No Tasos, no party

Δεν θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Πρώτα θα (προσπαθήσω να) βάλω δυο – τρια πραγματάκια σε μια σειρά. Πρώτον, κανένα απολύτως καμπανάκι δεν κτύπησε στην Κέρκυρα, ούτε για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα, ούτε για τον τελικό. Αφενός διότι σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο της φετινής σεζόν και σε οποιοδήποτε ματς, η ΑΕΚ κατέβαινε με τρια δεκάρια πίσω από τον φορ, σε ματς που ο αντίπαλος έπαιζε με έντεκα παίκτες στην περιοχή του, δεν επρόκειτο να κάνει ούτε φάση. Αφετέρου διότι οριακά τρεις από την ενδεκάδα που έπαιξε στην Κέρκυρα, θα ξεκινήσουν στον τελικό του κυπέλλου.

Δεύτερον, επειδή διακρίνω μια τάση να πέσουν κάποιοι στην παγίδα μιας εντελώς παράλογης σπέκουλας, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η ΑΕΚ το πρωτάθλημα το έχει κατακτήσει. Στον τελικό αυτό που παίζεται και αυτό που θα κριθεί, είναι το κύπελλο. Και η προοπτική να φτάσει η ΑΕΚ στο νταμπλ μετά από 40 χρόνια. Όμως δεν υπάρχει κανένα ζήτημα αποδείξεων σ’ αυτόν τον τελικό. Η ΑΕΚ ότι είχε να αποδείξει για την ανωτερότητα της, το απέδειξε στο πρωτάθλημα, το οποίο κατέκτησε διότι ήταν καλύτερη και από τον ΠΑΟΚ και από τον Ολυμπιακό. Δεν είναι ματς ζωής ή θανάτου ο τελικός. Τουλάχιστον όχι για την ΑΕΚ. Και σίγουρα δεν κρίνει το πρωτάθλημα, το οποίο η ΑΕΚ κατέκτησε με ιδρώτα, κόπο και διαπιστευτήρια αγωνιστικής ποιότητας και σταθερότητας.

Τρίτον, πραγματικά γουστάρω που ξαφνικά προέκυψε γκρίνια μετά το 0-0 της Κέρκυρας. Διότι αυτή η ΑΕΚ, έχει αποδείξει πως η γκρίνια και η αμφισβήτηση την «φτιάχνουν», την τσιτώνουν, την «ντοπάρουν». Δώσ’τους γκρίνια σ’ αυτόν τον προπονητή και σ’ αυτούς τους παίκτες, να σου δώσουν απαντήσεις. Θυμίζω τι έγινε μετά τις ισοπαλίες με τον Απόλλωνα και την Λάρισα. Θυμίζω και που καταλήγουμε στο τέλος του πρωταθλήματος. Οπότε, ρίξτε γκρίνια με τα τουλούμια.

Αυτά με τον πρόλογο, που ήταν λίγο μεγάλος η αλήθεια είναι. Αλλά ήταν πρόλογος. Πάμε και στο ψητό. Μπήκε ο Μπακασέτας ως αλλαγή στην Κέρκυρα και η ΑΕΚ άρχισε να γίνεται επικίνδυνη και να κάνει τελικές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μόνος του ο Μπακασέτας έχει κάνει δυο ευκαιριάρες για γκολ και δυο έχει φτιάξει για τον Γιακουμάκη (που επιτέλους κάποιον τον τάισε και έδειξε πόσο εξαιρετικός φορ περιοχής είναι). Αυτή δεν είναι μόνο η εικόνα του παιχνιδιού στην Κέρκυρα.

Και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και στο ματς με τον Πλατανιά και σ’ αυτό με την Λάρισα, ο Μπακασέτας ήταν σταθερά ο πιο επικίνδυνος παίκτης της ΑΕΚ. Με τον Λεβαδειακό το ίδιο και έβαλε και δυο γκολ. Ο Μπακασέτας βέβαια, δεν έβαλε γκολ με ανάποδο ψαλίδι στο 94’, όπως ο Λάζαρος. Ούτε γκολάρα σαν αυτή του Αραούχο με τον Παναθηναϊκό. Η δική του φάση πήγε δοκάρι. Όμως και στα δυο αυτά παιχνίδια όπως και στα περισσότερα από τον Δεκέμβρη και μετά, ο Μπακασέτας είναι το γρανάζι που γυρνά την επιθετική μηχανή της ΑΕΚ. Χωρίς αυτό(ν), την είδαμε την εικόνα στην Κέρκυρα. Δεν θα είναι μέσα στους υποψήφιους mvp της φετινής σεζόν. Αλλά σίγουρα είναι από τους πλέον απαραίτητους.

Η πραγματικότητα της ομάδας είναι, πως η λειτουργία της μέσα στο γήπεδο, έχει ανάγκη την παρουσία του Μπακασέτα. Και μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος πριν από έναν χρόνο είχε φορτωθεί στο κεφάλι του, όλους τους πειραματισμούς και τις παράλογες εμπνεύσεις και του Κετσπάγια και του Μοράις. Μ’ ότι αυτό συνεπαγόταν, ως προς την αντιμετώπιση που είχε από τον κόσμο. «Έλα μωρέ, ποιος Μπακασέτας; Αυτός δεν μπορεί να σηκώσει την φανέλα της ΑΕΚ» έλεγε η εξέδρα, την ώρα που ο Μπακασέτας πάλευε να βγάλει άκρη σε αγωνιστικά πλάνα θολά και περίεργα και ξένα με οτιδήποτε μπορούσε ο ίδιος να κάνει μέσα στο γήπεδο.

Προφανώς και το πρόβλημα τελικά δεν ήταν πως έπαιζε στα άκρα και όχι στην θέση που είχε συνηθίσει περισσότερο. Περίπου στην ίδια θέση παίζει και φέτος και είναι κλειδί της πρωταθληματικής ΑΕΚ. Το πρόβλημα ήταν το αγωνιστικό μοντέλο που έπρεπε να υπηρετήσει και ο ρόλος που είχε μέσα σ’ αυτό. Και αλήθεια θα ήταν κρίμα να καιγόταν τόσο εύκολα ένας παίκτης, με τα προσόντα του Μπακασέτα. Διότι προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα. Θυμίζω άλλωστε, πως ακόμα και τάσεις φυγής είχε το περασμένο καλοκαίρι. Και αν γινόταν αυτό, ούτε ο ίδιος θα έπαιρνε πρωτάθλημα και ίσως νταμπλ, ούτε η ΑΕΚ θα κέρδιζε έναν τόσο σημαντικό ποδοσφαιριστή. Όλα αυτά, προς γνώση και συμμόρφωση. Για τις επόμενες περιπτώσεις Μπακασέτα.

Και κάτι τελευταίο, αλλά εξαιρετικά σημαντικό. Ένας ποδοσφαιριστής που ο νονός του τον έπαιρνε μικρό παιδί από το χεράκι με κιτρινόμαυρο κασκόλ και τον πήγαινε στο ΟΑΚΑ, που έριξε πόρτα στον Ολυμπιακό για να φορέσει τα κιτρινόμαυρα, θα μπορούσε ευκολότατα να πουλήσει ΑΕΚιλίκη και οπαδιλίκη. Χωρίς μάλιστα να χρειάζεται καν να κάνει υπερβολές. Όμως πολύς κόσμος δεν ξέρει ούτε το πρώτο και ενδεχομένως δεν θυμάται ούτε και το δεύτερο. Κάτι που είναι απολύτως συνειδητή επιλογή για τον Μπακασέτα, που ότι νιώθει και ότι κάνει για την ΑΕΚ, είναι μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Με τα γνωστά… πρωταθληματικά αποτελέσματα.