Και γιατί σκυλιάσατε ρε παλικάρια;

Η νίκη αυτή καθ’ αυτή στο Αγρίνιο δεν με απασχολούσε και ιδιαίτερα. Άλλωστε υπήρχε και η ρεβάνς στο ΟΑΚΑ για παν ενδεχόμενο και κυρίως πάσα στραβή. Αφήστε που δυο φορές περίπατος στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο αντίπαλο, μέσα σε 20 μέρες, δεν είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Θα μου πείτε, ας μην είναι περίπατο. Στις 6 του Γενάρη, 1-0 και γεια σας. Αρκεί.

Αλλού είναι πάντως το ζουμί απ’ ότι έγινε την περασμένη Τετάρτη στο Αγρίνιο. Έχει τεράστια σημασία πως τότε το 1-0 δεν αρκούσε. Όχι σε μένα και σ’ εσάς. Ούτε στην ποδοσφαιρική οικονομία, που για εκτός έδρας παιχνίδι κυπέλλου με ρεβάνς, μια χαρά αποτέλεσμα θα ήταν. Στους παίκτες της ΑΕΚ φάνηκε να μην αρκεί. Ούτε το 1-0, ούτε το 2-0, ούτε το 3-0, ούτε καν το 4-0. Και στις καθυστερήσεις σκιζόντουσαν να βρουν γκολ. Ενώ σ’ όλα το ματς έπαιζαν «σκυλιασμένα».

Του Λάζαρου το μάτι γυάλιζε για γκολ. Όχι για ένα. Πολλά. Ο Λόπες δυο φορές επέστρεψε στο γήπεδο με κτυπημένο πόδι και έτρεχε ακόμα περισσότερο και έμπαινε με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα στις φάσεις. Ο Μπακάκης ήταν πάλι καμικάζι. Και για να μην πιάνω έναν προς έναν τους παίκτες, διότι είναι και άδικο, όλοι τους έπαιξαν με τσίτα το γκάζι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ξέρετε τι φανερώνει αυτό; Πως η γκέλα του περασμένου Σαββάτου, τους πείραξε όλους στα Σπάτα. Τους πόνεσε πραγματικά. Όχι στα λόγια, που είναι εύκολα, αλλά στην πράξη.

Προφανώς και για όλους εμάς που είμαστε γύρω από τον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, αυτό το στραβοπάτημα απέναντι στον Απόλλωνα, ήταν φαρμάκι. Και λοιπόν; Κανείς από εμάς δεν παίζει μπάλα. Εκείνους που πραγματικά έχει νόημα να πονέσει και να τσιγκλίσει αυτό που έγινε το περασμένο Σάββατο, ήταν τους ίδιους τους παίκτες. Διότι μόνο στα πόδια τους, ήταν (και είναι) το ρεφάρισμα. Φυσικά όσοι από τους παίκτες της ΑΕΚ μίλησαν στις κάμερες φεύγοντας από το ΟΑΚΑ μετά την γκέλα με τον Απόλλωνα, είχαν δηλώσει αυτό που έπρεπε να γίνει μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Αυτά όμως, είναι και κλισέ. Είπαμε, τα λόγια είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Ατμός, που έλεγε και ο Θρασύβουλος.

Οι πράξεις μετράνε. Και στην πράξη έδειξαν οι παίκτες της ΑΕΚ πόσο τσίτωσαν από την γκέλα με τον Απόλλωνα. Το 2-0 με τον Παναιτωλικό έγινε στο πρώτο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου. Από εκείνο το σημείο και μετά, θα μπορούσαν στην ΑΕΚ να προφυλάξουν τα πόδια τους, τα κεφάλια τους, τα αποθέματα δυνάμεων τους. Κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα, αν έπαιρναν το 2-0 και γύριζαν στην Αθήνα. Κλειδωμένη θα ήταν και πάλι η πρόκριση και διάολε, ήταν και το 29^ο συνεχόμενο ματς από το καλοκαίρι μέχρι τώρα. Δικαιολογημένο και το ρελαντί μετά από 2-0.

Όμως οι παίκτες της ΑΕΚ δεν το έκαναν αυτό. Κανείς τους. Είχαν το πόδι στο γκάζι μέχρι τέλους. Το ξαναλάω. Σκυλιασμένοι ήταν όχι μόνο να βάλουν πολλά γκολ, αλλά και να παίξουν όμορφο ποδόσφαιρο. Άλλωστε μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως τα δυο από τα τέσσερα γκολ, ήρθαν από φάσεις δουλεμένες στην προπόνηση. Αυτή η αγωνιστική συμπεριφορά που βγήκε στους παίκτες, σημαίνει πως πρώτα οι ίδιοι πόνεσαν από την γκέλα με τον Απόλλωνα. Και κατ’ επέκταση σημαίνει πως πρώτα το θέλουν μέσα από την ψυχή τους αυτό το πρωτάθλημα.

Ανεξάρτητα από τον τρόπο που δουλεύει ένας προπονητής, ανεξάρτητα από την ποιότητα ενός ρόστερ, το πόσο πολύ θέλουν οι παίκτες κάτι, παίζει τεράστια σημασία. Θυμηθείτε μόνο εκείνη την περιβόητη ντριμ τιμ, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Είχε ένα ρόστερ τότε η ΑΕΚ, που κανονικά έπρεπε να πάρει το πρωτάθλημα σε ρυθμούς τραμ – τραμ που θα έλεγε και μια ψυχή που έφτασε (άκουσον – άκουσον) μέχρι την ευρωβουλή. Αλλά αντί γι αυτό πήγαινε από γκέλα σε γκέλα. Και οι παίκτες μετά από κάθε σφαλιάρα, έλεγαν μεγάλα λόγια για το επόμενο ματς. Αλλά ερχόταν και πάλι σφαλιάρα.

Μέχρι που φτάσαμε σ’ εκείνο το περιβόητο «κάποιοι δεν μπορούν και κάποιοι δεν θέλουν» του Πέτρου Στάθη, μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στη Νέα Σμύρνη. Και επειδή με την ποιότητα που είχε εκείνο το ρόστερ, δεν έπαιζε το «δεν μπορούν», η πραγματικότητα ήταν στο «δεν θέλουν». Δεν έβγαινε ρε παιδί μου, κάψα από μέσα τους για να πάρουν το πρωτάθλημα. Να σκυλιάσουν μετά από μια στραβή και να πάνε στο επόμενο ματς να φάνε τα σίδερα. Όπως καλή ώρα έκαναν οι παίκτες αυτής της ομάδας, την Τετάρτη στο Αγρίνιο.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί αφού έχουν τέτοια κάψα, δεν κέρδισαν τον Απόλλωνα. Το ξαναγράφω και επιμένω. Αυτό που έγινε το περασμένο Σάββατο, είναι αυτά που μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο. Δεν μπαίνει πάντα η μπάλα μέσα. Και αν είχε δοθεί το ένα από τα δυο πέναλτι μαρς, τώρα θα κάναμε άλλη κουβέντα. Πιθανότατα για ακόμα μια τριάρα ή τεσσέρα της ΑΕΚ.

Επίσης θα μου πείτε πως, αν έχουν τέτοια κάψα οι παίκτες, γιατί πήγαν και έχασαν εκείνη την ιστορική ευκαιρία να πάρουν αέρα τίτλου στην Τρίπολη. Διότι μεταξύ μας, πέρα από τα λάθη που είχε κάνει τότε ο Χιμένεθ, υπήρχε και έλλειμμα αγωνιστικής συμπεριφοράς σ’ εκείνο το ματς. Εξ ου και προέκυψε η τραγωδία. Όμως μην ξεχνάτε πως είχαν προηγηθεί δυο «κολλητές» γιγαντιαίες ανατροπές. Με Ολυμπιακό και Αούστρια. Για τις οποίες οι παίκτες επιμένουν πως είχαν ρουφήξει όλη την ενέργεια. Σωματική και ψυχολογική. Προφανώς και αυτό δεν είναι δικαιολογία για εκείνη την τραγωδία, που επιμένω πως είναι μέχρι τώρα κομβική για την ΑΕΚ. Όμως είναι αιτιολογία.

Επειδή ωστόσο ο κουλουράς έχει φρέσκα κουλούρια. Την περασμένη Τετάρτη στο Αγρίνιο, το πιο σημαντικό απ’ όλα όσα έγιναν, είναι πως οι παίκτες έδειξαν στην πράξη πόσο πολύ τους πόνεσε η γκέλα με τον Απόλλωνα. Και πόσο πολύ ήθελαν να ρεφάρουν, όπου μπορούν και όσο περισσότερο μπορούν. Προφανώς και με το 4-0 και την εξαιρετική εμφάνιση, δεν ρέφαραν απολύτως τίποτα. Σινιάλο απλώς έκαναν οι παίκτες της ΑΕΚ, πως έχουν συναίσθηση του τι έγινε και του τι πρέπει να κάνουν. Τα υπόλοιπα, στο γήπεδο. Το ξέρουν άλλωστε πρώτοι οι ίδιοι