Γι αυτό πήρες το έντεκα

Για να ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε, από το πρώτο φιλικό, πρωτάθλημα δεν πήρε κανείς. Ούτε επίσης απ’ όλα τα φιλικά του καλοκαιριού μαζί. Αλλά πολλώ δε μάλλον από το πρώτο. Όμως εκείνα που βλέπω όλες τις μέρες στην δουλειά στις προπονήσεις εδώ στο Κίελτσε, τα είδα και στο ματς με την Καρπάτι. Σε πρώιμο ακόμα στάδιο και ατελή; Μα προφανώς. Αλλά φάνηκαν, υπήρχαν στην ομάδα. Πρέσινγκ, ανάπτυξη, προσανατολισμός, κάποιοι αυτοματισμοί στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.

Όλα όσα δουλεύει ο Μανόλο  από την πρώτη μέρα εδώ στο Κίελτσε, έχουν μπει στο παιχνίδι της ομάδας και βγαίνουν στο γήπεδο. Βεβαίως τώρα θα πρέπει να δουλευτούν για να βγουν σωστά και άρτια. Διότι απλώς το να υπάρχουν, δεν έχει και μεγάλο νόημα. Αλλά είναι προφανές πως ο Χιμένεθ φτιάχνει ένα αγωνιστικό μοντέλο, με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τώρα αν αυτό θα λειτουργεί αποτελεσματικά, θα φανεί στα αποτελέσματα. Και γι αυτά έχουμε καιρό. Όποιος όμως δεν είδε στο φιλικό με την Καρπάτι καλά τακτικά στοιχεία στην ομάδα του Χιμένεθ, ας το γυρίσει καλύτερα στο τένις, που έχει και ωραία καπέλα στο Γουίμπλετον αυτή την εποχή.

Δεν θα σταθώ περισσότερο σ’ όσα έγιναν στο ματς με την Καρπάτι. Ξαναλέω. Ήταν πρώτο φιλικό. Μόλις σε λίγες ώρες είναι το επόμενο. Σε μια εβδομάδα έχει άλλα δυο και θα έχουν προστεθεί ακόμα επιπλέον μέρες δουλειάς στην προετοιμασία εδώ στο Κίελτσε. Και θα έχουν προλάβει να συμπληρώσουν και μια ολόκληρη εβδομάδα προπονήσεων και ο Λιβάγια και ο Τρίστασον και ο Τσόσιτς. Που για να είμαι ειλικρινής, οι δυο πρώτοι μου άρεσαν ήδη από το ματς με τους Ουκρανούς. Αλλά είναι μπροστά μας, αυτά που πρέπει να δούμε. Πάμε παρακάτω.

Θυμάμαι τον περασμένο Φλεβάρη έγραφα για Γιακουμάκουχο. Είχε ολοκληρώσει έναν κύκλο αγώνων με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και όχι μόνο τους είχε βάλει γκολ, αλλά τους είχε κάνει και την άμυνα ροντέο. Και είχε περάσει πολύ στα ψιλά όλο αυτό που έκανε τότε ο Γιακουμάκης, που παρεμπιπτόντως ήταν ήδη και ο πρώτος Έλληνας στον πίνακα των σκόρερ του πρωτάθλημα. Είχα μάλιστα την απορία τότε, γιατί άραγε ο Σκίμπε προτιμά για την εθνική έναν παίκτη όπως ο Διαμαντάκος, που σκόραρε στην (Β’) Γερμανία στην χάση και στην φέξη και όχι κάποιον που βάζει συνεχώς γκολ στην Ελλάδα. Την ίδια απορία είχα και τον περασμένο Ιούνιο. Και ελπίζω να μην χρειαστεί να την έχω και τον Σεπτέμβρη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Το θέμα είναι πως ο Γιακουμάκης, το παιδί που ήρθε από τον Πλατανιά και που δεν είναι Αραούχο, πρώτα έδειξε πως ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό που ψάχνει και μετά δείχνει πως ξέρει πως θα το βρει. Την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της μεταγραφής του, είπε πως θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια των μεγάλων Ελλήνων επιθετικών που έχουν φορέσει την φανέλα της ΑΕΚ. Βαριά κουβέντα. Την λέει μόνο κάποιος που ή πιστεύει πολύ στα πόδια του ή έχει τα μυαλά του πολύ πάνω από το κεφάλι του. Και σχεδόν στο καπάκι, πριν το πρώτο του ματς, έστω και φιλικό, με τα κιτρινόμαυρα, επιλέγει την φανέλα με το «11». Την πιο βαριά για επιθετικό της ΑΕΚ. Και δη Έλληνα.

Τι έκανε όμως ο Γιακουμάκης; Την ίδια μέρα που πήρε το 11, έβαλε το πρώτο του γκολ με την ΑΕΚ. Το μοναδικό γκολ στο φιλικό με την Καρπάτι. Σαν να λέει, «ξέρετε κάτι ρε μάγκες, γι αυτό πήρα το 11. Για να κάνω αυτή τη δουλειά». Το είχα γράψει και πριν τον δω τον Γιακουμάκη να δουλεύει μπροστά μου στις προπονήσεις. Δεν ήρθε στην ΑΕΚ για να συμπληρώσει τις επιλογές στην επίθεση. Ήρθε για να κάνει αυτό που είπε πως σκοπεύει να κάνει. Αν θα το πετύχει, είναι άγνωστο. Εξαρτάται και από τα πόδια του και το μυαλό του και από το ριζικό του και από τις συγκυρίες. Από πολλά και διάφορα. Αλλά δεν του λείπει και τίποτα.

Από σωματοδομή, είναι ταυράκι. Αυτός ο δύσμοιρος Ουκρανός που τον μάρκαρε στο φιλικό, τον τράβαγε απ’ όπου είχε να τραβήξει. Και ο Γιακουμάκης δεν έπεφτε με τίποτα. Από τελειώματα, είναι μην τον αφήσεις δευτερόλεπτο μόνο του στην περιοχή. Ρωτήστε τους Ουκρανούς. Από κινήσεις μέσα και έξω από την περιοχή, φουλ. Για να εκτελέσει και να πασάρει. Δείτε μόνο την φάση που γυρίζει την μπάλα στο πέναλτι στον Κλωναρίδη. Και τις (πολλές) αγωνιστικές ατέλειες, έχει όλο τον χρόνο μπροστά του και όλες οι ευκαιρίες του κόσμου, για να τις διορθώσει. Στα 23 του, στην ΑΕΚ και με τον Χιμένεθ προπονητή. Σταματώ εδώ. Άλλωστε θα χρειαστεί να επανέλθω λιαν συντόμως.

Κλείνω με κάτι τελευταίο για ακόμα δυο ελληνόπουλα της ΑΕΚ. Για τον Γαλανόπουλο και τον Μπακάκη. Ο ένας πέρυσι τέτοια εποχή, κατάπιε ότι χαφ είχε μπροστά του για να μπορέσει να κερδίσει μια θέση στο ρόστερ της ομάδας. Φέτος, θα το δείτε, μέχρι και το τέλος της προετοιμασίας, θα έχει καταπιεί όποιον χαφ χρειάζεται, για να πάρει θέση στην βασική ενδεκάδα. Με το σπαθί και την (ποδοσφαιρική) του μαγκιά. Όσο για τον δεύτερο, είναι η σεζόν της δικαίωσης. Έχει περάσει καιρός από τότε που θεωρείτο το επόμενο δεξί μπακ της εθνικής και έχει περάσει και ο ίδιος πολλά. Φέτος είναι καλά, είναι δυνατός και είναι τούρμπο.

Όσο για τις μεταγραφές, έχουμε χρόνο να τις βάλουμε κάτω και να πούμε πολλά. Ακόμα είναι νωρίς. Για τον Τρίστασον και τον Λιβάγια δεν θέλω να ενθουσιαστώ και για τον Λόπες δεν θέλω να είμαι άδικος. Για τον Κλωναρίδη σας ενημερώνω εκ των προτέρων, πως βαριέμαι την γκρίνια για τα τελειώματα του. Αν τα είχε θα ήταν ο Γκάρεθ Μπέιλ.