Τελικά πόσους Μάνταλους έχει;

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, το ματς με τον ΠΑΟΚ ήταν το πιο κρίσιμο της φετινής σεζόν. Προφανώς μέχρι και το επόμενο. Αλλά τι κουβέντα άραγε θα μπορούσαμε να κάνουμε για το όποιο επόμενο κρίσιμο, αν αυτό είχε πάει στραβά; Η ΑΕΚ είχε ήδη δείξει δυο φορές (σε Τρίπολη και Ξάνθη) αδύναμη να σταθεί στην κορυφή. Ενώ ήδη είχε πετάξει μια φορά (με Ατρόμητο) την ευκαιρία να ανέβει ξανά στην κορυφή. Μια νέα τέτοια χαμένη ευκαιρία και ειδικά απέναντι σ’ έναν (θεωρητικά) μνηστήρα του τίτλου, θα ήταν σφαλιάρα ξεγυρισμένη και ζόρικα διαχειρίσιμη. Και θα είχε πάει περίπατο και η κομβική νίκη στη Νέα Σμύρνη και όλα.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι παίκτες της ΑΕΚ, έδειξαν τόσο ξεκάθαρα μέσα στο γήπεδο, πως είχαν πλήρη επίγνωση του τι σήμαινε αυτό το ματς με τον ΠΑΟΚ. Γι αυτό και ήταν ηλίου φαεινότερο πως θα έδινε καρδιά, ψυχή, πνευμόνια, πόδια και ότι άλλο χρειαζόταν, προκειμένου να το κερδίσουν. Και ας έμεναν και με εννέα και με οκτώ. Άλλωστε το γεγονός τα λέει όλα το γεγονός πως η ΑΕΚ κυριάρχησε απόλυτα στο γήπεδο, πέτυχε ένα γκολ και έκανε δυο ακόμα ευκαιρίες μαρς, στο διάστημα που έπαιζε με δέκα και ο ΠΑΟΚ με έντεκα. Σ’ αυτό το διάστημα, τον κατατρόπωσε. Κάτι που φανέρωνε πόσο αποφασισμένοι ήταν στην ΑΕΚ να πάρουν αυτό το ματς. Όχι μόνο είχαν όλοι τους πλήρη επίγνωση της κρισιμότητας του παιχνιδιού, αλλά το έδειχναν και το έβγαζαν κιόλας. Ίσως για πρώτη φορά τόσο έντονα.

Πρώτη φορά ήταν επίσης που η ΑΕΚ πήγε σ’ ένα ματς πρωταθλήματος χωρίς τον αρχηγό της. Το παιχνίδι της Πέμπτης με τη Μίλαν δεν το μετράω. Ήταν πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι. Έγραφα ήδη από την Πέμπτη, πως καμία μεγάλη ομάδα, που πάει για το πρωτάθλημα, δεν διαλύεται ακόμα και αν χάσει τον «αναντικατάστατό» της, που δεδομένα είναι ο Μάνταλος. Επέμενα πως είναι ευκαιρία να μετρήσει ο καθένας τις δυνάμεις του, τα κότσια και τον ποδοσφαιρικό του εγωισμό. «Και μην δείτε και αρχηγοί», έγραφα. Ακριβώς αυτό έγινε στο ματς με τον ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ είχε πολλούς μπροστάρηδες νίκης μέσα στο γήπεδο.  Βρήκε πολλούς… Μάνταλος.

Μήπως δεν ήταν μπροστάρης και αρχηγός ο Σιμόες με την εμφάνιση που έκανε; Που ήταν παντού και έκανε τα πάντα. Ακόμα και τον Πρίγιοβιτς που του ρίχνει 1,5 κεφάλι στο μπόι μάρκαρε στις στημένες φάσεις. Μήπως δεν ήταν μπροστάρης και αρχηγός ο Μπακάκης; Που και πάλι έκανε τα πάντα και στην άμυνα και σε λίγο θα μας κάνει να ξεχάσουμε πως η κανονική του θέση είναι δεξί μπακ. Ή μήπως δεν ήταν μπροστάρηδες οι δυο ακραίο μπακ, Λόπες και Γκάλο που έκαναν ξανά πάρτι από τις δυο πλευρές.

Μήπως άραγε δεν ήταν μπροστάρης και αρχηγός ο Ανέστης; Του τσάκισε τα πλευρά ο Πρίγιοβιτς και χρειάστηκε να τον φασκιώσουν σαν μούμια για να μην πονάει. Αλλά έμεινε στο γήπεδο για να μην ξοδέψει αλλαγή η ομάδα και ξαναέπεσε σαν καμικάζι πάνω σε παίκτες του ΠΑΟΚ για να διώξει την μπάλα, αψηφώντας τον κίνδυνο να μείνει με τα πλευρά στο χέρι. Ή μήπως δεν ήταν μπροστάρης και αρχηγός ο Λιβάγια; «Αν είχε και το γκολ αυτή η παικτάρα, δεν θα ερχόταν ποτέ στην Ελλάδα» έλεγαν. Το πέτυχε και το γκολ. Σεντερφορίσιο και νικητήριο. Και εκτός αυτού, υπήρχαν και στιγμές που φαινόταν σαν να παίζει μόνος του τον ΠΑΟΚ.

Έβγαλε γενικώς μπροστάρηδες και αρχηγούς η ΑΕΚ σ’ αυτό το ματς. Όλοι όσοι έπαιξαν τέτοιοι ήταν, λίγο ή πολύ. Η ΑΕΚ στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζόν (μέχρι το επόμενο), έβγαλε πολλούς Μάνταλους. Και είναι βέβαιο πως αυτό θα το έβλεπε ο Μάνταλος από το μπουθ και θα χαμογελούσε ευτυχισμένος. Άλλωστε συνέβαλε και αυτός. Από την Πέμπτη είναι και πάλι δίπλα τους, μέσα στα αποδυτήρια. Έστω και με πατερίτσες. Και τους εμπνέει όλους με την αύρα του. Ενώ είναι απολύτως δεδομένο, πως όσο η ΑΕΚ θα βγάζει στα παιχνίδια Μάνταλους και αρχηγούς, τόσο θα κάνει αυτό που πρέπει.

Όσο δεδομένο είναι και κάτι ακόμα. Πως καθόλου δεν έφταιγε η Ευρώπη, για το γεγονός πως η ΑΕΚ δεν είχε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων κυρίως στην Τρίπολη, αλλά και στο ματς με τον Ατρόμητο. Θέμα νοοτροπίας ήταν. Η ΑΕΚ τώρα ήταν πιο κουρασμένη από κάθε άλλη φορά. Και είχε επίσης και τον πιο δύσκολο αντίπαλο από κάθε άλλη φορά, μετά από ευρωπαϊκό ματς. Ενώ χρειάστηκε να παίξει με δέκα παίκτες, σχεδόν για 90 λεπτά. Όμως αυτό που έκανε την Πέμπτη απέναντι στη Μίλαν, περισσότερη ώθηση και αυτοπεποίθηση της έδωσε, παρά κούραση. Αυτό, για να τελειώσει ευτυχώς το αστείο με την Ευρώπη που πάει την ΑΕΚ πίσω. Η Ευρώπη την πάει μπροστά. Παντού. Αυτό απέδειξε, μεταξύ άλλων, η νίκη επί του ΠΑΟΚ.

Αγωνιστικά βεβαίως δεν έχει νόημα να σταθεί κανείς. Άλλωστε ισχύει αυτό που είπε ο Χιμένεθ. Με την καρδιά της κέρδισε η ΑΕΚ και όχι με το ποδόσφαιρό της. Παρότι η ΑΕΚ ήταν αυτή που έκανε στο γήπεδο αυτά που έπρεπε να κάνει. Ενώ ο ΠΑΟΚ όχι. Και αυτό το οφείλει και στον Χιμένεθ. Aυτή η νοοτροπία και αυτός ο τρόπος να βγάλει… Μάνταλους μέσα στο ματς, πιστώνεται και στον Ισπανό τεχνικό. Και ας έπρεπε να αφήσει λίγο περισσότερο στο γήπεδο τον Λιβάγια. Και αν ξέφυγε λίγο παραπάνω με τη συμπεριφορά του, αυτή την φορά δικαιολογείται. Δεν μπορεί να βλέπει ατάραχος και ζεν κάποιον Ζαμπράνο να κτυπά τέσσερις φορές εκτός φάσεις, μέχρι επιτέλους να αποβληθεί. Ούτε κάποιον Μάτος να πελεκάει πάλι ατιμώρητος, ούτε από το 70’ και μετά όλους τους αντιπάλους να κτυπάνε σε κάθε φάση στο ψαχνό. Τα παιδιά του είναι μέσα στο γήπεδο και αλίμονο να μην αντιδρούσε. Έστω και ακραία. Καμία φορά, όχι πάντα, κάνει και καλό.

Άφησα τελευταίο το ζήτημα Αραούχο, που επίσης αντέδρασε ακραία. Αλλά αυτός χωρίς δικαιολογία. Όντως πριν ο Αργεντινός ρίξει την μπουνιά, την είχε φάει και μάλιστα γεμάτα. Όμως το να κρεμάσει τον εαυτό του και την ομάδα, δεν ήταν λύση. Αφήστε που αν του βρουν τέτοιο κουμπί οι αντίπαλοι, θα αρχίσει να μοιράζει μόνο μπουνιές και θα ξεχάσουμε τα γκολ. Αυτά που τα χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς η ΑΕΚ. Αλλά τώρα που λείπει ο Μάνταλος, πολύ περισσότερο. Βεβαίως τώρα στην Λεωφόρο ίσως είναι η σειρά του Γιακουμάκη να γίνει ο νέος ήρωας.

Και κάτι τελευταίο μπασκετικό. Δεν είμαι γνώστης του αθλήματος, το έχω ξαναπεί. Όπως και στο ποδόσφαιρο όμως, έτσι και στο μπάσκετ, έχει πάντα ξεχωριστή σημασία, η νίκη απέναντι στην αλαζονεία.