Η αμήχανη στιγμή που…

Την ώρα που έπεφτε το ξύλο της αρκούδας κυρίως σ’ αυτή την περιβόητη γέφυρα (που από κανενός λαμπρού φωστήρα το μυαλό, δεν πέρασε να αστυνομεύσει) αλλά και σε πολλές γωνιές του Πανθεσσαλικού , ένας άλλος λαμπρός φωστήρας αποφάσιζε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να ανοίξει τα μπεκς για να ποτίσει το χορτάρι. Σουρεάλ εικόνα και παράλληλα η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς πως πάντα όταν θα καίγεται ο πλανήτης, κάποιος θα επιμένει να βρίσκεται στον κόσμο του.

Δεν ήταν όμως η μοναδική τέτοια στιγμή αυτού του τελικού. Υπήρχε και άλλη απείρως πιο αμήχανη, που αφορά (και πονά) ολόκληρο τον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ. Είναι η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς, εννοώ ως ομάδα, πως εκείνος που έχεις εμπιστευτεί για να επαναφέρεις την πεντηνταρίσια μοιρασιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά, στην κρίσιμη στιγμή, σε κλέβει μέσα στα μούτρα σου. Διότι περί αυτού πρόκειται. Κλοπή έγινε στο Πανθεσσαλικό.

Έχω γράψει πολλές φορές και επιμένω πως συμμαχίες και άλλα τέτοια μπαρουφοειδή, ανάμεσα στους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου και στους διεκδικητές τίτλων, μπορεί να ακούγονται, να κυκλοφορούν, να λέγονται σε πηγαδάκια για λόγους πολιτικής και εντυπώσεων, αλλά πρακτικό αντίκρισμα ούτε έχουν, ούτε είχαν, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να έχουν. Συνεννόηση μπας και προχωρήσει μπροστά και σωστά το ελληνικό ποδόσφαιρο, μπορεί να υπάρξει. «Μπορεί» έγραψα; Σβήστε το. Δεν μπορεί, απέδειξαν τα πεπραγμένα του τελικού. Πρέπει όμως, διότι αλλιώς δεν (ξέρω αν) γίνεται.  Και είναι άλλο πράγμα η συνεννόηση και άλλο οι συμμαχίες.

Και μια συνεννόηση προκειμένου να πετύχει, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Βασικό συστατικό. Η ΑΕΚ είχε εμπιστευτεί τον ΠΑΟΚ και ο Μελισσανίδης είχε εμπιστευτεί τον Σαββίδη. Φανερό. Παρόλο που ήδη δυο φορές στην Τούμπα, είχε φάλτσα από διαιτητές και επόπτες. Αλλά για χάρη μιας προσπάθειας να πάει μπροστά το πιο πετυχημένο σύντομο ανέκδοτο στον πλανήτη, που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, θα μπορούσε να χρεωθεί εως και ανθρώπινο λάθος, το άουτ που έγινε κόρνερ και μετά γκολ.

Άλλωστε, το έγραφα και πριν τον τελικό, πως λάθη θα υπάρχουν πάντα από τους διαιτητές και είναι ανθρώπινα. Και μπέσα για μπέσα, αν δεν υπήρχε το οφσαίντ δυο μέτρα γκολ του Ενρίκε, δεν επρόκειτο ποτέ να στεκόμουν στην κόκκινη που δεν παίρνει ο Μάτος στο ξεκίνημα του τελικού για την αγκωνιά στον Πατίτο. Παρεμπιπτόντως, επειδή την ξεχειλώσαμε τις προηγούμενες μέρες την ιστορία με το πόσο κακό παιδί είναι ο Βράνιες, ο Βόσνιος έχει κάνει έναν καταπληκτικό τελικό, χωρίς ούτε να αγριοκοιτάξει αντίπαλο. Αντιθέτως κάτι καλόπαιδά όπως ο Μάτος, έριξαν την πρώτη αγκωνιά εν ψυχρώ στο 3’ και συνέχισαν το πρόγραμμα τους, μέχρι και το τέλος του ματς. Το ίδιο και ο Πρίγιοβιτς. Ατιμώρητοι κιόλας.

Αν πάντως, για να επανέλθω, υπήρχε μόνο η φάση που έπρεπε να αποβληθεί ο Μάτος, δεν θα έκανα καθόλου κουβέντα για διαιτησία. Αλλά ο Καλφόγλου, που τεντώθηκε σαν τσολιάς στον άγνωστο στρατιώτη στο εξαιρετικά οριακό οφσαϊντ του Λάζαρου στο πρώτο ημίχρονο, είναι αδύνατον να μην είδε πως ο Ενρίκε είναι κοντά στα δυο μέτρα εκτεθειμένος. Και αυτά περί συγγνώμης και κυρίως παραίτησης, τα ακούω βερεσέ. Στην καλύτερη περίπτωση, θα χαθεί και ο Καλφόγλου από προσώπου ποδοσφαιρικής γης, όπως χάθηκε και ο Μπάκας και ο Ποντίκης και ο Δημητρόπουλος.

Η ουσία είναι, πως οργανισμός ΑΕΚ έφτασε σ’ αυτή την εξαιρετικά αμήχανη στιγμή, που διαπίστωσε στην πράξη, πως δεν μπορεί να εμπιστευτεί αυτόν τον ΠΑΟΚ. Και χωρίς εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει συνεννόηση. Αλλά χωρίς συνεννόηση, πως άραγε μπορεί θα διαμορφωθεί ο χάρτης του ελληνικού ποδόσφαιρου, από την επόμενη σεζόν. Ειδικά μετά το δείγμα γραφής του τελικού.

Φυσικά και κάποιος μπορεί να πει ότι κακώς ευθύς εξ αρχής ο Μελισσανίδης μπήκε στην διαδικασία της εμπιστοσύνης. Προφανώς και αυτός ο προβληματισμός, κάνει ακόμα πιο αμήχανη τη στιγμή που προέκυψε απ’ όσα έγιναν στο Πανθεσσαλικό. Όμως είναι ξεκάθαρο πως αν δεν υπάρξει εμπιστοσύνη, είναι αδύνατον να υπάρξει συνεννόηση. Και την ανάγκη για συνεννόηση, φαντάζομαι δεν υπήρχε κανείς που να μπορεί να την αρνηθεί. Ακόμα και τώρα, μετά απ’ όσα έγιναν, εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η ανάγκη. Κάτι που κάνει ακόμα πιο αμήχανη την στιγμή για την ΑΕΚ.

Εξάλλου έτσι κι αλλιώς, εκείνο που πλέον ενδιαφέρει άμεσα τον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, είναι πως θα πορευτεί τούδε και στο εξής. Το κύπελλο άλλωστε χάθηκε και δεν γυρίζει πίσω. Όμως η ζωή στο ποδόσφαιρο συνεχίζεται και φέτος, καθώς υπάρχουν και τα πλέι οφ, αλλά θα συνεχιστεί και του χρόνου. Πως θα σταθεί η ΑΕΚ και ο Μελισσανίδης απέναντι σ’ αυτή την κλοπή που έγινε και κυρίως στην απτή απόδειξη πως δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον ΠΑΟΚ και τον Σαββίδη. Ούτε φυσικά τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Η ΑΕΚ εκ των πραγμάτων, καλείται να χαράξει πολιτική με βάση τα δεδομένα που διαμόρφωσε αυτός ο τελικός και όσα έγιναν. Μένει να φανεί ποια θα είναι αυτή. Άλλωστε πλέον όλα ξεκαθάρισαν και όλα τα χαρτιά άνοιξαν πάνω στο τραπέζι. Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα κάνει ο Μελισσανίδης. Δεν θεωρώ όμως πως θα καθίσει να κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα. Επομένως οψόμεθα. Άλλωστε πλέι οφ και κυρίως επόμενη σεζόν, κοντή γιορτή.

Και κάτι τελευταίο για την ομάδα. Κακή ήταν. Ίσως πιο κακή από κάθε άλλη φορά φέτος, κυρίως διότι έκανε δώρο στον ΠΑΟΚ, να αχρηστεύσει από μόνης της με τον τρόπο που έπαιζε, τα δυο μεγαλύτερα όπλα της. Τον Μάνταλο και τον Αραούχο. Ο Πατίτο εξαφανίστηκε μόλις έφαγε την πρώτη αγκωνιά και απέμεινε μόνος ο Λάζαρος να προσπαθεί να κάνει ματσάρα. Έτσι δεν γινόταν δουλειά. Αν βεβαίως ακύρωνε ο Καλφόγλου, ως όφειλε, το γκολ του Ενρίκε, ο τελικός μπορεί να έφτανε μέχρι τα πέναλτι και εκεί να καθάριζε ο Ανέστης.