Του Λαζάρου

Με τις περισπούδαστες αναλύσεις του τύπου «εδώ που φτάσαμε τι σημασία έχει τι θα γίνει στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό», δεν συντάσσομαι. Χωρίς αυτό να σημαίνει, πως δεν θεωρώ πως, απείρως πιο σημαντικό από το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η ΑΕΚ στη Λεωφόρο, είναι το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει στην υπόθεση προπονητή. Το ξαναγράφω για να το εμπεδώσουμε και να το έχουμε στο μυαλό μας, πως από την επιλογή που θα γίνει αυτή την φορά, θα φανεί και προς τα πού θέλει να το πάει το καράβι ο καπετάνιος. Και από εκεί που το ψάχνει, φαίνεται πως η ροτά που σκοπεύει να χαράξει είναι η σωστή. Αλλά μένει να τα δούμε όλα αυτά και στην πράξη.

Το ντέρμπι είναι ντέρμπι όμως. Είναι με τον Παναθηναϊκό, τον οποίο, όπως και τον Ολυμπιακό, η ΑΕΚ οφείλει να προσπαθεί να κερδίσει ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει χωρίς καθόλου προπονητή ή ακόμα και χωρίς καθόλου τερματοφύλακα. Δηλαδή μου φαίνεται απολύτως περιττή οποιαδήποτε ανάλυση περί των κινήτρων που (πρέπει να) έχει η ΑΕΚ στο παιχνίδι της Λεωφόρου. Είναι ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τελεία και παύλα, παράγραφος.

Φυσικά και μόνο με την φανέλα και μόνο με την λογική του ΑΕΚ είμαστε, κανένα ντέρμπι δεν κερδίζεται. Για να ξέρουμε και τι λέμε, κανένα ματς δεν κερδίζεται. Άλλωστε θα θυμάστε, πως η ΑΕΚ σε μια ολόκληρη σεζόν βάδισε με την λογική του ΑΕΚ είμαστε και πώς να πέσουμε και πήγε ντουγρού στο γκρεμό. Επομένως την θεωρία της (μόνο) φανέλας, η ομάδα την έχει πληρώσει και μάλιστα πανάκριβα.

Στη συνταγή επιτυχίας σ’ ένα ντέρμπι, υπάρχουν συστατικά απαραίτητα που δεν μπορούν να λείπουν. Το πρώτο είναι ο προπονητής. Και δεν αναφέρομαι σε καλό ή κακό προπονητή. Λέω προπονητής που να μπορεί να «φτιάξει» τους παίκτες της ΑΕΚ για ένα ντέρμπι. Που θα τους βάλει μέσα στο γήπεδο, έτοιμους για ένα τέτοιο ματς. Ο Μοράις, δυστυχώς, δεν είναι τέτοιος προπονητής. Ειδικά στην δεδομένη χρονική στιγμή, που με την πίεση και το άγχος τα έκανε σαλάτα ακόμα και σε εντός έδρας ματς με αντίπαλο τον Παναιτωλικό. Δεν μπορεί ο Μοράις να φτιάξει τους παίκτες της ΑΕΚ για το ντέρμπι.

Άλλωστε δεν είναι και εύκολη δουλειά. Εδώ δεν τα κατάφερε ο Κετσπάγια, που ήξερε καλά τι σημαίνει να παίζεις απέναντι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και που ο ίδιος ως ποδοσφαιριστής σε τέτοια ματς έμπαινε και έτρωγε σίδερα. Ως προπονητής όμως, έβαλε τους παίκτες της ΑΕΚ με τέτοια ψυχολογία στο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, που αντί για σίδερα, έτρωγαν την μια επίθεση του αντίπαλου πίσω από την άλλη. Παρεμπιπτόντως ανοίγω μια παρένθεση Κετσπάγια. Δεν αρμόζουν σε μια προσωπικότητα του ποδοσφαίρου όπως ο Τιμούρ, οι μικρότητες και τα φθηνά σχόλια. Και ρε κόουτς, ξεκινά πρώτα από μια ανάλυση σ’ όσα εσύ έκανες μαντάρα από την θέση του προπονητή της ΑΕΚ και μετά πάρε φόρα και κατηγόρησε τους πάντες. Κλείνω την παρένθεση Κετσπάγια και συνεχίζω.

Την παράμετρο προπονητής για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, την βγάζουμε εκτός. Όπως ήδη έχουμε βγάλει εκτός και την παράμετρο βαθμολογικό κίνητρο. Τι μένει; Οι ποδοσφαιριστές. Μόνο αυτοί. Η μαγκιά τους, η προσωπικότητα τους, το τσαγανό τους, ο ποδοσφαιρικό εγωισμός του. Μόνο αυτά έχουν  απομείνει, προκειμένου να μπορέσει η ΑΕΚ να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια της στην Λεωφόρο. Και κάπου εδώ φτάνουμε σε παίκτες, που τέτοια ματς όπως αυτό απέναντι στον Παναθηναϊκό, μπορούν να το πάρουν μόνοι τους.

Προφανώς η πρώτη ερώτηση, είναι αν η ΑΕΚ διαθέτει τέτοιους ποδοσφαιριστές. Η εύκολη και αυθόρμητη απάντηση, είναι «όχι». Όχι, η ΑΕΚ δεν έχει έναν Θωμά που θα τον πιάσει ο αντίπαλος πριν την σέντρα ντέρμπι και θα του πει «ρε Θωμά σε παρακαλώ, όχι πάλι γκολ» και εκείνος θα απαντήσει «θα το σκεφτώ» και θα βάλει τελικά δυο. Δεν έχει έναν Ντέμη που όταν τον έβλεπες να μπαίνει στο γήπεδο για ένα ντέρμπι, ήσουν σίγουρος εσύ από την εξέδρα και ο αντίπαλος από το γήπεδο πως η ΑΕΚ είχε ένα γκολ από χέρι και βλέπουμε.

Όμως υπάρχουν παίκτες και σ’ αυτήν την ΑΕΚ, που με ενεργοποιημένο τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό, μπορούν να κάνουν πράγματα. Θα σας θυμίσω πως ο Μάνταλος μπήκε μ’ ένα πόδι στον τελικό του κυπέλλου, καθώς ακόμα δεν είχε συνέλθει από την θλάση. Και αυτό που έπρεπε για να πάρει η ΑΕΚ το κύπελλο, το έκανε. Αλλά τώρα θα σταθώ στην περίπτωση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου. Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε τι έχει γίνει από το καλοκαίρι που ήρθε στην ΑΕΚ εως και τώρα. Διότι πολύ απλά, αν η ΑΕΚ τον είχε αποκτήσει στα τέλη Ιούνη και όχι στα τέλη Αυγούστου, όλα θα ήταν διαφορετικά.

Είναι αλήθεια ωστόσο, πως μέχρι τώρα δεν έχει μπορέσει να δείξει όσα πραγματικά μπορεί να κάνει ο Λάζαρος, με βάση την ποδοσφαιρική του ποιότητα. Μια εξαίρεση. Το ματς με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Σ’ εκείνο το παιχνίδι ο Λάζαρος, που και τότε ακόμα ήταν ανέτοιμος αγωνιστικά, είχε μπει ως αλλαγή με το μάτι να γυαλίζει. Και είχε εκείνη την φωτοβολίδα στο δοκάρι, μετά από μια αποκλειστικά προσωπική του ενέργεια. Αν εκείνο το σουτ του Λάζαρου είχε πάει μέσα, όχι μόνο η ιστορία εκείνου του παιχνιδιού στην Τούμπα θα είχε γραφτεί διαφορετικά, αλλά ίσως γενικώς τώρα μιλούσαμε διαφορετικά. Ίσως, επαναλαμβάνω.

Η ουσία είναι πως ο Λάζαρος με μια ενέργεια του, σ’ ένα γήπεδο και μπροστά σ’ έναν κόσμο στο οποίο ήθελε να αποδείξει πράγματα, πήγε να πάρει ένα ματς μόνος του. Περίπου ανάλογα είναι τα δεδομένα και στη Λεωφόρο. Εννοώ ως προς τον κόσμο απέναντι στον οποίο καταλαβαίνουμε όλοι, πως ο Λάζαρος θέλει να βγάλει εγωισμό και να (από)δείξει πράγματα. Και τώρα θα ξεκινήσει και βασικός και επομένως θα έχει και περισσότερο χρόνο μπροστά του.

Βεβαίως για να μην μπερδευόμαστε, περισσότερο ακόμα και από τον κόσμο του ΠΑΟΚ και τον κόσμο του Παναθηναϊκού, ο Λάζαρος έχει να αποδείξει πράγματα στον κόσμο της ΑΕΚ. Και καταλαβαίνω πως αυτό είναι που θέλει και ο ίδιος ο παίκτης, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Το ντέρμπι της Λεωφόρου, είναι μια καλή τέτοια ευκαιρία. Ίσως από τις λίγες που πλέον μπορούν να παρουσιαστούν μέχρι και το τέλος της φετινής σεζόν. Και μακάρι να την εκμευταλλευτεί. Μακάρι να μπει με το μάτι να γυαλίζει.

Γενικώς μακάρι να μπορέσουν να μιλήσουν κάποιοι παίκτες στο ντέρμπι με Παναθηναϊκό, για να πάρει η ομάδα και ο κόσμος μια ανάσα. Αλλά για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, εννοείται πως ακόμα και αν η ΑΕΚ πράξει τα δέοντα και πάρει νίκη στη Λεωφόρο, η ζωή της δεν αλλάζει. Ότι χρειάζεται και τώρα, σε επίπεδο οργανωτικό, προπονητικό, μεταγραφικό, θα χρειάζεται και μετά. Αλλά το ντέρμπι είναι ντέρμπι και οφείλει να το (κυνηγήσει για να το) κερδίσει.