Στα κάγκελα...

Για την περιβόητη φάση του πέναλτι του Λιβάγια, δεν πρόκειται να γράψω. Με καλύπτουν τα περισσότερα εξ όσων έγραψαν συνάδελφοι. Με καλύπτει ακόμα περισσότερο η λαϊκή ρήση περί της κουβέντας για σχοινί, στο σπίτι του κρεμασμένου. Πάμε λοιπόν παρακάτω, σ’ όσα πραγματικά έχουν σημασία.

Όποιος θεωρούσε πως το ματς στο Περιστέρι θα πήγαινε διαφορετικά απ’ ότι πήγε, δεν θα πρέπει να έχει ούτε μυρωδιά από ελληνικό ποδόσφαιρο. Από ποδόσφαιρο γενικώς, για να είμαι ακριβής και να μην είμαι άδικος με τη Λαμία. Όλες οι Λαμίες του κόσμου, ακριβώς έτσι και ακόμα πιο ταμπουρωμένα, θα έπαιζαν. Αρκεί να δείτε το πούλμαν που πάρκαρε η Τσέλσι στο Γουέμπλεϊ στο ματς με την Τότεναμ και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Στα σοβαρά τώρα, η ΑΕΚ ήξερε πολύ καλά τι επρόκειτο να βρει μπροστά της. Αλλά όσο και να προετοιμαστείς, δεν είναι εύκολο να βρεις συνταγή για τέτοια ματς. Υπό την έννοια πως δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσεις ποδοσφαιρικά έναν αντίπαλο που παίζει με έντεκα  πίσω από την σέντρα και με παίκτες που αν ανοίξει έστω και χαραμάδα στην αμυντική τους διάταξη, είναι έτοιμη να κλωτσήσουν στο ψαχνό για να μην την περάσει κανείς. Βεβαίως σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να μπαίνει στην εξίσωση και η τιμωρία από τον διαιτητή. Γι αυτό κουβαλά στην τσεπούλα και τις κίτρινες και τις κόκκινες. Αλλά είπαμε, ο Λιβάγια ήταν έξω από την περιοχή και ο Μανωλάς έπεσε μόνος του στο ματς με τη Λάρισα.

Τέτοιους είδους παιχνίδια λοιπόν, που δεν παίζονται ούτε στο ανοικτό γήπεδο, ούτε στην τακτική, ούτε στη σύγκριση της ποιότητας, δεν μένει τίποτε άλλο εκτός από τον υπομονή και την τρέλα για το αποτέλεσμα. Αυτό ήταν το μυστικό της ΑΕΚ. Πρώτα η υπομονή και μετά το μάτι που γυάλιζε για τη νίκη. Και μεταξύ μας, αν υπάρχει κάτι που ίσως είναι ακόμα πιο σημαντικό από τους τρεις βαθμούς, είναι ο τρόπος που πανηγύρισε το γκολ της νίκης ο Λάζαρος. Δεν ήταν απλώς μια έκρηξη χαράς ή μια ιδέα της στιγμής να πάει στα κάγκελα. Νομίζω είναι κάτι που είχαν μέσα τους όλοι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Όλοι τους ήταν αυτό που λέμε «στα κάγκελα», για να μην πετάξουν τους βαθμούς και την ευκαιρία να μείνουν μόνοι πρώτοι.

Άλλες φορές, μια άλλη ΑΕΚ, σ’ ένα ίδιο ματς, θα είχε πετάξει λευκή πετσέτα από το 90’. Όχι φυσικά διότι δεν θα ήθελε να κερδίσει. Αλλά διότι θα υπερίσχυε η απογοήτευση και ο εκνευρισμός, της δίψας για τη νίκη. Πάμπολλες φορές έχει συμβεί αυτό και δεν χρειάζεται να αρχίσω να αραδιάζω παραδείγματα. Αρκεί εξάλλου, να φέρετε στο νου σας, κάποια από τα περσινά παιχνίδια. Σε ματς εκτός αλλά και εντός έδρας, με αντιπάλους Λαμίες, η ΑΕΚ περισσότερο έβγαζε απογοήτευση και εκνευρισμό που δεν μπορούσε να τα κερδίσει, παρά τρέλα και πάθος να το κυνηγήσει ως το τέλος. Αποτέλεσμα μια περίεργης μοιρολατρίας, ήταν πολλές από τις περσινές απώλειες σε τέτοιου είδους ματς.

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το ξαναγράψω. Πάνω από τα συστήματα και τις τακτικές, υπάρχει η γυαλάδα στο μάτι. Αυτή κρύβεται πάντα πίσω από κάθε επιτυχία της ΑΕΚ. Είτε σ’ ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, είτε ευρωπαϊκό ματς, είτε παιχνίδι πρωταθλήματος με μικρομεσαία ομάδα, το οποίο στραβώνει. Αυτός ο πανηγυρισμός του Λάζαρου στα κάγκελα μαζί με τον κόσμο, δεν είναι απλώς μια όμορφη εικόνα της στιγμής. Είναι ταύτιση δίψας και τρέλας για νίκες του Λάζαρου, με τον κόσμο. Και μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, πως οποιοσδήποτε και αν έβαζε το γκολ, πάλι στα κάγκελα θα ανέβαινε για να πανηγυρίσει. Δείτε άλλωστε πως ακολούθησαν τον Λάζαρο ο Λιβάγια, ο Αραούχο και ο Μάνταλος. Δείτε πως αγκαλιάστηκαν στην άλλη μεριά του γηπέδου, ο Ανέστης με τον Τσόσιτς.  Ο Λάζαρος, την ώρα που ανέβαινε στα κάγκελα, ήταν επί της ουσίας όλη η ΑΕΚ. Και αυτό δεν είναι διόλου μικρό πράγμα.

Τώρα ακολουθεί το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και όποιος διανοηθεί να το προσεγγίσει έχοντας στο μυαλό τις συνεχόμενες νίκες της ΑΕΚ και όσα έκανε ο Ολυμπιακός με Σπόρτινγκ και Αστέρα, καλύτερα να καθίσει σπίτι του, διότι θα κάνει κακό στην ομάδα. Είναι ένα παιχνίδι που θα μετρήσει πολύ και το διάβασμα και η τακτική και η απόδοση ποδοσφαιριστών – κλειδιά. Όσο όμως οι παίκτες της ΑΕΚ παραμένουν στην κάγκελα για νίκες, υπάρχει η σωστή βάση, πάνω στην οποία μπορεί να κτιστούν όλα τα υπόλοιπα. Και έχουμε καιρό μέχρι την Κυριακή για να κουβεντιάζουμε αν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να παίξουν μαζί ο Αραούχο με τον Λιβάγια.

ΥΓ: Από το 2010, που ανέλαβε προπονητής τερματοφυλάκων της ΑΕΚ, την δουλειά του Κώστα Καμπόλη την παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς σ’ όλες τις καλοκαιρινές προετοιμασίες, πλην αυτής του 2011. Όσοι συνάδελφοι ήταν παρόντες, μπορούν να επιβεβαιώσουν, πως ήταν η πρώτη φορά που σ’ ολόκληρες προπονήσεις αφήναμε την δουλειά της υπόλοιπης ομάδας, για να παρακολουθήσουμε τις ασκήσεις που έκαναν οι τερματοφύλακες. Φαντάζομαι πως αυτό έχει τη σημασία του. Για την δουλειά που έκανε ο Καμπόλης, ίσως τα λέει όλα τα γεγονός πως όταν έφυγε το καλοκαίρι του 2012, οι ίδιοι οι τερματοφύλακες της ΑΕΚ είχαν ζητήσει να επιστρέψει. Για τον χαρακτήρα του δε, τα φανερώνει όλα το γεγονός πως είναι ίσως ο μοναδικός εδώ και πολλά χρόνια, που παρότι απολύθηκε,  στη δήλωση του ευχήθηκε καλή επιτυχία στον διάδοχο. Όσο για την απόφαση της ΑΕΚ, όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Μακάρι να αποδειχθεί πως όντως ισχύει ότι εχθρός του (πολύ) καλού, είναι το καλύτερο.