έβλεπε προσεκτικά το ματς.

Ο Γκοτσαρένκο είχε αφήσει στον πάγκο τον Νάτχο και είχε βάλει δεύτερο επιθετικό, τον 98άρη Τσαλόφ. Αφαίρεσε χαφ, έβαλε δεύτερο φορ. Μετά το 20΄-25΄καταλάβαμε, όσοι μπορούσαμε τουλάχιστον, το γιατί. Το σχέδιο του ήταν με συνεχείς βαθιές μπαλιές, να φθείρει το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της ΑΕΚ που μπήκε σε μια διαδικασία να είναι συνεχώς… στην τσίτα, για να διώχνει με κεφαλιές στο όριο τη μπάλα.

Και με πολλούς παίκτες προς την περιοχή της ΑΕΚ, η ΤΣΣΚΑ περίμενε πως αργά η γρήγορα αυτή η διαδικασία θα έφερνε το λάθος που θα τους έδινε την ευκαιρία. Και φυσικά κατάλαβαν πως έτσι όπως έπαιζε η ΑΕΚ ήταν εύκολο να το κάνει χωρίς φόβο. Αυτό λέγεται διάβασμα του αντιπάλου, πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Απέναντι σε αυτό η ΑΕΚ δεν είχε να αντιπαρατάξει τίποτε διαφορετικό από αυτό για το οποίο μπήκε στο ματς. Τρία χαφ μπροστά από την άμυνα, μια τεράστια απόσταση από την επιθετική γραμμή και το κέντρο που δεν ήταν κέντρο, αλλά δεύτερη γραμμή άμυνας, καμιά σκέψη για αναδιάταξη ανάλογα με αυτό που έβλεπες να επιχειρεί ο αντίπαλος. Οι βαθιές μπαλιές συνεχίζονταν ανενόχλητα, χωρίς καμιά προσπάθεια να πιέσεις λιγάκι ψηλότερα και να τους εμποδίζεις να γεμίζουν συνεχώς με όποιο τρόπο ήθελαν.

Στην εξέδρα δεν είναι εύκολο να το νιώσεις, αλλά όλη αυτή η κατάσταση που σε μας φαίνεται απλά πως η ομάδα βγάζει άμυνες και δεν επιτρέπει στον αντίπαλο να κάνει ευκαιρίες, είναι πολύ πιεστική, πολύ ψυχοφθόρα και όσο συνεχίζεται δημιουργεί όλο και μεγαλύτερη ροπή σε χάσιμο της αυτοσυγκέντρωσης και σε λάθη.

Όσες περισσότερες φορές βλέπεις το ματς, όλο και πιο ξεκάθαρο γίνεται πως απ’ όσα είδαμε δεν υπάρχει στην ουσία κάτι που να μην έχει εξήγηση. Και πως οι μόνες συγκυρίες που θα μπορούσαν να είχαν πάει διαφορετικά, ήταν πρώτον η ευκαιρία του Λάζαρου, που ίσως λίγο άλλαζε το ρου και κυρίως την ψυχολογία της ομάδας και δεύτερον το να έδιωχνε τη μπάλα αρχικά ο Γκάλο και μετά ο Λάζαρος, έστω και πλάγιο, για να τελειώσει το ημίχρονο και να μην φας το γκολ.

Έτσι θα είχες την ελπίδα πως μπορεί ίσως κάτι να είχε διαπιστώσει ο Μανόλο απ’ όσα γίνονταν στο γήπεδο και να επιχειρούσε κάτι να διορθώσει. Μέχρι εκεί όμως.

Είπα όμως στην αρχή πως οι επιλογές κρύβουν πράγματα που η ΑΕΚ θα βρει μπροστά της. Και μίλησα για …συγκλονιστική έκφραση έλλειψης πίστης του Μανόλο στην ομάδα. Που δεν είναι βάσιμο να πεις πως δεν έχει τόση σημασία επειδή μιλάμε για τον συγκεκριμένο αντίπαλο.

Γιατί τα πάντα αφήνουν αποτύπωμα στην ψυχολογία της ομάδας συνολικά και των παικτών σε προσωπικό επίπεδο. Τους οποίους δεν είναι και πολύ σοβαρό ξέρετε να τους περνάς, με τόση ευκολία τουλάχιστον,  το μήνυμα «μου κάνεις για δω, δεν μου κάνεις για δω».

Δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως μετά από ένα μήνα προετοιμασίας με μια συγκεκριμένη ομάδα, με συγκεκριμένους νέους παίκτες, έρχεται το πρώτο επίσημο ματς, πολύ δύσκολο έστω και ο Μανόλο Χιμένεθ προχωράει σε μια τέτοια διαχείριση των μεταγραφών.

Να δεχτώ πως στην ενδεκάδα το ζητούμενο μπορεί να ήταν η ομοιογένεια. Να το δεχτώ. Να δεχτώ την αιτιολόγηση για τον Μπακάκη; Να τη δεχτώ. Ακόμη κι ότι βγήκε αμυντικά, το δέχομαι.

Ποια είναι η εξήγηση για το ότι μπαίνουν στην 18άδα ο Πατίτο με 27 λεπτά συμμετοχής στα πέντε φιλικά, ο Αλμέιδα με 106΄ και μένουν έξω ο Τρίστασον με 240’ και ο Γιακουμάκης με 236’; Δεν υπάρχει εξήγηση. Ή μάλλον αυτή που σκέφτομαι  δεν θέλω να την πω, αλλά πιστεύω πως οφείλουν να τη σκεφτούν στην ΑΕΚ…

Δεν γίνεται δηλαδή οι δύο «σκοτωμένες» αλλαγές σου στο 75΄στο τελευταίο φιλικό να είναι στην 18άδα και να είναι εκτός ένας που έπαιξε 50΄κι ένας που έπαιξε ένα ημίχρονο, για να μείνουμε μόνο στην Γάνδη. Αυτά είναι πράγματα αλλοπρόσαλλα.

Ο Μανόλο είναι ένας προπονητής τον οποίο όσοι γνωρίζουν καλά θεωρούν πως και τα καλά και τα κακά του, είναι πολύ χτυπητά. Δεν είναι του μέσου όρου. Τους ενθουσιάζουν τα πρώτα, τους φοβίζουν πολύ τα δεύτερα. Συνήθως βγαίνουν στην επιφάνεια, όταν για κάποιο λόγο νιώσει ανασφαλής.

Πιστεύω πως μετά την δημόσια έκφραση της απαίτησης για πρωτάθλημα από τον Μελισσανίδη στα Σπάτα και με την πίεση της δυσκολίας του αντιπάλου στον προκριματικό, άρχισε να του βγαίνει ανασφάλεια. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τις επιλογές του γύρω από το ματς με την ΤΣΣΚΑ και δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο.

Οι επιλογές αυτές όμως, φέρνουν την ΑΕΚ και τον ίδιο ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο σε δύσκολη θέση. Την ΑΕΚ γιατί πάλι πρέπει να βρεθεί φάτσα με την γνωστή γκρίνια και την εύκολη κουβέντα των μεταγραφών, τον ίδιο γιατί πρέπει να εξηγήσει πολλά πράγματα στους ίδιους τους παίκτες του πρώτα και μετά πιστεύω και στους ανθρώπους της ομάδας.

Τα μηνύματα που έμμεσα έστειλε – ακόμη κι αυτό που σωστά επεσήμανε ο Σταύρος στο match programme του ματς- θα είναι λάθος να περάσουν έτσι.

Κι επειδή είναι πάρα πολύ νωρίς ευτυχώς, νομίζω πως μια ειλικρινής κουβέντα ανάμεσα στην διοίκηση και τον προπονητή για τα πάντα, είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή.

Τα ζητούμενα και ο τρόπος που χρειάζεται για να επιτευχθούν, πρέπει να είναι κοινά. Η διαχείριση της πρόκλησης που λέγεται ΤΣΣΚΑ από τον προπονητή, δείχνει πως δεν είναι. Και πρέπει να γίνουν. Αλλιώς θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα στη συνέχεια.

Μπορεί να αφορά την φιλοσοφία, τον σχεδιασμό από δω και πέρα, μπορεί να αφορά τα πάντα. Αλλά μόνο αν γίνει, μπορεί να λυθεί άμεσα ένα πρόβλημα που πραγματικά πιστεύω πως πάει να δημιουργηθεί.

Μόνο από τις ειλικρινείς και ξεκάθαρες συζητήσεις προκύπτουν λύσεις και κοινή γραμμή σε αυτές τις περιπτώσεις και ο ικανός προπονητής που λέγεται Χιμένεθ, πρέπει να βαδίσει ισορροπημένα στη συνέχεια για να μπορέσει να κουμαντάρει καλά το καράβι. Δεν υπάρχει χώρος για «ακροβασίες», ανάλογα με τη πίεση που νιώθεις κατά περιόδους.

ΥΓ1: Τα χαρακτηριστικά των παικτών, το τι πρέπει να περιμένουμε από τον καθένα κι όλα αυτά είναι γνωστά, τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές.

Η προσωπική μου άποψη είναι πως η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή έχει ένα ρόστερ που με την κατάλληλη διαχείριση μπορεί να πετύχει ακόμη και 25 νίκες στο πρωτάθλημα κι άρα να το διεκδικήσει στα ίσια.

Θα μπορεί ακόμη περισσότερο αν προστεθούν στοιχεία ειδικά στο κέντρο και στην επίθεση που θα δώσουν ακόμη περισσότερες δυνατότητες για εναλλακτικές επιλογές στον τρόπο παιχνιδιού και βάθος. Πιστεύω πως θα γίνουν και θα πρέπει να γίνουν, το έχω γράψει εδώ αρκετά πριν το ματς με την ΤΣΣΚΑ.

Πως δηλαδή άλλο ο πετυχημένος σχεδιασμός ενόψει της πρώτης υποχρέωσης ( άσχετα αν ο Μανόλο έκανε ότι μπορούσε για να μας δείξει πως διαφωνεί, αλλά …κάπως καθυστερημένα), άλλο οι απαιτήσεις σε βάθος χρόνου και με βάση το πρωτάθλημα και την πιθανότητα να παίζεις παράλληλα κι Ευρώπη.

ΥΓ2: Κλασικό παράδειγμα του προβλήματος που δημιουργείται με την διαχείριση του πρώτου επίσημου ματς, είναι ο Λιβάγια. Τρελαίνεσαι με αυτά που διαβάζεις κι ακούς. Ένας παίκτης τον οποίο χώριζε …ένα χάος από την υπόλοιπη ομάδα και συνέχεια είχε δυο και τρεις αντιπάλους πάνω του όταν έφτανε σε αυτόν η μπάλα με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο συνήθως, έχει βγει άχρηστος.

Θα συμβούλευα κάποιους να κάτσουν ξανά να δουν τον τελικό του κυπέλλου στον Βόλο που η ΑΕΚ είχε τα ίδια θέματα στις αποστάσεις και στην επιθετική ανάπτυξη και να μας πουν τι θα έλεγαν για τον Αραούχο, αν ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια του που έβλεπαν. Όπως κι άλλα που η ΑΕΚ δεν μπορούσε να τον αξιοποιήσει με τίποτε. Δεν πέρασε και τόσος καιρός. Τα έχουμε ξεχάσει ήδη;

ΥΓ3: Στην κουβέντα για τον τερματοφύλακα, γίνεται μια προσπάθεια να αναλυθούν τόσο πολύ οι φάσεις των γκολ, έτσι ώστε να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως δεν φέρει ευθύνη ο Ανέστης σε καμία. Μπορεί και να έχουν δίκιο, αν και τουλάχιστον για το πρώτο θα επιμείνω. Αλλά κι εδώ ξεχνάμε το βασικό και πάμε στο ειδικό. Επί τρία χρόνια το πρόβλημα για τον Έλληνα γκολκίπερ όταν η μπάλα κινείται στο ύψος της μικρής του περιοχής ειδικά ψηλά, αλλά όχι μόνο, είναι το ίδιο και είναι το ίδιο έντονο. Κατά 95% δεν κινείται.

Αυτό σε κάποιες φάσεις μπορεί και να «κρύβει» την ευθύνη του, αλλά η λύση δεν είναι να κάνεις πως δεν υπάρχεις. Έχω διαβάσει τόσα για τον Σιμόες που έχασε τον Τζαγκόεφ και όντως τον έχασε, για το λάθος του Τσιγκρίνσκι κλπ. Σωστά όλα. Αλλά ο γκολκίπερ της ΑΕΚ, όλα αυτά που συμβαίνουν μπροστά του, τα παρακολουθεί απλά. Κι αυτό γίνεται σχεδόν πάντα.

Επιπλέον, το αν ο Ανέστης με την παρουσία του γενικά εμπνέει την απαραίτητη ασφάλεια στην ομάδα, ξεκινώντας από την ίδια την δική του σιγουριά μέσα του, είναι επίσης ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X