Ναι, ήταν μια πολύ μεγάλη πρόκριση

Αντε γεια ξανά και τώρα κούπα
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Όσοι ακολουθούν το blog, πιστεύω ξέρουν πως δεν είναι το ιδανικό σημείο για να διαβάσεις εύκολα συμπεράσματα, εύκολη θριαμβολογία ή αντίστοιχα εύκολη καταστροφολογία, ανάλογα με το αποτέλεσμα. Ούτε οι απλοποιήσεις. Ο πρόλογος για … να κατοχυρώσω το δικαίωμα να πω ορισμένα πράγματα με αφορμή την ρεβάνς με τον ΟΣΦΠ και ότι είδαμε και ζήσαμε, που ίσως να μη βρίσκουν σύμφωνους αρκετούς.

Όπως και να το κάνουμε, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, μια πρόκριση που ήταν πολύ εύκολη για την ΑΕΚ σύμφωνα με την εξέλιξη του αγώνα, από μια κακή στιγμή του Πέτρου Μάνταλου, έγινε θρίλερ.  Μια στιγμή. Το ποδόσφαιρο είναι και στιγμές. Ίσως να είναι και περισσότερο στιγμές.  Οτιδήποτε ζήσαμε από εκείνο το σημείο, μέχρι και την λήξη, είναι απότοκο αυτής της στιγμής.

Μιας στιγμής που ήρθε σε ένα τέτοιο σημείο, δέκα λεπτά πριν το τέλος κι ενώ και ο ΟΣΦΠ έμοιαζε ήδη από ώρα να έχει εγκαταλείψει και ο ίδιος σκέψεις για προσπάθεια ανατροπής, που το ψυχολογικό σοκ, η ψυχολογική ανατροπή που προκάλεσε, ήταν εκατό φορές πιο δυνατή απ’ ότι αν δεχόσουν αυτό το γκολ στο πρώτο ημίχρονο ας πούμε.

Διαβάζω και ακούω πολλούς να κρίνουν το ματς, να κάνουν τα σχόλια τους, με βάση το διάστημα μετά το γκολ του Ρομαό. Με βάση δηλαδή ένα διάστημα ψυχολογικής ανατροπής και αιφνιδιασμού, από αυτούς που έχουν φέρει τα πάνω κάτω για πολλές ομάδες σε μεγάλα ματς. Ομάδες πιο «φτασμένες», με καλύτερη ψυχολογική ισορροπία και με πιο ισχυρή προσωπικότητα, από την φετινή ΑΕΚ.

Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να κρίνω το ματς με βάση αυτό το διάστημα. Πιο αντιπροσωπευτικό ήταν ότι προηγήθηκε.

Γι’ αυτό το διάστημα που προηγήθηκε, θα συμφωνήσω πως η ΑΕΚ δεν ήταν διεκδικητική όσο θα περίμενε κανείς και όσο ίσως θα ευνοούσε και η ατμόσφαιρα. Δεν ήταν διεκδικητική, αλλά προσωπικά θα προτιμήσω να το σκεφτώ μια και δυο και τρεις και δέκα φορές, πριν καταλήξω στο συμπέρασμα πως αυτό ήταν λάθος.

Πως ήταν λάθος κάτι που μέχρι το 80’ σε οδηγούσε με ασφάλεια στο μεγάλο ζητούμενο, δηλαδή την πρόκριση; Πως ήταν λάθος κάτι που σου είχε εξασφαλίσει για 80’ ελάχιστες ως και καθόλου για ένα μεγάλο διάστημα απειλές από τον αντίπαλο;

Η ΑΕΚ δεν κατέβηκε σε αυτό το ματς με ζητούμενο την νίκη. Κατέβηκε με ζητούμενο την πρόκριση. Για να προκριθείς στο κύπελλο γίνονται δύο παιχνίδια. Σε αυτά τα δύο παιχνίδια ψάχνεις τον τελικό απολογισμό που θα σου δώσει την πρόκριση. Ανάλογα με το τι έχει γίνει στο πρώτο ματς, διαμορφώνεις την στρατηγική σου για το δεύτερο.

Κι όλα αυτά, ειδικά όταν μιλάμε για ένα ντέρμπι. Για μια μεγάλη μάχη, με τον μόνιμο πρωταθλητή των τελευταίων επτά χρόνων, για να μη πάω πιο πίσω. Για μια ευκαιρία, αφού του πήρες το κύπελλο στα ίσια πέρσι στον τελικό, φέτος να τον πετάξεις έξω στην ημιτελική φάση, σε δύο ματς. Ακόμη πιο δύσκολο.

Κι επαναλαμβάνω, δεν είχες κερδίσει εκτός έδρας  με 1-2 τον Ατρόμητο, τον Πανιώνιο, τον ΠΑΣ ή την Ξάνθη, για να σου είναι αδιανόητο σχεδόν,  πως υπάρχουν πιθανότητες να έρθει κάποια από αυτές τις καθόλα αξιοσέβαστες ομάδες και να σου βάλει δύο γκολ στο ΟΑΚΑ. Για ντέρμπι μιλάμε. Πότε το ζητούμενο σε αυτό το ματς έγινε αποκλειστικά η νίκη και δεν το πήρα χαμπάρι;

Και κάποια στιγμή να αποφασίσουμε και τι συμβαίνει φέτος με την ΑΕΚ.  Πως από την μία απαξιώνουμε το υλικό της και την βγάζουμε για τα μπάζα κι από την άλλη θεωρούμε δεδομένο πως θα κερδίσει ή και θα συντρίψει τον ΟΣΦΠ; Για να φτάνουμε και στο σημείο κάποιοι, όχι όλοι βέβαια ίσως ούτε καν οι περισσότεροι, να έχουν μετά και παράπονα για τον τρόπο που ήρθε η πρόκριση; Πλάκα κάνουμε;

Δεν αρνούμαι πως με την εξέλιξη που είχε τελικά το παιχνίδι, χρειάστηκε και τύχη με το δοκάρι του Καρντόσο. Συμβαίνουν αυτά. Οι τακτικές, η προετοιμασία από τον προπονητή, δεν μπορεί να τα προβλέπουν  όλα, ούτε να προετοιμάζει ψυχολογικά στο 100% την ομάδα για κάθε πιθανή εξέλιξη. Αυτονόητα είναι αυτά.

Σαφώς υπήρχε πολύ μεγάλο άγχος, υπήρχε πολύ μεγάλη πίεση από την αίσθηση της υποχρέωσης για πρόκριση μετά το πρώτο ματς κι αυτό φάνηκε. Μιλάμε για μια ομάδα, που έτσι κι αλλιώς ακόμη είναι σε διαδικασία να χτίσει προσωπικότητα, αλλά ειδικά φέτος έκανε τεράστια βήματα προς τα πίσω σε αυτή την προσπάθεια, με όλες τις ψυχολογικές καταστάσεις που έχει περάσει.

Παρόλα αυτά, για μια ακόμη φορά, μέχρι να έρθει μια στιγμή πραγματικά άτυχη, κατάφερε στην ουσία να το διαχειριστεί και να καταστήσει ακίνδυνο στην πραγματικότητα τον αντίπαλο της. Κι εδώ έρχομαι σε μια άλλη πτυχή. Ποιος ήταν ο αντίπαλος; Στο συγκεκριμένο blog, αυτή την υπόμνηση την έκανα και πριν το πρώτο ματς, για να μη χάνουμε και την μπάλα.

Απέναντι της η ΑΕΚ είχε το αποτέλεσμα της διαχείρισης δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ από τις συνεχείς εύκολες συμμετοχές σε Όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Φυσικά και το γνωρίζουμε όλοι, πως η διαχείριση αυτή δεν ήταν η καλύτερη δυνατή όπως αποδεικνύεται, αλλά δεν παύει να μιλάμε για μια ομάδα δημιούργημα της ευχέρειας που έδινε η εισροή δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο, επί πολλά χρόνια, στα ταμεία της συγκεκριμένης ΠΑΕ.

Όσο χειρότερος και να είναι ο ΟΣΦΠ τα τελευταία δύο τρία χρόνια και ειδικά φέτος, σε σχέση με προηγούμενα, αυτή η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με οποιονδήποτε εσωτερικό ανταγωνιστή ακόμη υφίσταται. Όπως και η διαφορά στην προσωπικότητα που χτίζουν οι συνεχείς κατακτήσεις τίτλων και η αύρα του κλαμπ. Κι εδώ βέβαια, δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε κανονικά να είναι, αλλά και πάλι σαν παράγοντα δεν μπορείς να το υποτιμήσεις.

Επίσης, ήρθαν με την ψυχολογία της … μιας ζαριάς και ήταν πολύ «τσαμπουκαλεμένοι». Αυτοί έπαιζαν με λιγότερο άγχος και περισσότερο τσαμπουκά, αντίστοιχα η ισορροπία για την ΑΕΚ ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία φάνηκε στο γήπεδο να είναι η αντίθετη. Και πάλι όμως απέτυχαν παταγωδώς να δείξουν μέσα στο γήπεδο, οποιοδήποτε στοιχείο ικανότητας να κυριαρχήσουν απέναντι στην Ένωση.

Αυτή την ομάδα λοιπόν με τα τόσα πλεονεκτήματα που έχει αποκτήσει εδώ και χρόνια, είτε θέλουν να το δουν κάποιοι, είτε όχι, η ΑΕΚ του «ερχόμαστε», η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, μετά από δυο χρόνια σε Γ΄και Β’ Εθνική, με τα γνωστά πάνω κάτω δεδομένα ως τώρα στην οικονομική διαχείριση, έχει σε πέντε αναμετρήσεις μέσα σε 14 και κάτι μήνες,  βάλει καθαρά από κάτω. Στις τρεις από αυτές, με τίτλο ή δυνατότητα διεκδίκησης τίτλου να παίζεται. Και πλέον και μέσα στο Καραϊσκάκης.

Και λέω πέντε, γιατί και την Τετάρτη από κάτω τον έβαλε. Για την πρόκριση γινόταν το ματς. Όχι για το ποιος θα κερδίσει αναγκαστικά. Κι αν όπως ήρθε το ματς στο τέλος, είχε και μια δόση τύχης η επιτυχία της ΑΕΚ, πέστε μου σε ποια από τις προηγούμενες τέσσερις φορές που η ΑΕΚ κυριάρχησε, έπαιξε ρόλο η τύχη.

Αυτά θα έπρεπε να τα βλέπουν και στον ίδιο τον ΟΣΦΠ και να σιωπούν. Αν υπήρχε κοινή λογική στην επικοινωνιακή πολιτική τους, θα σιωπούσαν. Γιατί τι μας λένε; Πως αυτούς που εκτός από τα τεράστια ποσά του Τσάμπιονς Λιγκ, μας λένε πως βάζει και άλλα ο πρόεδρος τους, αυτούς λοιπόν τους ακαταμάχητους κολοσσούς και στο οικονομικό επίπεδο, μια ομάδα του «τζάμπα» όπως λένε αυτοί και τους σιγοντάρουν και ΑΕΚτζήδες, μια ομάδα που μέχρι πρόπερσι έπαιζε Β’ Εθνική, εδώ κι ένα χρόνο τους βαράει αλύπητα σε όποια κρίσιμη αγωνιστική περίσταση τους βρίσκει μπροστά της.

Αν όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν λόγο για να πανηγυρίζει κανείς και την νέα επιτυχία της ΑΕΚ, προφανώς και είμαι εγώ που δεν αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα και θα ήθελα κάποιον να μου την εξηγήσει.

Να πάω λίγο και στον πάγκο…

Ο Χιμένεθ είναι ήδη πετυχημένος. Πήρε μια ομάδα προϊόν απίστευτων κατά συρροή λαθών από τον Μάιο του 2016 ως και τα μέσα Ιανουαρίου του 2017, την έχει να διαγράφει πορεία πρωταθλητισμού από πλευράς αποτελεσμάτων  και στο πρώτο καθοριστικό για τους στόχους που είχαν τεθεί όταν ανέλαβε αγωνιστικό ραντεβού, έστειλε τον ΟΣΦΠ για πρόωρες διακοπές.

Το έχω γράψει ξανά εδώ. Ο Χιμένεθ που βλέπουμε από τον Γενάρη και μέχρι το τέλος της σεζόν, είναι ένας προπονητής διαχειριστής. Έτσι το βλέπει και ο ίδιος κι έτσι είναι. Διαχειριστής μιας πολύ δύσκολης κατάστασης που διαμορφώθηκε, εξελίχθηκε επί μήνες και σε κάποια φάση, πριν την άφιξη του, έμοιαζε να μην υπάρχει σωτηρία και όλοι προετοιμαζόμασταν για τα χειρότερα.

Μια ομάδα γεμάτη ιδιαιτερότητες, την προετοιμάζει ξεχωριστά για κάθε ματς και έτσι πρέπει να κάνει. Άλλη υπόθεση το φτιάξιμο ομάδας το καλοκαίρι και δείχνει να το γνωρίζει καλά.

Η επιτυχία του ήδη πλησιάζει το απόλυτο και για μένα ποτέ δεν ήταν ζητούμενο ως το τέλος της σεζόν, η εικόνα της ομάδας, το ποδόσφαιρο που θα παίξει κι όλα αυτά για τα οποία οι βάσεις δεν μπαίνουν τον Γενάρη, αλλά όταν χτίζεται , ανάμεσα στο διάστημα από το τέλος μιας σεζόν και την αρχή μιας άλλης.

Τώρα το ζητούμενο για τον Ισπανό τεχνικό είναι να αποκλείσει έναν κίνδυνο που πάντα υπάρχει μετά από μεγάλες επιτυχίες της ΑΕΚ επί του ΟΣΦΠ ως προς τον ψυχολογικό τομέα και να διατηρήσει την ομάδα σε εγρήγορση ενόψει του τελικού και των play off. Αν έλεγα πως προσωπικά με όσα έχω δει ως τώρα, δεν του έχω εμπιστοσύνη, θα έλεγα ψέματα.

Κατά την γνώμη μου, για πολλούς λόγους η παραμονή του είναι η προφανής επιλογή. Θα ασχοληθώ και σε άλλο blog με το συγκεκριμένο θέμα.

Το άλλο προφανές, είναι πως ήρθε η ώρα, με την δυναμική που έχει αυτός ο οργανισμός που λέγεται ΑΕΚ σήμερα, για μια ακόμη φορά να φαίνεται καθαρά μέσα από την πορεία που διαγράφει από την άφιξη του Χιμένεθ και μετά, να προετοιμαστούν και να γίνουν οι κινήσεις που χρειάζεται για να γίνει η ομάδα ανταγωνιστική σε διάρκεια και να διεκδικήσει του χρόνου το πρωτάθλημα.

Όπως και από το καλοκαίρι, τον πολύ δύσκολο στόχο της συμμετοχής σε Όμιλο στην Ευρώπη. Γιατί η ΑΕΚ έχει μείνει πολύ πίσω σε αυτό το κομμάτι και αναγκαστικά πρέπει να κυνηγάει την υπέρβαση, αλλά και να προετοιμάζεται με βάση αυτό το κυνήγι της υπέρβασης.

Δεν ξέρω πόσες είναι ακριβώς οι κινήσεις που χρειάζονται. Το σίγουρο είναι πως όλες πρέπει να κάνουν την διαφορά και σε ποιότητα και σε αγωνιστικά στοιχεία που λείπουν από την ομάδα και σε προσωπικότητα. Πρέπει.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X