Έναν προπονητή την εβδομάδα και μπόλικες κρεμάλες

Μπαίνω στο ψητό χωρίς προλόγους. Η ΑΕΚ έκανε την πρώτη της ήττα με τον Χιμένεθ στον πάγκο. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά γι αυτή την ήττα. Τα περισσότερα εξ αυτών ισχύουν. Υπάρχουν και άλλα που δεν γράφτηκαν και δεν ειπώθηκαν. Και αυτά ισχύουν. Η ΑΕΚ ήταν κάκιστη στο πρώτο ημίχρονο. Ο Χιμένεθ ήταν κακός. Οι περισσότεροι παίκτες, πλην Ντίντακ, Λάζαρου, Πέκχαρτ, ήταν κακοί.

Βεβαίως στο ντέρμπι δεν παίχθηκε μόνο ένα ημίχρονο. Παίχθηκε και δεύτερο. Και εκεί η ΑΕΚ έβγαλε κότσια για να κάνει μια ανατροπή, που ούτε στο όνειρο της δεν θα μπορούσε μερικούς μήνες πριν. Όχι απέναντι στον Παναθηναϊκό, ούτε στο κύπελλο με την Καρδίτσα. Νομίζω πως τελευταία φορά που η ΑΕΚ επέστρεψε σε τέτοιο ντέρμπι από το 0-2, ήταν στον τελικό του κυπέλλου που έχασε στα πέναλτι. Στις εποχές δηλαδή που έπαιρνε τα σερί πρωταθλήματα και είχε την σούπερ ομάδα. Αυτά τα κότσια γι αυτή την ανατροπή, τα βρήκε ο Χιμένεθ με τις αλλαγές του και οι παίκτες με την παρουσία τους στο γήπεδο. Ο ίδιος Χιμένεθ που διάβασε λάθος το ματς και οι ίδιοι παίκτες που ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο ημίχρονο. Και οι ίδιοι που έφαγαν το γκολ στο 90′.

Είναι πολλοί εκείνοι που λένε πως, αφού η ΑΕΚ έφτασε στο 2-2 από το 0-2, έπρεπε να αρκεστεί σ’ αυτό. Και να παίξει λίγο πιο συντηρητικά για να το κρατήσει. Διότι είναι αλήθεια, πως στην φάση που ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει το γκολ της νίκης, η μπάλα χάνεται στη μεσαία γραμμή και στα μετόπισθεν η ΑΕΚ έχει μόνο δυο παίκτες και τον τερματοφύλακα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι από το κέντρο και μπροστά, ψάχνοντας (και) το τρίτο γκολ και την ολική ανατροπή.

Πείτε μου όμως, με το χέρι στην καρδιά. Αν στο 2-2 ο Χιμένεθ έδινε σήμα από τον πάγκο στους παίκτες του να οπισθοχωρήσουν και να ψάξουν πως θα κρατήσουν την ισοπαλία και όχι πως θα πάρουν τη νίκη, ποια θα ήταν η αντίδραση της εξέδρας; Και για να το πάω και λίγο πιο μπροστά, ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδραση της εξέδρας; Όταν λέμε και φαντάζομαι πως όλοι μας συμφωνούμε, πως η ΑΕΚ σε κάθε ματς πρέπει να πηγαίνει για τη νίκη, αυτό μπορεί να έχει αστερίσκους; Που και πότε μπαίνουν αυτοί οι αστερίσκοι; Προφανώς είναι μαχαιριά στην καρδιά ένα γκολ ήττας στο 89’. Αλλά είναι δεδομένο πως κάποιοι (πολλοί), θα θεωρούσαν πως μαχαιριά στη νοοτροπία και την φιλοσοφία που πρέπει να έχει η ΑΕΚ, θα ήταν ένα βόλεμα στο 2-2.

Προφανώς και αυτή την φορά, δεν λειτούργησε καθόλου αυτό το 4-3-3. Μα όμως ήταν το ίδιο 4-3-3, που έκανε φύλλο και φτερό τον ΠΑΟΚ πριν από μερικές εβδομάδες. Και ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που επίσης έχει γρήγορα άκρα και ικανό σέντερ φορ. Προφανές επίσης, πως ο Αϊντάρεβιτς ήταν σε τραγική μέρα. Μα όμως στα δυο προηγούμενα παιχνίδια, ο Σουηδός είχε ρόλο κλειδί στην ισορροπία του παιχνιδιού της ΑΕΚ. Και στο κάτω – κάτω, ο Αϊντάρεβιτς δεν είναι ένας παίκτης που τον έφερε ο Χιμένεθ. Αυτόν βρήκε στα χαφ και γενικώς αυτούς βρήκε ο Ισπανός στο ρόστερ, μ’ αυτούς προσπαθεί να κάνει την δουλειά που θέλει.

Ίσως να πρέπει να ξαναβάλει ο Χιμένεθ στο τραπέζι την λειτουργικότητα αυτής της τριάδας στη μεσαία γραμμή ή της αποδοτικότητας του Μάνταλου στα άκρα της επίθεσης. Αλλά μέχρι τώρα, δεν είχε χρειαστεί να το κάνει. Διότι μ’ αυτό το σχήμα η ΑΕΚ κέρδισε τον ΠΑΟΚ και κέρδισε και εκτός έδρας μετά από έξι μήνες. Μέχρι τώρα δηλαδή, ήταν ζήτημα αποτελεσματικότητας και όχι εμμονής. Ο Αϊντάρεβιτς για παράδειγμα, έκανε ένα όντως τραγικό παιχνίδι, μετά από δυο (περισσότερο από) θετικές εμφανίσεις. Αφήστε που εκτός από τον Σουηδό, σε κακό απόγευμα ήταν και ο Σιμόες και ο Γιόχανσον.

Η έμπνευση με Πατίτο, δεν βγήκε. Αλλά μήπως δεν ήταν ο Πατίτο αυτός που είχε χορέψει την άμυνα του Ολυμπιακού μέχρι να βγει τραυματίας; Θέλω να πω, ότι μόνο παράλογη δεν ήταν η σκέψη, πως ένας παίκτης με χαρακτηριστικά του Αργεντινού, θα μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημιά και στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Δεν την έκανε. Δεν ήταν καλός. Αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Αντιθέτως την δουλειά την έκανε ο Λάζαρος. Μόνο που ρίξτε μια ματιά σ’ όλα τα ματς από τον Γενάρη εως και τώρα. Τα καλύτερα του και πιο αποτελεσματικά παιχνίδια του, ο Λάζαρος τα έχει κάνει όταν ήρθε από τον πάγκο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και αυτό είχε στο μυαλό του ο Χιμένεθ.

Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως ο Λάζαρος θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει απέναντι στον Παναθηναϊκό και όχι ο Πατίτο. Το παραδεχόταν και ο ίδιος ο Ισπανός προπονητής στις κουβέντες που έγιναν στα Σπάτα. Άλλωστε όταν έλεγε μετά το ντέρμπι ο Χιμένεθ πως «πήραμε ένα μάθημα», δεν εξαιρούσε τον εαυτό του. Δεν φαντάζομαι άλλωστε πως ο Μανόλο διεκδικεί το αλάνθαστο. Ούτε φυσικά είναι λογικό, όταν κερδίζει η ΑΕΚ, να κερδίζει ο Χιμένεθ και όταν χάνει, να χάνουν οι παίκτες. Ο πρώτος που ευθύνεται για ότι έγινε και ότι δεν έγινε στο ντέρμπι, είναι ο Ισπανός.

Όμως θα πρέπει κάποια στιγμή ολόκληρος ο οργανισμός που λέγεται ΑΕΚ, να εμπεδώσει πως ούτε είναι δυνατόν να αλλάζει προπονητή κάθε εβδομάδα, ούτε μπορεί να βρει έναν προπονητή που να κερδίζει όλα τα παιχνίδια. Οι ήττες και η διαχείριση τους, δεν μπορούν μονίμως να περνούν μέσα από το καζάνι του αφορισμού. Δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι ούτε η ΑΕΚ, ούτε καμία ομάδα. Ο Χιμένεθ έκανε λάθη που κόστισαν στο ντέρμπι. Αυτό ούτε σημαίνει πως είναι ένας κακός προπονητής και κυρίως αυτό δεν σημαίνει πως έπαψε να ταιριάζει η νοοτροπία του και ο τρόπος δουλειάς του, στην ομάδα.

Φυσικά και είναι ένα ζήτημα και ένα τεστ για τον Ισπανό, ο τρόπος που ο ίδιος θα διαχειριστεί στη συνέχεια αυτή την ήττα. Μην ξεχνάτε πως είναι η πρώτη του. Και έχει την σημασία του, πως ο ίδιος θα βγάλει αντίδραση και πως θα την περάσει και στην ομάδα. Από την άλλη είναι πρόβλημα για την ΑΕΚ, μετά από μια στραβή, να βγαίνει στο ντάκο ο προπονητής. Ακόμα και αν έχει κάνει τεράστια λάθη. Δεν γίνεται και δεν μπορεί να προχωρήσει καμία ομάδα στον πλανήτη, όταν ο προπονητής είναι υπό κρίση σε κάθε παιχνίδι. Η λέξη στήριξη είναι κλειδί. Θα επαναλάβω και θα υπενθυμίσω πως η μεγάλη περιπέτεια με τους προπονητές, ξεκίνησε στην ΑΕΚ όταν βιάστηκε να αποσύρει εμπιστοσύνη και στήριξη στον Δέλλα.

Δεν θα υποστηρίξω πως ο Χιμένεθ είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Ούτε καν θα υποδείξω αν θα μείνω ή θα φύγει. Δεν είναι η δουλειά μου. Εκείνο όμως για το οποίο θα επιμείνω, είναι πως ο προπονητής που κρίνει η ΑΕΚ πως πρέπει να έχει στον πάγκο της, πρέπει να στηρίζεται. Πολύ περισσότερο σε μια κακή μέρα, όπως αυτή του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Κάτι που δεν ισχύει μόνο για τον προπονητή. Τον Λαμπρόπουλο, μετά το πρώτο κακό παιχνίδι μετά από ένα σερί με εξαιρετικές εμφανίσεις, τον έχουμε πάλι έτοιμο για την κρέμαλα. Επίσης έχει περάσει ήδη το σχοινί γύρω από το λαιμό του Μπακασέτα, επειδή μπήκε στο ντέρμπι και δεν έκανε την διαφορά. Παρόλο που είναι ο μοναδικός παίκτης της ΑΕΚ που ακόμα δεν έχει συγκεκριμένη θέση στο γήπεδο και εδώ και μήνες, παίρνει χρόνο συμμετοχής μόνο με αλλαγές και ως εκ τούτου είναι αδύνατον να βρει ρυθμό.

Επίσης, μιας και λέμε για κρεμάλες, σκέφτομαι με τρόμο τι θα είχε συμβεί, αν τα λάθη του Βράνιες τα είχε κάνει ο Κολοβέτσιος. Κρέμασμα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σκέφτομαι επίσης τι θα είχε συμβεί, αν είχε κάνει ο Μπακάκης τόσα πολλά μαζεμένα κακά ντέρμπι, όπως ο Γκάλο. Πάλι κρέμασμα. Κρέμασμα και στον Ανέστη, αν είχε φάει γκολ σαν το δεύτερο του Μπεργκ, παρότι η φάση σηκώνει κουβέντα. Και πάει λέγοντας. Ακόμα και ο Αραούχο κόντεψε να βρεθεί με την θηλιά στο λαιμό, γιατί όπως μου έλεγε και ένας στο ραδιόφωνο, “έλα μωρέ και αυτός, μόνο με τον ΠΑΟΚ ήξερε να τα βάζει, με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό δεν ήταν πουθενά”. Με λίγα λόγια, αν δεν σταματήσει η μπάλα να χάνεται τόσο εύκολο και αν δεν σταματήσουν να στήνονται τόσο εύκολα οι κρεμάλες, το vamos bien θα είναι δύσκολο.