Ας μιλήσουμε για επενδύσεις

Στο περιθώριο του ρεσιτάλ χρυσοψαρίασης για τον Μάνταλο, λόγω της χαμένης του ευκαιρίας στο ματς της εθνικής με την Βοσνία, διέκρινα και έναν ενθουσιασμό για την περίπτωση του Δώνη. Για τον μικρό που μπήκε με τσαμπουκά, που είναι το μέλλον του ελληνικού ποδόσφαιρου και άλλα τέτοια. Δεν θα διαφωνήσω επί της ποδοσφαιρικής ουσίας. Απλώς αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε ανάλογος ενθουσιασμός από τους ίδιους, αν η ΑΕΚ αποφάσιζε δεν θα ψάξει στην αγορά για έναν νέο Πατίτο, αλλά θα πάει για να πάρει έναν Δώνη. Έναν Έλληνα παίκτη 20 χρονών δηλαδή, πάνω στον οποίο θα ποντάρει ως βασική επιλογή. Ή μήπως ο ενθουσιασμός θα κοβόταν μαχαίρι; Αναρωτιέμαι.

Θαρρώ πως κάποια στιγμή θα πρέπει να είμαστε να αποφασίσουμε τι θέλουμε και να είμαστε και συνεπείς σ’ αυτό. Νομίζω έχω αναρωτηθεί ξανά, αλλά τώρα πολύ περισσότερο. Αλήθεια, ως ΑΕΚ, πόσους Δώνηδες αντί Πατίτους αντέχουμε; Είναι μια αναρωτησιά που θαρρώ πως έχει την (μεγάλη) σημασία της. Διότι η ΑΕΚ δεν έχει Δώνη. Αλλά έχει αντίστοιχες περιπτώσεις που, μεταξύ μας, δικαιούνταν ίσως και περισσότερο από τον Δώνη, να βρίσκονται στην εθνική ομάδα.

Η ΑΕΚ για παράδειγμα, έχει πάρει τον Γιακουμάκη. Για όσους το έχουν λησμονήσει, είναι ο πρώτος Έλληνας σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος. Και όποιος έχει δει τα φετινά ματς του Πλατανιά με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, ειδικά αυτά του δευτέρου γύρου, θα έχει καταλάβει πως πρόκειται για ένα φορ που μπορεί να ταλαιπωρήσει οποιαδήποτε άμυνα, προκειμένου να βρει δίχτυα. Με λίγα λόγια, ο Γιακουμάκης είναι στα 22 του, ένα από τα next big thing του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι όμως, η μεταγραφή του έχει περάσει στα ψιλά. Εντάξει μωρέ, καλό παικτάκι, αλλά με τον Αραούχο τι θα γίνει; Αφήστε τι πόλεμος θα γινόταν, αν κάποιος ψέλλιζε πως η ΑΕΚ θα πάει με πρώτη επιλογή τον Γιακουμάκη στην επίθεση.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε και κυρίως να μην περάσει από κανενός το μυαλό πως πάω να δικαιολογήσω τυχόν αστείες μεταγραφές. Προφανώς η ΑΕΚ που θα διεκδικήσει πρωτάθλημα και θα παλέψει και για παρουσία σε ευρωπαϊκούς ομίλους, θέλει παίκτες σαν τον Αραούχο και ακόμα ποιοτικότερους. Χωρίς αστερίσκους. Χρειάζεται Αραούχους και οφείλει να τους πάρει. Από την άλλη μεριά, επειδή πολύ συχνά μιλάμε περί επενδύσεων, καλό είναι να ξέρουμε και τι σημαίνει αυτό.

Για παράδειγμα, η ΑΕΚ πέρυσι το καλοκαίρι θα μπορούσε να είχε εμπιστευτεί τον Γαλανόπουλο. Κανονικά. Όχι απλώς για να συμπληρώνει αποστολή. Όπως τον εμπιστεύτηκε ο Χιμένεθ στα παιχνίδια των πλέι οφ και ο μικρός ήταν από τους κορυφαίους παίκτες σ’ όλα τα ματς και ενδεχομένως το κλειδί για την πρωτιά. Αν το είχε κάνει αυτό από την αρχή του καλοκαιριού και αν είχε κάνει το καθήκον της στις κλήσεις και η εθνική ομάδα, τώρα μπορεί ο Γαλανόπουλος ήδη από φέτος, να είχε μια κοστολόγηση που άγγιζε τα τέσσερα εκατομμύρια. Ίσως τα διπλά από τον Γιόχανσον, που είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος.

Και με βάση μια τέτοια σεζόν, του χρόνου το καλοκαίρι η αξία του Γαλανόπουλου θα ήταν διπλάσια και μπορεί και τριπλάσια. Κάτι που με απλά μαθηματικά σημαίνει, πως με δέκα ή με οκτώ εκατομμύρια από μια τέτοια πώληση, μπορείς να πάρει όχι έναν, αλλά δυο Αραούχους.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει καταστρέψει άλλες 20 περιπτώσεις Ελλήνων που ήταν μεγάλα ταλέντα μ’ αυτή την εξυπνάδα των δανεισμών, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις επένδυσε πραγματικά και βγήκε κερδισμένος. Έναν σκασμό λεφτά έβγαλε από τον Μήτρογλου, αλλά τον έβαζε και έπαιζε. Και άφηνε στον πάγκο δυνατά ονόματα. Το ίδιο έκανε και με τον Σάμαρη. Τους εμπιστεύτηκε και ρίσκαρε. Έκαναν λάθη και αυτοί. Όπως θα έκανε λάθη και ο Γαλανόπουλος αν έπαιζε βασικός από την αρχή της σεζόν. Αλλά ακόμα και το μεγαλύτερο ταλέντο, μέσα και από τα μεγαλύτερα λάθη ατσαλώνεται και γίνεται σπουδαίος παίκτης. Διαφορετικά δεν γίνεται.

Η ΑΕΚ είναι εξαιρετικά προνομιούχα που έχει τον Γαλανόπουλο. Επίσης είναι εξαιρετικά προνομιούχα που πήρε τον Γιακουμάκη. Φοβάμαι πως είναι πολλοί, που ακόμα δεν το έχο6υν συνειδητοποιήσει. Πρόκειται για δυο τεράστια ταλέντα, που μεταξύ μας, κάτι Μανθάτηδες, δεν τους βλέπουν. Όμως για να εξελιχθούν όπως πρέπει και όπως τους θέλει το μέγεθος της ΑΕΚ, θα πρέπει να έχουν και στήριξη. Από τον πάγκο, δεν έγινε κανείς τεράστιος παίκτης.

Ξαναγράφω και υπογραμμίζω. Μακάρι η ΑΕΚ να πάρει τον Σκόκο, μακάρι να πάρει και τον Αραούχο. Μακάρι; Λάθος. Πρέπει. Έστω  έναν εκ των δυο. Θεωρώ όμως, πως ο Γιακουμάκης έχει και το ταλέντο και τις δυνατότητες, να τους κοιτάξει και τους δυο στα μάτια και να τους την παλέψει την θέση του στην ενδεκάδα. Παιχνίδι με το παιχνίδι. Και αυτό είναι κάτι που η ΑΕΚ πρέπει να το θέλει. Αλλά και ο κόσμος πρέπει να το θέλει. Διότι έτσι γίνονται οι επενδύσεις. Το ίδιο ισχύει και για τον Γαλανόπουλο αλλά και για οποιαδήποτε τέτοια περίπτωση προκύψει στην πορεία. Άλλωστε θεωρώ πως αυτό πρέπει να είναι αποτέλεσμα πολιτικής της ΑΕΚ και όχι τυχαίο.

ΥΓ (Μετά από καιρό): Για τους έχοντες μνήμη χρυσόψαρου. Κύπελλο πέρυσι η ΑΕΚ, γκολ στον τελικό ο Μάνταλος. Πρωτιά στα πλέι οφ φέτος η ΑΕΚ, γκολ και ασίστ ο Μάνταλος, στο πιο καθοριστικό ματς. Ναι αλλά στη Ζένιτσα…