Μια προσέγγιση για τον Μανόλο

Με βάση το προηγούμενο blog στο οποίο στο επίκεντρο ήταν η διαχείριση του πρώτου ματς από πλευράς του Μανόλο Χιμένεθ και τα θέματα που προκύπτουν και για μένα παραμένουν σοβαρά και καθοριστικά για τη συνέχεια της ομάδας, θα επιχειρήσω σήμερα να … μπω λίγο περισσότερο στο ζήτημα «Μανόλο».

Είναι πολλοί που υποστηρίζουν , πως ο Χιμένεθ είναι πολύ καλύτερος στην διαχείριση καταστάσεων «εκτάκτου ανάγκης» κι όχι στο να φτιάξει από την αρχή μια ομάδα. Κι επικαλούνται τα παραδείγματα της Σεβίλλης, που την πήγε μια χαρά όταν συνέχισε από την αποχώρηση του Χουάντε Ράμος, αλλά είχε πρόβλημα στην σεζόν που ξεκίνησε αυτός, το περίπου ανάλογο της ΑΕΚ, αλλά και της Σαραγόσα.

Δεν είναι έτσι όμως ακριβώς. Πρώτα απ΄ όλα την σεζόν 2007-2008 που ανέλαβε Οκτώβριο μήνα από τον Ράμος που πήγε στην Τότεναμ, παρά την κρίση που δημιουργήθηκε και την απειρία του σε αυτό το επίπεδο, έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ στην ισοβαθμία από την Ατλέτικο Μαδρίτης, μόλις τρεις βαθμούς πίσω από την Μπαρτσελόνα, που βγήκε τρίτη.

Την επόμενη σεζόν όμως, βγήκε τρίτος με την Σεβίλλη και απευθείας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αποκλείστηκε στον ημιτελικό του κυπέλλου από την Μπιλμπάο. Την επόμενη σεζόν, όταν έφυγε στο τέλος Μαρτίου είχε οδηγήσει την Σεβίλλη στον τελικό του κυπέλλου και είχε αποκλείσει στους 16 την Μπαρτσελόνα του Γουαρδιόλα. Ήταν πέμπτος στο πρωτάθλημα, κοντά στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο τελικά οι Ανδαλουσιάνοι βγήκαν σαν τέταρτοι, με τον Άλβαρεζ που τον διαδέχθηκε για τις τελευταίες αγωνιστικές.

Θα πουν κάποιοι πως η Σεβίλλη ήταν ομαδάρα κλπ. Η Σεβίλλη ήταν η ομαδάρα που είχε αντιμετωπίσει πριν λίγες εβδομάδες η ΑΕΚ τότε, όταν την ανέλαβε ο Χιμένεθ, αλλά με την αποχώρηση του Ράμος, σαφώς είχε μπει σε κρίση, ενώ ξεκίνησε και η διαδικασία της πώλησης των παικτών που αποτελούσαν την «ομαδάρα». Αυτό … έσκασε στα χέρια του Χιμένεθ. Ωστόσο από όλο αυτό ας κρατήσουμε, πως την δεύτερη χρονιά ήταν καλύτερος από την πρώτη.

Όταν έφυγε από την ΑΕΚ επίσης, δεν μπορείς να πεις πως είχε κριθεί σε βάθος χρόνου που θα έφτανε αυτή η ομάδα. Αλλά ποια ομάδα; Και σε ποιες συνθήκες; Θυμίζω πως η χρονιά που ξεκίνησε ο Χιμένεθ, ήταν η τελευταία πριν τον υποβιβασμό, επίσης υπό συνθήκες ουσιαστικά διάλυσης.

Μόνο στην Σαραγόσα, ενώ την έσωσε όταν ανέλαβε, μετά την οδήγησε στον υποβιβασμό. Αλλά κι εκεί αντιμετώπισε μια κατάσταση προβληματική στα οικονομικά και διοικητικά.

Με λίγα λόγια, μιλάμε για τρεις περιπτώσεις όλες κι όλες που μπορεί να κριθεί ο Χιμένεθ κι από αυτές, μόνο μία κι αυτή με πολλές ιδιαιτερότητες, η Σαραγόσα, δικαιολογεί κάποιον να πει, πως τα πήγε καλά σαν εκτάκτου ανάγκης και μετά τα θαλάσσωσε. Δεν αρκεί αυτό το παράδειγμα όμως, για να του το φορτώσεις σαν στοιχείο της ταυτότητας του ως προπονητής.

Για μένα το χαρακτηριστικό του Χιμένεθ που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για τη συνέχεια, είναι άλλο. Θεωρώ πως είναι ένας προπονητής, που στην ΑΕΚ τουλάχιστον και την προηγούμενη φορά και την σεζόν που τελείωσε, προτιμά την προσαρμογή από παιχνίδι σε παιχνίδι. Συνήθως την προσαρμογή στο παιχνίδι του αντιπάλου, ακόμη και σε περιπτώσεις που η ομάδα του θεωρητικά έχει τον πρώτο λόγο για τη νίκη.

Πέρσι το είδαμε πολλές φορές αυτό. Ξεκίνησε με 3-5-2 στο κύπελλο στην Λιβαδειά, το επανέφερε σε πρωτάθλημα και κύπελλο με τον Πλατανιά., «έπαιζε» με το 4-3-3 και το 4-2-3-1 ανάλογα με τον αντίπαλο κλπ. Επίσης ο Χιμένεθ ξοδεύει πολύ χρόνο στην προετοιμασία των αγώνων, θέλοντας να βρει κάτι με το οποίο να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο. Κάτι μη αναμενόμενο για τον αντίπαλο προπονητή. Κι αυτό για μένα, μπορείς επίσης έμμεσα να ενταχθεί στην διαδικασία προσαρμογής στον αντίπαλο.

Θεωρήθηκε λογικό σε μεγάλο βαθμό, γιατί κανείς δεν είχε την απαίτηση να δώσει μέσα σε λιγότερο από μισή σεζόν συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα σε αυτό το «πράγμα» που είχε αναλάβει.

Το ερώτημα, είναι τι θα γίνει από δω και πέρα και προκύπτει πολύ περισσότερο από το ματς με την ΤΣΣΚΑ. Παιχνίδι στο οποίο η ΑΕΚ προσαρμόστηκε στον αντίπαλο σε τέτοιο βαθμό, που δεν είχε καμιά σκέψη για το τι θα μπορούσε να βγάλει κι εκείνη στο γήπεδο.

Θα συνεχίσει με αυτή την φιλοσοφία ο Μανόλο; Ήταν κάτι που είδαμε αποκλειστικά με την ΤΣΣΚΑ ή αυτή του η τάση της προσαρμογής στις ειδικές συνθήκες κάθε ματς και κάθε αντιπάλου, θα είναι το «μοτό» και της σεζόν που ακολουθεί;

Αν ναι, το αμέσως επόμενο ερώτημα, είναι αν σε ένα πρωτάθλημα σαν το ελληνικό που τα περισσότερα ματς του μέσου όρου μοιάζουν μεταξύ τους και οι αντίπαλοι πάνω κάτω στα ίδια πράγματα επικεντρώνονται, αυτό μπορεί να σε ωφελήσει ή να σε μπεροδέψει. Δεν ξέρω, δεν είμαι προπονητής. Μπορεί να είναι και συνταγή επιτυχίας. Απλά το σημειώνω.

Ένα ακόμη κρίσιμο ζήτημα για τον Μανόλο, είναι η ψυχολογία του. Πολλοί επίσης λένε πως «υπεθερμαίνεται» κι αυτό τον επηρεάζει. Σε κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του Κανουτέ που τον είχε στην Σεβίλλη, ο πρώην επιθετικός των Ανδαλουσιάνων είχει πως πως είναι εξαιρετικός προπονητής ο Μανόλο, αλλά του λείπει το «κρύο αίμα» πολλές φορές.

Εδώ υπάρχει και το στοιχείο της έλλειψης φέτος από δίπλα του, μετά από πολλά χρόνια, του Καλδερόν, του βοηθού του που δήλωσε πως δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει και φέτος στην ΑΕΚ.

Με τον Ουφάνο είναι σε περίοδο προσαρμογής και ο Μανόλο, μετά από την συνήθεια χρόνων να δουλεύει με τον ίδιο άνθρωπο, που είχε συγκεκριμένους τομείς ευθύνης και κυρίως ήξερε πολύ καλά τον Χιμένεθ και τα «κουσούρια» του, άρα και τις στιγμές που τον χρειαζόταν περισσότερο.

Που θέλω να καταλήξω; Πως το ενδιαφέρον δεν είναι να καθόμαστε να συζητάμε αν ο Χιμένεθ ειδικεύεται στο να κάνει τον «καμικάζι» κι έχει θέμα να φτιάξει ομαλά μια ομάδα, γιατί όπως είπαμε πιο πριν κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την ιστορία του στους πάγκους ως τώρα.

Το ενδιαφέρον για την πορεία της ΑΕΚ με τον Σεβιγιάνο στον πάγκο φέτος, είναι πρώτον, το αν θα κάνει μια ομάδα που στον μέσο όρο των αγώνων του πρωταθλήματος θα πάει πρωτιστα στηριγμένη σε μια αγωνιστική ταυτότητα που θα την χαρακτηρίζει.

Και δεύτερον, αν θα δούμε στοιχεία από το «κρύο αίμα» που είπε και ο Κανουτέ, στις καθοριστικές στιγμές.

• ΑΕΚ
• Χιμένεθ