Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα

Λένε πως ποτέ μην κοροϊδεύεις κάτι, γιατί στο τέλος θα το λουστείς. Ετσι κι εγώ. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, σχεδόν απαξίωνα τα περισσότερα από τα ευρωπαϊκά ματς της ΑΕΚ. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε παιχνίδια σταθμός όπως αυτά με τη Μίλαν και την Μπενφίκα από την πιο πρόσφατη ιστορία, αλλά για κάτι παρωδίες με Ντίναμπουργκ, Γκρεβενμάχερ και άλλους περίεργους χοιροβοσκούς. Ανήκω βλέπετε σε μια γενιά που της αρέσει η Ευρώπη, πήρε τροφή από τη μεγάλη νίκη επί της Ρεάλ στα πέτρινα χρόνια του ΟΑΚΑ, αλλά παραμένει λυσσασμένη για τίτλους. Για πρωταθλήματα, κύπελλα, όσα καταξιώνουν μια ομάδα και δημιουργούν νέες γενιές οπαδών της.

Ηρθαν έτσι τα πράγματα όμως, που η Ευρώπη μου έλειψε. Αρχισα να δείχνω στον γιο μου εικόνες από τα μεγάλα ματς με τη Ρεάλ για το Τσάμπιονς Λιγκ, τα μαγικά Φιλαδέλφεια στο ματς με την Μπαρτσελόνα, το κατάμεστο ΟΑΚΑ με τη Μίλαν. Εζησα ξανά μαζί του αυτές τις μεγάλες στιγμές και διαπίστωσα πως αυτά που κάποτε θεωρούσαμε αυτονόητα, μας έλειψαν σε απίστευτο βαθμό. Εκείνες οι στιγμές που ξεχνιόσουν και ετοιμαζόσουν να ακούσεις ξανά τον θείο Λουκά να μιλά για την ΑΕΚ από ραδιοφώνου ή το «σεντόνι» να σπαρταρά στο τερέν της Νέας Φιλαδέλφειας.

Επιστρέφοντας σε αποστολές έπειτα από πολλά χρόνια, συζητώντας (όσο είναι εφικτό, δεδομένου πως οι Γάλλοι επιμένουν να μιλούν μόνο στη γλώσσα τους) με ντόπιους, είδα στα μάτια τους σεβασμό για την ΑΕΚ. Πολλές φορές οι ξένοι, είναι εκείνοι που μας δείχνουν πως πρέπει να λειτουργούμε. Που μας κάνουν να κατανοούμε ποιο είναι το μέγεθος του συλλόγου στον οποίο αναφερόμαστε. Και η ΑΕΚ είναι ένας κολοσσός, ένας γίγαντας που ξυπνά και ετοιμάζεται να επιστρέψει και στην Ευρώπη.

Δεν ξέρω αν από φέτος η ΑΕΚ θα καταφέρει να χαρίσει στον κόσμο της μεγάλες προκρίσεις και να γράψει ιστορία. Εχω καλό προαίσθημα και πιστεύω πολύ στον Τιμούρ και την ομάδα, όπως σας έγραφα και όλες τις μέρες που παρακολούθησα την προετοιμασία στην Πολωνία. Για να είμαι ειλικρινής, η ανησυχία μου αφορά περισσότερο τη ρεβάνς της ερχόμενης Πέμπτης, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Τα σπουδαία είναι πως η ΑΕΚ είναι και πάλι εδώ.

Για τις αναμνήσεις από την πρώτη πρόκριση ελληνικής ομάδας σε προημιτελικά κυπέλλου πρωταθλητριών στο μακρινό ’60. Από το έπος της νίκης επί της Ιντερ, μέχρι τη μυθική πορεία της υπερομάδας του θείου Λουκά. Από την εξάρα επί της Πόρτο, ως τη μεγάλη νύχτα του Παπαϊωάννου και του Εστερχάζι με τη Ρεάλ. Από τα φώτα που έπεσαν με την Κολωνία, ως την πίκρα από τον αποκλεισμό από την Ούϊπεστ. Και όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, που είναι φρέσκα στα μυαλά όλων.

Η ΑΕΚ είναι ξανά εδώ. Στο μυαλό όλων αυτές οι χίλιες κάτι μέρες πέρασαν βασανιστικά. Σας θυμίζω, για να ξέρουμε σε ποια ομάδα αναφερόμαστε, πως ακόμα και στα χειρότερα της, η Ενωση έπαιρνε νίκες όπως εκείνη στην Αυστρία που έριξε την ευρωπαϊκή αυλαία. Μέχρι τώρα, που η σκηνή ανοίγει και πάλι για τη μεγάλη ΑΕΚ. Η ομάδα που σέβεται η Ευρώπη, η μοναδική ελληνική με συμμετοχή στην οκτάδα και των τριών κυπέλλων, είναι ξανά εδώ. Ας το απολαύσουμε όλοι.

• ΑΕΚ
• σεντ ετιέν