Όλα είναι στο (καθαρό) μυαλό

Δεν ήταν η πρώτη φορά που είδα την ΑΕΚ στο Σαν Σίρο. Τις προηγούμενες δυο φορές το κοντέρ είχε γράψει τρία. Την πρώτη φορά η ΑΕΚ είχε βάλει και ένα γκολ με τον Ζαγοράκη με σουτ από το σπίτι του, ενώ είχε βάλει και ένα γκολ με τον Γκαμάρα που ακόμα κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί ακυρώθηκε. Αλλά ακόμα και έτσι, η εικόνα τότε δεν έδειχνε πως υπήρχε τρόπος η ΑΕΚ να γλιτώσει την ήττα από την Ίντερ. Όσο για την δεύτερη φορά στο Σαν Σίρο, η ΑΕΚ έπεσε περίπου αμαχητί. Τρία σβηστά από εκείνη τη Μίλαν και καλή επιστροφή.

Και πριν βιαστείτε να βάλετε φρένο σε συγκρίσεις με επιχείρημα πως η τωρινή Μίλαν, είναι διαφορετική ομάδα από την τότε Μίλαν που μετέπειτα κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, να σας θυμίσω κάτι. Πως εκείνη τη Μίλαν, η ΑΕΚ την είχε κερδίσει στο Ολυμπιακό Στάδιο. Κάτι που πολύ απλά σημαίνει πως πολλές φορές σε τέτοια ματς, έχει σημασία και πως είναι η ΑΕΚ και όχι πάντα πως είναι η Μίλαν ή κάθε Μίλαν. Άλλωστε μετά από τρεις επισκέψεις στο Σαν Σίρο, για ένα πράγμα μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Πως είτε παίζει ο Ινζάγκι και ο Μαλντίνι, είτε ο Σούσο και ο Αντρέ Σίλβα, είτε έχει γεμάτες κερκίδες, είτε δέκα νοματαίους, αυτό το γήπεδο μπορεί από μόνο του να σε καταπιεί.

Επομένως είναι περίπου αστείο να βάλουμε στο τραπέζι την αγωνιστική κατάσταση ή την εσωστρέφεια ή την ποιότητα του φετινού ρόστερ της Μίλαν, για να αξιολογήσουμε αυτό που πέτυχε τούτη την φορά η ΑΕΚ στο Σαν Σίρο. Εξάλλου, για να ξέρουμε τι λέμε, θα υπενθυμίσω πως το καλοκαίρι η Μίλαν ήταν η πρωταθλήτρια των μεταγραφών στην Ιταλία, καθώς ξόδεψε κοντά στα 200 εκατομμύρια και ξεκινούσε ως φαβορί για το σκουντέτο. Ασχέτως τι ακολούθησε. Αλλά περί αυτού του ρόστερ ομιλούμε. Και απέναντι σ’ αυτό το ρόστερ, έκανε η ΑΕΚ ένα τεράστιο ευρωπαϊκό βράδυ. Για εκτός έδρας ματς, θα τολμούσα να το συγκρίνω μόνο μ’ εκείνο το μαγικό στο Μπερναμπέου απέναντι στη Ρεάλ. Μάλιστα αυτή την φορά, το ακόμα εντυπωσιακότερο, είναι πως όταν στην ΑΕΚ ξαναδούν σε βίντεο αυτό το ματς με τη Μίλαν, ίσως να κτυπήσουν ελαφριά το κεφάλι τους στον τοίχο, που δεν το κέρδισαν. Βεβαίως τώρα πάλι θα μου πείτε άλλο εκείνη η Ρεάλ, άλλο αυτή η Μίλαν. Αλλά θα επιμείνω πως όταν κουβεντιάζουμε για τέτοια μεγέθη συλλόγων και για έδρες όπως το Μπερναμπέου και το Σαν Σίρο, δεν μπορεί να γίνει συζήτηση περί ρόστερ.

Η ΑΕΚ πήρε πέραν πάσης αμφισβήτησης, ένα τεράστιο αποτέλεσμα. Πως; Πρώτα διότι βγήκε η έμπνευση του Χιμένεθ. Έμπνευση όχι φυσικά για το σχήμα, διότι αποδεδειγμένα το 3-5-2, δίνει φέτος στην ΑΕΚ και αγωνιστική αξιοπιστία και αποτελέσματα. Έμπνευση για την σύνθεση της τριάδας στην άμυνας, που ήταν αναλόγου ρίσκου, μ’ αυτή που είχε ο Σέρα Φερέρ, στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο αντίπαλο, να βάλει τον Καπετάνο δεξί εξτρέμ. Μάλιστα αυτό που έκανε ο Χιμένεθ είχε ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο απ’ αυτό του δον Λορένσο. Διότι τότε με τον Καπετάνο, απλώς δεν λειτούργησε επιθετικά η ΑΕΚ, σ’ ένα ματς που έτσι κι αλλιώς οι επιθετικές προσδοκίες είναι μικρές. Τώρα υπήρχε ο κίνδυνος να μην βγουν οι επιλογές και να ανοίξουν τρύπες στην άμυνα. Κάτι που απέναντι σε ομάδα σαν τη Μίλαν και μέσα στο Σαν Σίρο, μπορεί να σημαίνει και διασυρμός.

Όμως η έμπνευση βγήκε. Πως; Με δυο Ελληνόπουλα, που για διαφορετικούς λόγους του καθένα έχουν εισπράξει φουλ αμφισβήτηση, τα οποία έκαναν παιχνίδι απ’ αυτά που χαρακτηρίζονται ως ματς καριέρας. Ο Μπακάκης που δεν είχε παίξει ποτέ στη ζωή του κεντρικός αμυντικός, έκανε ματσάρα ακόμα και πέρα από τα όρια του τέλειου. Κάτι που αποδεικνύει πως πρόκειται για έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή. Φέτος έχει κάνει μεγάλα ματς ως δεξί μπακ, ως αριστερό μπακ και τώρα ως κεντρικός αμυντικός. Και αυτό το μόνο που μπορεί να σημαίνει, είναι πως πρόκειται για έναν σπουδαίο παίκτη με απεριόριστες δυνατότητες και κότσια.

Επίσης τις δυνατότητες και τα κότσια του, έδειξε και ο Τζανετόπουλος. Θυμίζω πως δεν έχει περάσει ούτε μήνας από τότε που ο Χιμένεθ δεν τόλμησε να τον ξεκινήσει στην ενδεκάδα στην Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα και προτίμησε τον Γιαννούτσο για παρτενέρ του Βράνιες, παρόλο που ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν ο μικρός είναι στόπερ ή αριστερό μπακ. Θυμίζω επίσης πως από την αρχή της σεζόν, ο Τζανετόπουλος έχει μείνει περισσότερες φορές και από τον Βινίσιους, εκτός αποστολής. Μετά απ’ όλα αυτά, ο Άνταμ εμφανίστηκε ως λίμπερο στο Σαν Σίρο.  Και έπαιξε σαν να ήταν βασικός και μόνιμος σ’ αυτή τη θέση, τα τελευταία δυο χρόνια.

Αυτό που συνδέει την παρουσία του Τζανετόπουλου, μ’ αυτή του Μπακάκη και μ’ αυτή συνολικά ολόκληρης της ομάδας στο Σίρο, είναι το καθαρό μυαλό. Ακόμα και υπό υψηλές συνθήκες πίεσης, όπως στο δεύτερο ημίχρονο, που η αλήθεια είναι πως η Μίλαν ανέβασε στροφές και έβαλε ζητήματα. Αλίμονο και αν δεν το έκανε. Μίλαν είναι. Όμως κανείς, ούτε από τους έντεκα που ήταν στο γήπεδο, ούτε απ’ αυτούς στον πάγκο, ούτε φυσικά ο Χιμένεθ, έχασε το καθαρό μυαλό και την καθαρή του κρίση. Ούτε πανικός με μπάλες στο πουθενά, ούτε νεύρα και γκρίνια στον διαιτητή και ας έδωσε όπως αναμενόταν «σπόρια» στη Μίλαν. Ούτε ο Ανέστης όρμησε να την πέσει στον Βράνιες. Παρόλο που σ’ εκτέλεση φάουλ προς το τέλος του ματς, ο Βόσνιος έκανε το εγκληματικό να σκύψει και να αφήσει τη μπάλα να περάσει. Και ο Ανέστης την είδε ξαφνικά μπροστά και σε φουλ γκάζια.

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση. Δεν θα γράψω πολλά για τον Ανέστη, διότι τα περισσότερα τα έχω ήδη γράψει και φυσικά έχει πέσει και η σχετική καραμούζα. Ένα πράγμα μόνο. Βάλτε λίγο στο μυαλό σας, όλο αυτό που πέρασε ο Ανέστης από την περασμένη Κυριακή και το ματς της Ξάνθης, μέχρι την Πέμπτη και αυτό της Μίλαν. Και τώρα προσπαθήστε να σκεφτείτε, έναν οποιονδήποτε τερματοφύλακα στον κόσμο, που μετά απ’ όλο αυτό που πέρασε, θα έκανε μια τέτοια ματσάρα, μέσα στο Σαν Σίρο. Είμαι βέβαιος πως σ’ όποιον και αν πάει το μυαλό σας, θα είναι ένα σπουδαίος τερματοφύλακας. Και για να μην ξεχαστώ, επειδή ο Ανέστης δεν έγινε ο «τοίχος», που γράφουν οι Ιταλοί, μέσα σε δυο εβδομάδες, ας μνημονεύσουμε και λίγο την δουλειά που έχει γίνει όλα τα προηγούμενα χρόνια από τον Καμπόλη. Κι ας είναι πλέον αργά. Κλείνω την παρένθεση.

Επιστρέφω στο ζήτημα του καθαρού μυαλού. Μπορούμε να συζητάμε για σούπερ Ανέστη, για σούπερ Μπακάκη, για σούπερ Τζανετόπουλο και για σούπερ ΑΕΚ γενικώς. Αλλά εν πολλοίς αυτό που έδωσε στην ομάδα αυτή την εμφάνιση μέσα στο Σαν Σίρο και κατ’ επέκταση το αποτέλεσμα, είναι η νοοτροπία που έβγαλε και η συγκέντρωση της. Είχε το καθαρό μυαλό να μετατρέψει την πίεση και το άγχος του παιχνιδιού, σε πάθος για τις μάχες μέσα στο γήπεδο. Προσέξτε. Πάθος. Όχι νεύρα. Έχει διαφορά. Και όσες φορές η φετινή ΑΕΚ, με το ξεκάθαρα εξαιρετικό υλικό, να διαχειρίζεται σωστά την πίεση και το μυαλό της, θα παίρνει αποτελέσματα. Είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη. Όσες φορές θα χαλάει το μυαλό της από την πίεση, θα την πατάει όπως στην Ξάνθη. Αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο μάθημα που έδωσε το παιχνίδι στο Σίρο.

Και κάτι τελευταίο. Είναι εντυπωσιακό να ακούς και να διαβάζεις πως βρέθηκαν κοντά στους τέσσερις χιλιάδες οπαδούς της ΑΕΚ στο Μιλάνο για το παιχνίδι με τη Μίλαν. Πιστέψτε με, είναι εντελώς διαφορετικό, να το βλέπεις και να το ακούς. Και ξέρετε κάτι. Από τους τέσσερις χιλιάδες, δεν πλήρωσαν όλοι το ταξίδι από το περίσσεμα τους. Οι πιο πολλοί, τα έβαλαν από το υστέρημα. Απ’ αυτό που δεν έχουν και που σίγουρα θα το βρουν μπροστά τους, ψάχνοντας από κάτι να κόψουν για να το ισοφαρίσουν. Και είναι βέβαιο πως δεν το μετάνιωσε κανείς.